H μέθοδος ομογενοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού

Του Λιακόπουλου Δημοσθένη

Πώς θα ομογενοποιηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός;

Πώς όλοι θα σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, πώς θα πιστεύουν όλοι τα ίδια πράγματα, πώς στο ίδιο ερέθισμα ο πλανήτης θα ενεργεί με τον τρόπο, που θέλουν οι παγκοσμιοποιητές;

Απλώς, όλοι οι άνθρωποι εκπαιδεύονταν, εκπαιδεύονται και θα συνεχίσουν να εκπαιδεύονται.

Πώς;

Με τον κινηματογράφο, με την τηλεόραση, με τον τύπο, το διαδίκτυο, κοινώς με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή με τα μέσα - όπως πολλοί τα αποκαλούν - μαζικής παραπληροφόρησης.

Εκτός από αυτά τα μέσα, τα οποία διδάσκουν μικρούς και μεγάλους, υπάρχει, βέβαια, και η επίσημη παιδεία κάθε κράτους. Η παιδεία, όμως, αυτή δεν είναι πλέον η παιδεία της ελεύθερης σκέψης της αρχαίας Ελλάδος. Μιλάμε για μία βιομηχανία της παιδείας, η οποία δεν δίνει σημασία στην ελεύθερη και δημιουργική σκέψη, αλλά θέλει μόνο να δίνει μασημένη τροφή και τεχνοκρατικές γνώσεις επικροτώντας την παπαγαλία. Σαν να μην έφθανε αυτό, τα παιδιά δεν διδάσκονται σε όλον τον κόσμο τα σωστά μαθήματα.

Ποιά θα ήταν τα σωστά;

Μα, η ποίηση, η λογοτεχνία, η ιστορία. Η ιστορία, μάλιστα, παραποιείται, παραχαράζεται και συνήθως δεν διδάσκεται, διότι οι λαοί θα πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν τους. Στο κάτω-κάτω, μην ξεχνάμε ότι τα κράτη-έθνη πρέπει να πεθάνουν και οι ιστορίες τους έχουν γραφεί προ πολλού και παντού με την μορφή της εθνικής ιστορίας. Έτσι, κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει την ιστορία του και κανείς, βέβαια, δεν πρέπει να επιθυμεί να την μάθει. Πλην τούτου, διοργανώθηκαν πολλές συγκεντρώσεις υπουργών Παιδείας, η οποία - παρεμπιπτόντως - δεν λέγεται πλέον Εθνική Παιδεία, αλλά απλώς Παιδεία.

Έγιναν λοιπόν, διάφορα μίτινγκς (στην βαρβαρική) υπουργών Παιδείας, σαν αυτό της Πράγας, όπου συμμετείχε και ο τότε Έλληνας Υπουργός. Εκεί, λοιπόν, αποφασίστηκε ότι ξεκινώντας από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα πρέπει να δίνονται κοινά ευρωπαϊκά πτυχία, τα οποία θα βασίζονται σε κοινή διδασκαλία σε όλη την Ευρώπη. Εκτός από τα κοινά πτυχία, εκείνο που χρειάζεται είναι η κοινή γλώσσα, η οποία, βέβαια, θα είναι η αγγλική.

Έτσι, όλοι αγγλικά θα πρέπει να ξέρουν και όλοι στα αγγλικά θα πρέπει να συνεννοούνται. Σαν να μην φθάνει αυτό, στους νέους, αλλά και σε εμάς, προωθούνται και πρότυπα πτυσταία, πρότυπα υποκουλτούρας, το γελοίο παρουσιάζεται σαν σοβαρό, το σοβαρό και σωστό παρουσιάζεται σαν οπισθοδρομικό, το οποίο υπό άλλες συνθήκες επ’ ουδενί λόγω θα έπρεπε κανείς να γυρίσει να το κοιτάξει.

Εξάλλου, η συνήθεια του ποτού αρχίζει να γίνεται σταθερή και μόνιμη παντού. Ήδη είδαμε ότι και στην Ελλάδα τουλάχιστον το 80% των μαθητών έχει δοκιμάσει αλκοολούχα σκληρά ποτά και περίπου το 20% των μαθητών είναι γεροί πότες. Το πρόβλημα, όμως, με τα ποτά ωχριά μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά βρίσκονται όχι απλά στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, βρίσκονται έξω από την πόρτα μας, βρίσκονται στις γειτονιές, βρίσκονται και μέσα στα σχολεία.

Στην Αγγλία 3 στους 10 είναι χρήστες σκληρών ναρκωτικών, ενώ 7 στους 10 έχουν δοκιμάσει κάποια ναρκωτική ουσία. Η άκρατη τάση για αχαλίνωτη διασκέδαση σίγουρα ρίχνει και τις άμυνες και των νέων, αλλά και των μεγαλύτερων, απέναντι στη μάστιγα των ναρκωτικών και την λαίλαπα του ποτού. Έτσι, ο μαζοποιημένος άνθρωπος, ο οποίος τελικά θα εμφανιστεί στην παγκόσμια κοινωνία, θα μπορεί να ζει άνετα σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Θα μπορούσε να ζει στο Χονγκ Κονγκ, στην Αθήνα, στο Τόκιο, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη πάρα πολύ άνετα.

Διότι, όπου και αν βρίσκεται, θα μπορεί να φάει τις ίδιες τυποποιημένες τροφές σε κάποιο φαστφουντάδικο μιας παγκόσμιας αλυσίδας, να παρακολουθήσει τις ίδιες κινηματογραφικές ταινίες σε κάποιον πολυ-κινηματογράφο μιας επίσης παγκόσμιας αλυσίδας, να πάει να ψωνίσει στο ίδιο σούπερ μάρκετ, το οποίο θα έχει ακόμα και το ίδιο όνομα και την ίδια δομή στους διαδρόμους με τα προϊόντα σε όποια πόλη και να ζει και, βέβαια, θα μπορεί να μιλά στην ίδια γλώσσα, τα αγγλικά απ’ ό,τι φαίνεται μέσα στο πολυεθνικό πλήθος.

Ένα πολυεθνικό πλήθος μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Μόνο που αυτό είναι πολύ μεγάλη απάτη. Διότι η έννοια του πολυ-πολιτισμού δεν υπάρχει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολιτισμός σε μία τέτοια ομογενοποιημένη κοινωνία. Θα υπάρχει μία παγκόσμια υπο-κουλτούρα, ένας παγκόσμιος υπο-πολιτισμός, αφού οι παγκοσμιοποιητές κάθε άλλο παρά πολιτισμένο θέλουν τον άνθρωπο του μέλλοντος.

Στην παγκόσμια ομογενοποιημένη κοινωνία του μέλλοντος θέση δεν θα έχουν οι θρησκευτικές έριδες.

Η κοινωνία θα πρέπει να ζει ήρεμα και ειρηνικά, αποχαυνωμένα θα μπορούσαμε να πούμε, επομένως οι θρησκευτικές ιδιαιτερότητες θα πρέπει να πάνε στην άκρη, η πανθρησκεία θα έρθει σαν ένα βάλσαμο, σαν μια παγκόσμια προσφορά των νεοταξιτών, η οποία θα μας δώσει επιτέλους θρησκευτική ειρήνη. Οι σύγχρονοι μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες - τόσο ο Πάπας, όσο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας - συναγωνίζονται στο ποιος θα πρωτοστατήσει σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου, σ’ αυτήν την παράλογη - για να μην την χαρακτηρίσω παρανοϊκή - κούρσα προς την πανθρησκεία.

Πολλοί πολιτικοί, οι οποίοι δεν φημίζονται και τόσο για τα θρησκευτικά τους ενδιαφέροντα, θέλουν κι αυτοί να πρωτοστατήσουν στον αγώνα προς τον τελικό σκοπό της πανθρησκείας. Επανειλημμένως έχουμε δει πολιτικούς μαζί με τον Πατριάρχη κύριο Βαρθολομαίο να θέλουν να δημιουργήσουν κέντρα διαθρησκευτικού διαλόγου και να συνεργάζονται με τους παπικούς - και μάλιστα με τον συγκεκριμένο πάπα, που υπάρχει στο Βατικανό - ώστε να αρχίσει επισήμως και σε σταθερή βάση ο διαθρησκευτικός διάλογος.

Έχουμε δει να συγκεντρώνονται Ινδιάνοι, εκείνοι απ’ την Αυστραλία οι ντυμένοι με τις λάσπες, μαοϊστές, κομφουκιστές, ταοϊστές, βουδιστές, ιουδαίοι και βεβαίως ορθόδοξοι, καθολικοί, ευαγγελιστές, ιεχωβάδες, όλες οι θρησκείες εκεί και όλοι να συμπροσεύχονται. Στο κάτω-κάτω, λένε, ο Θεός είναι ένας. Τι ψάχνετε για ιδιαιτερότητες; Εκείνος που θέλει ιδιαιτερότητες, μπορεί να είναι και ρατσιστής. Όλοι, όποτε συγκεντρώθηκαν, προσευχήθηκαν στο ένα και μοναδικό μεγάλο πνεύμα και δημιούργησαν κι ένα κηροπήγιο, το κηροπήγιο του φωτός, ένα κηροπήγιο, στο οποίο όλοι άναψαν από ένα κεράκι στο όνομα της θρησκευτικής ειρήνης.

Εκεί, σ’ αυτές τις διαθρησκευτικές συγκεντρώσεις, στις συναναμίξεις - όπως μας τις είπε ο κύριος Παπανδρέου - ήταν όλοι. Έλειπε, όμως, ένας – έλειπε ο Χριστός.

Αλλά χωρίς Χριστό θρησκεία, ή για να το πούμε πιο σωστά, εκκλησία, δεν μπορεί να υπάρξει.

Να πάμε σε διαθρησκευτικό διάλογο και να συζητήσουμε τι; Το πώς θα εκσυγχρονίσουμε τον Θεό; Το πόσο μπορούμε ή δικαιούμαστε να αλλάξουμε τα δόγματα της Ορθοδοξίας; Το «πως θα βαλει ο Θεός νερό στο κρασί Του;» Οι αλήθειες της Ορθοδοξίας είναι αιώνιες και αδιασάλευτες.

Επομένως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, ή δυνατότητα, να αλλάξουμε τα δόγματα ή έστω απλώς να τα συζητήσουμε.

Μετά τιμής

Λιακόπουλος Δημοσθένης

http://www.prisonplanet.gr