Δε γνώριζε ούτε για τα φρικιαστικά γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου!
Το 1978, σοβιετικοί γεωλόγοι εξερευνώντας τις ερημιές της Σιβηρίας ανακαλύπτουν εξαμελή οικογένεια χαμένη στα βάθη της τούνδρας.
Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνης της χρονιάς, το ελικόπτερο που μετέφερε την αποστολή των γεωλόγων διακρίνει μέσα στο έρημο τοπίο της σιβηρικής παγωνιάς ανθρώπινα ίχνη: έναν κήπο! Επρόκειτο για αναπάντεχη ανακάλυψη, καθώς το βουνό απείχε τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα από τον κοντινότερο οικισμό, αποτελώντας ανεξερεύνητο και αχαρτογράφητο τοπίο. Οι σοβιετικές Αρχές δεν είχαν μάλιστα μητρώα για την ύπαρξη ανθρώπων εκεί.
Οι 4 επιστήμονες αποφάσισαν να ερευνήσουν το περίεργο εύρημα, ετοιμάζοντας ωστόσο τα πιστόλια τους. Στην πορεία τους, άρχισαν να συναντούν ολοένα και συχνότερα ίχνη ανθρώπινης δράσης, ώσπου κατέληξαν τελικά στην παράγκα, που έμοιαζε με παράπηγμα μεσαιωνικής εποχής!
Μέσα στο σκοτάδι δεν διέκριναν αρχικά τις ανθρώπινες φιγούρες που καραδοκούσαν, όταν η σιωπή έσπασε ξαφνικά από λυγμούς και φωνές σε υστερία. Μόνο τότε συνειδητοποίησαν οι επιστήμονες ότι δεν ήταν μόνοι: οι σιλουέτες δύο γυναικών φαίνονταν πλέον καθαρά, με τη μία να μοιρολογεί: «αυτό γίνεται για τις αμαρτίες μας, τις αμαρτίες μας»...
Οι επιστήμονες εγκατέλειψαν την παράγκα τρομαγμένοι, περιμένοντας έξω μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Μισή ώρα αργότερα, η πόρτα της καμπίνας άνοιξε και ένας ηλικιωμένος άντρας με τις δυο του κόρες ξεπρόβαλαν. Ήταν σε ημιάγρια κατάσταση και αρνήθηκαν οτιδήποτε τους πρόσφεραν οι επιστήμονες -μαρμελάδα, τσάι, ψωμί-, λέγοντας «δεν μας επιτρέπονται αυτά!».
Όταν η υπεύθυνη της αποστολής, Galina Pismenskaya, ρώτησε τον άντρα αν έχει δοκιμάσει ποτέ ψωμί, αυτός απάντησε πως είχε φάει παλιότερα, οι κόρες του ωστόσο ποτέ. Ο λόγος του ήταν καθαρός και εύληπτος, δεν ίσχυε ωστόσο το ίδιο και για τα κορίτσια: μιλούσαν μια γλώσσα διαστρεβλωμένη από μια ζωή στην απομόνωση, που σίγουρα δεν έμοιαζε με ρωσικά...
Σύντομα, μέσα από πολυάριθμες επισκέψεις των γεωλόγων στην «οικία» της οικογένειας, η πλήρη τους ιστορία αποκαλύφθηκε. Ο ηλικιωμένος ονομαζόταν Karp Lykov και ήταν μέλος της αίρεσης «Παλιός Πιστός», μιας φονταμενταλιστικής ρωσο-ορθόδοξης σέχτας που παρέμενε απαράλλακτη από τον 17ο αιώνα. Τα μέλη της αίρεσης είχαν διωχθεί λυσσαλέα από τις μέρες του Πέτρου του Μέγα ακόμα, γεγονότα που ανακαλούσε ο Lykov λες κει συνέβησαν χθες.
Τα πράγματα για την οικογένεια έγιναν ακόμα χειρότερα όταν οι άθεοι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία, με τις ούτως ή άλλως απομονωμένες κοινότητες των πιστών της αίρεσης, που διέμεναν ήδη στη Σιβηρία για να γλιτώσουν τους διωγμούς, να αναγκάζονται να αποσυρθούν ακόμα πιο μακριά από τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Κατά τη διάρκεια των σοβιετικών «εκκαθαρίσεων» στη δεκαετία του '30, σοβιετική περίπολος θα σκοτώσει τον αδερφό του Lykov στα περίχωρα της κοινότητας όπου ζούσε η αίρεση. Ήταν ώρα για την οικογένεια να πάρει τα βουνά για να γλιτώσει, γεγονός που συνέβη το 1936, όταν η τετραμελής τότε οικογένεια (ο Karp, η γυναίκα του Akulina, ο 9χρονος γιος του Savin και η μόλις 2 χρονών Natalia) αποσύρθηκε στις εσχατιές της σιβηρικής τούνδρας, όπου έπειτα από περιπέτεια ετών κατέληξαν τελικά στο σημείο που τους βρήκαν οι επιστήμονες.
Δύο ακόμη παιδιά θα γεννιόνταν στην πλήρη απομόνωση, ο Dmitry το 1940 και η Agafia το 1943, τα οποία δεν συνάντησαν ποτέ άλλον άνθρωπο και ό,τι ήξεραν για την ανθρωπότητα το είχαν μάθει από τις διαστρεβλωμένες απόψεις των γονιών τους για τον κόσμο. Ήξεραν ας πούμε ότι υπάρχουν πόλεις όπου ζουν οι άνθρωποι «στοιβαγμένοι» ή ακόμα και χώρες έξω από τη Ρωσία, οι ιδέες αυτές παρέμεναν ωστόσο στο απόλυτο θεωρητικό πεδίο και παραήταν αφαιρετικές για να παίξουν ρόλο στις ζωές τους. Και βέβαια η σύγχρονη ιστορία παρέμενε στο σκοτάδι: δεν γνώριζαν για τον φονικό πόλεμο που αιματοκύλησε την Ευρώπη, με τον Β' Παγκόσμιο να μην έχει συμβεί ποτέ για την οικογένεια των σύγχρονων Μόγληδων...
Όσο βέβαια οι σοβιετικοί γεωλόγοι γνώριζαν καλύτερα τα μέλη της οικογένειας Lykov, συνειδητοποιούσαν ότι είχαν παραγνωρίσει τις ικανότητες και τη νοημοσύνη τους, με το κάθε μέλος να διαθέτει τη δική του προσωπικότητα.
Το πλέον λυπηρό χαρακτηριστικό της παράξενης ιστορίας των Lykov ήταν η ταχύτητα με την οποία χτύπησε η συμφορά την οικογένεια όταν επανεγκαθιδρύθηκε η επαφή με τον έξω κόσμο (είχε επισκεφτεί την οικογένεια και δημοσιογράφος για να καταγράψει τα χρονικά της). Το φθινόπωρο του 1981, τρία από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας ακολούθησαν τη μητέρα τους στον τάφο με διαφορά λίγων ημερών το ένα από το άλλο.
Ο Savin και η Natalia έπασχαν από νεφρική ανεπάρκεια (πιθανότατα λόγω της διατροφής), ενώ ο Dmitry πέθανε από πνευμονία, αρνούμενος τη βοήθεια των γεωλόγων, οι οποίοι προσφέρθηκαν να τον μεταφέρουν με το ελικόπτερο στο πλησιέστερο νοσοκομείο. «Δεν μας επιτρέπεται αυτό», ήταν τα τελευταία λόγια του Dmitry.
Όταν έθαψαν τα τρία παιδιά, οι επιστήμονες προσπάθησαν να πείσουν τους εναπομείναντες Lykov να εγκαταλείψουν την απομόνωση και να μετακομίσουν στο πάλαι ποτέ χωριό τους, με τους διωγμούς να έχουν σταματήσει από χρόνια και την κοινότητα της αίρεσης να έχει ήδη ξανασυσταθεί. Η οικογένεια αρνήθηκε ωστόσο σθεναρά, με τον Karp Lykov να πεθαίνει στον ύπνο του στις 16 Φεβρουαρίου 1988, 27 χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο οποίος μάλιστα συνέβη την ίδια ακριβώς μέρα.
Η Agafia παραμένει ακόμα μόνη στις ερημιές της παγωμένης τούνδρας, ως γνήσιο παιδί της Σιβηρίας, πλέον στα 70 της χρόνια...
Το καλοκαίρι λοιπόν εκείνης της χρονιάς, το ελικόπτερο που μετέφερε την αποστολή των γεωλόγων διακρίνει μέσα στο έρημο τοπίο της σιβηρικής παγωνιάς ανθρώπινα ίχνη: έναν κήπο! Επρόκειτο για αναπάντεχη ανακάλυψη, καθώς το βουνό απείχε τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα από τον κοντινότερο οικισμό, αποτελώντας ανεξερεύνητο και αχαρτογράφητο τοπίο. Οι σοβιετικές Αρχές δεν είχαν μάλιστα μητρώα για την ύπαρξη ανθρώπων εκεί.
Οι 4 επιστήμονες αποφάσισαν να ερευνήσουν το περίεργο εύρημα, ετοιμάζοντας ωστόσο τα πιστόλια τους. Στην πορεία τους, άρχισαν να συναντούν ολοένα και συχνότερα ίχνη ανθρώπινης δράσης, ώσπου κατέληξαν τελικά στην παράγκα, που έμοιαζε με παράπηγμα μεσαιωνικής εποχής!
Μέσα στο σκοτάδι δεν διέκριναν αρχικά τις ανθρώπινες φιγούρες που καραδοκούσαν, όταν η σιωπή έσπασε ξαφνικά από λυγμούς και φωνές σε υστερία. Μόνο τότε συνειδητοποίησαν οι επιστήμονες ότι δεν ήταν μόνοι: οι σιλουέτες δύο γυναικών φαίνονταν πλέον καθαρά, με τη μία να μοιρολογεί: «αυτό γίνεται για τις αμαρτίες μας, τις αμαρτίες μας»...
Οι επιστήμονες εγκατέλειψαν την παράγκα τρομαγμένοι, περιμένοντας έξω μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Μισή ώρα αργότερα, η πόρτα της καμπίνας άνοιξε και ένας ηλικιωμένος άντρας με τις δυο του κόρες ξεπρόβαλαν. Ήταν σε ημιάγρια κατάσταση και αρνήθηκαν οτιδήποτε τους πρόσφεραν οι επιστήμονες -μαρμελάδα, τσάι, ψωμί-, λέγοντας «δεν μας επιτρέπονται αυτά!».
Όταν η υπεύθυνη της αποστολής, Galina Pismenskaya, ρώτησε τον άντρα αν έχει δοκιμάσει ποτέ ψωμί, αυτός απάντησε πως είχε φάει παλιότερα, οι κόρες του ωστόσο ποτέ. Ο λόγος του ήταν καθαρός και εύληπτος, δεν ίσχυε ωστόσο το ίδιο και για τα κορίτσια: μιλούσαν μια γλώσσα διαστρεβλωμένη από μια ζωή στην απομόνωση, που σίγουρα δεν έμοιαζε με ρωσικά...
Σύντομα, μέσα από πολυάριθμες επισκέψεις των γεωλόγων στην «οικία» της οικογένειας, η πλήρη τους ιστορία αποκαλύφθηκε. Ο ηλικιωμένος ονομαζόταν Karp Lykov και ήταν μέλος της αίρεσης «Παλιός Πιστός», μιας φονταμενταλιστικής ρωσο-ορθόδοξης σέχτας που παρέμενε απαράλλακτη από τον 17ο αιώνα. Τα μέλη της αίρεσης είχαν διωχθεί λυσσαλέα από τις μέρες του Πέτρου του Μέγα ακόμα, γεγονότα που ανακαλούσε ο Lykov λες κει συνέβησαν χθες.
Τα πράγματα για την οικογένεια έγιναν ακόμα χειρότερα όταν οι άθεοι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία, με τις ούτως ή άλλως απομονωμένες κοινότητες των πιστών της αίρεσης, που διέμεναν ήδη στη Σιβηρία για να γλιτώσουν τους διωγμούς, να αναγκάζονται να αποσυρθούν ακόμα πιο μακριά από τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Κατά τη διάρκεια των σοβιετικών «εκκαθαρίσεων» στη δεκαετία του '30, σοβιετική περίπολος θα σκοτώσει τον αδερφό του Lykov στα περίχωρα της κοινότητας όπου ζούσε η αίρεση. Ήταν ώρα για την οικογένεια να πάρει τα βουνά για να γλιτώσει, γεγονός που συνέβη το 1936, όταν η τετραμελής τότε οικογένεια (ο Karp, η γυναίκα του Akulina, ο 9χρονος γιος του Savin και η μόλις 2 χρονών Natalia) αποσύρθηκε στις εσχατιές της σιβηρικής τούνδρας, όπου έπειτα από περιπέτεια ετών κατέληξαν τελικά στο σημείο που τους βρήκαν οι επιστήμονες.
Δύο ακόμη παιδιά θα γεννιόνταν στην πλήρη απομόνωση, ο Dmitry το 1940 και η Agafia το 1943, τα οποία δεν συνάντησαν ποτέ άλλον άνθρωπο και ό,τι ήξεραν για την ανθρωπότητα το είχαν μάθει από τις διαστρεβλωμένες απόψεις των γονιών τους για τον κόσμο. Ήξεραν ας πούμε ότι υπάρχουν πόλεις όπου ζουν οι άνθρωποι «στοιβαγμένοι» ή ακόμα και χώρες έξω από τη Ρωσία, οι ιδέες αυτές παρέμεναν ωστόσο στο απόλυτο θεωρητικό πεδίο και παραήταν αφαιρετικές για να παίξουν ρόλο στις ζωές τους. Και βέβαια η σύγχρονη ιστορία παρέμενε στο σκοτάδι: δεν γνώριζαν για τον φονικό πόλεμο που αιματοκύλησε την Ευρώπη, με τον Β' Παγκόσμιο να μην έχει συμβεί ποτέ για την οικογένεια των σύγχρονων Μόγληδων...
Όσο βέβαια οι σοβιετικοί γεωλόγοι γνώριζαν καλύτερα τα μέλη της οικογένειας Lykov, συνειδητοποιούσαν ότι είχαν παραγνωρίσει τις ικανότητες και τη νοημοσύνη τους, με το κάθε μέλος να διαθέτει τη δική του προσωπικότητα.
Το πλέον λυπηρό χαρακτηριστικό της παράξενης ιστορίας των Lykov ήταν η ταχύτητα με την οποία χτύπησε η συμφορά την οικογένεια όταν επανεγκαθιδρύθηκε η επαφή με τον έξω κόσμο (είχε επισκεφτεί την οικογένεια και δημοσιογράφος για να καταγράψει τα χρονικά της). Το φθινόπωρο του 1981, τρία από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας ακολούθησαν τη μητέρα τους στον τάφο με διαφορά λίγων ημερών το ένα από το άλλο.
Ο Savin και η Natalia έπασχαν από νεφρική ανεπάρκεια (πιθανότατα λόγω της διατροφής), ενώ ο Dmitry πέθανε από πνευμονία, αρνούμενος τη βοήθεια των γεωλόγων, οι οποίοι προσφέρθηκαν να τον μεταφέρουν με το ελικόπτερο στο πλησιέστερο νοσοκομείο. «Δεν μας επιτρέπεται αυτό», ήταν τα τελευταία λόγια του Dmitry.
Όταν έθαψαν τα τρία παιδιά, οι επιστήμονες προσπάθησαν να πείσουν τους εναπομείναντες Lykov να εγκαταλείψουν την απομόνωση και να μετακομίσουν στο πάλαι ποτέ χωριό τους, με τους διωγμούς να έχουν σταματήσει από χρόνια και την κοινότητα της αίρεσης να έχει ήδη ξανασυσταθεί. Η οικογένεια αρνήθηκε ωστόσο σθεναρά, με τον Karp Lykov να πεθαίνει στον ύπνο του στις 16 Φεβρουαρίου 1988, 27 χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο οποίος μάλιστα συνέβη την ίδια ακριβώς μέρα.
Η Agafia παραμένει ακόμα μόνη στις ερημιές της παγωμένης τούνδρας, ως γνήσιο παιδί της Σιβηρίας, πλέον στα 70 της χρόνια...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.