Μετά τις πλατείες έρχονται κι οι απεργίες

Από το Μαρικάκι

Πάνε δυο εβδομάδες από τη στιγμή που ο κόσμος ξεχύθηκε στις πλατείες ανταποκρινόμενος σε όσους καλούσαν μέσω facebook (ή και στη φήμη μόνο ότι υπάρχει τέτοιο κάλεσμα) απαντώντας «Ξυπνήσαμε» σε ένα «παρεξηγημένο» σύνθημα  των Ισπανών. Δυο εβδομάδες μετά το φαινόμενο δεν έχει ξεφουσκώσει, αλλά αντίθετα απ’ό,τι θα περίμενε κανείς η κόπωση δεν έχει ακόμη επέλθει, και επιπλέον η μαζικότητα  είναι ένα στοιχείο που δείχνει να πωρώνει όσους κατεβαίνουν σχεδόν καθημερινά και ιδίως τα Σαββατοκύριακα.  Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα, τόσο καλλιεργείται η αίσθηση ότι «κάτι» μπορεί να συμβεί.

Στο μεταξύ ξεκινούν και οι απεργίες όπου το παρόν θα δώσουν τα γνωστά σχήματα ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ , διαφωνών ΠΑΣΟΚ, «αντιμνημονιακοί», συνδικάτα, σωματεία, κινήσεις, πρωτοβουλίες, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτικοί, αριστεριστές, αναρχικοί  και το ΠΑΜΕ χωριστά. Μαζί τους όλοι όσοι έχουν δεσμούς ή απλώς αναφορές σε αυτούς τους χώρους και πιστεύουν ότι η ισοπέδωση των πολιτικών αντιλήψεων είναι «εστία κακών» όσο και το «μαζί τα φάγαμε». Και όσοι πιστεύουν ότι ανεξάρτητα από το πως λειτούργησαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στις δύο κορυφαίες οργανώσεις τις τελευταίες δεκαετίες, το συνδικάτο και ο συνδικαλισμός δεν έχασαν την χρησιμότητά τους, αλλά είναι πιο πολύ από ποτέ αναγκαία. Το εργαλείο είναι εργαλείο κι έχει οδηγίες χρήσης. Αν εσύ το αχρηστεύσεις με τη χρήση που θα του κάνεις, φταίει άραγε το εργαλείο;

Το ερώτημα που ανακύπτει  με δεδομένη τη πρόθεση των αγανακτισμένων να μείνουν μακριά από κόμματα και ό,τι μπορεί να υπονοεί έναν πολιτικό προσδιορισμό έως και την έντονη αντίδρασή τους μερικές φορές απέναντι σε κάθετι κομματικό και δη αριστερό, είναι πως θα αντιδράσουν μεταξύ τους οι δύο πλευρές, πλατείες κι απεργοί: θα ενωθούν ή  θα «συγκρουστούν» στη λογική «νέο» και -«παλιό»,«κομματικό»- «ακομμάτιστο», θα διεκδικήσουν κυριαρχία ο ένας επί του άλλου ή θα οσμωθούν;

Το ερώτημα είναι αν θα επιβεβαιωθούν διάφοροι συστημικοί ευσεβείς πόθοι. Όπως ψευδώς έλεγε στον ΣΚΑΙ προχθές, ο καθηγητής  Γιώργος Γραμματικάκης εκ των «32» που συνυπογράφουν τη διακήρυξη υπέρ του μνημονίου, το «καλό» με τις πλατείες είναι ότι έχουν «αδειάσει» τις άλλες συγκεντρώσεις. Ψευδώς, γιατί  μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις δεν υπήρξαν το διάστημα των τελευταίων δύο εβδομάδων, κι αν εννοούσε το ΠΑΜΕ μάλλον δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται.

Σε μια στιγμή που η κυβρέρνηση εύχεται κι εργάζεται έτσι ώτε να διαιρεί τους απο κάτω, υπάρχει λοιπόν περιθώριο τέτοιων συγκρούσεων; Ειδικά όταν διακυβεύεται δημόσια περιουσία και δημόσιες επιχειρήσεις κάτι που αφορά όλους και όχι μόνο όσους εμπλέκονται εργασιακά. Το επιχείρημα βέβαια τι έκαναν, ας πούμε,  οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ για να κρατήσουν τα τιμολόγια χαμηλά τα προηγούμενα χρόνια μπορεί να είναι αφοπλιστικό. Τ α πράγματα δεν είναι καθόλου απλά γιατί, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει και αυτό το κυρίαρχο φαινόμενο που λέγεται «εργοδοτικός» και «κυβερνητικός» συνδικαλισμός , με τον οποίο κατά καιρούς «ζυμώθηκε» και άρα νομιμοποίησε τμήμα της αριστεράς. Υπάρχουν λοιπόν αυτοί  που πρόδωσαν και ζημίωσαν τους εργαζόμενους με τις πρακτικές τους, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους και συνέβαλλαν στη συνολική απαξίωση του συνδικαλισμού σε μια στιγμή που αυτοί που τον απαξιώνουν πρώτοι απ’ όλους είναι αυτοί που τον χρειάζονται. Δεν πρέπει όλοι αυτοί να λογοδοτήσουν και να απομακρυνθούν  από το όποιο εργατικό κίνημα; Αυτοί, που αν δεν τους είχε προλάβει το μνημόνιο μπορεί να είχαν ήδη μεταπηδήσει στο ασκέρι που ωθείται να φύγει με το ελικόπτερο;

Αλλά τώρα η πλατεία πρώτη απ’ όλους διδάσκει ότι ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο. Ό, τι συμβαίνει και ό,τι επιβάλλεται μας αφορά όλους.

Μπέρδεμα... που θα το λύσει η ζωή.

πηγή