Σύντομο ανέκδοτο: «Ελληνικό ποδόσφαιρο»

Του Δημήτρη Μυ

Δεν ήταν απαραίτητο ούτε να έρθει το ΔΝΤ ούτε να δούμε το παιχνίδι Ολυμπιακού - ΠΑΟ την περασμένη Κυριακή για να αντιληφθούμε τα αυτονόητα: Για το ελληνικό ποδόσφαιρο ισχύει ό,τι και για την οικονομία της χώρας: «ψυχορραγούν» εδώ και χρόνια και κρατιούνται στη ζωή με υψηλότοκες... ψευδαισθήσεις. Η οικονομία με τα τοκογλυφικά δάνεια των λαμόγιων των διεθνών αγορών. Το ποδόσφαιρο με τον φανατισμό και τη βία.

Ας αφήσουμε (σήμερα) την οικονομία σε «δεύτερο πλάνο» και ας ρίξουμε μια ματιά «στο σημαντικότερο – τουλάχιστον για όσους έχουν παίξει και το αγαπούν – από τα ασήμαντα πράγματα της ύπαρξης»: το ποδόσφαιρο.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποδόσφαιρο, ως μαζικό φαινόμενο, αποτυπώνει τη φυσιογνωμία της κοινωνίας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο αναπτύχθηκε στην Ελλάδα της «αρπαχτής»...

Τι ακριβώς είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, κατ’ αρχήν από αγωνιστικής άποψης, μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας με έναν πολύ απλό τρόπο. Χρειάζονται δύο τηλεοπτικοί δέκτες (πλάι - πλάι) και δύο συσκευές εγγραφής βίντεο. Στη μια τηλεόραση θα βάλουμε να παίξει το ντέρμπι ΟΣΦΠ - ΠΑΟ και στην άλλη θα παίξει το παιχνίδι της περασμένης Τετάρτης μεταξύ Άρσεναλ - Μπαρτσελόνα. Η σύγκριση (από αγωνιστικής και μόνο σκοπιάς) είναι καταλυτική.

● Από τη μια, ταχύτητες, τεχνική κατάρτιση, φυσική κατάσταση, έμπνευση, οργάνωση. Από την άλλη... slow motion.

● Από τη μια η μητρόπολη, από την άλλη ο Τρίτος Κόσμος.

● Από την μία επαγγελματίες αθλητές υψηλότατου, «διαστημικού» επιπέδου, από την άλλη (υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις) τρίτης διαλογής κακομαθημένοι «επαγγελματίες», που δεν θα ήταν ικανοί να χρησιμοποιηθούν ούτε σαν «τείχος» για τα φάουλ στην προπόνηση του Μέσι...

Το ίδιο πείραμα μπορεί να το κάνει κανείς βλέποντας οποιοδήποτε παιχνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος και συγκρίνοντάς το με οποιοδήποτε παιχνίδι της αγγλικής πρώτης – ακόμη και δεύτερης – κατηγορίας...

Το άθλιο αγωνιστικό επίπεδο είναι η συνέπεια και το αποτέλεσμα της σάπιας δομής του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Πρόκειται για ένα ποδόσφαιρο περιχαρακωμένο, που δεν αντέχει τον ανταγωνισμό, δεν είναι σε θέση να σταθεί και να συγκριθεί με τα ευρωπαϊκά μεγέθη. Συνέπεια της αδυναμίας, ο μικρομεγαλισμός, ο οποίος πάει παρέα με την ασχετοσύνη και την αδυναμία. Και όσο πιο μικρός είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει να ψηλώσει. Και το επιδιώκει με κάθε τρόπο. Κατά κανόνα αθέμιτο...

Φτάνουμε, λοιπόν, στο «θέαμα» που όσοι έχουν το «βίτσιο» παρακολουθούμε στα ελληνικά γήπεδα (ο θεός να τα κάνει). Το «θέαμα» αυτό (όχι λίγες φορές) απορρέει από λαδώματα, τα στημένα, εκβιασμούς και απειλές.

Οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες αντικατοπτρίζουν – έως έναν βαθμό – το ελληνικό παιχνίδι, όπως αυτό παίζεται στην οικονομική και πολιτική ζωή: Κλέβουν, ως μικρομέγαλοι, ό,τι δύναται ο καθένας. Άλλος μέσα από μίζες για υποβρύχια, άλλος μέσα από λαδώματα για έργα, άλλος μέσα από «παράγκες» και άλλα διαιτητικά παραμάγαζα του ένδοξου παρελθόντος...

Κάπως έτσι δημιουργούνται τα εγχώρια συστήματα συμφερόντων. Στην οικονομία, στην πολιτική, στα media, στο ποδόσφαιρο, χώρους και οργανισμούς οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πράξουν οτιδήποτε προκειμένου να πετύχουν τη διαιώνισή τους.

Στον γαλλικό Μάη του 1968 ένα από τα συνθήματα των εξεγερμένων έλεγε: «Η οικονομία ψυχορραγεί, αφήστε τη να ψοφήσει». Το εν λόγω σύνθημα, εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, εξακολουθεί να περιγράφει το ουτοπικό αλλά πάντα επίκαιρο αίτημα για ένα δικαιότερο οικονομικό σύστημα. Σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο ίσως να είναι η μόνη λύση: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο ψυχορραγεί. Αφήστε το να ψοφήσει».

ΥΓ.: Την ερχόμενη βδομάδα μπορούμε (όσοι αγαπάμε την μπάλα) να δραπετεύσουμε από τη μίζερη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα βλέποντας στην τηλεόραση το ματς Μπάρτσα - Άρσεναλ!

Από την άλλη, δυστυχώς, δεν υπάρχει εύκολος και άνετος τρόπος να δραπετεύσουμε από την οικονομική μιζέρια της χώρας. Αυτή μπορούμε να την πολεμήσουμε, όχι όμως από τον καναπέ, αλλά μέσα στον «αγωνιστικό χώρο».

ΠΗΓΗ: topontiki.gr