O Ευσέβιος και το τάμα (βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Πώς είναι όταν πας για ύπνο στο κρεβάτι σου, αλλά δεν μπορείς να ανάψεις τα φώτα για να μην ξυπνήσεις τη γυναίκα σου που κοιμάται ήδη, και αναγκαστικά περπατάς μες τα σκοτάδια χωρίς να βλέπεις την μύτη σου, ψάχνοντας σαν γκαβός να αγγίξεις κάποιο έπιπλο για να προσανατολιστείς και να φτάσεις μέχρι το κρεβάτι χωρίς να τσακίσεις το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σε κάποια γωνία;... Έτσι είναι η εθνική οδός στην Κρήτη, βγαίνοντας από Ηράκλειο. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση δεν κοιμάται κανείς, απλώς δεν γουστάρουν να βάλουν φώτα.

Η κοινή λογική μας λέει να μην περπατάμε μες την εθνική. Τουλάχιστον εγώ το αποφεύγω. Όταν είναι νύχτα, δεν υπάρχει φωτισμός, και βρίσκεσαι πεζός στο αντίθετο ρεύμα της εθνικής οδού με οχήματα πολύ πιο βαριά από 'σένα να κινούνται προς την κατεύθυνσή σου με 120 χλμ/ώρα, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σου λέει "φύγε ρε μαλάκα από την άσφαλτο μην έχουμε άλλα". Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο ισχυρό από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και φυσικά από την κοινή λογική. Τι άλλο;... η θρησκεία.

Εδώ λοιπόν στην Κρήτη έχουν μια παράδοση. Μια φορά το χρόνο ξεκινάνε οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού έξω από το Ηράκλειο και φεύγουν με τα πόδια μες την εθνική οδό χωρίς καθόλου φως, μόνο με έναν φακό, για να καταλήξουν σε ένα άλλο χωριό έξω από το Ηράκλειο όπου βρίσκεται μια εκκλησία με το ανάλογο πανηγύρι εκείνη τη μέρα, με πάγκους, εμπόρους, ψησταριές με σουβλάκια, εικονίτσες, κομποσκοίνια, μπιχλιμπίδια, και κάθε είδους εμπορική εκμετάλλευση. Ατυχήματα φυσικά έχουν συμβεί πολλά, αλλά μια συγκεκριμένη αληθινή περίπτωση μου τράβηξε το ενδιαφέρον ώστε να γράψω το σημερινό post.

Ο Ευσέβιος λοιπόν (περίπου τυχαίο όνομα), την έβγαλε καθαρή από ένα πολύ άσχημο τροχαίο. Τόσο άσχημο που από το χτύπημα λάσκαρε κάποια βίδα στον αποθηκευτικό χώρο λογικής του εγκεφάλου του, και άρχισε να χάνει σημαντικές ποσότητες. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να το εντοπίσουν στις εξετάσεις, αλλά μπορούσες να το καταλάβεις με το μάτι, εμπειρικά. Πέρασαν αρκετές μέρες με το άγχος "τη βγάζει - δεν τη βγάζει καθαρή", όταν οι γιατροί του ανακοίνωσαν πως έχει ξεφύγει τον κίνδυνο και σε λίγες μέρες θα μπορεί να πάρει εξιτήριο. Μέχρι τότε όμως η διαρροή λογικής συνεχιζόταν, και τη στιγμή που όλοι περίμεναν το συμπέρασμα του Ευσέβιου να είναι "από δω και στο εξής θα έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα στον δρόμο", άνοιξε το στόμα του και είπε: "Με τη βοήθεια του θεού και της Παναγίας έμεινα ζωντανός. Γι αυτό έχω κάνει τάμα, μόλις μπορέσω να σταθώ πάλι στα πόδια μου θα περπατήσω την εθνική οδό, να πάω να ανάψω ένα κερί στον άγιο Νεκτάριο τον σκοταδιστή (έτσι υποθέτω θα λέγεται το εκκλησάκι)". Ο γιατρός γύρισε με τρόπο στους συγγενείς και τους είπε μέσα από τα δόντια του "καλά μην τον ακούτε, μαλακίες λέει από το χτύπημα, θα συνέλθει και θα είναι μια χαρά". Όμως λίγο καιρό μετά, ο Ευσέβιος κρατούσε το φακουδάκι του και περπατούσε μες τα σκοτάδια προς τον άγιο Νεκτάριο, με μια ανεξήγητη σιγουριά πως αυτό που κάνει για κάποιο λόγο ευχαριστεί τις ανώτερες δυνάμεις που του έσωσαν τη ζωή.

Το επόμενο πράγμα που θυμάται ο Ευσέβιος, είναι να ξυπνάει στο νοσοκομείο φορώντας την κλασσική ρόμπα που καλύπτει μόνο το μπροστινό μέρος του σώματος, αφήνοντας τα κωλομέρια εκτεθειμένα, καλωδιωμένος με ορούς και οξυγόνο, και διάφορα άλλα μηχανήματα που κάνουν μπιπ-μπιμ και δίνουν στις ταινίες την αίσθηση οτι "βρισκόμαστε σε νοσοκομείο". Μόλις ξεπέρασε το αρχικό σοκ, οι γιατροί του εξήγησαν οτι κάποιος ταρίφας που ήξερε "αμπέξω" τον δρόμο Ηράκλειο-Ρέθυμνο τον έσυρε για κάμποσα μέτρα στο οδόστρωμα. Όπως αποδείχτηκε αργότερα δεν έφταιγε μόνο η βλακεία του Ευσέβιου, αλλά και ο ταρίφας που οδηγούσε χωρίς χέρια, αφού κουνούσε το δεξί του χέρι για να γίνει πιο παραστατικός εξηγώντας το σύστημα που θα έπαιζε την Κυριακή ο ΟΦΗ, και με το άλλο κρατούσε ένα σουβλάκι που είχε πάρει λίγο πιο κάτω, έξω από τον άγιο Νεκτάριο.

Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν χειρότερα. Δεν χρειάστηκε να περάσει λίγος χρόνος μέχρι ο Ευσέβιος να συνέλθει για να είναι σε θέση να κάνει σχέδια για το άμεσο μέλλον. Από τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια του ένιωθε κυριευμένος από μια αίσθηση ευλάβειας. Κοίταζε το ταβάνι ακίνητος με τα μάτια γουρλωμένα τόσο πολύ, που όσοι τον έβλεπαν νόμιζαν πως έχασε τα βλέφαρά του στο ατύχημα. Άλλοι κοίταζαν κι αυτοί το ταβάνι προσπαθώντας να εντοπίσουν "τι είδε και έχει σκαλώσει έτσι". Κανείς δεν μπορούσε όμως να δει αυτό που έβλεπε ο Ευσέβιος. Και είναι πολύ κρίμα, γιατί αυτό που έβλεπε ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Όλο το πανηγύρι ήταν στημένο στο ταβάνι. Ο άγιος Νεκτάριος καθόταν σε άσπρη πλαστική καρέκλα πανηγυριού, μασουλώντας σουβλάκια. Το άγιο πνεύμα λίγο πιο δίπλα τσιμπολογούσε απομεινάρια από ψημένο καλαμπόκι που έπεφτε από τους πιστούς. Παπάδες και συγχωριανοί του, όλοι χόρευαν στο ρυθμό της λύρας τραγουδώντας μαντινάδες:

Στον άγιο τον Νεκτάριο, θα πα να κάνω τάμα
αφού με πάτησε ταξί, και δεν παθαίνω πράμα

Λένε πως ειν' η τύχη μου, και θαύμα που θα ζήσω,
μα 'γω στην εθνική οδό, πάλι θα περπατήσω

 Πετάχτηκε από το κρεβάτι σαν ελατήριο με ένα ηλίθιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και φώναξε: "Άγιε Νεκτάριε, μου έσωσες τη ζωή! Μόλις σταθώ στα πόδια μου θα περπατήσω μέχρι την εκκλησία να εκπληρώσω το τάμα!". Ακούστηκε ένα δυνατό "πατς!", αλλά κανείς δεν κατάλαβε από πού προήλθε. Στην πραγματικότητα ήταν το χέρι του θεού ο οποίος χτυπούσε το μέτωπό του με απογοήτευση. Την ίδια στιγμή μια νοσοκόμα κάρφωσε με απάθεια μια χοντρή σύριγγα στο μπράτσο του ασθενή, και ο Ευσέβιος ξάπλωσε πάλι πίσω, διατηρώντας όμως το ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στη φάτσα του. Ο γιατρός γύρισε διακριτικά στους ανήσυχους συγγενείς και είπε μέσα από τα δόντια του: "Καλά μην τον ακούτε, μαλακίες λέει. Θα περάσει η επίδραση της μορφίνης και θα είναι μια χαρά".

Για άλλη μια φορά όμως, ο γιατρός έκανε λάθος. Λίγο καιρό αργότερα ο Ευσέβιος διατηρώντας ακόμα το ηλίθιο χαμόγελο και το απλανές γουρλωμένο βλέμμα (απομεινάρια πλέον από τα ατυχήματα) περπατούσε μες τα μαύρα μεσάνυχτα στο αντίθετο ρεύμα της εθνικής οδού κρατώντας τον φακό του, με προορισμό το εκκλησάκι του άγιου Νεκτάριου. Αυτή τη φορά η νταλίκα που τον πάτησε δεν άφησε κανένα περιθώριο στους γιατρούς να επαναφέρουν τον Ευσέβιο στη ζωή.

Κάποιοι λένε οτι ο οδηγός της νταλίκας ήταν ο άγιος Νεκτάριος μεταμφιεσμένος με μουστάκι, και επίτηδες πάτησε τον Ευσέβιο αφού είχε απηυδήσει πλέον. Άλλος θρύλος λέει πως το βράδυ που έγινε το ατύχημα με τον ταξιτζή έγινε κάποιο γραφειοκρατικό λάθος στον κόσμο των νεκρών, και αντί το φάντασμα του Ευσέβιου να στοιχειώσει τη στροφή του δρόμου, έπεσε κατάρα στον ΟΦΗ με αποτέλεσμα από τότε να παίζει κάθε Κυριακή το συγκεκριμένο σύστημα που προέβλεψε ο ταξιτζής και να μην καταφέρνει ποτέ να πάρει πρωτάθλημα. Άλλοι πάλι λένε πως αν πάει ένας επισκέπτης στο εκκλησάκι του άγιου Νεκτάριου (εκτός από το βράδυ που είναι το πανηγύρι), εκεί στο προαύλιο της εκκλησίας, την ώρα που σκοτώθηκε ο Ευσέβιος μπορεί κανείς να ακούσει τον ήχο από τις λύρες και τα λαούτα, και τις μαντινάδες να ηχούν μέσα στη νύχτα:

Ξεκίνησε ο Ευσέβιος να 'ρθει στο εκκλησάκι,
νταλίκα όμως τον πάτησε και έγινε χαλάκι.

Από τον Χάρο γλίτωνε, κι όλο του ξεγλιστρούσε,
ακόμα κι από ταξιτζή σουβλάκι που κρατούσε.

Άμα δεν είσαι λογικός, βλακείες άμα κάνεις,
όσο κι αν θέλει ο άγιος στο τέλος θ' αποθάνεις.