Ηθική και Κοινωνική Χρεοκοπία της Ελλάδος

Του Βασίλη Αλεξανδρή

Η λέξη που επικρατεί περισσότερο στις μέρες μας και εμφανίζεται με ολοένα  και μεγαλύτερη συχνότητα είναι η “Χρεοκοπία”. Είναι μία έννοια που έκανε την εμφάνισή της τον τελευταίο καιρό μαζί με το Διεθνές νομισματικό Ταμείο και την είσοδό μας σ’ αυτό. Στη πραγματικότητα, πριν από δύο χρόνια, κανείς δεν θα τολμούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε σε μία τόσο οικονομικά και κοινωνικά άθλια  κατάσταση, κυρίως λόγω της οικονομικής αλλά και της “δανειακής” ευμάρειας που επικρατούσε τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Ένα έθνος ολόκληρο, επιχειρήσεις ακόμα και πολλά νοικοκυριά στήριζαν, για πολλά χρόνια, την ύπαρξη τους και τον τρόπο λειτουργίας τους επάνω στο “πλαστικό” ή “έξυπνο” χρήμα. Αναρωτιέται κανείς, πως γίνεται με ένα καινούργιο δάνειο να ξεπληρώνεις  προγενέστερες υποχρεώσεις (παλιότερα δάνεια) αφού στην ουσία μιλάμε για επαναληπτικό δανεισμό με μικρή ή χωρίς καθόλου δυνατότητα αποπληρωμής.

Ας αφήσουμε όμως όλες αυτές τις έννοιες περί οικονομικών οι οποίες χρήζουν ειδικότερης ανάλυσης από οικονομολόγους και ας επικεντρωθούμε περισσότερο στα αίτια που οδήγησαν σε μια τόσο δυσμενή κατάσταση. Παρακάτω ο αναγνώστης, στα αίτια αυτής της κατάστασης, θα συναντήσει έννοιες όπως συνείδηση, φιλότιμο, κοινωνική μόρφωση, ηθική ταυτότητα, αποξένωση, κρίση θεσμών, εθελοντισμός και προσφορά, που αρχικά παραξενεύουν με την ύπαρξή τους στο κείμενο, αλλά τελικά έχουν άμεση σχέση με το θέμα μας.

Είναι αλήθεια πως μεγαλώνουμε σε μία χώρα όπου η έλλειψη ατομικής, κοινωνικής ακόμα και πατριωτικής συνείδησης τείνει να αποκτήσει εθνική ταυτότητα. Σ’ ένα εγωκεντρικό περιβάλλον όπου όλοι κρίνονται από όλους, η έλλειψη φιλότιμου (ατομικού αυτοελέγχου) των πράξεών μας σε ότι κάνουμε στη καθημερινότητά μας αναδεικνύεται σε εθνικό σπορ. Η έλλειψη ευθύνης μιας πράξης και η έλλειψη αναγνώρισης των λαθών μας, οδηγεί τελικά στην αποσιώπηση της και στην ατιμωρησία. Όταν μάλιστα αναφερόμαστε σε εθνικά θέματα μιλάμε ακόμα και για εθνική προδοσία. Οι λέξεις πατρίδα, οικογένεια, εκκλησία και τα παράγωγά τους βαπτίζονται, από τους “φωτισμένους” αυτού του τόπου ως εθνικιστικές με επικίνδυνες για τη κοινωνία προεκτάσεις. Αντίδοτο αυτών η ξενοφοβία, η ελεύθερη συμβίωση και η αθεΐα με τις γνωστές σε όλους μας όμως προεκτάσεις (εισροή λαθραίων οικονομικά μεταναστών, αύξηση του πολιτικού έναντι του ορθόδοξου χριστιανικού γάμου, κ.α.) και όλα αυτά, βέβαια, με την ευθύνη Όλων. Σε μία χώρα που τίμησε τη λέξη Μετανάστευση κινδυνεύουμε να βρεθούμε οι ίδιοι μετανάστες. Ένα λάθος που βαρύνει  τις δικές μας πλάτες λόγω λάθος χειρισμών και όχι όλων αυτών των ανθρώπων που αναζητούν μια νέα “Ιθάκη”. Μιλάμε δηλαδή για μία ηθική χρεοκοπία.
Η αποξένωση από το παρελθόν, από τις ρίζες μας, οδηγεί στην απώλεια της ηθικής και εθνικής μας ταυτότητας. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον οφείλει την ύπαρξη του επάνω στα ιστορικά και κοινωνικά θεμέλια του παρελθόντος όπου μεγάλωσε και που έχει ως χρέος και τιμή να διασφαλίσει. Η άρνηση και η απομάκρυνση από αυτό οδηγεί ένα ανθρώπινο οικοδόμημα, είτε είναι ένα

 έθνος είτε είναι ένα κράτος, σε καταστροφή λόγω έλλειψης γερών, (ιστορικά, ηθικά και κοινωνικά), θεμελίων. Αντίθετα η οικοδόμηση μίας κοινωνίας ή ενός έθνους με την αποδοχή της ιστορικής και κοινωνικής του ταυτότητας οδηγεί στην ιστορική, εθνική και γεωγραφική του επικράτηση και ισχυροποίηση. Οι οποιαδήποτε συμβιβασμοί σε εθνικά θέματα αποτελούν ιστορικά εθνική χρεοκοπία.

Η έλλειψη κοινωνικής και όχι γραμματιακής μόρφωσης, οδηγεί σε ένα οξύ κοινωνικό ρήγμα  Ως κοινωνική μόρφωση δεν λαμβάνεται υπόψη η απόκτηση πολλών πτυχίων που μπορεί να οδηγήσει και σε “παραμόρφωση” αντί για μόρφωση. Γενικότερα ως ανθρώπινη παιδεία εννοούμε την άρθρωση ευγενούς λόγου και επιχειρημάτων στη καθημερινή μας συνδιαλλαγή. Τη δυνατότητα  να ακούς τον συνάνθρωπό σου και να ανταποδίδεις σ’ αυτόν μία πολιτισμένη συμπεριφορά.  Η νοοτροπία ενός ανθρώπου για το τι πρέπει να πράξει και πως δείχνει τελικά και τη παιδεία του ως άτομο μέσα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η έλλειψη παιδείας σε ένα έθνος μπορεί να οδηγήσει σε κρίση των θεσμών του (οικογένεια, σχολείο, εργασία, κ.α.) με συνέπειες κοινωνικά και εθνικά τεράστιες. Άλλο ένα είδος χρεοκοπίας, η κοινωνική χρεοκοπία

Τέλος η έλλειψη της προσφοράς και του εθελοντισμού συνιστά από μόνη της μία μορφή χρεοκοπίας. Σ’ αυτή τη χώρα όπου οι περισσότεροι έχουμε μάθει να παίρνουμε, να γνωρίζουμε μόνο τα δικαιώματα μας και να αγνοούμε συστηματικά τις υποχρεώσεις μας, ψάχνοντας “παράθυρα” που θα μας οδηγήσουν πιο εύκολα στο στόχο μας, πρέπει να καταλάβουμε πως ο συστηματικός βιασμός των λειτουργιών της οδηγεί τελικά στη διάλυσή της.

Βλέπουμε λοιπόν, πως ο ηθικός και ο κοινωνικός θάνατος προηγείται του οικονομικού. Η ηθική και η κοινωνική χρεοκοπία είναι που οδηγούν στην οικονομική χρεοκοπία και όχι οι επιλογές της εκάστοτε “εντεταλμένης” κυβέρνησης (όταν μιλάμε για εθνική χρεοκοπία). Ένα έθνος που σέβεται το ένδοξο και  ευλογημένο παρελθόν του, που έχει ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς, που αγαπά το τόπο του και θυσιάζει τη ψυχή του για τη γη που το ανάθρεψε, δεν θα αφήσει ποτέ την τύχη του σε “εντεταλμένες” κυβερνήσεις άγνωστης “πατριωτικής” ταυτότητας. Σε μία τέτοια περίπτωση και σε αντίθεση με τον ηθικό και  κοινωνικό θάνατο, ο φυσικός θάνατος έρχεται ως ουράνια ευλογία αφού έχει ήδη προετοιμαστεί σωστά η διάδοχη κατάσταση, οι νέοι μας, η επόμενη γενιά, η οποία αποτελεί και πρέπει να αποτελεί το καμάρι ενός έθνους.

Πολύ πριν την οικονομική χρεοκοπία θα πρέπει να προσέξουμε την ηθική και κοινωνική μας χρεοκοπία. Να μείνουμε κοντά στο συνάνθρωπό μας, και να Λατρέψουμε αυτόν τον τόπο που μας έχει χαριστεί. Να θυσιαστούμε για τα παιδιά μας και να κρατήσουμε ψηλά τα όνειρα των προγόνων μας για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί; 

“Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά την ώρα που πεθαίνουν τα όνειρά τους” *

                                                                 Στέλλιος Καζαντζίδης

                                                                     

                                                                            

* στίχοι από το τραγούδι “Ξέρω νεκρούς”