Στον μονόδρομο του χρέους και της ιστορίας...

Τώρα που η επερχόμενη καταιγίδα είναι ορατή σε όλους, ας φροντίσουμε να ετοιμαστούμε για να την ξεπεράσουμε. Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε χέρι με χέρι, για να μην χαθεί κανένας στο πέρασμά της. 

Η επόμενη ημέρα θα μας βρει σοφότερους και κυρίως πανέτοιμους να αποδώσουμε στους σύγχρονους νέρωνες αυτό που τους αξίζει... 

Μέχρι τότε, όμως, πρέπει να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο για να θυμηθούμε όσα μας ενώνουν και να αφήσουμε στην άκρη όλα εκείνα που τοποθέτησαν ανάμεσά μας για να μας χωρίζουν. 

Το κύμα σηκώνεται, τα σύννεφα γίνονται μαύρα, το φως χάνεται, όμως εμείς δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοί είμαστε, πρέπει να θυμηθούμε όλοι μας από που ερχόμαστε για να
βρούμε τον δρόμο μας και να πάμε εκεί που ιστορικά πάντα πορευόμασταν. 

Οι "άρχοντες" έχασαν τα προσωπεία τους και αποφάσισαν να μας χτυπήσουν με όλη τους τη δύναμη. Θα δοκιμάσουν τα πάντα, οι σύγχρονοι εφιάλτες, για να μας λυγίσουν, να μας γονατίσουν και να μας υποτάξουν...

Εμείς θα αντέξουμε επειδή έτσι πάντα γινόταν, επειδή έτσι μας τοποθέτησε η ιστορία... να αντέχουμε. 

Και όταν οι δήμιοί μας κουραστούν, εμείς θα ξεκινήσουμε την δική μας πορεία προς τον δικό τους όλεθρο και την δική μας απελευθέρωση. 

Από δώ και πέρα το μέλημά μας είναι να μείνουμε ενωμένοι και να αναδείξουμε χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας τους νέους ηγέτες - ανθούς του έθνους που βρίσκονται ανάμεσά μας. 

Ας ετοιμαστούμε το λοιπόν, επειδή έχουμε δύσκολο, επίπονο και μακρύ δρόμο μπροστά μας. 

Όσο πιό γρήγορα βρούμε τον Έλληνα μέσα μας, τόσο πιό γρήγορα θα συντομεύσει και η καταιγίδα που έρχεται να μας ισοπεδώσει. 

Όσο πιό κοντά βρεθούμε μεταξύ μας, τόσο πιό δύσκολο θα είναι να μας νικήσουν σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, που χωρίς κανόνες, θέλει να μας κάνει σκλάβους και να πουλήσει την πατρίδα μας στα παζάρια του διεθνισμού και της Νέας Τάξης. 

Δεν υπάρχει καν θέμα αν μπορούμε να σταθούμε ικανοί και άξιοι, γιατί είναι θέμα επιβίωσης, θέμα αξιοπρέπειας, θέμα ιστορικής συνέπειας, θέμα τιμής για όλους όσους γνωρίζουν το χρέος προς την πατρίδα, το χρέος προς την μητέρα γη που μας ανέθρεψε, το χρέος προς τους νεκρούς αλλά και προς τους αγέννητους. 

Η ιστορία μας ξανατοποθετεί απέναντι στην ευθύνες μας. Ή θα πολεμήσουμε με τα θηρία και θα τιμηθούμε ή θα κρυφτούμε φοβισμένοι και θα διαγραφούμε με τα χρώματα της ντροπής. 

Σε αυτό το δίλημμα οι πρόγονοί μας απαντούσαν με συνέπεια και τασσόταν πάντα υπέρ του δικαίου, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Υπέρ των οσίων και των αγίων...

Το ίδιο θα πράξουμε κι εμείς. Έτσι ξέρουμε, έτσι κάνουμε. Από πάντα.

Κωνσταντίνος

Από το Ας μιλήσουμε επιτέλους

kalyterotera.gr