Το ταμπού του πόνου

Ελλείψει ουσιαστικής πνευματικής παιδείας και ψυχολογικής κουλτούρας, οι άνθρωποι στην εποχή μας δεν γνωρίζουν το πώς να διαχειριστούν τον πόνο, δεν γνωρίζουν το πώς να αγαπούν…Έτσι κάνουν τον πόνο ταμπού, δηλαδή αποστρέφουν τα μάτια τους απ’ αυτόν. Ταμπού είναι οτιδήποτε κρατάμε μυστικό, απ’ την ίδια μας τη συνειδητότητα.

Ο δυτικός πολιτισμός είναι βασισμένος στην αποφυγή του πόνου: μια πληθώρα διασκεδάσεων και εξωτερικών ερεθισμάτων που αποσπούν τη προσοχή απ’ την εσωτερική ζωή και κάνουν τον άνθρωπο να ζει σε μια φρενίτιδα εξωτερικότητας, αποφεύγοντας έτσι να δει κατάματα όσα τον απασχολούν. Το πρώτο ρεφλέξ όταν βιώνει έναν πόνο είναι να ψάξει για σχέσεις, διασκεδάσεις και ηδονές που θα τον κάνουν να ξεχαστεί, που θα του ανακουφίσουν εξωτερικά την δυσαρέσκεια και τον αρνητισμό του. Γιατί ο πόνος έχει άπειρες μορφές και δεν είναι μόνο ο χονδροειδής πόνος που φέρνει μια ασθένεια του σώματος. Έτσι με κάθε καταπίεση του πόνου προς τα μέσα, δημιουργείται ένα στρώμα πόνου που μένει ανεπεξέργαστο και επικάθεται στη φυσιολογία, δημιουργώντας με τον καιρό μια ανυπόφορη κατάσταση για το άτομο, κάτι που αργά ή γρήγορα οδηγεί σε εκρήξεις καταθλίψεων και ασθενειών.

Το ότι βασίζεται ο δυτικός πολιτισμός στην καταπίεση και αποφυγή του πόνου, το βλέπουμε καθαρά με την πληθώρα των ηδονών που υπάρχουν: ποτά, ηδονιστικά φαγητά, ναρκωτικά, fast-food σχέσεις, σεξ, καταναλωτισμός… Όλα αυτά δεν είναι αθώες διασκεδάσεις αλλά προσπάθεια του ανθρώπου να κατευνάσει τον πόνο του. Ο άνθρωπος που επεξεργάζεται συνειδητά τον πόνο του, όχι μόνο τον μετουσιώνει, αλλά βιώνει και μεγάλη ευδαιμονία και αγάπη. Ο άνθρωπος αγάπης δεν έχει ανάγκη από ευχαρίστηση, καθώς είναι ο ίδιος μια πηγή ευχαρίστησης.

Η επεξεργασία και μετουσίωση του πόνου, μάς κάνει ανθρώπους αξίας και ομορφιάς. Σε πρώτη φάση αυτό που πρέπει να φροντίσουμε είναι να μην βιαζόμαστε να «πετάξουμε» από πάνω μας τον πόνο, όταν αυτός έρχεται – θέλει αρκετή εγρήγορση κάτι τέτοιο, γιατί η πρώτη αντίδραση του ανθρώπου είναι να προσπαθήσει να διασκεδάσει τον πόνο του, να γκρινιάξει, να φάει, να κάνει σεξ κλπ. Αποδοχή του πόνου λοιπόν είναι το πρώτο βήμα. Κατόπιν, τον επεξεργαζόμαστε και τον «εμπεριέχουμε», κάτι που απαιτεί ησυχία και εσωτερικότητα (όχι απαραίτητα χρόνο). Και το τρίτο βήμα είναι η παράδοση αυτής της ενέργειας στο Θείον. Παίρνουμε τον πόνο μας και τον παραδίδουμε στο Θεό με τη προσευχή και τον διαλογισμό μας. Γιατί μόνο άνθρωποι του Θεού μπορούν να υποφέρουν δημιουργικά…

Η αποδοχή, επεξεργασία και παράδοση του πόνου στο Θείον, και άρα μετουσίωση αυτού, είναι μια Χριστική οδός, και γι’ αυτό είναι δύσκολη φαινομενικά για τους περισσότερους. Ωστόσο είναι μια πολύ χαρισματική και ευδαιμονική οδός. Αλλά ξαναλέω, πρέπει να έχει κανείς Θεό για να μετουσιώνει τους πόνους του. Ο υλιστής έχει κλείσει από μόνος του τις διεξόδους μεταμόρφωσης του πόνου, και γι’ αυτό αρκείται και σε υλιστικά μπαλώματα, σε χαπάκια, ηδονές, απογνώσεις και διασκεδάσεις. Αν δεν βρει ο άνθρωπος τον Θεό, θα ζει χωρίς Στόχο και Σκοπό.  

/thesecretrealtruth