Έρχονται μέρες δύσκολες, μέρες πονηρές...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, δήθεν για μένα... 

Φοβᾶμαι...
του Μανόλη Αναγνωστάκη*

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ....
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

... Aυτά έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για την κοινωνία της μεταπολίτευσης εν ετει 1983.

Αυτά έλεγε, αυτά σκεφτόταν, αυτά φοβόταν ο άνθρωπος, ο πολίτης Μανόλης Αναγνωστάκης. Και τα «έβλεπε» επειδή δεν άφησε την ψυχή και το μυαλό του να γίνουν έρμαια των καλοστημένων μηχανών πλύσης εγκεφάλων, που είχαν στήσει εκείνη την περίοδο οι γνωστοί άγνωστοι τρομολάγνοι καταπατητές της πατρίδας μας.

Σήμερα, το μωσαϊκό στην κοινωνία και την πολιτική σκηνή της χώρας μας απέχει ελάχιστα από εκείνη την περίοδο. Σήμερα (οι αίφνης ειδόντες, οι από το πουθενά υποστηρικτές των δικαίων των πολιτών, οι άνθρωποι που στήριξαν την ίδρυση της κατοχικής κυβέρνησης και που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες στους οικονομικούς και κοινωνικούς μας δυνάστες), είδαν την «αλήθεια» και την διαλαλούν!!!

Γιατί άραγε; Ποιος λόγος τους ώθησε να φέρουν στροφή 180 μοιρών και να σταθούν απέναντι στα όσα μέχρι χθες διατυμπάνιζαν υπέρ των «καλών», των «αγαθών» και των «ικανών» σημερινών ηγετών;

Λέτε να φοβήθηκαν την οργή του λαού και προσπαθούν να σώσουν τα τομάρια τους, αφού γνωρίζουν πως όταν η οργή φτάσει στα όριά της τότε οι ίδιοι θα βρεθούν μπροστά στις συνέπειες των συνειδητών τους πράξεων εις βάρος των πολιτών; Λέτε οι Πρετεντέρηδες ή οι Πάγκαλοι να ένιωσαν το άδικο που επέβαλαν σε μία χώρα, καθιστώντας την χώρο υπό κατοχή και προτεκτοράτο των τραπεζιτών; Λέτε να φοβήθηκαν τώρα και προσπαθούν να σωθούν δίχως να καταβάλουν μία ύστατη προσπάθεια να σφίξουν ακόμη περισσότερο την «θηλειά» στον λαιμό των πολιτών; Σαφέστατα όχι. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Όταν θα κινδυνεύσουν πραγματικά, όταν θα έχουν δοκιμάσει όλες τις «συνταγές» και θα έχουν αποτύχει, όταν θα βλέπουν τους εξοργισμένους (και όχι τους αγανακτισμένους) πολίτες να τρέχουν προς τα επάνω τους, τότε θα προσπαθήσουν να σώσουν τα τομάρια τους. Τώρα, προσπαθούν να δημιουργήσουν «καταστάσεις»…

Γιατί όμως; Σε τι μπορεί να τους οφελήσει η εξώθηση των πολιτών στα άκρα; Η κοινή λογική έχει δύο άμεσες απαντήσεις.

Πρώτον, θα αιτιολογήσουν την μεγιστοποίηση της αστυνόμευσης της χώρας (και φυσικά των πολιτών της) προκειμένου «να προφυλαχθεί η έννομος τάξη». Έτσι, μία άτυπη δικτατορία (με τα όλα της) θα νομιμοποιηθεί υπαρξιακά για να προστατεύσει τη χώρα από τους πολίτες της. Βέβαια, στην περίπτωση που οι πολίτες φερθούν με σωφροσύνη και δεν δώσουν λαβές για μία τέτοια εξέλιξη, οι έχοντες την εξουσία (και το γνωστό-άγνωστο παρακράτος) στα χέρια τους, θα επιχειρήσουν να διασαλεύσουν την έννομη τάξη, την ειρήνη και την εσωτερική ασφάλεια, προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους. Δηλαδή, την προσχηματική χουντοποίηση της χώρας και την επιβολή πρωτόγνωρων μέτρων, τα οποία θα διασφαλίζουν την προσωπική τους ακεραιότητα, ενώ ταυτόχρονα θα έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα κάθε έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας…

Μία διασάλευση της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, είναι δυνατόν όμως να χρησιμοποιηθεί και για το βέλτιστο (για την πλευρά της τροϊκανής κυβέρνησης), το οποίο δεν είναι άλλο από την δια της ψυχολογικής(;) βίας δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης (συγκυβέρνησης) ή κυβέρνησης «προσωπικοτήτων» που θα πλαισιώσουν ένα «σφιχτό» μη πολιτικό σχήμα, άκρως εξυπηρετικό των «δάνειων δυνάμεων»…

Φοβάμαι, λοιπόν, όπως ο Αναγνωστάκης, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ημέρες φθονερές, πρωτόγνωρες, καθώς και σε μία περίοδο για την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ασχοληθούν ιδιαίτερα προκειμένου να ρίξουν φως στις σκοτεινές δραστηριότητες της σημερινής ομάδας που κυβερνά την πατρίδα μας, αλλά και του υπόλοιπου πολιτικού σκηνικού, το οποίο συνεπικουρεί -μέσω βροντερής της σιωπής του- στον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και στον κατακερματισμό και τελικά την πώληση μίας ολόκληρης χώρας.

Λυπάμαι, που κάποιοι σαπροκέφαλοι ακόμη και ετούτη την πολύ δύσκολη στιγμή, σχεδιάζουν με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους όφελος και όχι το κοινό καλό. Λυπάμαι, επειδή αυτές οι ενέργειες που γίνονται, επιχειρούν να ρίξουν πιο βαθιά στο «πηγάδι» την πατρίδα μας που την κατέλαβαν ξένοι… αλλά και αργυρώνητοι εφιάλτες…

Ελπίζω πως θα υπάρξει η ωριμότητα και η ετοιμότητα που απαιτείται, για να διαφύγουμε από την δολιότητα των μίσθαρνων της Νέας Τάξης… Έχουμε δύσκολες ημέρες μπροστά μας. Πολύ δυσκολότερες από αυτές που σήμερα περνάμε… Αυτές τις δύσκολες ημέρες θα πρέπει να τις περάσουμε ομονοώντας και όχι ξαναπέφτοντας θύματα του έντεχνου διχασμού που πάντοτε φροντίζουν να μας παρέχουν με τις κατάλληλες «ενέσεις», οι απόγονοι των οικογενειών που δυναστεύουν την χώρα, ελέω της δικής μας πολιτικής ανωριμότητας…

Κωνσταντίνος

* Μανόλης Ἀναγνωστάκης (Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005): Ἰατρὸς ἀκτινολόγος, ποιητὴς καὶ δοκιμιογράφος.


πηγή