Η εφετεινή επέτειος της ενάρξεως του Κυπριακού Απελευθερωτικού Αγώνος, μας βρίσκει σε περίοδον κατά την οποίαν, όχι μόνον διακυβεύονται ύψιστα εθνικά μας θέματα, εξ αιτίας μιας ανικάνου, ολεθρίας κυβερνήσεως στον Ελλαδικόν χώρον, αλλά σημειούται εκ νέου έξαρσις των διαφόρων αρνησιπάτριδων, οι οποίοι έχουν βαλθεί να «αναθεωρήσουν» την Ιστορία μας.
Σ’ αυτούς τους κύκλους, η ΕΟΚΑ είναι αντιπαθής, επειδή αποτελούσε εθνικήν επανάστασιν. Κι όπως οι πολυπολιτισμικοί ολετήρες, με μανίαν επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την Επανάστασιν του 1821, την ιδίαν τακτικήν τηρούν και έναντι της εθνικής επαναστάσεως της 1ης Απριλίου 1955 στην Κύπρον.
Μισούν τον Διγενήν, τον συνεχιστήν των ηρωϊκών μορφών της Εθνικής Παλιγγενεσίας, επειδή εκείνος είπε το νέον «ΟΧΙ» του ελληνισμού.
Των ψευδορεαλιστών οι θεωρίες και όσων διαπρέπουν στις εκ των υστέρων προγνώσεις, οι σύγχρονες εκδοχές συγκλίνουν στο ότι ο Αγών της ΕΟΚΑ δεν έπρεπε να είχε γίνει. Και των μικροψύχων και μικρονόων τα τραγελαφικά συμπεράσματα, αποτολμούν να συνδέουν τον Μεγάλον εκείνον Αγώνα, με τις απαρχές των προβλημάτων του Κυπριακού. Ο,τι έχει σχέσιν με εθνικήν έξαρσιν, το απεχθάνονται. Στην Αθήνα, με τιμητικήν εξαίρεσιν τον «Λαϊκόν Ορθόδοξον Συναγερμόν», κανένα κόμμα δεν εμνημόνευσε την εθνικήν αυτήν επέτειον. Η δόξα και η τιμή του τότε, είναι, προφανώς, αναντίστοιχες προς τις τρέχουσες αντοχές του σήμερα.Μισούν τον Διγενήν, τον συνεχιστήν των ηρωϊκών μορφών της Εθνικής Παλιγγενεσίας, επειδή εκείνος είπε το νέον «ΟΧΙ» του ελληνισμού.
Οι αληθινοί πατριώτες τιμούν την επέτειον του απελευθερωτικού αγώνος του 1955. Τα λόγια είναι φτωχά για να υμνήσουν την αγωνιστικήν αυτοθυσίαν του 1955 – 1959, τον ενθουσιασμόν της νεολαίας, τον ηρωϊσμόν όσων εβάδισαν υπερήφανοι προς την αγχόνη του δυνάστου, και όσων έπεσαν στο πεδίον της τιμής.
Με συγκίνησιν φέρουμε στην μνήμη μας την μορφήν του Γεωργίου Γρίβα, ο οποίος μετέτρεψε τους εφήβους της ΕΟΚΑ με την θερμουργόν πνοήν του, σε ημιθέους και ήρωες. Η Ιστορία, η οποία δεν δεκάζεται και δεν κατατρομοκρατείται, έχει ήδη γράψει χρυσές σελίδες για τον Αρχηγόν. Διότι ήλθε σα νέος Κολοκοτρώνης για να δημιουργήσει μοίραν ιστορικήν. Κι άφησεν εκείνος ο εθνικός γίγας πίσω του, μια ολόκληρον εθνικήν περιουσίαν.
Γενική είναι η αίσθησις, ότι οι θυσίες του Κυπριακού λαού, δεν αξιοποιήθηκαν στον βαθμόν που έπρεπε, και όπως ο καθείς ανέμενε, στο πολιτικόν πεδίον. Κι αποτελεί γεγονός, ότι η πλουσία αγωνιστική πράξις, ετραυματίζετο από την πτωχήν και ερασιτεχνικήν πολιτικήν σκέψιν.
Είχεν εντυπωσιάσει τους πάντες, το θάρρος του Αρχηγού. Θάρρος να ηγείσαι, σημαίνει θάρρος να προχωρείς παρά την γενικήν απελπισίαν. Ο Γρίβας επέδειξε σε όλην του την ζωήν, τόσο θάρρος και τόλμην, ώστε μερικοί επίστευσαν ότι ξεπερνούσε τα όρια της λογικής. Ο ίδιος έγραφε για τον αγώνα της ΕΟΚΑ: «Πολλοί με απεκάλεσαν τρελλόν, διότι ανέλαβα αγώνα στην Κύπρον το 1955. Αλλά τα μεγάλα έργα και αι ηρωϊκαί πράξεις χρειάζονται παράφρονα τόλμην, την οποίαν τινές, αν θέλουν, ας την αποκαλέσουν τρέλλαν…».
Είχεν εντυπωσιάσει τους πάντες, το θάρρος του Αρχηγού. Θάρρος να ηγείσαι, σημαίνει θάρρος να προχωρείς παρά την γενικήν απελπισίαν. Ο Γρίβας επέδειξε σε όλην του την ζωήν, τόσο θάρρος και τόλμην, ώστε μερικοί επίστευσαν ότι ξεπερνούσε τα όρια της λογικής. Ο ίδιος έγραφε για τον αγώνα της ΕΟΚΑ: «Πολλοί με απεκάλεσαν τρελλόν, διότι ανέλαβα αγώνα στην Κύπρον το 1955. Αλλά τα μεγάλα έργα και αι ηρωϊκαί πράξεις χρειάζονται παράφρονα τόλμην, την οποίαν τινές, αν θέλουν, ας την αποκαλέσουν τρέλλαν…».
Αλλωστε, ο ίδιος έδινε στους αγωνιστές του 1955, το παράδειγμα τόλμης και αυτοθυσίας τιθέμενος επικεφαλής των επιχειρήσεων. Σημειώνει στα Απομνημονεύματά του: «Δεν εδίστασα να τεθώ προσωπικώς επί κεφαλής της ισχυροτέρας ανταρτικής ομάδος και να διεξαγάγω μαζί της αγώνας, δια να δώσω το παράδειγμα, και υποδείξω μεθόδους ενεργείας. Μεθ’ ο περιήλθον διαδοχικώς όλας σχεδόν τας ομάδας και παρέμεινα επ’ αρκετόν μετ’ αυτών επί εν περίπου έτους…».
Η θέλησίς του, ήταν τόσον μεγάλη, ώστε δεν υποχωρούσε μπροστά σε καμμία δυσκολία. Η επιμονή του ήταν απεριόριστη, και το ψυχικό του σθένος, ανεξάντλητο.
Η θέλησίς του, ήταν τόσον μεγάλη, ώστε δεν υποχωρούσε μπροστά σε καμμία δυσκολία. Η επιμονή του ήταν απεριόριστη, και το ψυχικό του σθένος, ανεξάντλητο.
Εκμηστηρεύθηκε στα Απομνημονεύματά του:
«Ημην εμποτισμένος με την αρχήν, ότι αι δυσκολίαι, οιαιδήποτε και οσαιδήποτε, δεν πρέπει να αποτρέπουν από την επιδίωξιν του τεθέντος σκοπού. Και ότι αύται, δύναται να υπερνικηθούν, εφ’ όσον υπάρχει θέλησις. Δι’ εμέ, το βούλεσθαι, είναι ισοδύναμον του νικάν…». Και στο ημερολόγιό του ο Γρίβας σημείωνε: «Θα διεξαγάγω τον αγώνα, έστω και μόνος. Θα προχωρήσω μέχρι τέλους. Θα επιτύχω, παρ’ όλας τας δυσκολίας…».
«Ημην εμποτισμένος με την αρχήν, ότι αι δυσκολίαι, οιαιδήποτε και οσαιδήποτε, δεν πρέπει να αποτρέπουν από την επιδίωξιν του τεθέντος σκοπού. Και ότι αύται, δύναται να υπερνικηθούν, εφ’ όσον υπάρχει θέλησις. Δι’ εμέ, το βούλεσθαι, είναι ισοδύναμον του νικάν…». Και στο ημερολόγιό του ο Γρίβας σημείωνε: «Θα διεξαγάγω τον αγώνα, έστω και μόνος. Θα προχωρήσω μέχρι τέλους. Θα επιτύχω, παρ’ όλας τας δυσκολίας…».
Η 1η Απριλίου 1955 είναι μεγάλη εθνική εορτή. Το 1991 οι Ελλαδικοί προσποιήθηκαν ότι τιμούν την ΕΟΚΑ. Η τότε κυβέρνησις απεφάσισε να τιμάται και στην Ελλάδα αυτή η επέτειος. Αλλά οι μικρόψυχοι και φοβισμένοι του υποτελούς υπουργείου Εθνικής Παιδείας, κατελήφθησαν από σύγχυσιν. Είχεν αρχίσει ήδη η τακτική της απαξιώσεως των εθνικών ιδανικών. Η εντολή που έδωσαν για τα σχολεία, ήταν κολοβή.
Ο αρχισυντάκτης της «Εστίας» και ιστορικός του Κυπριακού Αγώνος, Σπύρος Παπαγεωργίου, έγραψε τότε στην εφημερίδα του, το ακόλουθο σχόλιο:
«Δι’ εγκυκλίου του, το υπουργείον Εθνικής Παιδείας, δίδει οδηγίας εις τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας, δια να εορτάζεται, από εφέτος η 1η Απριλίου ως εθνική επέτειος. Πρόκειται δια την, κατά το 1955, ημέραν ενάρξεως του ενόπλου απελευθερωτικού αγώνος των Κυπρίων εναντίον των Αγγλων. Είναι επαινετή, οπωσδήποτε, η απόφασις, αφού αι οδοί των πόλεών μας είναι κατάσπαρτοι από τα ονόματα των Κυπρίων ηρώων και μαρτύρων, και αφού η Βουλή των Ελλήνων ανεκήρυξε, κατά τον Μάρτιον 1959, ως «άξιον της Πατρίδος» τον αρχηγόν του Αγώνος, με παμψηφίαν σημειωτέον. Εν τούτοις, εις την δημοσιευθείσαν ήδη εγκύκλιον, παραλείπονται, απαραδέκτως, τα κύρια στοιχεία του αγώνος εκείνου: Τον Κυπριακόν Αγώνα διεξήγαγε μια συγκεκριμένη οργάνωσις, η ΕΟΚΑ. Περί αυτής ουδεμία αναφορά. Αρχηγός του αγώνος, ήτο ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής. Περί αυτού, πλήρης σιωπή!
«Δι’ εγκυκλίου του, το υπουργείον Εθνικής Παιδείας, δίδει οδηγίας εις τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας, δια να εορτάζεται, από εφέτος η 1η Απριλίου ως εθνική επέτειος. Πρόκειται δια την, κατά το 1955, ημέραν ενάρξεως του ενόπλου απελευθερωτικού αγώνος των Κυπρίων εναντίον των Αγγλων. Είναι επαινετή, οπωσδήποτε, η απόφασις, αφού αι οδοί των πόλεών μας είναι κατάσπαρτοι από τα ονόματα των Κυπρίων ηρώων και μαρτύρων, και αφού η Βουλή των Ελλήνων ανεκήρυξε, κατά τον Μάρτιον 1959, ως «άξιον της Πατρίδος» τον αρχηγόν του Αγώνος, με παμψηφίαν σημειωτέον. Εν τούτοις, εις την δημοσιευθείσαν ήδη εγκύκλιον, παραλείπονται, απαραδέκτως, τα κύρια στοιχεία του αγώνος εκείνου: Τον Κυπριακόν Αγώνα διεξήγαγε μια συγκεκριμένη οργάνωσις, η ΕΟΚΑ. Περί αυτής ουδεμία αναφορά. Αρχηγός του αγώνος, ήτο ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής. Περί αυτού, πλήρης σιωπή!
Ο αγών είχεν ένα συγκεκριμένον στόχον, την Ενωσιν της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος. Περί αυτής ουδέν! Παρά ταύτα, εις το κείμενον της εγκυκλίου, ενώ παραλείπονται χάριν πονηράς σκοπιμότητας – τα κύρια γνωρίσματα του αγώνος εκείνου, αναφέρεται ότι «ο Αγώνας τερματίσθηκε νικηφόρα». Αλλά, πώς «νικηφόρα»; Αι Συμφωνίαι Ζυρίχης και Λονδίνου, αι οποίαι ανέκοψαν την αγωνιστικήν προσπάθειαν, εισήγαγον τους Τούρκους εις την Μεγαλόνησον και απετέλεσαν το γενεσιουργόν αίτιον όλων των μετέπειτα δεινών. Λοιπόν, με αποκρύψεις και ιστορικάς παραχαράξεις, θα εορταστεί η επέτειος της ΕΟΚΑ;»…
Δυστυχώς, πολύ σύντομα, κυβερνήσεις και υπουργοί με μειωμένην εθνικήν συνείδησιν, κατήργησαν ακόμη και αυτόν τον λειψόν εορτασμόν. Οι απάτριδες έκριναν ότι δεν χρειάζονται στα σχολεία μαθήματα Ιστορίας και Θρησκευτικών. Στοχεύουν να αποξενώσουν την ελληνικήν νεότητα από τις εθνικές μας ρίζες.
Ο ένοπλος απελευθερωτικός αγών, ήταν τραχύς και αιματηρός. Υπήρχεν όμως – πλην των Κομμουνιστών – εθνική ενότης. Η στρατιωτική και Εκκλησιαστική ηγεσία ήσαν ενωμένες. Από τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και μετά θα ήρχιζεν ο νέος Γολγοθάς, και ο εθνικός διχασμός. Θα περνούσε από πολλές φάσεις η πορεία του Κυπριακού. Χρειάζονται τόμοι για να εξιστορηθούν και να αναλυθούν. Η κατάρα της Φυλής μας, η διχόνοια, θα επέφερε συμφορές. Βλέπουμε ομοιότητες με αρχαίαν τραγωδίαν. Μέσα από όλην αυτήν την δίνην, η μορφή του Γρίβα παρέμεινε τίμια και ξεκάθαρη. Δεν ήταν άνθρωπος των συμβιβασμών, και δεν υπέκυπτε σε σκοπιμότητες.
Όταν ξεκίνησε τον Νοέμβριον του 1954 από την Ρόδον για να πάει στην Κύπρο μέσα σε σφοδράν θαλασσοταραχήν, ένα σύνθημα έδωσε: «ΕΝΩΣΙΣ». Ποτέ δεν υπέστειλε την σημαίαν του, και ουδέποτε διαφοροποίησε το σύνθημά του. Παρέμεινεν αγέρωχος και ασυμβίβαστος. Και κατέληξε μόνος, να αγωνίζεται μέχρι την υστάτην του πνοήν γι’ αυτό το ιδανικό. Με την ολέθρια και πονηρά τακτικήν των ξένων, Ελλαδικοί και Κυπριακοί παράγοντες ήθελαν να στρέψουν το πηδάλιον του εθνικού σκάφους προς άλλες κατευθύνσεις. Ο Γρίβας τους ήταν εμπόδιο για την άλλην πορείαν. Ο ανένδοτος ενοχλούσε. Επρεπε να παρακάμψουν αυτόν τον αμετακίνητον βράχον της ενωτικής πολιτικής. Είναι μελανές οι σελίδες εκείνες της Ιστορίας που αναφέρονται στους διώκτες του Διγενή, και στις μεθόδους που πολλοί εχρησιμοποίησαν για να τον εξουθενώσουν. Δεν απέκλειαν, ούτε το ενδεχόμενον της δολοφονίας του.
Σε επιστολή του προς τον εκδότην της εφημερίδος «Εστία», «Αδωνιν Κύρου, ο Γρίβας, με κλονισμένη σοβαρά την υγείαν του, έγραφε:
«…Ο ζωντανός βίος μου θα τερματισθεί με τον αγώνα αυτόν, τον οποίον θα έχω ως μιαν ικανοποίησιν Εθνικής συμβολής μου, αλλά και ανάμνησιν ευγενών επιδιώξεων ας έταξα ως σκοπόν της ζωής μου…».
Με την διορατικότητα του στρατιωτικού ηγέτου, ο Γρίβας είδεν εγκαίρως με ποιον τρόπον θα μπορούσε να αποφευχθεί η τουρκοποίησις της Κύπρου. Λύσις ήταν η δημιουργία Στρατού. Αυτό το σχέδιον εισηγήθηκε στον τότε Πρωθυπουργόν Γεώργιον Παπανδρέου και στον υπουργόν Εθνικής Αμύνης Πέτρον Γαρουφαλιάν. Και είναι προς τιμήν και των δύο, ότι απεδέχθησαν αμέσως την εισήγησιν του Διγενή. Θα είχεν αποτύχει ο «Αττίλας» εάν δεν υπονόμευαν αυτό το σχέδιον, εκείνοι που είχαν άλλους στόχους.
«…Ο ζωντανός βίος μου θα τερματισθεί με τον αγώνα αυτόν, τον οποίον θα έχω ως μιαν ικανοποίησιν Εθνικής συμβολής μου, αλλά και ανάμνησιν ευγενών επιδιώξεων ας έταξα ως σκοπόν της ζωής μου…».
Με την διορατικότητα του στρατιωτικού ηγέτου, ο Γρίβας είδεν εγκαίρως με ποιον τρόπον θα μπορούσε να αποφευχθεί η τουρκοποίησις της Κύπρου. Λύσις ήταν η δημιουργία Στρατού. Αυτό το σχέδιον εισηγήθηκε στον τότε Πρωθυπουργόν Γεώργιον Παπανδρέου και στον υπουργόν Εθνικής Αμύνης Πέτρον Γαρουφαλιάν. Και είναι προς τιμήν και των δύο, ότι απεδέχθησαν αμέσως την εισήγησιν του Διγενή. Θα είχεν αποτύχει ο «Αττίλας» εάν δεν υπονόμευαν αυτό το σχέδιον, εκείνοι που είχαν άλλους στόχους.
Εγραφεν ο Γρίβας: «Εισηγήθην εις τον Πρωθυπουργόν Γεώργιον Παπανδρέου και στον Πέτρον Γαρουφαλιάν, την δημιουργίαν ελληνικού Κυπριακού Στρατού, ως την μόνην ενδεδειγμένην λύσιν, ίνα προλάβωμεν τουρκοποίησιν της Κύπρου, εις ην μαθηματικώς ωδήγει η άφρων πολιτική του Προέδρου της Μακαρίου. Η πρότασίς μου εγένετο αποδεκτή, και τον Ιούνιον του 1964 κατήλθον και εγώ εις την Κύπρον. Παρ’ όλον ότι συνήντησα τρομακτικάς δυσχερείας δια την δημιουργίαν του Κυπριακού Στρατού, ικανού να αντιμετωπίσει νικηφόρως οιανδήποτε εισβολήν εις την νήσον, εν τούτοις το επέτυχα μετά των αξίων συνεργατών μου αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού…».
Αυτόν τον Στρατόν, που αποτελούσε ασπίδα δια την άμυναν της νήσου, πολλοί παράγοντες ήθελαν να χαλάσουν και συνεδίαζαν τα προδοτικά σχέδιά τους με την απομάκρυνσιν του… «ενοχλητικού» Γρίβα από την Κύπρον.
Αυτόν τον Στρατόν, που αποτελούσε ασπίδα δια την άμυναν της νήσου, πολλοί παράγοντες ήθελαν να χαλάσουν και συνεδίαζαν τα προδοτικά σχέδιά τους με την απομάκρυνσιν του… «ενοχλητικού» Γρίβα από την Κύπρον.
Το σχέδιον των σκοτεινών δυνάμεων, επετεύχθη με την «επιχείρησιν Κοφίνου». Μια ζωή ολόκληρη, ο Γρίβας δεν μπόρεσε ποτέ να ξαποστάσει. Βρισκόταν συνεχώς στην πρώτη γραμμήν των αγώνων. Πάντα για την Κύπρον… Ηταν επόμενον, η ταλαιπωρημένη καρδιά του να ραγίσει. Δεν άκουγε ούτε τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του γιατρού του για να νοσηλευθεί σε κλινική. Επεσε κυριολεκτικά μαχόμενος.
Είχε προαισθανθεί τον θάνατόν του, γι’ αυτό και είχεν αλλάξει το ψευδώνυμό του. Επήρε το «Πλούτων» το όνομα του Θεού του κάτω κόσμου…
Είχε προαισθανθεί τον θάνατόν του, γι’ αυτό και είχεν αλλάξει το ψευδώνυμό του. Επήρε το «Πλούτων» το όνομα του Θεού του κάτω κόσμου…
Και ο Δρυς έπεσε..
Στο μικρό σπιτάκι, όπου ήταν τοποθετημένη η σορός του Αρχηγού, σκεπάστηκε με την ελληνική σημαία που έφερε το βασιλικόν Στέμμα…
Το πιο χαρακτηριστικόν εγκώμιον εξ όσων εγράφησαν μετά τον θάνατό του, ήταν εκείνο της Κυπριακής εφημερίδας «Ελευθερία»:
«…Θα μείνουμε τώρα με δύο Διγενήδες. Έναν του θρύλου, που μαρτυριέται αιώνια από την βράχινη παλάμη του Πενταδακτύλου, κι έναν της πραγματικότητος που ζήσαμε. Και γίνεται τούτο το πρωτοφανές: Για πρώτη φορά, κινδυνεύει ένας μυθικός ήρωας, μια που βρέθηκε ένας πραγματικός, να του δώσει νέες απίθανες διαστάσεις…».
Στο μικρό σπιτάκι, όπου ήταν τοποθετημένη η σορός του Αρχηγού, σκεπάστηκε με την ελληνική σημαία που έφερε το βασιλικόν Στέμμα…
Το πιο χαρακτηριστικόν εγκώμιον εξ όσων εγράφησαν μετά τον θάνατό του, ήταν εκείνο της Κυπριακής εφημερίδας «Ελευθερία»:
«…Θα μείνουμε τώρα με δύο Διγενήδες. Έναν του θρύλου, που μαρτυριέται αιώνια από την βράχινη παλάμη του Πενταδακτύλου, κι έναν της πραγματικότητος που ζήσαμε. Και γίνεται τούτο το πρωτοφανές: Για πρώτη φορά, κινδυνεύει ένας μυθικός ήρωας, μια που βρέθηκε ένας πραγματικός, να του δώσει νέες απίθανες διαστάσεις…».
Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.