Τι να πω στα παιδιά για το μέλλον τους;

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου 

Πρόσφατα συνάντησα στην Ουάσιγκτον μία ομάδα καταπληκτικών παιδιών από τη Θεσσαλο­νίκη. Βρέθηκαν εδώ στο πλαίσιο προγράμματος της αμερικανικής κυβέρνησης. Εντυπωσιάστηκα με το επίπεδο των γνώσεών τους -και δημόσια εκφράζω τα συγχαρητήριά μου στους καθηγητές τους-, αλλά και με την καλοσύνη αυτών των παιδιών και την αγάπη τους για την πατρίδα.


Απουσίαζε, βεβαίως, η αισιοδοξία για το μέλλον. Και το πιο σημαντικό είναι ότι αυτά τα παιδιά γνωρίζουν πως το μέλλον τους δεν εξαρτάται από τη δική τους προσπάθεια. Αποφασίζουν γι' αυτούς οι Ελληνες πολιτικοί, και πρωτίστως οι απάνθρωποι δανειστές. Και εκνευρίζομαι όταν πολιτικές δυνάμεις ακόμα και σήμερα παρουσιάζουν τους Ευρωπαίους ως εταίρους και συμμάχους. Λυπάμαι, αλλά ΔΕΝ είναι. Και εγώ δεν θα πιστέψω ποτέ ότι διέσωσαν την Ελλάδα, όπως συνηθίσαμε και εμείς οι δημοσιογράφοι να παρουσιάζουμε την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση. Διότι η δική μου έρευνα αποδεικνύει -και τα αποτελέσματα θα τα διαβάσετε σύντομα- ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι οδήγησαν την Ελλάδα στο δανειακό πνίξιμο, εκμεταλλευόμενοι βεβαίως τις λαμογιές και τα λάθη των Ελλήνων πολιτικών.

Η κυβέρνηση ορθά προτάσσει το μείζον θέμα της ανθρωπιστικής κρίσης. Μιλώντας την Τρίτη το μεσημέρι με σημαντικό παράγοντα των δανειστών επιβεβαίωσα πως σε ό,τι αφορά τις οικονομικές συνθήκες, ο λαός ζει εποχές μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λαοί, οι πολίτες, δεν γίνεται να υπολογίζονται ως αριθμοί. Αυτά τα e-mails που από το 2010 πάνε και έρχονται στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον είναι γεμάτα με νούμερα. Και τα νούμερα αυτά προσθέτουν στη δυστυχία και την απαξίωση των πολιτών. Δεν αφαιρούν κανένα πρόβλημα. Η κατάσταση των ανθρώπων γίνεται πιο τραγική κάθε μέρα που περνά.

Ο πρωθυπουργός πρέπει να προτάξει την ανθρωπιστική κρίση και μόνο αυτή. Δεν χρειάζεται να δραματικοποιήσει την κατάσταση, ούτε ψέματα να πει, διότι πρόκειται για τη μόνη αλήθεια. Οι δανειστές δεν έχουν καμία ευαισθησία και ας μην ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυ ρα. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να δημοσιοποιήσει το δράμα του λαού, να γράψει στον Ομπάμα, στον Πούτιν και σε όποιον άλλο θέλει. Αλλά πρέπει να το πράξει τώρα, διότι η αλήθεια των αριθμών, των ανέργων, των φτωχών, των πεινασμένων είναι αμείλικτη. Με ρώτησαν τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη για το μέλλον τους. Τι να τους απαντήσω; Αλήθεια, υπάρχει κανείς στην Ελλάδα που μπορεί να πει έστω και μία αισιόδοξη κουβέντα στη νεολαία μας;
Πηγή "Έθνος"
kostasxan