Άγνωστοι Έλληνες: Αϊνώ όταν ο Ελληνισμός «άγγιξε» την Ιαπωνία (φωτό & βίντεο)

Η δύναμη του Ελληνισμού και αυτό που τον κάνει να στέκεται όρθιος μέσα στον χρόνο είναι οι αξίες, τα ήθη, ο πολιτισμός που πρεσβεύει, μα πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι που διατηρούν αναλλοίωτα αυτά τα στοιχεία.

Τέτοιους ανθρώπους δεν θα συναντήσει κανείς μόνο στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στο πιο «απίθανο» σημείο του πλανήτη… Ανθρώπους που μπορεί να έχουν διαφορετική εθνικότητα, να μιλούν άλλη γλώσσα, να πιστεύουν σε άλλη θρησκεία αλλά στους οποίους υπάρχει μέσα τους το Ελληνικό DNA.

Απόδειξη αποτελούν συν τοις άλλοις και οι Αϊνού (< Ίωνες) ή πιο σωστά Αϊνώ, «η λευκή φυλή» της Ιαπωνίας, όπως τους αποκαλούν. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Αϊνώ αριθμούσαν περί τα 3.000.000!

Ζουν στο Χοκκαΐντο, στην νότια Σαχαλίνι και στην Φορμόζα (γνωστή ως Ταϊβάν).  Πολλοί ξένοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων  και ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Phoenix, Thomas S. Anderson, υποστηρίζουν ότι οι Ίωνες έφτασαν στην Ιαπωνία το 7000 π.Χ., στοχεύοντας στο να την χρησιμοποιήσουν ως εφαλτήριο για τον αποικισμό τους στην Αμερική.

Άλλες πληροφορίες τους θέλουν να έχουν σταλεί για συγκεκριμένη αποστολή στην «χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου» κατά τα Διονυσιακά, την πανάρχαια εκστρατεία των Ελλήνων στην Ασία περί το 3.000 π.Χ. Κατά την άποψή μας, αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο.

Ελληνικό βλέμμα Αϊνώ, το πρώτο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους Έλληνες

Και οι ίδιοι οι Ιάπωνες δέχονται πως οι Αϊνώ υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ιαπωνίας ακόμα και πριν από την κατάκτηση των ιαπωνικών νησιών από τις κίτρινες πολεμικές φυλές της ηπειρωτικής Ασίας. Η επίσημη ιστορία τους αναφέρει μάλιστα πως όταν οι πρώτοι Ιάπωνες διέσχισαν την Κίνα κι έφτασαν στην Ιαπωνία, συνάντησαν μία λευκή γενειοφόρα φυλή (φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο στην γη της Ανατολίας), τους Αϊνώ, που ήταν  δεινοί πολεμιστές και κυνηγοί. Οι Ιάπωνες και γενικά οι Ασιάτες δεν διαθέτουν πυκνές γενειάδες, αφού τα γένια τους είναι αραιά.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, οι Αϊνώ είναι λευκοί στην όψη, κάποιοι έχουν γαλάζια μάτια και είναι ψηλοί στο ανάστημα.

Δυστυχώς, όπως μας πληροφορεί και ο Ιωάννης Πασάς στο βιβλίο του: «Η Αληθινή Προϊστορία, «οι πληροφορίες περί των Αϊνώ είναι ανεπαρκείς και, συνεπώς, δεν υπάρχουν στοιχεία για την ζωή και την δράση των λευκών αυτών ανθρώπων, που είχαν φθάσει και εγκατασταθεί στην Άπω Ανατολή».

Κόσμημα με αρχαιοελληνικά σύμβολα

Από τα λίγα όμως που γνωρίζουμε για εκείνους, μπορούμε να διακρίνουμε τις ομοιότητές τους με τους αρχαίους Έλληνες στον τρόπο διοίκησης, στην ενδυμασία, στην γλώσσα, κλπ.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι προστάτιδα της φυλής τους θεωρούν την «Ματεράσου» (< μηατέρα σου), όπως και τα ονόματα που έχουν δώσει σε κάποια από τα χωριά τους, όπως Ιτάμι (< όπως το βουνό Ίταμος της Θεσσαλίας), Αρία (< Αρεία< Άρη, θεό του πολέμου), Ογκάκι (< Όγκα: προσωνύμιο των Θηβαίων προς την θεά Αθηνά), κ.α. Θεωρούν μάλιστα την κουκουβάγια ως το πουλί της σοφίας, που ως γνωστόν αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθηνάς για τους αρχαίους Έλληνες.

Οι στολές τους είναι κεντημένες με αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους ενώ συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι ένα είδος στεφανιού ανάλογο με αυτό που φορούσαν οι πιστοί του Διονύσου στις Διονυσιακές γιορτές (πλέγμα κισσού και άμπελου). Οι αρχαίοι Έλληνες άλλωστε συνήθιζαν να φορούν σε αρκετές περιστάσεις στεφάνια, όπως οι Ολυμπιονίκες, οι νικητές σε διαγωνισμούς δράματος (ο Αριστοφάνης είχε φορέσει στεφάνι ελιάς), οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια, κλπ.

Οι γυναίκες από την άλλη φορούν στο κεφάλι σκυθικό σκούφο, δερμάτινο με σχήμα περικεφαλαίας.

Η ουσία είναι πως κανείς δεν ακούει ή δεν θέλει να ακούσει αυτούς τους ανθρώπους που δηλώνουν μέσα από τον πολιτισμό τους Έλληνες και θα μπορούσαν να αποτελέσουν, γιατί όχι, τμήμα του απόδημου Ελληνισμού, εάν κάποια πράγματα στην Ελλάδα δούλευαν σωστά, πάντα στα πλαίσια της πολιτιστικής διπλωματίας και της ειρηνικής ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των λαών.

Στοιχεία για την άγνωστη ιστορία των Ελλήνων που αναρτώνται στην ιστοσελίδα μας, προκαλούν τον αναγνώστη να μην υιοθετήσει τίποτα με την πρώτη, αλλά να ερευνήσει μόνος του προς επαλήθευση των πληροφοριών. Αυτός είναι και ο ιδανικότερος δρόμος που οδηγεί στην πραγματική γνώση.

ΠΥΓΜΗ.gr