Συνέντευξη του Μαρκ Ρος στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.
Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.
Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».
Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.
Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.
«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».
Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.
Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.
Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:
«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».
Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. Το ίδιο πάντως το βιβλίο περιέχει πληθώρα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ όσων, πίσω από τους «αυτοματισμούς των αγορών», ακριβέστερα μέσω αυτών, διαβλέπουν την ανάπτυξη περισσότερο εξελιγμένων στρατηγικών, που εκδηλώνονται σε κατάλληλη ευκαιρία.
«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!
Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».
«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».
Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».
Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!
«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»
Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 6.4.2011
Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.
Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.
Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».
Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.
Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.
«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».
Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.
Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.
Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:
«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».
Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. Το ίδιο πάντως το βιβλίο περιέχει πληθώρα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ όσων, πίσω από τους «αυτοματισμούς των αγορών», ακριβέστερα μέσω αυτών, διαβλέπουν την ανάπτυξη περισσότερο εξελιγμένων στρατηγικών, που εκδηλώνονται σε κατάλληλη ευκαιρία.
«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!
Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».
«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».
Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».
Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!
«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»
Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 6.4.2011
ΚΥΡΙΑΚΉ, 10 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
"Σχέδιο Β'" για κυπριακό και τουρκική ένταξη στην ΕΕ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Σχέδιο Β» για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας καταρτίζουν και ετοιμάζονται να εφαρμόσουν οι Αγγλοαμερικανοί, για να «απελευθερώσουν» την ‘Αγκυρα από το κυπριακό. Μετατοπίζουν το βάρος από τη λύση του κυπριακού, που φαίνεται μάλλον ανέφικτη με τα τωρινά δεδομένα, επιδιώκοντας την εξεύρεση φόρμουλας με την οποία θα «παραμερίσουν» αυτό το θέμα, που δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, τη στρατιωτική συνεργασία Τουρκίας-ΝΑΤΟ, την αναβάθμιση, προ εντάξεως, του τουρκικού ρόλου στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και τον αγωγό Ναμπούκο.
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές εξελίξεις σε Γερμανία και Γαλλία καθιστούν πολύ πιθανή ήττα Μέρκελ και Σαρκοζί, και την άνοδο στην εξουσία δυνάμεων που τάσσονται υπέρ της τουρκικής ένταξης.
Συνδυαζόμενες οι δύο τάσεις, εκτιμούν διπλωματικοί παρατηρητές θα αυξήσουν μεσοπρόθεσμα τις πιέσεις σε Λευκωσία (και Αθήνα) να άρουν το βέτο σε σειρά «κεφαλαίων» της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης, Το βέτο τέθηκε εξαιτίας της απαγόρευσης ελλιμενισμού κυπριακών πλοίων σε τουρκικά λιμάνια και αεροσκαφών σε αεροδρόμια και συνιστά το κυριότερο θεσμικό/πολιτικό εμπόδιο στην τουρκική ενταξιακή πορεία.
Η έκθεση της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων
Χαρακτηριστική της «στροφής» στην τακτική του αγγλοαμερικανικού παράγοντα είναι η τελευταία έκθεση της «Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων» (ICG), από τα σημαντικότερα διεθνώς think tank των ατλαντιστών. Θεωρητικώς «μη κυβερνητική οργάνωση», η ICG, χρηματοδοτείται από σειρά κυβερνήσεων και «παράγοντες» της παγκοσμιοποίησης όπως οι Σόρος και Ροκφέλερ, και χρησιμοποιείται ως διαμορφωτής, αλλά και άτυπο, άρα πιο ευέλικτο εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Στο παρελθόν, οι εκθέσεις της ICG πρότειναν την ανατροπή του Παπαδόπουλου και την αναστολή του «ενιαίου δόγματος», ώστε να γίνει δυνατή η επίλυση του κυπριακού με επαναφορά παραλλαγής του σχεδίου Ανάν. Η τελευταία όμως έκθεση για την Κύπρο «σφραγίζεται» από απαισιοδοξία για την προοπτική λύσης.
Η «απαισιοδοξία» δεν μοιάζει αδικαιολόγητη. Τρία χρόνια μετά την ήττα Παπαδόπουλου, που κατηγορήθηκε ως «εθνικιστής» και «εμπόδιο για τη λύση», Χριστόφιας και Ταλάτ δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Η τουρκική πλευρά εγκολπώθηκε ευχαρίστως τις παραχωρήσεις του Κυπρίου Προέδρου και σκλήρυνε τη θέση της. Ο ‘Ερογλου αντικατέστησε τον Ταλάτ. ‘Όχι μόνο η ‘Αγκυρα δεν άνοιξε τα λιμάνια και αεροδρόμιά της, αλλά και οι πολλοί Ευρωπαίοι φίλοι της, περιλαμβανομένης της Κομισιόν, εξεστράτευσαν υπέρ της «άρσης του αποκλεισμού» των κατεχομένων, δηλαδή της ντε φάκτο ημιαναγνώρισης της τουρκικής κατοχής! Ακόμα κι αν, Χριστόφιας και ‘Ερογλου κατέληγαν αύριο σε συμφωνία, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Ελληνοκύπριοι θα την ενέκριναν σε δημοψήφισμα. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις απορρίπτουν διαρρήδην, με συντριπτική πλειοψηφία, όχι τις τουρκικές, αλλά τις προτάσεις του … δικού τους Προέδρου!
Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, το λογικό θα ήταν να τεθεί η ‘Αγκυρα προ των οφθαλμοφανών ευθυνών της και να πιεσθεί για να συμβάλλει στη λύση. (‘Όπως θα ήταν λογικό να βρεθεί ένας τρόπος άρσης της ελαφρώς «σουρεαλιστικής» κατάστασης που επικρατεί στις διαπραγματεύσεις, τρόπος δηλαδή να διαπραγματεύεται η ελληνοκυπριακή ηγεσία σε συμφωνία και όχι σε αντίθεση με τα desiderata των Ελληνοκυπρίων!)
Ο ατλαντικός παράγων όμως μόνο προς τα εκεί δεν κινείται. Εκτιμώντας ότι το κυπριακό μάλλον δεν λύνεται σύντομα, θέλει να πετύχει τουλάχιστο άλλες βασικές του επιδιώξεις, όπως την προώθηση της τουρκικής ένταξης, την στρατιωτική συνεργασία ΝΑΤΟ και ΕΕ, ουσιαστικά δηλαδή ΕΕ και Τουρκίας και έναν αυξημένο ρόλο της Τουρκίας στην αμυντική πολιτική της ‘Ενωσης ήδη από τώρα, προτού και ανεξάρτητα από την ένταξή της στην ΕΕ. Επιδιώκεται επίσης η διευκόλυνση μεγάλων ενεργειακών σχεδίων, όπως ο αγωγός Ναμπούκο, ευθέως ανταγωνιστικός των ευρωρωσικών αγωγών (αφού η ‘Αγκυρα εξαρτά τη συνεργασία της από το άνοιγμα του κεφαλαίου «ενέργεια», που έχει μπλοκάρει η Λευκωσία από ετών, λόγω της τουρκικής στάσης και των απειλών στις έρευνες υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ).
΅Μέτρα εμπιστοσύνης΅ στην Κύπρο
Υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις στοχεύσεις η Ομάδα Κρίσεων προτείνει, στην τελευταία της έκθεση, έξη “μέτρα εμπιστοσύνης”:
1. Εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου Τελωνειακής ¨Ενωσης με την ΕΕ, με το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων στα κυπριακά σκάφη, όπως και δικαίωμα χρήσης του τουρκικού εναέριου χώρου από τα “ελληνοκυπριακά αεροσκάφη” (όπως ονομάζει τα κυπριακά αεροσκάφη η έκθεση υιοθετώντας, όπως και πολλά άλλα σημεία της, την τουρκική ορολογία)
Το σημείο αυτό είναι η κυριότερη τουρκική «παραχώρηση» που ζητάει η ICG. Στην πραγματικότητα βέβαια πρόκειται για απλή υποχρέωση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ! ‘Όπως έχουν όμως διαμορφωθεί τα πράγματα, μια τέτοια «παραχώρηση», αν όντως γίνει, θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τη Λευκωσία και την Αθήνα. ‘Εχοντας επιλέξει το ήσσον (λιμάνια και αεροδρόμια) και όχι το μείζον αλλά και στοιχειώδες (αναγνώριση Κυπριακής Δημοκρατίας και αποχώρηση στρατού κατοχής), Κύπρος και Ελλάδα θα βρεθούν στο δίλημμα είτε να αφήσουν ανενόχλητη την κατέχουσα Τουρκία να συνεχίζει την ενταξιακή πορεία, είτε θα πρέπει να ξαναθέσουν βέτο για ζητήματα που δεν πρόβαλλαν μέχρι τώρα.
2. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να επιτρέψουν τη χρήση του λιμανιού της Αμμοχώστου για το κυπριακό, ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό εμπόριο με την ΕΕ, υπό τουρκοκυπριακή διαχείριση και υπό εποπτέια της ΕΕ. Πρέπει να σταματήσουν την “πρακτική μπλοκαρίσματος” των κεφαλαίων της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης και, εφόσον εφαρμοσθεί το Πρωτόκολλο και αρχίσει το εμπόριο με την Τουρκία, να ανοίξουν την «πράσινη γραμμή» στη διέλευση τουρκικών προϊόντων.
3. Η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιστρέψουν την περιουσία τους στην Αμμόχωστο στους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες της, υποκείμενη σε ένα «μεταβατικό» καθεστώς υπό τον ΟΗΕ, που θα επιβλέπει την ανοικοδόμηση
4. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να επιτρέψουν πτήσεις τσάρτερ προς τα κατεχόμενα που θα παρακολουθούνται (monitored) από την ΕΕ.
5. Η Τουρκία, η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι δύο κοινότητες πρέπει να δημιουργήσουν μηχανισμό επαλήθευσης των επιπέδων των στρατευμάτων. Οι δύο κοινότητες πρέπει να οργανώσουν απογραφή του πληθυσμού.
6. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να συνεργασθούν με τις τουρκοκυπριακές διοικητικές οντότητες, εν αναμονή μιας πολιτικής ρύθμισης.
Στις έξη αυτές προτάσεις η ICG προσθέτει και μία παρότρυνση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συνεχίσει να λειτουργεί, υπό την Προεδρία της ΕΕ, ως «έντιμος διάμεσος» (honest broker) για να εξασφαλίσει συμφωνία για τα μεταβατικά βήματα. Οι ηγέτες των μελών της ΕΕ πρέπει να αποφεύγουν δηλώσεις που παίρνουν το μέρος μιας πλευράς, «όσο συνεχίζονται οι συνομιλίες και κανένα μέρος δεν είναι σαφώς αρνητικό (obstructive)”. Με άλλα λόγια, η ΕΕ πρέπει να συμπεριφέρεται ως η Κυπριακή Δημοκρατία να μην είναι μέλος της και κακώς η Κυρία Μέρκελ υπερασπίστηκε τη Λευκωσία στην τελευταία της επίσκεψη.
Οι προτάσεις αυτές, αν υλοποιούνταν, θα ισοδυναμούσαν ουσιαστικά με «άτυπη» λύση του κυπριακού, περίπου με αναγνώριση της σημερινής πραγματικότητας, τουλάχιστον ως προς τις πρακτικές της συνέπειες, με μόνο αντάλλαγμα την επιστροφή των ελληνικών σπιτιών στην Αμμόχωστο σους ιδιοκτήτες τους υπό την κυριαρχία του ΟΗΕ και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα κινδύνευαν να χάσουν το μακράν μείζον, στρατηγικής σημασίας όπλο τους, τον έλεγχο δηλαδή της ενταξιακής πορείας της ‘Αγκυρας.
Η διατύπωση παρόμοιων προτάσεων δεν αντανακλά μόνο τις «προτιμήσεις» του ατλαντικού άξονα, αντανακλά και το πώς εκτιμά την κατάσταση, τις διαθέσεις των πλευρών και την πιθανότητα αντίστασής τους σε προτάσεις. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, υποδεικνύει την ανάγκη δυναμικότερης και σαφέστερης κινητοποίησης της κυπριακής και ελλαδικής διπλωματίας και αποσαφήνισης της κυπριακής και ελληνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία, τονίζουν διπλωματικοί παράγοντες στις δύο χώρες.
Το κυπριακό, η κατοχή δηλαδή τμήματος ενός κράτους μέλους της ΕΕ, είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του Ερντογάν και της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό δίνει ένα πολιτικο-διπλωματικό και νομικό όπλο τεράστιας ισχύος στη Λευκωσία (και την Αθήνα), όπλο που προστίθεται στη θεσμική δυνατότητα μπλοκαρίσματος των σχέσεων Τουρκίας-ΕΕ. Κανονικά, Λευκωσία και Αθήνα, θα περίμενε κανείς, να έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την ‘Αγκυρα, όχι να συμβαίνει το αντίθετο!
ΠΗΓΗ: Konstantakopoulos.blogspot.com, Κόσμος του Επενδυτή
«Σχέδιο Β» για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας καταρτίζουν και ετοιμάζονται να εφαρμόσουν οι Αγγλοαμερικανοί, για να «απελευθερώσουν» την ‘Αγκυρα από το κυπριακό. Μετατοπίζουν το βάρος από τη λύση του κυπριακού, που φαίνεται μάλλον ανέφικτη με τα τωρινά δεδομένα, επιδιώκοντας την εξεύρεση φόρμουλας με την οποία θα «παραμερίσουν» αυτό το θέμα, που δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, τη στρατιωτική συνεργασία Τουρκίας-ΝΑΤΟ, την αναβάθμιση, προ εντάξεως, του τουρκικού ρόλου στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και τον αγωγό Ναμπούκο.
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές εξελίξεις σε Γερμανία και Γαλλία καθιστούν πολύ πιθανή ήττα Μέρκελ και Σαρκοζί, και την άνοδο στην εξουσία δυνάμεων που τάσσονται υπέρ της τουρκικής ένταξης.
Συνδυαζόμενες οι δύο τάσεις, εκτιμούν διπλωματικοί παρατηρητές θα αυξήσουν μεσοπρόθεσμα τις πιέσεις σε Λευκωσία (και Αθήνα) να άρουν το βέτο σε σειρά «κεφαλαίων» της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης, Το βέτο τέθηκε εξαιτίας της απαγόρευσης ελλιμενισμού κυπριακών πλοίων σε τουρκικά λιμάνια και αεροσκαφών σε αεροδρόμια και συνιστά το κυριότερο θεσμικό/πολιτικό εμπόδιο στην τουρκική ενταξιακή πορεία.
Η έκθεση της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων
Χαρακτηριστική της «στροφής» στην τακτική του αγγλοαμερικανικού παράγοντα είναι η τελευταία έκθεση της «Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων» (ICG), από τα σημαντικότερα διεθνώς think tank των ατλαντιστών. Θεωρητικώς «μη κυβερνητική οργάνωση», η ICG, χρηματοδοτείται από σειρά κυβερνήσεων και «παράγοντες» της παγκοσμιοποίησης όπως οι Σόρος και Ροκφέλερ, και χρησιμοποιείται ως διαμορφωτής, αλλά και άτυπο, άρα πιο ευέλικτο εργαλείο άσκησης πολιτικής.
Στο παρελθόν, οι εκθέσεις της ICG πρότειναν την ανατροπή του Παπαδόπουλου και την αναστολή του «ενιαίου δόγματος», ώστε να γίνει δυνατή η επίλυση του κυπριακού με επαναφορά παραλλαγής του σχεδίου Ανάν. Η τελευταία όμως έκθεση για την Κύπρο «σφραγίζεται» από απαισιοδοξία για την προοπτική λύσης.
Η «απαισιοδοξία» δεν μοιάζει αδικαιολόγητη. Τρία χρόνια μετά την ήττα Παπαδόπουλου, που κατηγορήθηκε ως «εθνικιστής» και «εμπόδιο για τη λύση», Χριστόφιας και Ταλάτ δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Η τουρκική πλευρά εγκολπώθηκε ευχαρίστως τις παραχωρήσεις του Κυπρίου Προέδρου και σκλήρυνε τη θέση της. Ο ‘Ερογλου αντικατέστησε τον Ταλάτ. ‘Όχι μόνο η ‘Αγκυρα δεν άνοιξε τα λιμάνια και αεροδρόμιά της, αλλά και οι πολλοί Ευρωπαίοι φίλοι της, περιλαμβανομένης της Κομισιόν, εξεστράτευσαν υπέρ της «άρσης του αποκλεισμού» των κατεχομένων, δηλαδή της ντε φάκτο ημιαναγνώρισης της τουρκικής κατοχής! Ακόμα κι αν, Χριστόφιας και ‘Ερογλου κατέληγαν αύριο σε συμφωνία, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Ελληνοκύπριοι θα την ενέκριναν σε δημοψήφισμα. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις απορρίπτουν διαρρήδην, με συντριπτική πλειοψηφία, όχι τις τουρκικές, αλλά τις προτάσεις του … δικού τους Προέδρου!
Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, το λογικό θα ήταν να τεθεί η ‘Αγκυρα προ των οφθαλμοφανών ευθυνών της και να πιεσθεί για να συμβάλλει στη λύση. (‘Όπως θα ήταν λογικό να βρεθεί ένας τρόπος άρσης της ελαφρώς «σουρεαλιστικής» κατάστασης που επικρατεί στις διαπραγματεύσεις, τρόπος δηλαδή να διαπραγματεύεται η ελληνοκυπριακή ηγεσία σε συμφωνία και όχι σε αντίθεση με τα desiderata των Ελληνοκυπρίων!)
Ο ατλαντικός παράγων όμως μόνο προς τα εκεί δεν κινείται. Εκτιμώντας ότι το κυπριακό μάλλον δεν λύνεται σύντομα, θέλει να πετύχει τουλάχιστο άλλες βασικές του επιδιώξεις, όπως την προώθηση της τουρκικής ένταξης, την στρατιωτική συνεργασία ΝΑΤΟ και ΕΕ, ουσιαστικά δηλαδή ΕΕ και Τουρκίας και έναν αυξημένο ρόλο της Τουρκίας στην αμυντική πολιτική της ‘Ενωσης ήδη από τώρα, προτού και ανεξάρτητα από την ένταξή της στην ΕΕ. Επιδιώκεται επίσης η διευκόλυνση μεγάλων ενεργειακών σχεδίων, όπως ο αγωγός Ναμπούκο, ευθέως ανταγωνιστικός των ευρωρωσικών αγωγών (αφού η ‘Αγκυρα εξαρτά τη συνεργασία της από το άνοιγμα του κεφαλαίου «ενέργεια», που έχει μπλοκάρει η Λευκωσία από ετών, λόγω της τουρκικής στάσης και των απειλών στις έρευνες υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ).
΅Μέτρα εμπιστοσύνης΅ στην Κύπρο
Υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις στοχεύσεις η Ομάδα Κρίσεων προτείνει, στην τελευταία της έκθεση, έξη “μέτρα εμπιστοσύνης”:
1. Εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου Τελωνειακής ¨Ενωσης με την ΕΕ, με το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων στα κυπριακά σκάφη, όπως και δικαίωμα χρήσης του τουρκικού εναέριου χώρου από τα “ελληνοκυπριακά αεροσκάφη” (όπως ονομάζει τα κυπριακά αεροσκάφη η έκθεση υιοθετώντας, όπως και πολλά άλλα σημεία της, την τουρκική ορολογία)
Το σημείο αυτό είναι η κυριότερη τουρκική «παραχώρηση» που ζητάει η ICG. Στην πραγματικότητα βέβαια πρόκειται για απλή υποχρέωση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ! ‘Όπως έχουν όμως διαμορφωθεί τα πράγματα, μια τέτοια «παραχώρηση», αν όντως γίνει, θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τη Λευκωσία και την Αθήνα. ‘Εχοντας επιλέξει το ήσσον (λιμάνια και αεροδρόμια) και όχι το μείζον αλλά και στοιχειώδες (αναγνώριση Κυπριακής Δημοκρατίας και αποχώρηση στρατού κατοχής), Κύπρος και Ελλάδα θα βρεθούν στο δίλημμα είτε να αφήσουν ανενόχλητη την κατέχουσα Τουρκία να συνεχίζει την ενταξιακή πορεία, είτε θα πρέπει να ξαναθέσουν βέτο για ζητήματα που δεν πρόβαλλαν μέχρι τώρα.
2. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να επιτρέψουν τη χρήση του λιμανιού της Αμμοχώστου για το κυπριακό, ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό εμπόριο με την ΕΕ, υπό τουρκοκυπριακή διαχείριση και υπό εποπτέια της ΕΕ. Πρέπει να σταματήσουν την “πρακτική μπλοκαρίσματος” των κεφαλαίων της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης και, εφόσον εφαρμοσθεί το Πρωτόκολλο και αρχίσει το εμπόριο με την Τουρκία, να ανοίξουν την «πράσινη γραμμή» στη διέλευση τουρκικών προϊόντων.
3. Η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιστρέψουν την περιουσία τους στην Αμμόχωστο στους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες της, υποκείμενη σε ένα «μεταβατικό» καθεστώς υπό τον ΟΗΕ, που θα επιβλέπει την ανοικοδόμηση
4. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να επιτρέψουν πτήσεις τσάρτερ προς τα κατεχόμενα που θα παρακολουθούνται (monitored) από την ΕΕ.
5. Η Τουρκία, η Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι δύο κοινότητες πρέπει να δημιουργήσουν μηχανισμό επαλήθευσης των επιπέδων των στρατευμάτων. Οι δύο κοινότητες πρέπει να οργανώσουν απογραφή του πληθυσμού.
6. Οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να συνεργασθούν με τις τουρκοκυπριακές διοικητικές οντότητες, εν αναμονή μιας πολιτικής ρύθμισης.
Στις έξη αυτές προτάσεις η ICG προσθέτει και μία παρότρυνση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συνεχίσει να λειτουργεί, υπό την Προεδρία της ΕΕ, ως «έντιμος διάμεσος» (honest broker) για να εξασφαλίσει συμφωνία για τα μεταβατικά βήματα. Οι ηγέτες των μελών της ΕΕ πρέπει να αποφεύγουν δηλώσεις που παίρνουν το μέρος μιας πλευράς, «όσο συνεχίζονται οι συνομιλίες και κανένα μέρος δεν είναι σαφώς αρνητικό (obstructive)”. Με άλλα λόγια, η ΕΕ πρέπει να συμπεριφέρεται ως η Κυπριακή Δημοκρατία να μην είναι μέλος της και κακώς η Κυρία Μέρκελ υπερασπίστηκε τη Λευκωσία στην τελευταία της επίσκεψη.
Οι προτάσεις αυτές, αν υλοποιούνταν, θα ισοδυναμούσαν ουσιαστικά με «άτυπη» λύση του κυπριακού, περίπου με αναγνώριση της σημερινής πραγματικότητας, τουλάχιστον ως προς τις πρακτικές της συνέπειες, με μόνο αντάλλαγμα την επιστροφή των ελληνικών σπιτιών στην Αμμόχωστο σους ιδιοκτήτες τους υπό την κυριαρχία του ΟΗΕ και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα κινδύνευαν να χάσουν το μακράν μείζον, στρατηγικής σημασίας όπλο τους, τον έλεγχο δηλαδή της ενταξιακής πορείας της ‘Αγκυρας.
Η διατύπωση παρόμοιων προτάσεων δεν αντανακλά μόνο τις «προτιμήσεις» του ατλαντικού άξονα, αντανακλά και το πώς εκτιμά την κατάσταση, τις διαθέσεις των πλευρών και την πιθανότητα αντίστασής τους σε προτάσεις. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, υποδεικνύει την ανάγκη δυναμικότερης και σαφέστερης κινητοποίησης της κυπριακής και ελλαδικής διπλωματίας και αποσαφήνισης της κυπριακής και ελληνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία, τονίζουν διπλωματικοί παράγοντες στις δύο χώρες.
Το κυπριακό, η κατοχή δηλαδή τμήματος ενός κράτους μέλους της ΕΕ, είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του Ερντογάν και της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό δίνει ένα πολιτικο-διπλωματικό και νομικό όπλο τεράστιας ισχύος στη Λευκωσία (και την Αθήνα), όπλο που προστίθεται στη θεσμική δυνατότητα μπλοκαρίσματος των σχέσεων Τουρκίας-ΕΕ. Κανονικά, Λευκωσία και Αθήνα, θα περίμενε κανείς, να έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την ‘Αγκυρα, όχι να συμβαίνει το αντίθετο!
ΠΗΓΗ: Konstantakopoulos.blogspot.com, Κόσμος του Επενδυτή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.