Φαντασθείτε τον Παπαδιαμάντη να έγραφε στα … γκρίκλις!

Είναι ιστορική βλασφημία, όχι μόνο απέναντι στους φωτισμένους προγόνους μας, που έγραψαν σ’ αυτήν την υπέροχη ελληνική γλώσσα, αλλά και στον κύριο εκπρόσωπο της λατινικής γραφής ή γραμματείας, τον Κικέρωνα, που έλεγε για την ελληνική γλώσσα: «Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται»!.

Το «Τη Υπερμάχω» στα ελληνοτουρκικά!..

ΧΘΕΣ με πόνο ψυχής διέγραψα από το facebook όλα τα σχόλια των φίλων που έγραφαν στα «γκρίκλις». Περί αυτού διάβασα ένα σχόλιο που έγινε από έναν ευγενέστατο κύριο. Το διαβάζουμε:

«Είναι προφανές ότι η προσωπική επιλογή του καθενός πρέπει να γίνει σεβαστή. Αλλά δε νομίζω ότι τα "γκρίκλις" είναι τόσο ενοχλητικά.
Και δεν είναι και καινούριο φαινόμενο- τόσο σε υπό λατινική επιρροή ελληνικές περιοχές, όσο και στη Σμύρνη, η χρήση λατινικών χαρακτήρων για να γράψει κανείς ελληνικά δεν ήταν άγνωστη. Και σε περιοχές της Μικράς Ασίας ήταν συχνή η χρήση ελληνικών χαρακτήρων για να γράψει κανείς τούρκικα (αν θυμάμα καλά τα έλεγαν "Καραμανλίδικα" ή κάπως έτσι).
Ούτε το ένα ούτε το άλλο ήταν αποτελέσματα έλλειψης σεβασμού στην αντίστοιχη γλώσσα, αλλά περισσότερο λύσεις ευκολίας στην επικοινωνία, όπως και τα σημερινά "γκρίκλις", και δε φαίνεται να προκάλεσαν γλωσσολογικές ζημιές.»

Η απάντηση του γράφοντος είναι η εξής:

«Θαυμάζω –και δεν το λέγω δια λόγους φιλοφρονήσεως ή άλλου επαίνου- τον ελληνικό τρόπο γραφής του κ. Άρη Κοσιονίδη. Ειλικρινά τον συγχαίρω άνευ ουδεμίας υποκρισίας.
Αντιλαμβάνεσθε, όμως, ότι το πρόβλημα της φωνητικής γραφής είναι τεράστιο και δεν θα αναλωθούμε τώρα σε θέματα γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Είναι γνωστό, επίσης, ότι οι άνθρωποι που έχουν κάνει σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, όπως ο ως άνω ευγενέστατος κύριος, εκ των πραγμάτων, παρά τον φλογερό πατριωτισμό τους, έχουν πάντα μία τάση ή μία ροπή προς τις λατινογενείς γλώσσες. Ευνόητο, λογικό και κατανοητό.
Εμείς δεν θέσαμε θέμα στους Έλληνες που ζουν στο Εξωτερικό, για την ιδιότυπη αυτή γραφή των «γκρίκλις», που χρησιμοποιούν, αλλά σ’ αυτούς που ζουν στην Ελλάδα και αρνούνται την ελληνική γραφή.
Τα "Καραμανλήδικα", για παράδειγμα, δεν επεβλήθησαν σε ελλαδικό, αλλά σε ξένο χώρο. Για όσους δεν γνωρίζουν να θυμίσουμε, ότι τα «Καραμανλήδικα» (ή «Καραμανλίδικα») ήταν μια ιδιαίτερη γλωσσική συμπεριφορά ενός τμήματος του χριστιανικού πληθυσμού της Ανατολίας και κυρίως του χώρου της Καππαδοκίας, η οποία άρχισε μετά την εμφάνιση των τουρκικών μαζών και την κατάκτηση της περιοχής.
Εδώ θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και κάτι: Μακάρι όλοι οι Έλληνες του Εξωτερικού, που είναι «εραστές των γκρίκλις» και αναγκάζονται να ομιλούν ή να γράφουν στην τοπική διάλεκτο, να έγραφαν όλοι στον τρόπο γραφής, που επιθυμούν. Έστω και δι’ αυτού του τρόπου η ελληνική γλώσσα θα είχε διαδοθεί τουλάχιστον … ηχητικά στο Εξωτερικό, αφού η γραφή θα ήταν εκ των πραγμάτων λατινική. Το να ζει, όμως, κάποιος στην Ελλάδα και να απαρνείται την ελληνική γραφή, τουλάχιστον διαπράττει ένα τεράστιο σφάλμα, που αγγίζει τα όρια του εθνικού εγκλήματος.
Αλλά και αισθητικά ακόμη αν δεις το θέμα δεν μπορείς παρά να αισθανθείς ξένος προς την ιδιότυπη αυτή γραφή. Φαντασθείτε, για παράδειγμα, τον Παπαδιαμάντη να έγραφε στα … «γκρίκλις»!!
Για να κλείσουμε: Είναι ιστορική βλασφημία, όχι μόνο απέναντι στους φωτισμένους προγόνους μας, που έγραψαν σ’ αυτήν την υπέροχη ελληνική γλώσσα, αλλά και στον κύριο εκπρόσωπο της λατινικής γραφής ή γραμματείας, τον Κικέρωνα, που έλεγε για την ελληνική γλώσσα: «Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται».
Τίποτε άλλο και να είστε καλά!...».

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ