Κούνδουρος: "Δεν είναι σωστό η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της..."

Κούνδουρος σε μια συνέντευξη στο Βήμα που έκανε πολλούς μεταναστολάγνους να χάσουν τον ύπνο τους…

Πολύ αργά για δάκρυα κύριε. Η ζημιά στην Ελλάδα έγινε. Ρέει το αίμα των χιλιάδων φονευθέντων, ληστευθέντων και βιασθέντων νέων, ηλικιωμένων και παιδιών, Ελλήνων και Ελληνίδων την 20ετία που Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΛΥΜΑΙΝΕΤΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.
ΕΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΤΕ;
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».
Περπατά αργά: οι συνέπειες της επίθεσης που δέχθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο σπίτι του, το οποίο λεηλατήθηκε από τέσσερις αλλοδαπούς που παραλίγο να τον σκοτώσουν, είναι εμφανείς.
- Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ; «Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι
το θέλανε; (αυτό μας μάρανε… και όχι αυτό καθ εαυτό το γεγονός και το φυλετικό μίσος κάτά κάθε τι Ελληνικού)
«Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».
Λάθος συμπεράσματα κε. Δεν έχουν οι Ελληνες κόμπλεξ κατωτερότητας. Νεο-οθωμανοί Αθύρματα διανοούμενοι καλλιτέχνες υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και πολιτικοί πολιτικά ορθοί -Μειοψηφίες μέσα στον Ελληνικό λαό- έχουν ΥΛΙΚΑ και “ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ” ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και συμπλέγματα.
- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι; «Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».
- Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».
«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη που κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε. Η Αστυνομία, σύμφωνα με τα λόγια του, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λίγα πράγματα και ακόμη λιγότερα να κυνηγήσει, πόσο μάλλον να καταδικάσει…»
Πόσο θα κρατήσει η αναλαμπή… Και πλέον δεν επαρκεί μια συνέντευξη αναγνώρισης μιας συλλογικής ιδεοληψίας για να ξεπλύνει το αίμα…


ΠΗΓΗ: http://allenaki.wordpress.com/