Υπάρχει λύση, αλλά ποιός θα τολμήσει;

Αδιέξοδα;

Ποιο είναι τα βασικό μας πρόβλημα;  Ακόμα και σε αυτό θα δυσκολευτούμε να συμφωνήσουμε. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε, γιατί ασυμφωνία σε «ποιο είναι το πρόβλημα» είναι πλέον θανάσιμο θέμα.

Στην διαπίστωση του «πού είμαστε», είναι ζωτικής σημασίας να αποτυπώσουμε «τι» έχει χρηματοδοτήσει την κατάστασή μας μέχρι εδώ, και το επαναλαμβάνω:  Αναδιανομή πλούτου που είχε μαζευτεί στην Ελλάδα πριν το 1981.  Αναδιανομή κεφαλαίου  που είχε βγει εκτός Ελλάδος μέχρι το 1997. Αναδιανομή επιδοτήσεων και παροχών από την Ε.Ε.  Αναδιανομή μελλοντικών εισπράξεων με τις διάφορες ψευτο-ιδιωτικοποιήσεις και ΣΔΙΤ, μέχρι και σήμερα.  Και, συνέχεια με δανεικά.  Η μη αύξηση δανεικών επί Σημίτη ήταν βασικά από την απελευθέρωση κεφαλαίων και τις πολλές ΣΔΙΤ.

Σήμερα ζούμε τις συνέπειες  όλης αυτής της Κρατικής και Παρακρατικής  δραστηριότητας.  Δημιουργήθηκε πρόσκαιρος πλούτος και ευημερία  χωρίς συνθήκες αυτοσυντήρησης.  Σε Πασοκική γλώσσα,  και με το πλεονέκτημα ότι μπορούμε και κοιτάμε πίσω, η Ελληνική εκδοχή του σοσιαλισμού αποδείχθηκε εντελώς μη «αειφόρα».  Έχουμε πολύ κόσμο που νομίζει ότι εργάζεται, αλλά παράγουμε ελάχιστα πράγματα για εξαγωγή και ακόμα λιγότερα για αυτοσυντήρηση, με την πιο απλοϊκή έννοια του όρου:  Φαγητό, ρούχα, και στοιχειώδεις υπηρεσίες επιβίωσης. Ναι, έχουμε σχολεία, αλλά τι ακριβώς μαθαίνουμε στα παιδιά μας;  Έχουμε νοσοκομεία, αλλά, βασικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του.  Και τουρισμό έχουμε, αλλά είναι καλύτερος ή αποδοτικότερος, σήμερα, από ότι ήταν το 1960 ή 1970; Τότε ήταν «εξαγωγή» ο τουρισμός.  Σήμερα είναι κυρίως εσωτερική αναδιανομή.  Και σπίτια πολλά έχουμε. Και δρόμους έχουμε. Και Γέφυρες, και αθλητικά κτίρια, και καινούργιο αεροδρόμιο.  Πόση «αειφορία» θα παράγουν όλα αυτά, φοβάμαι, θα δείξει η νεκροψία.

Και ποιά έχει υπάρξει η στρατηγική της Κυβέρνηση μέχρι σήμερα;  Βασικά, η εκχώρηση της επιβολής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε τρίτους, και 2-3 στοιχήματα.  Το πρώτο στοίχημα ήταν ότι οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να συντηρούν την περίεργη κρατικοσοσιαλιστική ύπαρξη επειδή είμαστε απαραίτητοι για την αυτούς ή για την Δύση.  Το δεύτερο στοίχημα ήταν ότι θα γίνουν μερικά μεγα-deals που ως από μηχανής θεοί θα έφερναν χρήμα και αισιοδοξία.  Το τρίτο είναι με πράσινες και πολυ-πολιτισμικές μπαρούφες, κάπως θα ατενίσουμε την μιζέρια μας με …αισιοδοξία. Τα στοιχήματα αυτά τα βλέπουμε σε εξέλιξη, και βλέπουμε και πόσο εναντίον αυτών που τα σκαρφίστηκαν είναι η διεθνής πραγματικότητα.   Ο κόσμος δεν είναι ούτε Πράσινος, ούτε τρώει κουτόχορτο, ούτε έχει όρεξη να μας συντηρεί.  Απλά πράγματα.

Η Κυβέρνηση όμως εξακολουθεί το θανάσιμο παιχνίδι της.  Προσφέρει εθνική κυριαρχία έναντι παροχών. Ξεβρακώνεται μπας και τσιμπήσει κάποιος το κουτόχορτο. Επικεντρώνεται στο να βρει τι έχουμε στο σεντούκι ή στο κομπόδεμα, για να το κάνει …τι ακριβώς;  Να επιδοτεί Δημοτικούς υπαλλήλους,  Ιδιωτικούς Σκουπιδιάρηδες, Συμβούλους Πράσινης Ζωής και Κινήματα κατά του Ρατσισμού;  Μα και σε αυτή την έρμη την Ενέργεια… Αυξάνει φόρους και τιμολόγια… γιατί; Για να ΜΗΝ έχουμε ρεύμα;  Επειδή έτσι θέλουν οι συνεταίροι των Ιδιωτικών Σκουπιδιαρέων;

Με τρομοκρατεί όλο αυτό το σκηνικό, γιατί βλέπω το νομοτελειακό του αδιέξοδο.  Και δεν πιστεύω  ότι αυτή η Κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει μυαλά, και φοβάμαι, ότι με το σκηνικό που έχει στηθεί καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει γιατί δύσκολα σε Δημοκρατία, που στην πράξη είναι Παροχοκρατία και Ιδιωτικοσκουπιδοκρατία παίρνεις πίσω παροχές και κεκτημένα, και κανείς δεν τολμά την Αληθινή Δημοκρατία, άρα το πράγμα θα τσουλίσει μέχρι να τελειώσει η βενζίνη, ή να σπάσει το τιμόνι ή κάτι τέτοιο εξωσυστημικό και ανεξέλεγκτο. Και ενώ τα spreads λένε ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, να θυμίσω ότι οι παροχές και η ψευδαίσθηση πλούτου ήταν πολύ χαμηλότερες το 1992-93.

Υπάρχει λύση, αλλά κανείς δεν τολμάει.  Η λύση είναι:

1. η μείωση των φόρων,
2. η μείωση των παροχών,
3. η κατάργηση κάθε «πόθεν έσχες»,
4. η εξασφάλιση μόνο στοιχειωδών Δημοσίων υπηρεσιών, αλλά επιπέδου 1935 ή 1955, τόσες αντέχουμε και
5. η μονομερής, από εμάς στάση εξυπηρέτησης χρέους.

• Και τα 5.  Αν βγάλετε ένα από τα 5, δεν δουλεύει η πρόταση.  Και να διευκρινίσω:   Δική μας στάση πληρωμών.  Που δεν σημαίνει «δεν πληρώνω». Σημαίνει «δεν έχω να πληρώσω», «έλα όταν έχω», «έλα να δούμε πότε θα έχω, αλλά τώρα δεν έχω».

Φυσικά και κανείς δεν θα δεχτεί αυτά τα 5. Κανείς δεν τολμάει και ίσως κανείς δεν μπορεί. Και όμως είναι η μόνη μη αυτοκαταστροφική λύση. Να προτείνω να τεθούν σε Δημοψήφισμα;  To έχω ήδη κάνει, αλλά σιγά μην ακούει κανείς…  Σε αντικείμενο των επόμενων εκλογών;  Ποιο κόμμα τολμάει;  Κανένα.  Να προφητεύσω ότι κάτι τέτοιο θα επιβληθεί αλλά από ξένους και πιστωτές;  Το προφητεύω, αλλά δεν θα σας αρέσει και τότε και μόνο τότε θα δείτε γιατί πρέπει εμείς να υλοποιήσουμε την σωτηρία μας.

Το διάγραμμα του εξωτερικού χρέους το βρήκα εδώ .

Τα spreads είναι από το STRATFOR, και τα βρήκα σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, εδώ.

Αrchaeopteryx

ΠΗΓΗ: antinews.gr