ΚΥΡΑ ΚΟΥΛΑ ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ, ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ!

Βρέχει μια ψιλή βροχή έξω από το παράθυρό μου, σαν κάποιος -από τους πολλούς που το δικαιούνται- να κλαίει επίμονα και μιζέρικα, με τον τρόπο που κλαις όταν δεν σου έχουν απομείνει αντιστάσεις, όταν έχεις αποκάμει.
Σέρνεται μια κούραση παντού, μια παραίτηση, ένα δάκρυ απρόθυμο να ξοδευτεί, τα χέρια κρέμονται άνεργα, σε στάση απώλειας προορισμού.

Να μουτζώσουν; Τό έχουν ήδη κάνει και πίσω γύρισαν τα φάσκελα.
Να χειροκροτήσουν; Οπωσδήποτε όχι.
Να δεθούν σε απελπισία; Κουράστηκαν. εδώ και καιρό. σ'αυτή τη θέση.....
Ενα γύρω, μια πατρίδα κρυμμένη πίσω από προικώα δαντελωτά κουρτινάκια καταπονημένη από ξένους και δικούς, φυλάει τα θυμητάρια της σε εικονίσματα που δεν φτάνουν οι εξουσίες και οι "σωτήρες".
Το πρωί βρήκα στο δρόμο την Ντίνα και μου έλεγε πως η μάνα της, η κυρα Κούλα, στα ενενήντα πέντε της φτιάχνει πίτες, φασουλάδα μαγειρεύει με το σημερινό κρύο, πίνει καφέ τα απογεύματα με τις γειτόνισσες και αναθάρρησα. Είπα πως κάπου εκεί έχει σωθεί λίγη από την πατρίδα που μας ανέστησε, πως όσο επιμένει η κυρα Κούλα έχουμε κι εμείς μαζί της ελπίδα.
Γιατί η κάθε κυρα Κούλα, είναι η τάξη των πραγμάτων......
Είναι οι Θερμοπύλες της αθωότητας των θεσμίων που φυλάγονται όταν το απόγευμα χτυπά εσπερινός και το πρωί όρθρος, όταν στη φασολάδα βάζεις πιπεριά, όταν ντρέπεσαι για την κατάντια μας, όταν αγανακτείς για τους Βερέμηδες και τους άλλους πουλημένους, όταν τρελαίνεσαι με τα ψέμματα που σου λένε για να ξεπουλήσουν το χώμα, που εσύ ξέρεις πως σου ανήκει -ως γη πατρώα και ως δικαιωματικός χώρος ταφής-,όταν θλίβεσαι βαθιά και ματωμένα, για τις σιωπές αυτών που μοστράρονται ως πνευματική ηγεσία και δεν είναι παρά μικροπωλητές εθνικών ονείρων -δίκην σουβλακίων αρεστών στους πειναλέους δόξης, ευρωαφεντάδες- .
Προοδευτικοί, λέει....Την τύφλα τους, που θάλεγε και η γιαγιά μου.

Γιατί τί είναι πρόοδος βρε; Nα φοβούνται οι Ελληνες να κυκλοφορήσουν από το κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζέψατε και τώρα δεν ξέρετε τί να το κάνετε;
Είναι πρόοδος να παρουσιάζετε την ανικανότητά σας να αντισταθείτε στους Τροϊκάνους και τους άλλους αλήτες, ως ψυχοπονιά και εθνικό συμφέρον;
Είναι πρόοδος να τα βάζετε με τον Χριστό και τον Κολοκοτρώνη που σας εξασφάλισαν πατρίδα για να πατάτε και να διαπράττετε τις λαμογιές σας, πατρίδα να ξεπουλάτε και πατρίδα Παραδείσου, αν ποτέ πείτε "ήμαρτον";
Είναι πρόοδος να τρώτε τον άμπακο και όταν σας λένε για τον κλεμμένο κόπο του κοσμάκη, να αερολογείτε περί...δημοκρατίας;
Περίσσεψε το θράσος, πλεόνασε η ξετσιπωσιά......
Μόνη η κυρα Κούλα επιμένει, όπως ήξερε, δίχως να το φαντάζεται πως είναι ηρωίδα, πως από τις κινήσεις της κρεμιέται η εναπομείνασα αξιοπρέπεια, όμοια με τον τρόπο που απαγγιάζουν τα βρεγμένα γατιά, την ώρα της μεγάλης νεροποντής....
Εκεί στο γιατάκι της, με τις μυρωδιές του αρτου του επιουσίου και την ευωδία των επιούσιων κινήσεων, αναπαύεται η κουρελιασμένη πατρίδα και αθέατοι κυκλοφορούν Κολοκοτρωνέοι και Μακρυγιαννέοι την ώρα που αυτή, κρυφά, τραβά μια τζούρα τσιγάρου, στον απογευματινό καφέ...
Πού αλλού να πάνε οι ήρωες;
Ποιόν δρόμο δεν τους έκοψαν, ποιά ντροπή δεν τους φόρτωσαν;
Καμιά φορά, στον ύπνο μου, ακούω κόκαλα να θορυβούν σε τάφους και λέω "πάλι δεν βολεύεται ο στρατηγός" και ανακάθομαι και κλαίω ως το ξημέρωμα και ξυπνητή ονειρεύομαι τ'Ανάπλι μιας παλιάς εκδρομής και την φυλακή του στρατηγού που, τελικά, δεν άδειασε ποτέ....
Φυλακές παντού. Για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, τους ψιλομπαγάσηδες που μπορεί να κλέψουν στην "ξερή" ή στο "πλακωτό" και ως εκεί η παρανομία και η "μαγκιά".
Για κείνους που κλέβουν ανάσες, προοπτικές, αλήθεια, όνειρα, πατρίδα και χρήμα βεβαίως, δεν υπάρχουν κάγκελα, δεν υπάρχει τιμωρία, δεν υπάρχει έγκλημα!
Το μόνο έγκλημα σ' αυτή τη χώρα είναι να θέλεις να ζήσεις και να πεθάνεις σαν Ελληνας.....
Γιαυτό σου λέω κυρα Κούλα βάστα γερά.......

Για νάχει κάπου να πηγαίνει η Ελλάδα όταν απελπίζεται και όταν βρέχει, όπως σήμερα, αυτό το ψιλόβροχο του υπόγειου παράπονου και της αδικεμένης οδύνης.....