Ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας;

του Παναγιώτη Αποστόλου

Την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012 στη Βουλή των Ελλήνων, συζητήθηκε από την ολομέλειά της, σε μια επεισοδιακή συνεδρίαση και εγκρίθηκε με ισχνή πλειοψηφία 153 βουλευτών, το πολυνομοσχέδιο των οικονομικών και εργασιακών μέτρων της σκληρής λιτότητας, του οποίου η εφαρμογή από την προδοτική κυβέρνηση Σαμαρά, επιβάλλει έναν εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος θα διαλύσει όλες τις Ελληνικές οικογένειες.

Αυτοί, οι 153 βουλευτές που ψήφισαν την εφαρμογή αυτών των μέτρων τα οποία εξαθλιώνουν το λαό και παραχωρούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην κ. Μέρκελ, ανήκουν στις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όμως, η τρικομματική κυβέρνηση των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη βγήκε κοινοβουλευτικά βαριά τραυματισμένη αφού δεν τα ψήφισαν οι βουλευτές, Κασαπίδης (ΝΔ), Σκανδαλίδης, Γκερέκου, Μπόλαρης, Κουτσούκος, Παραστατίδης, Κασσής (ΠΑΣΟΚ) καθώς και όλη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ και ταυτόχρονα έχασε τη δεδηλωμένη αφού όλη η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται απέναντί της.

Ποιος όμως, είναι Πρωθυπουργός αυτής της χώρας; Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος συνειδητά υλοποίησε ένα σχέδιο διάλυσης της πατρίδας μας οδηγώντας τη χώρα στις δαγκάνες των κερδοσκόπων-τοκογλύφων του ΔΝΤ και υποθηκεύοντας τη χώρα και το λαό της στο επονείδιστο Μνημόνιο;

Όχι βέβαια! Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο κ. Σαμαράς. Ο «αντιμνημονιακός» κ. Σαμαράς.  Αυτός ο οποίος σε όλους τους τόνους διατυμπάνιζε με πάθος και οργή στο «Ζάππειο 2», στις 12 Μαΐου 2011, και κατηγορούσε, εμμέσως πλην σαφώς, την Κυβέρνηση Παπανδρέου, για το αδίκημα της Εσχάτης προδοσίας: «… Έχουμε μια κυβέρνηση που η ίδια ενοχοποιεί τον εαυτό της. Γνωρίζουμε ότι η προετοιμασία της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε ξεκινήσει από καιρό, όταν τότε οι διεθνείς αγορές δάνειζαν ακόμα άνετα την Ελλάδα. Η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επεδίωξε τότε, ότι άλλες χώρες προσπάθησαν να αποφύγουν και δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε…». Επίσης συνεχίζοντας έλεγε: «…σας καλώ όλους πρώτα να κατεδαφίσουμε μαζί τα φαντάσματα που επί δεκαετίες μας στοιχειώνουν, τα φαντάσματα του λαϊκισμού, του κρατισμού, της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, της φαυλότητας, της μισαλλοδοξίας και της εύκολης τακτοποίησης των Εθνικών θεμάτων….Ελπίδα, σ’ ένα λαό που νιώθει προδομένος. Αυτοπεποίθηση σε ένα λαό που τον ξεγέλασαν, τον πίκραναν και τον προσέβαλαν, που όμως δεν γονατίζει και δεν το βάζει κάτω. Εμείς στοιχηματίζουμε ακριβώς σε αυτό, ότι ο Ελληνικός λαός δεν το βάζει κάτω και το στοίχημα θα το κερδίσουμε. Να θυμάστε μπορούμε καλύτερα. Να ξέρετε αξίζουμε καλύτερα. Να είστε σίγουροι και να μου έχετε εμπιστοσύνη…».

Στη συνέχεια ο κ. Σαμαράς, υπέρμαχος του αντιμνημονιακού αγώνα,  δεσμεύθηκε με την δημιουργία της Κυβέρνησης Παπαδήμου, πως αυτή η κυβέρνηση θα είναι ειδικού σκοπού, με μόνη αποστολή την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, του PSI και της διενέργειας Εθνικών εκλογών. Μέσω της υπογραφής, όμως, της δανειακής σύμβασης συνέπλευσε ξεκάθαρα και ανοικτά με εκείνες τις μνημονιακές δυνάμεις που οδήγησαν την Ελλάδα στο δρόμο της καταστροφής, σε ένα δρόμο δηλαδή, χωρίς γυρισμό. Έτσι, τα φληναφήματα περί Ζαππείου 1, 2, 3 και των βαρύγδουπων εξαγγελιών αυτού και της πολιτικής καμαρίλας του (Μηταράκης, Σταικούρας, Λαζαρίδης, Μουρούτης κ.α.) έχουν ήδη παραπεμφθεί στον κάλαθο ανακύκλωσης της ΝΔ και προφανώς θα χρησιμεύσουν για τις ξυλόσομπες των αθώων θυμάτων τους, μετά τις αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης, καθιστώντας απαγορευτική την αγορά του για τα μικρά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας μας.
Γιατί, όμως, μας παραξενεύει η νεοφιλελεύθερη-νεοταξική στάση του κ. Σαμαρά; Ο κ. Σαμαράς δεν μεταλλάχτηκε. Απλά άλλαξε προσωπείο. Άλλωστε, πόσες φορές το έχει πράξει αυτό κατά το παρελθόν!

Δεν είναι ο ίδιος, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη, αλλά και ως υπουργός Εξωτερικών στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα κατά την περίοδο 1989-90, δεν διαφώνησε όταν εδραιώθηκε η πρακτική των απευθείας αναθέσεων των ψηφιακών παροχών στον ΟΤΕ, από τις εταιρείες Siemens και Intracom; Δεν ξεσήκωσε έναν ολόκληρο λαό το ΄93, δήθεν για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και σήμερα ισχυρίζεται πως δικαιώθηκε, όταν είναι υπέρμαχος της διπλής ονομασίας στη διένεξη με τη γείτονα χώρα; Μήπως, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη το ΄93, με την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή Γιώργου Συμπιλίδη, για τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ προς την Intracom και τη Siemens, μπρος στο διαφαινόμενο κίνδυνο, να πουληθεί ο ΟΤΕ στους Ιάπωνες (συμφωνία Μητσοτάκη-Μάνου); Έτσι, δεν αποδεικνύεται η διαχρονική του σχέση με τη Siemens, όταν στα ΚΥΣΥΜ που συμμετείχε, ως Υπ. Οικονομικών αρχικά και μετέπειτα ως ΥΠ.ΕΞ., στα οποία λαμβάνονταν πάντα ενωτικές αποφάσεις για την Intracom και τη Siemens; Πότε στήριξε στα χρόνια της 10ετούς «πολιτικής του ερήμου» τη ΝΔ; Απεναντίας, συνεργάσθηκε και βοήθησε επιλογές και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστικά την Άνοιξη του 1995, με τη λήξη της δεύτερης προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν επίκειτο νέα εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου για να εκλέξει Πρόεδρο και να αποφύγει τις εκλογές διατηρώντας την κυβέρνησή του, χρειαζόταν τουλάχιστον 180 ψήφους από τους 300 της Βουλής. Ο τότε πρωθυπουργός ήρθε τελικά σε συμφωνία με την Πολιτική Άνοιξη με στόχο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρώην υπουργός Κωστής Στεφανόπουλος, με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Άνοιξης, όπως και έγινε. Αυτό έφερε σε δύσκολη θέση τη ΝΔ και τον Πρόεδρό της Μιλτιάδη Έβερτ, οι οποίοι επιζητούσαν τη διεξαγωγή εκλογών, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τη ραγδαία πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο Μ. Έβερτ και πολλά στελέχη της ΝΔ, μετά την εκλογή Στεφανόπουλου, επιτέθηκαν με βαρύτατες εκφράσεις εναντίον του κ. Σαμαρά. Δεν είναι ο ίδιος, ο οποίος αργότερα, το 2004 βρέθηκε ουρανοκατέβατος στη Ν.Δ. και παρουσιάσθηκε ως «Καραμανλικός», όταν ο ίδιος είχε αποπεμφθεί από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών το ΄93, εποχή που δεν ήθελε να ακούει το όνομα του «εθνάρχη» (παραμένουν αλησμόνητα τα άρθρα του «κολλητού», του την εποχή εκείνη, δημοσιογράφου κ. Νάσου Τσαγκανέλη κατά του Κώστα Καραμανλή); Δεν είναι ο ίδιος Σαμαράς, ο οποίος είχε ανύπαρκτο έργο  στην Ευρωβουλή, ως Ευρωβουλευτής την περίοδο 2004-2007, όταν κατέθεσε όλες και όλες εννέα ερωτήσεις;

Γιατί, λοιπόν, διερωτόμαστε που δεν διαπραγματεύτηκε καθόλου με την κ. Μέρκελ, προστατεύοντας τα συμφέροντα της Ελλάδος και της παρέδωσε αμαχητί την πατρίδα μας; Δεν είναι ο ίδιος που ως Υπουργός Πολιτισμού της Κυβέρνησης Καραμανλή, προκειμένου να ικανοποιήσει τα τοπικιστικά ένστικτα των ψηφοφόρων του στη Μεσσηνία, αποφάσισε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, να μεταφέρει διοικητικά το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα από την Ηλεία στη Μεσσηνία; Δεν ήταν σφοδρή τότε η αντίδραση του «Ντορικού» Βουλευτή Ηλείας, κ. Κοντογιάννη, που στη συνέχεια τον «μάζεψε» εκ νέου στη ΝΔ, στο πλαίσιο του συναινετικού γάμου με την Ντόρα Μπακογιάννη; Δεν είναι ο ίδιος ο οποίος υπηρέτησε 9 μήνες (ελέω Αβέρωφ), με ευεργετική διάταξη στο Πολεμικό Ναυτικό, όταν την εποχή εκείνη η στρατιωτική θητεία ήταν 28-32 μήνες; Δεν είναι ο ίδιος ο οποίος μας είπε προεκλογικά (συνέντευξη e-nikos), πως συντηρείτο τα 10 χρόνια που ήταν στην πολιτική του έρημο, εργαζόμενος σε πιτσαρία και ως ελεύθερος επαγγελματίας; Θα είχε την ευγενή καλοσύνη να μας προσκομίσει τις αποδείξεις παροχής υπηρεσίας που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσε;

Ωστόσο, στις 29 Νοεμβρίου 2009, στην εκλογή νέου Προέδρου, όλοι οι δεξιοί ψηφοφόροι ανεξαρτήτως ηλικίας, προσπάθησαν να ξεχάσουν το κακό παρελθόν του κ. Σαμαρά, πιστεύοντας σε κάποια ψήγματα πατριωτισμού του, λόγω κυρίως της οικογενειακής καταγωγής του. Έτσι, πληγωμένοι και αηδιασμένοι από τις οικογενειοκρατίες που κυβέρνησαν το κόμμα όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, στοιβάχτηκαν σε ατέλειωτες ουρές, προκειμένου να ψηφίσουν τον εκλεκτό τους, που “θα τα άλλαζε όλα” για το καλό της πατρίδας, τοποθετώντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας της κεντροδεξιάς παράταξης τη νεοφιλελεύθερη και νεοταξική, Ντόρα Μπακογιάννη, αναγκάζοντάς την να αποχωρήσει και να ιδρύσει νέο κόμμα στις 21 Νοεμβρίου 2010.

Ποιος όμως, θα περίμενε πως ο κ. Σαμαράς θα αποδεικνυόταν περισσότερο νεοφιλελεύθερος και νεοταξίτης, φίλος των τραπεζιτών, ακόμη και από την Ντόρα Μπακογιάννη;

Καταλήγοντας, είναι απόλυτο πιστεύω μου, πως η κυβέρνηση Σαμαρά αλλά και ο ίδιος μετρούν πλέον ημέρες στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτή τη στιγμή είναι το περισσότερο αντιπαθητικό πολιτικό πρόσωπο στην Ελληνική κοινωνία. Και όμως, είχε την δυνατότητα να αδράξει την ιστορική για τον τόπο ευκαιρία και να γραφτεί το όνομά του με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των μεγάλων του Γένους μας. Εκείνος, όμως, απεμπόλησε αυτό το θείο δώρο, συντασσόμενος με τους δανειστές μας που ήδη ρουφούν το αίμα του λαού μας.

freepen.gr