Όχι άλλο δάνειο – όχι άλλη δόση

Περιχαρής ο Παπανδρέου μάς ανακοίνωσε ότι θα πάρουμε την 5η δόση και μάλιστα όχι μόνο αυτή αλλά ακόμη ένα δάνειο της τάξης των 100 – 180 δις.

Αυτό σημαίνει ότι με το νέο δανεισμό το δημόσιο χρέος θα φτάσει στα 500 δις και δεν πρόκειται να ξοφλήσουμε ποτέ. Απ΄ την άλλη, είναι φυσικό η πλουτοκρατία να μη νοιάζεται  για το δανεισμό, αφού θα τον πληρώνουμε εμείς τα κορόιδα, αυτή θα εισπράξει κι εμείς θα πληρώσουμε. Με δυο λόγια η Χώρα μετατρέπεται σ’ έναν  οικονομικό τοξικομανή που χώνεται όλο και πιο βαθιά στα δεσμά της εξάρτησης από το διεθνή δανεισμό. Το τέλος των τοξικομανών είναι γνωστό.

Είναι απατεώνας και ψεύτης ο Παπανδρέου όταν ισχυρίζεται πως το δάνειο θα χρειαστεί για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Οι δόσεις του δανείου πάνε όλες και μάλιστα υποχρεωτικά, προς εξόφληση των διεθνών υποχρεώσεων της Χώρας, δηλ. στους τοκογλύφους, που σημαίνει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις καλύπτονται από άλλους πόρους. Φυσικά, αν δεν δοθεί η δόση, ο Παπανδρέου πρέπει να επιλέξει αν με τα λεφτά που υπάρχουν θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις ή τους διεθνείς δανειστές της πλουτοκρατίας μας. Είναι προφανές ότι ο Παπανδρέου έχει επιλέξει να πληρώσει τους ήδη πλούσιους δανειστές για να πεινάσει ακόμη πιο πολύ ο ήδη πιο φτωχός λαός.

Η αύξηση του δανεισμού αλυσοδένει ακόμη περισσότερο τον ελληνικό λαό και ουσιαστικά μας επιβάλλεται προκειμένου να φτάσουμε σε πλήρη αδυναμία εξόφλησης και να εξαναγκαστούμε να δεχτούμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, των υποδομών και του φυσικού  μας πλούτου. Αυτή ακριβώς είναι η νέα μεθοδολογία της ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης των λαών. Τον παλιό καιρό το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο λήστευε άμεσα τις αποικίες και τα εξαρτημένα κράτη. Μάλιστα επί Κατοχής φτάσαμε να δώσουμε στους Ναζί ως αναγκαστικό δάνειο σχεδόν όλο το ΑΕΠ. Σήμερα γίνεται ακριβώς το αντίθετο αλλά με τα ίδια αποτελέσματα και πραγματικά μένουμε έκπληκτοι από την εφευρετικότητα αναπαραγωγής των ιμπεριαλιστικών κεφαλαίων. Ενώ τότε μας εξανάγκαζαν να τους δανείσουμε αν και φτωχότεροι, σήμερα μας εξαναγκάζουν να δανειστούμε (όχι ζωντανό χρήμα αλλά λογιστικές μονάδες που άγουν σε συμψηφισμό τις απαιτήσεις) δικαιολογώντας ακριβώς ότι είμαστε φτωχοί. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο παλαιός αναγκαστικός δανεισμός ήταν άμεση καταλήστευση ο νέος αναγκαστικός δανεισμός είναι καταλήστευση μέσω της τοκογλυφίας, διαρκής και συγκαλυμμένος.

Ο λαός πρέπει να παλέψει άμεσα για να σπάσει αυτά τα δεσμά της εξάρτησης και την περαιτέρω αποικιοποίηση της Χώρας. Είναι πλέον γνωστό ότι βάσει του άρθρου 14 §5 της Δανειακής Σύμβασης (που δεν έχει καν ψηφιστεί όπως το Μνημόνιο) η Ελλάδα έχει απολέσει και νομικά την ανεξαρτησία της, το πρόβλημα της πολιτικο-οικονομικής εξάρτησης πάντοτε υπήρχε, από το 1830, όμως δεν ετίθετο σε αμφισβήτηση η διεθνής νομική προσωπικότητα της Χώρας. Σήμερα, όσο κι αν οι στρουθοκάμηλοι αρνούνται να το δουν, υπάρχει απώλεια της ανεξαρτησίας με την ισχυρή συμβολή της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης η οποία δέχτηκε να ξεπουλήσει το φυσικό πλούτο και τις υποδομές, που προνομιακά έναντι του λαού έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται, προκειμένου να διασφαλίσει την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας.

Ο υπ’ αριθμόν 1 στόχος του ελληνικού λαού σήμερα δεν μπορεί να είνα άλλος από την ανατροπή του Μνημονίου. Φυσικά, η ανατροπή του Μνημονίου θα επιφέρει μια σειρά ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία με πρώτη και καλύτερη την κρίση του Ευρώ.

Γι’ αυτό και ταυτόχρονα με την ανατροπή του Μνημονίου και πριν ακόμη μεταβληθούν οι παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή ΑΥΡΙΟ, ο λαός της Ελλάδας πρέπει να επιδιώξει ως μέτρα σωτηρίας της Χώρας και αποφυγής της περαιτερω πτώχευσής του:

• Έξοδο από το Ευρώ. Αν δεν περάσει το Μνημόνιο, το Ευρώ είναι ούτως ή άλλως τελειωμένο. Εξάλλου το Ευρώ είναι νόμισμα – εμπόρευμα ενώ μετά την έξοδο το νόμισμα πρέπει να αρχίσει να μεταστρέφεται από εμπόρευμα σε μέσο διανομής του παραγόμενου πλούτου ανάλογα με την εργασία του καθενός, ώστε να αποφευχθεί και η δυνατότητα εξαγωγής του. Δεν μπορεί να ασκηθεί ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, ιδίως αυτή που προτείνεται πιο κάτω, αν παραμείνουμε στο Ευρώ.
• Διαγραφή του χρέους, δημόσιου και νοικοκυριών: Νέα σεισάχθεια.
• Έξοδο από την ΕΕ – Αναδιάταξη του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Χώρας με την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και διασφάλιση προμήθειας καυσίμων εκτός των σημερινών προμηθευτών, ώστε ταυτόχρονα ν’ αποφευχθεί η σύγκρουση με την Τουρκία. Βασικό σκέλος του εγχειρήματος αυτού είναι ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης με τον τουρκικό λαό και κυρίως την εργατική τάξη. Στα πλαίσια της δημιουργίας ενός ευρύτερου μετώπου είναι δυνατή η χρονική μετάθεση της εξόδου από την ΕΕ, παρόλο που η ίδια η ΕΕ θα μας αποβάλει αν προχωρήσουμε σε εθνικοποιήσεις.
• Εθνικοποίηση όλων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (τραπεζών, ασφαλιστικών & χρηματιστικών εταιρειών), όλων των εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών, όλων των επιχειρήσεων που απασχολούν πάνω από έναν συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων, π.χ. 50.
• Κοινωνικοποίηση των ΜΜΕ.
• Εισαγωγή εργατικής διοίκησης & ελέγχου καθώς και ενοποιημένου δημοκρατικού σχεδιασμού (π.χ. με δημοψήφισμα επί πολλών προτάσεων) στην παραγωγή των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων.
• Ανακατεύθυνση της αγροτικής παραγωγής με βάση τις διατροφικές ανάγκες του λαού.
• Άμεσος προγραμματισμός και ενεργοποίηση των Δημοσίων Επενδύσεων ώστε να αυξηθεί η βιομηχανική παραγωγή και να διασφαλιστεί μεγαλύτερη αυτάρκεια.
• Δημιουργία κέντρων έρευνας & συντήρησης του εισαγόμενου εξοπλισμού προς αντιμετώπιση τυχόν εμπάργκο ή αδυναμίας προμήθειας νέου εξοπλισμού.

Είναι προφανές ότι η εφαρμογή μιας σειράς τέτοιων μέτρων δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και συνεπάγεται σύγκρουση με την μεγαλοεπιχειρηματική τάξη και πρόσκαιρες στερήσεις για το λαό, ιδίως κατά το χρονικό διάστημα για το οποίο θα πρέπει να βρεθούν οι πόροι για την επανεκκίνηση και αναδιάρθρωση της οικονομίας. Όμως, ο λαός ήδη στερείται υπό το βάρος της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στην Ελλάδα και οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο δεν θα ησυχάσει αν δε ρίξει τους μισθούς στα 200-300 Ευρώ, ώστε να εξισωθούν με τα χαμηλότερα της Ευρώπης και να μην υπάρχουν διαφορετικά ποσοστά κέρδους στον ίδιο κλάδο παραγωγής.

Θέλουμε, άραγε, να ζήσουμε σε μια τέτοια Χώρα;

Αν δεν αντισταθούμε οδηγούμαστε στα 300 Ευρώ, είναι βέβαιο. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να ανατρέψουμε τη διεθνή εκμετάλλευση, έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να ξεκινήσει η σπίθα της ελπίδας και της ανάτασης από την Ελλάδα.

πηγή