Αμ ντούιν μα τζάμπ! “I’m doing my job!”

Το ανίερο, χθόνιο και πονηρό ταμπού του νέου μας κόσμου δεν το έμαθα στα θρανία, δεν μου το δίδαξαν στο σπίτι μου· πρώτη φορά μου τόδειξε το Χόλιγουντ, δεν ξέρω κι εγώ με πόσες από τις πόσες φτηνές, εμβόλιμες σκηνές, δραματικές συγκρούσεις της δεκάρας επίτηδες φτιαγμένες για ν’ ακουσθεί η βροντερή αποστροφή στα πέρατα της Οικουμένης και να μας καθηλώσει: “I’m doing my job!”



Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι στη γλώσσα μου σημαίνει «κάνω τη δουλειά μου». Τουλάχιστον εκείνο εκεί το «μωρέ, την έκανε τη δουλειά του…», απ’ όσο ξέρω, στη γλώσσα μου σημαίνει άλλα πράγματα. Τώρα όμως, να που και η γλώσσα μου αλλάζει: “I’m doing my job!” «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»

Γιατί τον σκότωσες; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Του καταστρέφεις τη ζωή! «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Δεν τον σπλαχνίζεσαι; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Γιατί δεν του τη χαρίζεις; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Τι πειράζει μωρέ ένα εισητήριο ενός τρόλεϊ; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»

Εδώ, στο βασίλειο των εισαγόμενων προϊοντων και αξιών, υστερικές ιέρειες, δούλες μιας νέας φρικτής Αγαύης, μωρές παρθένες από ξεχασμένη παρθενορραφή χοροπηδάν πάνω σε τάφους· ζηλότυπα, αφιονισμένα αρσενικά μπαίνουν και αυτά στον ασθματικό, βακχικό ρυθμό τους. Αλαλάζουν όλοι και όλες, η Λένα, ο Πέτρος, ο Χρηστάκης, και αναπέμπουν ιαχές σπονδής στη μάσκα του Μαμωνά: He ‘s doing his job! Και αβασάνιστα μεταφράζουν: «Κάνει τη δουλειά του!»

Άκου ελεγκτή! Δεν σώζεις τίποτε αν πεις ότι έκανες τη δουλειά σου. Μια μέρα που δεν θα σε έχουν πια ανάγκη, ανώτεροι σατανάδες θα σου αποκαλύψουν ότι η δουλειά σου έχει στενότερα όρια από εκείνα που νομίζεις, διότι, να ξέρεις, είσαι όλο κι όλο ένα ΕΣΠΑ, κι ένα πρόσχημα απέναντι στους επιθεωρητές από την κόλαση· και όταν τελειώσει αυτό, θα βάλουν στη θέση σου ένα απλό μηχάνημα, και ούτε καπετανιλίκα πια ούτε τίποτα, διότι από εκείνη την ημέρα και μετά δεν θάχεις καθόλου δουλειά, για να λες «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»

Ομοίως κι εσύ, ελεγκτή του ελεγκτή, κι εσύ δικαστή, κι εσύ τιμητή. Να ξέρετε, το ίδιο θα πάθετε. Θα σας πετάξουν κι εσάς μια μέρα έξω από… το τρόλεϊ· κι εκείνη τη μοιραία ώρα, τα τελευταία λόγια που θ’ ακούσετε να σβήνουν πίσω σας θα είναι: «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»

Για να καταλάβετε πριν παραδώσετε πνεύμα ότι τελικά δεν κάνατε τη δουλειά σας, αλλά τη δουλειά ενός άλλου… Τη βρομοδουλειά του, για την ακρίβεια.

Και τι αδικία όμως που θα ΄χετε ήδη ζήσει τη ζωή σας… Ενώ εκείνος ήταν μόνο δεκαεννιά.


sotosblog