Η Καταγωγή του Ιησού Χριστού (3)

Η συνέχεια του κεφαλαίου: «Η Καταγωγή του Ιησού Χριστού» μέσα από το βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», όπου οι φίλες και οι φίλοι της ιστοσελίδας μας θα διαβάσουν σήμερα ποιο ήταν το πραγματικό γενεαλογικό δέντρο της Μητρός του Κυρίου μας!...

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ποιοί ήσαν οι γονείς της Παρθένου Μαρίας;

Εκπλήσσονται οι φίλοι αναγνώστες, που διαπιστώνουν ότι οι γονείς της Παρθένου Μαρίας, της Μητρός του Ιησού Χριστού, που μέχρι τώρα εγνωρίζαμε ότι ήσαν εβραϊκής καταγωγής, ο Ιωακείμ και η Άννα, όχι μόνο δεν αναφέρονται εις το Ευαγγέλιο του Λουκά, αλλά και πουθενά εις την Καινήν Διαθήκην! Το όνομα «Ιωακείμ» 19 αναφέρεται μόνο δύο φορές υπό του Ευαγγελιστού Ματθαίου εις το «γενεαλογικό δένδρο του Ιησού Χριστού» (Κεφ. 1,11 και 1,12) το οποίο, όμως, αφορά ένα πρόσωπο, που έζησε κατά την μετοικεσίαν της Βαβυλώνος, τουτέστιν 14 γενεές πριν γεννηθεί ο Ιησούς Χριστός!
Η μόνη αναφορά (κι αυτή υπό ορισμένων αμφισβητούμενη) που υπάρχει για το ενδεχόμενο η Παρθένος Μαρία να κατήγετο από τον «οίκον του Δαυίδ», είναι η αναφορά που κάνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς κατά τον Ευαγγελισμόν της Παρθένου Μαρίας που λέει, επί λέξει τα εξής: «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, η όνομα Ναζαρέτ, προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ, εξ’ οίκου Δαυίδ και το όνομα της παρθένου Μαριάμ…». (Λουκ. 1, 26-27).
Για να μπορέσουμε να κατανοήσωμεν καλύτερα το ως άνω εδάφιο του Λουκά, καλό είναι να αναφέρωμεν την ερμηνευτικήν απόδοσιν εις τα νέα ελληνικά του Θεολόγου Καθηγητού Παν. Τρεμπέλα:
«Κατά δε τον έκτον μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ 20 απεστάλη από τον Θεόν ο άγγελος Γαβριήλ εις μίαν πόλιν της Γαλιλαίας, που ελέγετο Ναζαρέτ, προς μίαν κόρην αρραβωνιασμένην προς άνδρα, του οποίου το όνομα ήτο Ιωσήφ. Και η κόρη αυτή κατήγετο από το γένος του Δαβίδ. Και το όνομα της κόρης ήτο Μαριάμ…»
Επειδή όπως ήδη αναφέραμε, η ως άνω ερμηνευτική απόδοσις είναι του πανεπιστημιακού καθηγητού της Θεολογίας Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλα, θα την σεβασθούμε. Αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε την ερμηνείαν που δίνει εις την φράσιν «εξ οίκου Δαυίδ», καθώς είναι σαφές πως ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται εις τον Ιωσήφ και όχι εις την Παρθένον Μαρίαν, που κάποιοι, περιέργως προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν.
Για τον λόγο αυτό, ας διαβάσωμε ένα εξειδικευμένο άρθρο του γράφοντος που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Νέοι Άνθρωποι» της 25ης Ιουνίου 1999 και το οποίο έχει ως εξής:

«ΕΞ ΟΙΚΟΥ ΔΑΥΙΔ» ;

Η σημαντική διαφορά Ερμηνείας και Μεταφράσεως της Αγίας Γραφής

«Ερμηνεία γλωσσών» (1 Κορ. 12,10)
«Ερμηνείαν έχει» (1 Κορ. 14,26)

Επειδή τελευταίως γράφονται ή δημοσιεύονται κάποια θέματα σχετικώς με την Αγίαν Γραφήν όπου ο καθείς (επαϊων ή μη, ειδήμων ή όχι) ερμηνεύει τα χωρία της κατά το δοκούν, σπεύδω να προσθέσω και την δικήν μου φωνήν όχι ως ειδικού ή εξειδικευμένου εις τας Ιεράς Γραφάς ατόμου, αλλά ως συγγραφέως και ιστορικού ερευνητού εγγεγραμμένου εις το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών για να συμβάλλω (εάν δυνηθώ) εις την διαφώτισιν ενός θέματος που αφορά (γενικώς) το θέμα της ερμηνείας ή της μεταφράσεως του όποιου αρχαίου ή εκκλησιαστικού κειμένου.
Η πρώτη και ουσιώδης διαφορά μεταξύ ερμηνείας και μεταφράσεως ενός κειμένου είναι ότι εις την πρώτην περίπτωσιν κάνομεν τις όποιες ερμηνείες (πολλάκις και υποκειμενικές) ενώ εις την δευτέραν περίπτωσιν είμεθα υποχρεωμένοι να είμεθα αντικειμενικοί, δεδομένου ότι πρέπει να αποδώσωμεν σωστά και πιστά την μετάφρασιν του κειμένου.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα:
Εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (Κεφ. Α΄, 26-27) υπάρχει το εξής χωρίο: «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας ή όνομα Ναζαρέτ, προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ως όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ».
Ας δούμε τώρα πως γίνεται η ερμηνευτική απόδοσις του ως άνω χωρίου από τον αείμνηστον Καθηγητήν Παναγιώτην Ν. Τρεμπέλαν:
« Κατά δε τον έκτον μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ απεστάλη από τον Θεόν ο άγγελος Γαβριήλ εις μίαν πόλιν της Γαλιλαίας, που ελέγετο Ναζαρέτ, προς μίαν κόρην αρραβωνιασμένην προς άνδρα, του οποίου το όνομα ήτο Ιωσήφ. Και η κόρη αυτή κατήγετο από το γένος του Δαβίδ. Και το όνομά της κόρης ήτο Μαριάμ».
Προτού προχωρήσωμεν εις το όποιο σχόλιό μας, ας δούμε πως γίνεται η πιστή μετάφρασις του ως άνω χωρίου του Ευαγγελιστού Λουκά για τον Ευαγγελισμόν της Παρθένου Μαρίας από την Ελληνικήν Βιβλική Εταιρείαν (Εμμ. Μπενάκη 50, Αθήνα), Πρόεδρος της οποίας τυγχάνει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ.κ. Αγαθάγγελος:
«Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο Θεός έστειλε τον άγγελο Γαβριήλ στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ σε μία παρθένο που ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον που λεγόταν Ιωσήφ και προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Η παρθένος λεγόταν Μαριάμ».
Όπως παρατηρεί ο καλόπιστος και καλοπροαίρετος αναγνώστης, μεταξύ ερμηνείας και μεταφράσεως του ως άνω βιβλικού κειμένου υπάρχει σημαντική διαφορά.
Τίθεται όμως το εξής ερώτημα:
--Η φράσις «εξ οίκου Δαυίδ» σε ποιο όνομα αναφέρεται, του Ιωσήφ ή της Μαριάμ;
Από φιλολογικής πλευράς, όπως τουλάχιστον διδασκόμεθα από το Συντακτικόν της Ελληνικής Γλώσσης η όποια επεξήγησις ακολουθεί ένα κύριο όνομα (εν προκειμένω Ιωσήφ) η ερμηνεία αποδίδεται εις το όνομα αυτό. Κατά συνέπειαν γιατί ο Παναγιώτης Ν. Τρεμπέλας γράφει ότι η Μαρία κατήγετο από το γένος του Δαβίδ; Είναι ένα ερώτημα. Αν θέλετε, ένας προβληματισμός…

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ «ΟΙΚΟΣ»;

Επειδή οι Αρχαίοι πρόγονοί μας όταν έγραφαν μίαν λέξιν κυριολεκτούσαν, εκ των πραγμάτων αναγκαζόμεθα να ανοίξωμεν ένα «Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης», όπως του Ιωάννου Σταματάκου εις το οποίο διαβάζομεν τα εξής:
«ΟΙΚΟΣ: οικία, κατοικία, τόπος διαμονής// πας τύπος ένθα ζη τις// κατ’ οίκον ή κατ’ οίκους = ως και νυν, «κατ’ οίκον», εν τη οικία, εν τη πατρίδι.2) μέρος οικίας, θάλαμος, δωμάτιον// εντεύθεν , οίκοι (εν τω πληθυντικώ) συχνά κείται αντί του εν. οίκος, προς δήλωσιν μιας και μόνης οικίας, ως το λατ. aedes, Fecta, και ως το ελλ. οικήματα. 3) Ναός, ιερόν (καθ’ ο οίκος του Θεού). – Αι οικιακαί υποθέσεις, αι οικοκυρικαί ασχολίαι, το οικοκυριό// ο οίκος και πάντα τα εν αυτώ ή περί αυτόν η ύλη περιουσία). // εν τω αττ. δικ. Η όλη κληρονομία (κληρονομηθείσα περιουσία)// οίκος οικογένεια - /// οίκος, οικογενειακόν γένος, οικογένεια (υφ’ ην ενν. και σήμερον είναι εν χρήσει: βασιλικός οίκος, αυτοκρατορική οικογένεια…».

Και τώρα ανοίγουμε το «ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ εις το οποίον διαβάζομεν:

«ΟΙΚΟΣ (ο): κτίριον εν ω διαμένει τις, οικία, οίκημα, σπίτι: Ιλιάδα (Α30): «πριν μιν και γήρας έπεισιν ημετέρω ενί οίκω εν Αργεί» αυτ. Ο 498, Αισχ. Ευμ. 867 «ως προς οίκον ωχετεύετο φάτις», Ηρ. (3,79): «αλλά κατ’ οίκους εωυτούς οι μάγοι έχουσι την ημέραν ταύτην», Θουκ. (2,60): «ταις κατ’ οίκον κακοπραγίας εκπεπληγμένοι του κοινού της σωτηρίας αφίεσθε», Καινή Διαθήκη (Ματθ. 9,6): «ταις κατ’ οίκον κακοπραγίας εκπεπληγμένοι του κοινού της σωτηρίας αφίεσθε», Καινή Διαθήκη (Ματθ. 9,6) «εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκόν σου», Παπ: «Των άνω οίκων τας θύρας και τας θυρίδας μεταθείναι»…»
Εις την συνέχειαν το Λεξικόν Δ. Δημητράκου δίνει και τις ακόλουθες ερμηνείες του όρου «οίκος» μ’ ένα πλήθος παραπομπών εις κείμενα της αρχαίας ελληνικής, ελληνιστικής, βυζαντινής ή νεωτέρας εποχής:
«2) η πατρίς, η γενέτειρα.
3) μέρος οικίας, δωμάτιον, θάλαμος, ιδίως (ο) γυναικωνίτης.
1) ναός, ιερόν.
2) επί ζώων αγρίων ή ημέρων, η φωλεά, η τρώγλη, η τρύπα.
1) η θέσις αστέρος εν τω ουρανίω θόλω.
2) η περιουσία, τα εντός και τα εκτός της οικίας, παν ό,τι ανήκει τω οικοδεσπότη.
3) γένος, γενεά, οικογένεια.
4) νεωτ. το σύνολον των εις την υπηρεσίαν ανωτάτου άρχοντος στρατιωτικών και πολιτικών υπαλλήλων.
5) ομ. νεώτ. οργανωμένη εμπορική, τραπεζιτική, κ.τ.τ. επιχείρησις, ιδίως μεγάλη φίρμα: οίκος εμπορικός – εκδοτικός οίκος.
6) ομ. νεώτ. οίκος τυφλών, άσυλον, εκπαιδευτήριον τυφλών.
7) ομ. νεώτ. οίκος ανοχής, πορνείον κ.λ.π.
8) ομ. εκκλ. εκάστη των στροφών κοντακίου, εκκλησιαστικόν τροπάριον: «οι οίκοι της Θεοτόκου».
9) παράγ. οικώ, οίκοι, οίκαδε, οίκοθεν, άποικος μέτοικος, περίοικος, σύνοικος, οικέτης, οικεύς, οικείος, οικίζω. Εν ριζ. Fικ – (ικνούμαι) Fοικος = οίκος λατ. Vicus».

ΚΑΙ Ο ΟΡΟΣ «ΟΙΚΟΓΕΝΗΣ»;

Απορεί και εξίσταται ο αναγνώστης καθώς διαβάζει ότι οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, όταν ήθελαν ν’ αναφερθούν εις έναν άνθρωπον που γεννήθηκε εις έναν οίκον, χρησιμοποιούσαν τον ακριβή όρον «οικογενής» (εξ ου και οι όροι: οικογένεια, οικογενειακός, οικογενειακώς, οικογενειάρχης). Πώς λοιπόν, ένας Ευαγγελιστής, όπως ο Λουκάς, που ήτο και μορφωμένος άνθρωπος, ως ιατρός με αρίστην ελληνικήν παιδείαν, δεν εχρησιμοποίησε τον ακριβέστερον όρον «οικογενής» παρά την αόριστον φράσιν «εξ οίκου Δαυίδ» δια να προσδιορίση το γένος ενός ανθρώπου; Είναι ένα ερώτημα…

Συνεχίζεται… 

sakketosaggelos