Η Απογοήτευση στην Ανηφόρα

Πριν κάποια χρόνια, σκεπτόμενος όλα όσα έπρεπε να καταφέρει κανείς για να είναι με το μέρος του Χριστού, είχα αγχωθεί σε επίπεδο απελπισίας.
Παρατηρώντας τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου, έβλεπα κυρίως αποτυχίες και χαμένες μάχες. Ελάχιστες ενέργειες για να μαρτυρήσουν υπέρ μας, και πάρα πολλά που έπρεπε να διορθωθούν.
Αισθανόμουν μια υποχρέωση απέναντι στον Δημιουργό, να πετύχω υπερβολικά πολλά.
Να με ενδιαφέρουν οι γύρω μου όσο ο εαυτός μου, να μην τους κρίνω, να τους βοηθώ με όποιον τρόπο και σε όποια ευκαιρία έχω, να μιλάω για τον Χριστό σε όσους θέλουν και να Τον μαρτυρώ σε όσους Τον βρίζουν, αλλά παράλληλα τα ίδια άτομα να μην με εκνευρίζουν. Επίσης, να σταματήσω να κοιτάω γυναίκες, να τρώω λιγότερο, να μην κοιμάμαι τόσες πολλές ώρες, να μην είμαι τόσο τεμπέλης, να μην κάθομαι τόσο πολύ στον υπολογιστή. Και γιατί όχι, να αρχίσω να συμμετέχω και στον τυπικό της εκκλησίας, το οποίο κυρίως αγνοούσα και ακόμα αγνοώ, πέραν από εξομολογήσεις κάθε μερικούς μήνες. Μπορώ να βάλω πολλά "Να" ακόμα.
Έτσι ήταν τα πράγματα στο δικό μου μυαλό. Το αποτέλεσμα, ήταν να μου έχει σχηματισθεί μια αίσθηση καταπιεστικού Χριστού. Ένιωθα πως απαιτούσε τα πάντα, όχι αδίκως, αλλά και πάλι, ήταν υπερβολικά για έναν κοινό θνητό.
Και σας διαβεβαιώ, ο σχηματισμός τέτοιας εντύπωσης δεν έχει να κάνει με τα κατάλοιπα του Γιαχβέ και της Π.Δ., με τα οποία δεν είχα ασχοληθεί τότε. Είχε να κάνει καθαρά με τον τρόπο που άνθρωποι, είτε καλοπροαίρετα, είτε κακοπροαίρετα ή ακόμα και ουδέτερα, παρουσίαζαν τον Θεό.
Ο καλός Θεός βέβαια δεν το άφησε έτσι. Ακούγοντας Λιακόπουλο έμαθα την αξία, του να ερευνώ τις γραφές ο ίδιος και να μην βασίζομαι τόσο στα συμπεράσματα άλλων (ακόμα και των λεγόμενων αγίων), οι οποίοι στο κάτω-κάτω μπορεί να εξέφραζαν τον δικό τους σάπιο ψυχισμό, και διαβάζοντας ορισμένους γέροντες (κυρίως Παΐσιο και Πορφύριο) έμαθα σε ένα μικρό βαθμό πώς να ανταποκρίνομαι σε αυτά τα ζητήματα.
Αυτό που κατάλαβα λοιπόν, είναι πως κάνουμε το τραγικό λάθος να μπερδεύουμε τις αμαρτίες, με τον τρόπο σωτηρίας. Οι αμαρτίες ανήκουν στον Σαμαέλ και είναι ο τρόπος με τον οποίο εκείνος, και μόνο εκείνος, θέλει να μας κρατά εδώ. Η λογική του είναι, πως όποιος αγοράζει την πραμάτεια του, με την μορφή των παραπάνω αμαρτιών, πρακτικά του χρωστάει και πρέπει να μείνει εδώ. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως και ο Θεός "συμβαδίζει" με αυτήν την λογική.
Βλέπετε τελικά, δεν είναι πως δεν ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά ο Χριστός είπε και άλλα πράγματα. Όχι απλά είπε κι άλλα, επικεντρώθηκε πιο πολύ σε αυτά τα άλλα. Τα οποία οι περισσότεροι τα γνωρίζουμε, αλλά δεν τους δίνουμε ίσως την πρέπουσα σημασία.
Η προσευχή είναι η προφανής και απαραίτητη απάντηση, αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο.
14 ᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·
15 ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.
(Ματθ. 6)
Με 2 προτάσεις ο Σαμ έχει πάει για βρούβες.
Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε την δύναμη να κόψουμε μαχαίρι όλα μας τα παραπτώματα, αλλά μας έδωσε ο Χριστός έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο πιο απλό και εύκολο. Και το εκφράζει μέσα στα Ευαγγέλια πολλές φορές με πολλούς τρόπους.
Εάν δεν σας αρκεί αυτό, δείτε και κάτι άλλο:
34 τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.
35 ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,
36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.
(Ματθ. 25)
Δεν είδα σε κανένα χωρίο κανενός Ευαγγελίου, να λέει πως θα εισέλθουν στην Βασιλεία εκείνοι που θα κόψουν το φαΐ και το σεξ και όλα τα συναφή που ανέφερα παραπάνω.
Θα πει κανείς, είναι επειδή το να κόψεις αυτά δεν αρκεί από μόνο του. Συμφωνώ, αλλά σε τέτοιες στιγμές, ο Χριστός δεν τα ανέφερε καν. Θα μπορούσε να προσθέσει και αυτά στον λόγο Του, αλλά δεν το έκανε.
Κατά την μικρή μου γνώμη, παρά την φύση κάθε παραπτώματος ξεχωριστά, πολύ απλά ο Θεός έδωσε τρόπους να αντιμετωπίζονται κάθε λογής καταστάσεις και προβλήματα. Τρόπους δηλαδή, αντί να πολεμούμε έναν εχθρό, ένα τελώνιο αν θέλετε, κάθε φορά, να τους πολεμούμε όλους μαζί ταυτόχρονα.
Με όλα τα παραπάνω κατά νου, για να ξεφύγω από την απελπισία που ένιωθα, έκανα τα εξής:
1. Άρχισα να περιορίζω τα ελαττώματα που μπορούσα και όχι εκείνα που δεν μπορούσα. Το φιλαράκι μας ο Σαμ βλέπετε, μας πετάει στην μούρη κυρίως αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε, για να μας αποτρέψει από το να αντισταθούμε. Άρχισα λοιπόν από τα (για μένα) εύκολα. Αν δεν μπορούσα να τα κόψω, απλά τα μείωνα. Τα πάντα μετράνε.
2. Πήρα έναν-έναν στο μυαλό μου αυτούς που με στενοχώρησαν και τους δικαιολόγησα. Εάν μπορούσα να τους βρω και προσωπικά, έκανα και αυτό. Ταυτόχρονα, συγχώρεσα και τον εαυτό μου, που δεν μπορούσε να'ναι τέλειος, όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι γύρω μου.
Σας διαβεβαιώ πως λειτούργησε και λειτουργεί σαν μαγικό χάπι.
Μην απογοητεύεστε λοιπόν. Μπορεί η οδός να είναι ανηφορική και τεθλιμμένη, αλλά ο Χριστός έδωσε και το ασανσέρ.
Καλή συνέχεια.
K. L.
Tομέας ενημέρωσης prisonplanet.gr