" Τα πράγματα αλλάζουν μόνο αν δεν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα.. " Albert Einstein

Στις 11 Ιανουαρίου με δημόσια επιστολή που θα βρείτε στο διαδίκτυο,  ρώτησα την παρούσα ηγεσία του υπουργείου οικονομικών στην οποία  κοινοποίησα το κείμενο, γιατί πρέπει να πληρώνουμε φόρους. Συγκεκριμένα, ρώτησα :

" Ποια είναι τα δημόσια βάρη, στα οποία έχουμε δεν έχουμε δυνάμεις πρέπει να συνεισφέρουμε  για να μη φυλακιστούμε ;;;;; Αφού για το κάθε τι πληρώνουμε, ποιά ακριβώς δημόσια έξοδα καλύπτουν τα χρήματα της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας ;  Τις μίζες, τους μισθούς των υπουργών,  των βουλευτών και λίγων δημοσίων υπάλληλων της κεντρικής δημόσιας διοίκησης που  φροντίζουν να υπάρχει πάντα έλλειμμα στον προϋπολογισμό, να μας δυσφημίζουν, να μας απειλούν και να μας ταλαιπωρούν σε καθημερινή βάση ; " 

Παρότι πέρασε η νόμιμη προθεσμία των 10 ημερών κατά την οποία έπρεπε να λάβω απάντηση, αυτή δεν ήρθε ποτέ. Δεν μου απάντησαν, δεν με έβρισαν, ούτε με μήνυσαν από όσο ξέρω. ΤΙΠΟΤΑ . Απλά με αγνόησαν . Σαν να ήμουν κατσαρίδα που δεν την πατάς καν για να μη λερώσεις το παπούτσι σου .  

Επειδή όμως αυτή η κατσαρίδα πληρώνει τους μισθούς τους , έχω να τους πω τα εξής : 

1. Επειδή  δεν μου είπαν τι τα θέλουν τα λεφτά και επειδή δεν μπορώ να δώσω χρήματα στον καθένα που μου ζητάει, από αυτή την στιγμή σταματώ να πληρώνω την κυβέρνηση. Καμία υπηρεσία δεν μου προσφέρει και έτσι δεν υπάρχει λόγος να την χρυσοπληρώνω.  Δεν την έχω εκλέξει, δεν την έχω διορίσει, δεν με ξέρει δεν την ξέρω . Εάν θέλει, ας με βάλει φυλακή. Τζάμπα στέγη, τζάμπα φαΐ , τζάμπα ρεύμα, τζάμπα θέρμανση, τζάμπα καλή παρέα ….  Μιά χαρά. 

Πώς θα με βάλει μέσα χωρίς δίκη όμως ; Και δίκη πώς να γίνει αφού προηγούμαι εγώ και οι νομικές κινήσεις μου εναντίον τους ;;;; Αναρωτιέμαι ….  

2. Επειδή με αγνόησαν, όπως κάνουν άλλωστε συνεχώς τα τελευταία χρόνια, θα κάνω και εγώ ακριβώς το ίδιο. Θα τους αγνοώ εντελώς . Όχι μόνο το υπουργείο οικονομικών αλλά ολόκληρη την κυβέρνηση. Τις δηλώσεις της, τις  απειλές, την επικαιρότητα και την εικονική πραγματικότητά της, και ότι άλλο σχετίζεται με αυτήν. Όλα θα τα αγνοώ. Τέρμα οι ειδήσεις και τα talk show  στη τηλεόραση,  τέρμα οι αναρτήσεις και τα σχόλια στο διαδίκτυο, τέρμα  οι συζητήσεις και οι αναλύσεις επί αναλύσεων με οικογένεια και φίλους, τέρμα η πληρωμή των μισθών τους, τέρμα οι φόροι, τέρμα τα χαράτσια. ΤΕΡΜΑ ΟΛΑ.   Όπως αυτοί δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για μένα δεν θα δώσω ούτε εγώ για αυτούς. Μεταφορικά  και κυριολεκτικά.  Φτάνει πια. Με έχουν προσβάλει, με έχουν δυσφημίσει, με έχουν συκοφαντήσει, με έχουν ταλαιπωρήσει, με έκαναν καταθλιπτική και χίλια δυο άλλα. Ήρθε η ώρα να τελειώσουν όλα αυτά. 

3. Έπειτα, πώς να συζητήσω για κάποιους που δεν υπάρχουν, και πώς να τους πληρώνω κιόλας ; Τι εννοώ; Την τελευταία εντολή διακυβέρνησης της χώρας την έλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009, και την έλαβε όχι για να κυβερνήσει κατά το δοκούν, αλλά για να εφαρμόσει την πολιτική την οποία δεσμεύτηκε προεκλογικά να εφαρμόσει. Πέραν τούτου, εφόσον υπάρχει  κόμμα που κατέχει την πλειοψηφία των εδρών στην Βουλή, πρωθυπουργός της χώρας μπορεί να είναι μόνο ο αρχηγός του.  Περιττό να πω ότι ο κ Παπαδήμος δεν είναι κάτι τέτοιο  και ότι το κυβερνητικό σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών κόμμα, είναι ακέφαλο από τις 11.11. 2011, όταν έληξε η τετραετής θητεία του τελευταίου αρχηγού του. 

Αυτά λέει το Σύνταγμα, αυτά λέει το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ. Τηρεί η παρούσα κυβέρνηση τις προϋποθέσεις αυτές; Όχι. Ούτε μια. Ε τότε δεν υπάρχει.  Δεν υπάρχει στο Σύνταγμα των Ελλήνων εννοώ, και ότι δεν υπάρχει εκεί , δεν υπάρχει ούτε για εμένα. Τέλος, μία που αυτή δεν  υπάρχει, δεν υπάρχουν ούτε οι νόμοι της, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις της, οι απειλές και οι όποιες απαιτήσεις της. Είναι όλα απλά ανυπόστατα. 

Συνεπώς είναι λογικό να αγνοώ αυτήν και όλα τα δικά της.  Μακάρι να το είχα καταλάβει νωρίτερα. Δεν θα την  έθρεφα με το ενδιαφέρον μου, δεν θα της έδινα έτσι δύναμη και θα είχα γλιτώσει χρόνο, χρήμα και ενέργεια. Πάλι καλά όμως που τελικά  το κατάλαβα  και ησύχασα.  Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αυτή η κυβέρνηση  δεν έχει πια καμία εξουσία σε μένα και στην ψυχή μου. Όσο είχε μίλαγα. Μίλαγα και πλήρωνα.  Από τώρα δεν μιλάω, δεν πληρώνω. Της  αφιερώνω και ένα τραγούδι  και την  χαιρετώ. 

Ευχαριστώ. Χριστίνα Σαλεμή