Ο Μίδας και ο εθνικός μας βίος…

Μιλάμε για εκείνον το βασιλιά της Λυδίας, που ό,τι έπιανε ήθελε να γίνεται χρυσάφι. Τον άκουσαν οι καλοί θεοί και του έκαναν το χατήρι. Αντιλαμβάνεστε ποιος ήταν ο δυστυχέστερος, γιατί το χρυσάφι δεν τρώγεται…



του Στέλιου Συρμόγλου

Ο Μίδας έκανε δύο μοιραία λάθη. Πρώτον, ότι δεν εννοούσε αυτό που έλεγε. Το εννοούσε, όπως το λέει ο λαός ευχόμενος : “Ό,τι πιάνεις να γίνεται χρυσάφι”. Και εννοεί να προκόβεις και να πλουτίζεις. Το δεύτερο λάθος του Μίδα ήταν ότι δεν πίστευε πως θα τον άκουγαν οι θεοί. Οι θεοί τον άκουσαν….

Αν όμως ο Μίδας ήταν σημερινός Έλληνας πολιτικός, θα το “έπαιζε” πολύ έξυπνα. Ό,τι πιάνω Κύριε, να γίνεται πλούτος. Ό,τι πιάνει ο λαός να γίνεται φτώχεια. Ό,τι πιάνει το Κράτος, το πιάνει μαζί και ο λαός. Μια επιχείρηση το Κράτος και να τα δισεκατομμύρια, τρέχουν από τα πατζάκια των πολιτικών και των συνακολουθούντων…Την ίδια επιχείρηση ο λαός, χρεοκοπία και ένδεια.

Και βυθίστηκε χωρίς σωσίβιο στη λιτότητα ο Έλληνας. Χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο σωτηρίας και ορατής ελπίδας. Στην οικονομια όμως η έλλειψη του συγκεκριμένου, σε αντίθεση με τη διπλωματία όπου τα όποια τεχνάσματα δικαιολογούνται, δεν επιτρέπει κανέναν προγραμματισμό κρατικό και οικογειακό. Η λιτότητα δεν είναι συγκεκριμένη πολιτική, αλλά αναγκαία κατάσταση. Και πάλι το αναγκαίο αμφισβητείται. Το μόνο που δεν αμφισβητείται είναι το πως φτάσαμε ως εδώ κι ότι τρέχουμε ασταμάτητα στην κατιούσα. Για να ισχυροποιηθεί η οικονομία και το Κράτος, δύο πράγματα πρέπει να γίνουν. Να μας τα πάρει όλα το Κράτος, οπότε θα έχει ή να παράγουμε πολλά για να έχουμε όλοι. Αν, βέβαια, δεν μας τα παίρνει και πάλι…

Το πρώτο είναι απλό. Γίνεται με τη λιτότητα και τα δυσβάστακτα μέτρα με ή χωρίς επονείδιστα μνημόνια και την πρόσδεσή μας στο “χρυσοφόρο¨άρμα της υποτέλειας στους δανειστές μας. Το δεύτερο χρειάζεται την πίστη του πολίτη στο Κράτος. Αλλά η πίστη δεν γεννιέται στη σύγχυση, ούτε στα σκάνδαλα, ούτε στις αλλαγές προσώπων, ούτε στα πολυτελή ταξείδια των αδειανών χεριών των κυβερνώντων στο Κατάρ και σε άλλους προορισμούς και υποτιθέμενους επενδυτικούς παραδείσους…

Χρειάζεται “νοικοκυριό”, καθοριστικό πρόγραμμα, απελευθέρωση του ελληνικού δαιμόνιου. Χρειάζεται πολιτική ικανότητα και εντιμότητα. Χρειάζεται το ήθος και η αισθητική στην πολιτική! Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα δραματικό φαινόμενο, εδώ και δεκαετίες. Οι Έλληνες να ζητάνε από το Κράτος και το Κράτος να ζητάει από τους Έλληνες. Οι πρώτοι με απεργίες, με πλακάτ και με φοβερή απώλεια εργατοωρών, συν η ανεργία.. Το Κράτος, με νομοθετικά διατάγματα να επιβάλει τη θέλησή του… Αλλά από ένα κορβανά σακατεμένο και αδειανό ποιος να πάρει; Έτσι, όποιος έχει το μακρύτερο χέρι και το ισχυρότερο αρπάζει. Και έφτασε η ώρα και η Ελλάδα έβγαλε τα ρούχα της στο σφυρί, αφού πρώτα βίαια της τα έβγαλαν…

Τα αμαρτήματα πληρώνονται. Και η εμμονή στο αμάρτημα μένει χωρίς εξιλέωση. Γι’ αυτό και μιλάμε για εξιλαστήρια θύματα. Μην κοιτάζετε τριγύρω. Αυτή τη φορά, εμείς είμαστε τα θύματα. Και προχωράμε στην εκατόμβη. Αλλοίωσαν το περιεχόμενο της Δημοκρατίας όσοι με αφέλεια ή και πονηρία για τη διατήρηση των όποιων κεκτημένων μας, τους ψηφίσαμε. Τώρα θα πληρώσουμε αμείλικτα. Κανένας δεν ξέφυγε από την ιστορική του μοίρα…

Γιατί; Για σκεφτείτε: Για πόσα χρόνια και με τι έρχεται αντιμέτωπος ο πολίτης; Με τα συμπτώματα αποσύνθεσης στον εθνικό μας βίο. Ποια να είναι άραγε αυτά τα συμπτώματα; Μήπως η ίδια αποσύνθεση του ελληνικού έθνους κάνει κάθε πολίτη αυτής της χειμαζόμενης χώρας να πιάνει τη μύτη του, γιατί τα πάντα μυρίζουνε πτωμαίνη, όπου αναπτύσσονται ευδαίμονα πολιτικά σκουλίκια; Και μήπως οι “δημοκράτες” κάθε απόχρωσης, για να μην τραπούν σε φυγή από τη βρόμα οι Έλληνες, μέσα στα σπλάχνα του πτώματος-Έθνους βάζουνε κολόνες από πάγο για να μη βρωμάει το πτώμα; Ποιος κατασκευάζει τον πάγο γι’ αυτό το πεθαμένο κορμί του Έθνους; Και ποιος προσπαθεί μ’ όλα τα μέσα της επιστήμης να διατηρήσει βαλσαμωμένο το όζον πτώμα του Έθνους;

Είναι οι ίδιοι και ίδιοι άνθρωποι της εξουσίας που έχουν τα πάντα σε κέρδος, προνόμια και δύναμη, ενώ ο λαός τα πάντα σε χρέη και υποχρεώσεις. Χρειάζονται και οι…προσευχές του λαού κάποια εξυπνάδα, γιατί έπαθε ό,τι και ο Μίδας. Αλλαγή πριν χρόνια ήθελε ο λαός. Την πήρε. Αλλαγή και το κόμμα. Την πήρε.Και μετέπειτα απαλλαγή από το μνημόνιο ήθελε ο λαός και ψήφισε τα 18 σημεία πολιτικής πλεύσης του Σαμαρά στο Ζάππειο ένα και δύο και τρία. Η διαφορά είναι πως λαός και κόμματα εννοούσαν εντελώς διαφορετικά την αλλαγή και τη απαλλαγή. Τα κόμματα και οι άνθρωποί τους πέτυχαν απόλυτα. Πλεόνασαν σε επιτυχία στόχων και πολιτικών κερδών. Ο λαός απέτυχε. Αυτός ο άφρων Μίδας.

Κι ας το έχει πει χίλιες φορές αυτός ο λαός, που κατοικεί στον ελλαδικό χώρο, πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Απ’ τα ποδάρια δε βρωμάει τίποτα. Μόνο τα ποδάρια του λαού βρωμάνε απ’ τα τρεξίματα και τις ταλαιπωρίες, για να βρούνε που βρίσκονται κρυμμένα τα πτώματα, για να τα ενταφιάσουν… Ζωντανοί νεκροί καταντήσαμε όλοι μας. Κι όσοι ακόμα καταφέρνουν να επιπλέουν ευδαίμονες και ανυποψίαστοι, οι νεκροπομποί τους περιμένουν με τη δέουσα υπομονή. Ξέρουν ότι έρχεται η σειρά τους…

Είδαμε, πάθαμε, υποτίθεται ότι μάθαμε τόσα χρόνια, αλλά ακόμα δεν ξέρουμε πως να ταρριχεύσουμε ούτε τα πτώματά μας, ούτε τους θεούς μας. Πότε, άραγε, θα έχουν στεγνώσει οι λίμνες των αιμάτων; Και πότε οι λεγόμενοι ποδηγέτες αυτού του έθνους θα συνειδητοποιήσουν πως η βρόμα των πτωμάτων τους, πεθαίνει την ικμάδα των ανθρώπων αυτής της χώρας; Τα πολιτικά δρώμενα κάθε μέρα μας βεβαιώνουν πως, όχι μόνο συμπτώματα αποσύνθεσης υπάρχουν, αλλά πως τα σκουλίκια δεν τρώνε μονάχα το σώμα μας. Έχουνε φάει και την ψυχή μας.

Με τον Μίδα συνδέεται κι ένας άλλος μύθος. Είχε αυτιά γαιδάρου και φορούσε καπέλο ως το σβέρκο. Ο κουρέας του όμως ήξερε το μυστικό. Αν το έλεγε, θα τον σκότωνε ο Μίδας. Μη μπορώντας ωστόσο να κρατήσει μυστικό, έσκαψε ένα λάκκο στη γη, έχωσε το στόμα του μέσα και ξέσπασε φωνάζοντας: ” Ο Μίδας έχει αυτιά γαιδάρου”. Εκεί φύτρωσε μια καλαμποκιά και καθώς την κούναγε ο αέρας έβγαζε την αντήχηση του κουρέα: ” Ο Μίδας έχει αυτιά γαιδάρου”.

Και θα μπορούσε να πει κανείς σ’ όλους μας. Λαέ, Μίδα άφρονα και καπελλωμένε, ο κουρέας που σε κουρεύει, όταν πια σε στραγγίξει οικονομικά, θα στο φωνάξει κατάμουτρα πως παρά τα γαιδουροαυτιά σου, ποτέ δεν έπιανες τα μηνύματα. Και θα σου το πει, όταν δεν θα έχει άλλα να πάρει από σένα. Μην νομίσεις πως τους έδιωξες. Απλώς θα φύγουν. Για σένα, ωστόσο, θα είναι πλέον αργά…




http://freepen.gr/?p=12898