Σε ποιον ανήκει το κράτος;

Του Ρούσου Βραννά

Το καθοριστικό πολιτικό ερώτημα στο οποίο θα δοθεί απάντηση το 2012, όπως προβλέπει ο Ρόμπερτ Ράιχ, δεν είναι το πόσο μεγάλο ή μικρό ρόλο πρέπει να έχει το κράτος στην οικονομία, αλλά σε ποιον ανήκει αυτό το κράτος. Οι λαοί έχουν αρχίσει ήδη να δίνουν τη δική τους απάντηση σε αυτό, με μια γενικευμένη δυσπιστία.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση του αμερικανικού Ιδρύματος Πιου, το 77% των ερωτηθέντων είπε πως μια χούφτα πάμπλουτων ανθρώπων και μεγάλων επιχειρήσεων έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους υπερεξουσίες. Και με το δίκιο τους, λέει ο Ρόμπερτ Ράιχ, καθηγητής της Δημόσιας Πολιτικής στο Μπέρκλεϊ. «Οι μεγαλοτραπεζίτες διασώθηκαν, όχι όμως και οι άνθρωποι που χρωστούσαν τα σπίτια τους», γράφει. «Η μεγάλη γεωργική βιομηχανία εξακολουθεί να απομυζά δισεκατομμύρια από κρατικές επιδοτήσεις. Η μεγάλη φαρμακευτική βιομηχανία έχει κρατική προστασία για τις πατέντες της, που ανεβάζουν στα ύψη τις τιμές των φαρμάκων. Η μεγάλη πετρελαϊκή βιομηχανία εισπράττει τις δικές της κρατικές ενισχύσεις. Ωστόσο, οι μικρές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ μόλις που τα βγάζουν πέρα».

Σε ποιον ανήκει το κράτος; Η απάντηση είναι μάλλον προφανής και.......στην Ευρώπη. Τον περασμένο Δεκέμβριο διορίστηκε στην Ιταλία μια κυβέρνηση την οποία δεν εξέλεξε κανένας. Αυτή η κυβέρνηση ούτε λογοδοτεί στον ιταλικό λαό ούτε έχει δεσμευτεί σε κάποια χρονικά καθορισμένη θητεία. Επικεφαλής της είναι ο οικονομολόγος Μάριο Μόντι που υπήρξε έμμισθο στέλεχος της επενδυτικής τράπεζαςΓκόλντμαν Σακς και επιστήθιος φίλος του Μάριο Ντράγκι, επίσης πρώην στελέχους της Γκόλντμαν Σακς, ο οποίος απέπεμψε την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι μόλις λίγες ημέρες αφότου ανέλαβε την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σε ποιον ανήκει λοιπόν σήμερα το ιταλικό κράτος; Ας δούμε καλύτερα τις πολιτικές πίσω από τα πρόσωπα.

Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, ο Ρομάνο Πρόντι, ένας από τους αρχιτέκτονες του ευρώ, αποκάλυπτε ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τις μακροπρόθεσμες προθέσεις εκείνων που τελικά επέβαλαν την υπονόμευση της πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη: «Είμαι βέβαιος ότι το ευρώ θα μας υποχρεώσει να εισαγάγουμε νέα εργαλεία οικονομικής πολιτικής. Σήμερα είναι πολιτικά αδύνατον να τα προτείνουμε. Κάποια μέρα όμως θα ξεσπάσει μια κρίση και τότε θα δημιουργηθούν τα νέα εργαλεία».

Ο Πρόντι είναι σήμερα ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Μόντι. Ενα από τα κυριότερα εργαλεία που προτείνει για την αντιμετώπιση της «ιταλικής κρίσης», είναιη απαγόρευση των συναλλαγών σε ρευστό για ποσά άνω των 1.000 ευρώ (βαθμιαία, αυτό το ποσό θα περιοριστεί στα 300 ευρώ). Με δυο λόγια, σχεδόν όλες οι συναλλαγές θα διεξάγονται μέσω τραπεζών, παρέχοντας έτσι στους τραπεζίτες άφθονα κεφάλαια κίνησης και επιβαρύνοντας τους συναλλασσόμενους με προμήθειες.
Για πρώτη ίσως φορά στην Ιστορία, το φυσικό χρήμα τίθεται εκτός νόμου*. Στα κράτη που δεν ανήκουν στον λαό, είτε από τη νομιμότητα είτε από την παρανομία, κερδισμένοι βγαίνουν πάντοτε οι ολιγαρχίες και οι μεγαλοτραπεζίτες.
* Σχ. ΚΟ: Η Αχρήματη κοινωνία (cashless society). Άλλο "κόλπο" υποδούλωσης των λαών. 
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ (Το είδα ΕΔΩ)


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ