Για να θυμόμαστε κάτι απ’ τα παλιά…

Διαβάστε τι είχε υποστηρίξει στη Βουλή των Ελλήνων η γνωστή Ελληνίδα δημοσιογράφος (και τότε βουλευτής) κ. Σοφία Βούλτεψη, σε μία συζήτηση επί της Αναθεώρησης του Συντάγματος, για τις Σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και ιδίως για την θρησκευτική πίστη των Ελλήνων σε σχέση με τις παραδοσιακές αξίες του λαού μας!..

«… Αλλά τελικά υπάρχουν αξίες που βρίσκονται στη βάση της εθνικής μας παράδοσης, της κληρονομίας μας και της ίδιας της εθνικής μας ταυτότητας.
Επιπλέον η θρησκευτική πίστη είναι κάτι το εξαιρετικά ευάλωτο και εξαρτάται και από το πνευματικό επίπεδο του κόσμου. Κατά τη γνώμη μου, η δέσμευση μεταξύ κράτους και εκκλησίας λειτουργεί υπέρ του λαού και όχι το αντίθετο.
Όπως ξέρετε, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει δηλώσει πως η Ρωσία θα υπερασπιστεί την πίστη και την εθνική της ταυτότητα και δεν πιστεύω ότι το έκανε τυχαία. Ούτε τυχαία στην Ιταλία όταν ετέθη θέμα αποκαθήλωσης στον Εσταυρωμένο από τα σχολεία, για να μην προσβάλλονται οι μαθητές άλλων δογμάτων, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τσάμπι είχε δηλώσει πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί διότι ο Εσταυρωμένος δεν είναι ένα απλό σύμβολο θρησκευτικής πίστης αλλά κομμάτι αναπόσπαστο της Ιταλικής πολιτιστικής παράδοσης.
Ένα άλλο θέμα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η άποψη ότι πρέπει να καταργηθεί ο όρος προσηλυτισμός. Αν και σαφώς αρνητικός, διότι συνδέεται με την προπαγάνδα, στην πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ωραιοποιείται και αγιοποιείται με επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δηλαδή, στην πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο προσηλυτισμός συνδέεται με την ελεύθερη διάδοση ιδεών και υποστηρίζεται πως αυτός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την διαπάλη ιδεών. Για να δούμε τι λένε τα λεξικά.
Ας πάρουμε αυτό του Μπαμπινιώτη. Προσηλυτίζω: μετατρέπω την θρησκευτική πίστη κάποιου κάνοντας τον να αποδεχθεί το δικό μου δόγμα, τη δική μου πίστη. Πείθω κάποιον κυρίως με προπαγανδιστική τακτική, με χρηματισμό ή απάτη να προσχωρήσει στις δικές μου ιδέες και αρχές. Άμεση ή έμμεση προσπάθεια κάμψεως του θρησκευτικού συναισθήματος κάποιου και μεταστροφή της πίστεως του με αποδοχή άλλου δόγματος. Η προπαγανδιστική προσπάθεια επηρεασμού των αντιλήψεων κάποιου και προσεταιρισμού του ως ομοϊδεάτη ή οπαδού. Είναι δυνατόν να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν να μετατρέψουμε την έννοια του προσηλυτισμού από αρνητική σε θετική; Είναι δυνατόν εμείς με τη βούλησή μας να πολλαπλασιάσουμε τους διαμεσολαβητές μεταξύ Θεού και ανθρώπου; Και, επιτέλους, είναι δυνατόν να επιχειρηματολογούμε υπέρ του προσηλυτισμού;  (…)

Πρέπει εδώ να προσθέσω ότι υπάρχουν και ορισμένες παραδόσεις και ηθικές δεσμεύσεις που πλέον αποτελούν κομμάτι της ιστορικής, εθνικής συνείδησης και οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα άλλαζε την ουσία τώρα.
Θυμηθείτε, για παράδειγμα, τον όρκο στο λάβαρο της Αγίας Λαύρας. Δεν ξέρουμε αν έλαβε χώρα πραγματικά. Οι ιστορικοί λένε ότι δεν υπήρξε αυτό το περιστατικό, αλλά μέχρι σήμερα εξακολουθεί να συμβολίζει την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα και να εμπνέει ανεξαρτήτως της ιστορικής αλήθειας.
Εν ονόματι του Θεού του Παντοκράτορος έκαναν την προκήρυξη τους οι Υδραίοι, παρά το γεγονός ότι αυτή ήταν μια καθαρά πολιτική προκήρυξη. Και μάλιστα είναι τόσο ισχυρή η έννοια του όρκου που ακόμη δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν και το κατά Ματθαίον: «εγώ δε λέγω υμίν μη ομώσαι όλως». 
Επιπλέον, πιστεύω ότι αν επικρατούσαν απόψεις σαν και αυτές, θα επιδεινωνόταν η ψυχική απομάκρυνση ανάμεσα στο λαό και σε λογοτεχνικούς του θησαυρούς, ανάμεσα στο λαό και σε ιστορικά του κείμενα. Και μη μου πείτε πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, διότι έχει ήδη συμβεί. Αυτή τη στιγμή διαβάζουν τα παιδιά τον Παπαδιαμάντη και τον Ροΐδη από μετάφραση. Άρα, πολύ εύκολα όσο χαλαρώνουν αυτοί οι δεσμοί, θα μπορούσαμε να πάμε και σε χειρότερα φαινόμενα.
Δεν θα το αποφύγω μέχρι τέλους και θα θυμίσω ότι υπάρχει άμεση σύνδεση της Ελλάδας, του ελληνισμού με το θρησκευτικό συναίσθημα μέσω των αγώνων της παλιγγενεσίας και αυτό προκύπτει και από τους εθνικούς μας ποιητές. Να θυμίσω τον Διονύσιο Σολωμό: «Της αυγής δροσάτο αέρι, δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο στων ψευδόπιστων το αστέρι, φύσα-φύσα εις το Σταυρό!». Και πάρα πολλές τέτοιες αναφορές γίνονται τόσο στον εθνικό μας ύμνο, κυρίως με πολιτική διασύνδεση μπορώ να πω, όπως οι στροφές που λένε: «Τι θα κάμετε; Θα αφήσετε να αποκτήσουμε εμείς λευθερίαν ή θα την λύσετε εξαιτίας πολιτικής; Τούτο αν ίσως μελετάτε, ιδού εμπρός σας στο Σταυρό, βασιλείς ελάτε-ελάτε και χτυπήσετε και εδώ». Τελειώνω, θυμίζοντας ότι και ο Ανδρέας Κάλβος, εθνικός ποιητής και αυτός, αλλά αρχαιολάτρης, όταν μίλαγε για τους αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία με την ελληνορθόδοξη πίστη τους συνέδεε. Μάλιστα τους συνέδεε και σε στιγμές που αναφέρονταν στην προδοσία. Λέει ο Κάλβος: «Ημείς δια τον σταυρόν ανδρείως υπερμαχόμεθα και σείς εβοηθήσατε κρυφά τους πολεμούντας…». (Πρακτικά της Βουλής, Τετάρτης, 13 Δεκεμβρίου 2006)

Για την αντιγραφή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

ΠΗΓΗ: http://sakketosaggelos.gr/