Τα αδύνατα γίνονται δυνατά

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη (+)

από το εκπληκτικό βιβλίο ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

  

     Κάθε λόγος του Χριστού στα Ευαγγέλια ομοιάζει με πολύτιμο διαμάντι. Όσο τον περιεργαζόμαστε, τόσο και περισσότερες λάμψεις σκορπίζει. Λάμψεις άφθαρτες, πνευματικές. 

Ένας πάμπλουτος άρχοντας λίγο από ενδιαφέρον και λίγο από πειρακτική διάθεσι πλησίασε τον Κύριο και τον ρώτησε πως θ' αποκτούσε την αιώνια ζωή. Δεν ήταν ασυνήθιστο διάφορα πρόσωπα να υποβάλλουν στον θαυμαστό Διδάσκαλο ποικίλες ερωτήσεις. Ο Κύριος τον παρέπεμψε στον Νόμο, στην τήρησι των θείων εντολών - αποφυγή μοιχείας, φόνου, κλοπής, ψευδομαρτυρίας, σεβασμός προς τους γονείς. Εκείνος μη έχοντας την απαιτούμενη αυτογνωσία, βιάσθηκε να ομολογήση ότι από μικρός τα τήρησε όλα. Κι έδειχνε πως κάτι περισσότερο ζητούσε. Τότε ο Χριστός του έδειξε την ψηλή κορυφή:

Ένα σου απολείπεται. Όλα όσα έχεις να τα πουλήσης και να τα μοιράσης στους πτωχούς και θάχης θησαυρό στον ουρανό, και έλα ακολούθησε με ^(18,22)

Η αντίδρασίς του ήταν σαν εκείνου που του πάτησαν τον κάλο. Να πουλήση την περιουσία του και να την μοιράση στους πτωχούς! Α, πα, πα! Ούτε να το σκέπτεται τέτοιο πράγμα. Να στερηθή τα φανταχτερά ρούχα του, τα ωραία έπιπλά του, τα όμορφα οικιακά σκεύη και στολίδια, τα ζώα του, τις άμαξές του, τα όμορφα σπίτια του, τα θαυμάσια περιβόλια του, τα χωράφια του; Και ξεγυμνωμένος άπ' όλα αυτά να ακολουθή τον Χριστό! Αδύνατο των αδυνάτων!

Βέβαια ο Χριστός που είδε την καρδιά του προσκολλημένη στα πλούτη, για να τον βοηθήση, του μίλησε για ουράνιο θησαυρό - έξεις θησαυρόν εν ουρανώ - αλλά κι αυτό δεν τον συγκίνησε. Τα γήινα πλούτη ήταν χειροπιαστά, ενώ τα ουράνια μελλοντικά και αβέβαια.

Το πρόσωπό του σκεπάσθηκε με συννεφιά. Απλώθηκε πάνω του η λύπη. Περίλυπος εγένετο ^(18,23). Ο καημένος θάθελε και την αιωνία ζωή να κληρονομήση, αλλά και τούτη την ζωή να την περάση φίνα με τα πλούτη του.

Ο Κύριος που συχνά ξεκινούσε τον λόγο από όσα αντίκρυζε γύρω του, πήρε αφορμή από το λυπημένο πρόσωπο του και παρετήρησε: Πόσο δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα μπαίνουν στην βασιλεία του Θεού! Πιο εύκολα περνάει μια γκαμήλα στην βελονότρυπα, παρά ο πλούσιος στην βασιλεία του Θεού ^{(18, 21-22)}.

Μας εντυπωσιάζει το χτυπητό παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο Κύριος. Συχνά στα Ευαγγέλια συναντούμε τέτοιες πετυχημένες παρομοιώσεις και ζωηρές εκφράσεις, όπως για εκείνον που έχει ένα δοκάρι στο μάτι του και κοιτάζει ν' αφαιρέση το σκουπιδάκι από το μάτι του διπλανού του, όπως για τον Βαπτιστή Ιωάννη που δεν ήταν καλάμι σαλευόμενο από τον άνεμο, όπως για τα αρνιά που αποστέλλονται ανάμεσα στους λύκους, όπως για την Καπερναούμ που ανεβάσθηκε ως τον ουρανό και θα βουλιάξη στον άδη, όπως για το τίναγμα της σκόνης από τα παπούτσια των μαθητών, όπως γι' αυτούς που διυλίζουν το κουνούπι και καταπίνουν την γκαμήλα κλπ.

Υπάρχουν κάποια δεσμά που δένουν χειροπόδαρα τους ανθρώπους. Και αυτοί δεν διαμαρτύρονται. Γιατί; Διότι οι αλυσίδες είναι χρυσές. Χρυσά δεσμά είχαν αιχμαλωτίσει και τον άρχοντα. Δεν ήταν απλώς πλούσιος, αλλά πλούσιος σφόδρα ^(18,23), πάμπλουτος, βαθύπλουτος. Το μέγεθος του πλούτου το έδειξε ο Χριστός με το παράδειγμα της γκαμήλας. Δεν επρόκειτο για κουνούπι ούτε για μυίγα ούτε για πρόβατο, αλλά για γκαμήλα. Ισάριθμο μέγεθος είχαν και τα δεσμά. Χρυσές αλυσίδες τον κρατούσαν δέσμιο και το μέγεθος της δεσμεύσεως ήταν μέγεθος γκαμήλας.

Τα λόγια του Κυρίου ερέθισαν το ακροατήριο. Σκέπτονταν: Αν οι πλούσιοι που θεωρούνται ευλογημένοι από τον Θεό δυσκολεύονται υπερβολικά στην σωτηρία, τότε τι να πούνε οι πτωχοί; Αν έχουν έτσι τα πράγματα, κανένας δεν σώζεται. Ρώτησαν λοιπόν τον Διδάσκαλο: Και ποιος μπορεί να σωθή τότε; Και πήραν την απόκρισι: Τα αδύνατα παρ' ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ έστιν.

Πόσο μπορεί να σκληρυνθή η καρδιά ενός άνθρωπου από τις μεγάλες περιουσίες και τα πλούτη, το έδειξε ο Χριστός στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Ο ένας πτωχός, γυμνός, άρρωστος, γεμάτος πληγές, πεταγμένος κοντά στην εξώπορτα του μεγάλου αρχοντικού, και ο άλλος έκανε κρότο με την φανταχτερή και επιδεικτική πολυτέλεια - ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον. Δεν του έφθανε που το εξωτερικό του ένδυμα ήταν η πανάκριβη πορφύρα, αλλά και το εσωτερικό του ήταν από βύσσο - λευκός χιτώνας φτιαγμένος από λεπτό αιγυπτιακό λινάρι. Και παράλληλα έτρωγε κι έπινε και διασκέδαζε πλουσιοπάροχα, ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς. Γλέντια, μεγαλοπρεπή συμπόσια, επί καθημερινής βάσεως. Τα πλούτη ήταν υπερβολικά κι επαρκούσαν. Υπήρχε δυνατότητα για καθημερινά λουκούλεια γεύματα.

Με μία κίνηση του μικρού του δακτύλου μπορούσε ο πλούσιος ν' απαλλάξη τον πτωχό Λάζαρο απ' όλες του τις δυστυχίες. Αλλά ο πλούτος με τις δυνατότητες που του έδινε για τρυφή και ευφροσύνη, τον είχε καταντήσει πτωχό σε αισθήματα για τον πλησίον. Μαύρα σύννεφα αδιαφορίας και ασπλαγχνίας σκέπαζαν την ψυχή του. Ο πλούτος και τα γλέντια είχαν γίνει ο Θεός του, κι αυτόν καθημερινά προσκυνούσε. Δεν υπήρχε περιθώριο να σκεφθή τον αληθινό Θεό, και τα πλάσματα του Θεού, ανάμεσα στα οποία ήταν κι ο πτωχός Λάζαρος. Σκληρότητα, αδιαφορία, ασπλαχνία, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό - σωστή γκαμήλα η οποία δεν μπορούσε να μπη στον στενό δρόμο του Θεού.

Ποιος μπορεί να μέτρηση όλους τους πλούσιους που παρήλασαν άπ' αυτή τη γη; Και ποιος μπορεί να υπολογίση πόσο σκλήρυνε ο πλούτος τις καρδιές τους;

Ωστόσο όμως, υπάρχει και η δύναμις του Θεού. Εκείνος που πιστεύει στον Θεό και τον αγαπά, παίρνει την δύναμί του, και μπορεί ν' αντισταθή στην καταλυτική επίδρασι του πλούτου. Και στην θέσι της ασπλαγχνίας τοποθετεί την καλωσύνη και την ελεημοσύνη. Αντί για ψυχρός και αδιάφορος στον πόνο του πλησίον, γίνεται ευεργετικός και σκορπίζει την ζεστασιά της αγάπης.

Λίγα πλούτη είχε ο Ιώβ; Επτά χιλιάδες πρόβατα, τρεις χιλιάδες γκαμήλες, πεντακόσια ζευγάρια βόδια, ένα κοπάδι από πεντακόσιες θηλυκές όνους, και φυσικά για την φροντίδα όλων αυτών των ζώων ένα πολύ μεγάλο αριθμό υπηρετών. Σωστός βασιλεύς του πλούτου. Κι όμως η ευσέβεια του τον έκανε να μη σκλαβωθή στον πλούτο και στις άσχημες επήρειες του. Η ψυχή του στάθηκε όρθια και ελεύθερη. Δεν τον κυρίεψε ο πλούτος, αλλά αυτός κυριαρχούσε στον πλούτο. Και μπορούσε να καυχηθή και να πη:

Δεν έτρωγα το ψωμί μόνος μου, αλλά έδινα απ' αυτό στα ορφανά. Από την νεαρή ακόμη ηλικία μου έτρεφα τους πεινασμένους και τους ορφανούς σαν πατέρας... Και δεν γύριζα άλλου τα μάτια μου, για να μην ιδώ κάποιο γυμνό που κινδύνευε να πεθάνη από το κρύο, αλλά τον έντυνα. Οι αδύνατοι και οι πτωχοί με επαινούσαν και μ' ευχαριστούσαν γιατί τους βοήθησα και θερμάνθηκαν οι πλάτες τους από μάλλινα ενδύματα από μαλλί των προβάτων μου ^{(Πρβλ. Ιώβ 31,1 7-20)}.

Σχολιάζοντας αυτούς τους στίχους σύγχρονος θεολόγος παρατηρεί: Γλυκό δεν είναι το ψωμί όταν το τρως μόνος, αλλά όταν το μοιράζεσαι μ' αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτή τη χαρά την απολάμβανε πάντα ο Ιώβ από τα χρόνια της νιότης του. Ένοιωθε σαν τον εαυτό του τους πεινασμένους. Τους είχε σαν αδελφούς του και σαν παιδιά του. Δεν του κατέβαινε η μπουκιά στο στόμα, σαν πήγαινε ο νους του σε κάποιον που δεν είχε στον ήλιο μοίρα και δεν γινόταν να τον έχη στο τραπέζι του, να φάνε μαζί. Τι τρυφερή καρδιά για τους άλλους αυτή η καρδιά... Εδώ, ο Ιώβ μας εμφανίζεται σαν ένας Χριστιανός προ Χριστού... Ανταποκρίνεται στην κορυφαία εντολή του Ευαγγελίου, την ενεργό αγάπη. Δεν βρίσκει άλλη χαρά παρά στο να δίνη την καρδιά του σε όσους είναι απόκληροι της ζωής. Μακάρια ψυχή! Επισκιασμένη πλούσια από τη θεία χάρι. Σ' ανύποπτο χρόνο, ήδη χριστιανική. Μια ζώσα προφητεία του Άνθρωπου, που επρόκειτο να προβάλη μες από την Καινή Διαθήκη... Έμενε πιστός στην αγάπη ακλόνητα, απαρασάλευτα. Κάθε αδύνατο πλάσμα το αγκάλιαζε με στοργή. Γυμνόν έβλεπε; Τον έντυνε. Ορφανό συναντούσε; Το προστάτευε (^{Βασ. Μουστάκη, Ιώβ, η ζωή και τα πάθη του, Β', 142-3)}.

Με τα ανθρώπινα δεδομένα ο πλούτος κατά κανόνα σπρώχνει στην διαφθορά. Σ' αυτό η ανθρώπινη Ιστορία μας προσφέρει αναρίθμητα θλιβερά παραδείγματα. Ωστόσο με την δύναμι του Θεού, τα πράγματα μπορούν να πάρουν άλλη τροπή.

Κάποτε που ο Χριστός περνούσε από την Ιεριχώ, συνετέλεσε να γίνη ένα τέτοιο θαύμα. Έλαμψε εκεί το θεανθρώπινο φως του, και κάποιος που ζούσε στα σκοτάδια ανέβλεψε. Μπόρεσε να σπάση τις χρυσές αλυσίδες του πλούτου και τα γλυκά δεσμά της αμαρτίας. Ήταν πλούσιος και αρχιτελώνης. Σαν μπήκε ο Κύριος στο σπίτι του, εισχώρησε η θεία δύναμις στην ψυχή του, και τα αδύνατα έγιναν δυνατά. Να, Κύριε, είπε, την μισή μου περιουσία την δίνω στους πτωχούς, κι όποιον αδίκησα στην είσπραξι φόρων, του τα επιστρέφω τετραπλάσια ^{(Λουκ. ιθ' 8)}.

Έπεσαν κάτω τα δεσμά, και σαν πτηνό άρχισε να πετάη στους αιθέρες. Και μαζί του πέταγαν από χαρά τόσοι πτωχοί που γεύθηκαν τα δώρα της γενναιοδωρίας του. Γιατί το αποφάσισε, ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου Κύριε δίδωμι τοις πτωχοίς. Και ακόμη χαροποιήθηκαν όσοι είχαν αδικηθή στην είσπραξι φόρων, διότι χρησιμοποιήθηκαν άδικες καταγγελίες και ψευδείς αναφορές με αποτέλεσμα να πληρώνουν αυξημένο φόρο και πρόστιμα. Τι αποφάσισε γι' αυτούς; Και ει τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. Τους αδίκησε ας πούμε σε τετρακόσια δηνάρια. Τώρα θα τους έβαζε στο χέρι χίλια εξακόσια. Τέτοιες αποφάσεις και ενέργειες άλλοτε θα αποτελούσαν κάτι το αδιανόητο. Ο Ζακχαίος ο αιχμάλωτος στα πλούτη και στα άδικα κέρδη, να απαιχμαλωτισθή και να συντρίψη τα χρυσά δεσμά του χρήματος! Κανείς δεν το έβαζε στο νου του. Η παρουσία όμως του Κυρίου τα ακατόρθωτα τα έκανε κατορθωτά. Έτσι δεν λέει και ο 106^ος ψαλμός, ο τόσο αγαπητός μου αυτός πασχαλινός ψαλμός: Ο Κύριος ελυτρώσατο αυτούς εκ χειρός εχθρού... Και τους δεσμούς αυτών διέρρηξεν ^{(στ. 12 και 14)}. Ο Κύριος διαρρηγνύει δεσμούς.

Στους συναξαριστές της Εκκλησίας μας όπου περιγράφονται οι βίοι των μαρτύρων, των οσίων, των ευαρεστησάντων εις τον Κύριον, των αγίων γενικά, συναντούμε συγκινητικώτατες Ιστορίες. Αν ξεφυλλίσουμε τον συναξαριστή του Δεκεμβρίου, στις τελευταίες σελίδες θα διαβάσουμε, τη λα' (31^η) του αυτού μηνός μνήμη της οσίας Μελάνης της Ρωμαίας. Η Μελάνη ανήκε στις πιο εξέχουσες γυναίκες της Ρώμης (τέλη δ', αρχές ε' αιώνος). Ηταν αριστοκράτισσα τρανή, ένδοξη από ένδοξο γένος, μορφωμένη γλωσσομαθής και παράλληλα ήταν πλούσια, πάμπλουτη. Ούτε ήξερε τι είχε. Χρυσάφι αμέτρητο, περιουσία ανυπολόγιστη. Σημειώνει ο Συναξαριστής: Όχι δε μόνον εκεί εις την Ρώμην είχον (η Μελάνη και ό σύζυγος της Απελλιανός) πλούτον άπειρον, αλλά και εις πολλούς άλλους τόπους της Ιταλίας˙ εις την Σικελίαν χωράφια αμέτρητα, εις την Ισπανίαν περισσότερα και εις την Βρεττανίαν θαυμασιώτερα.

Όλος αυτός ο Πακτωλός δεν εδέσμευσε την ευλογημένη αυτή γυναίκα. Αντίθετα της φάνηκε χρήσιμος για να κάνη μυριάδες καλωσύνες, να λύση πλήθος από οικονομικά προβλήματα, να βοηθήση Εκκλησίες, να χτίση Μοναστήρια. Ένας Θεός γνωρίζει πόσοι ανακουφίστηκαν από τις ελεημοσύνες της.

Κάποια φορά σ' ένα νησί κοντά στην Σικελία είχε γίνει επιδρομή πειρατών. Όχι μόνο καταλεηλάτησαν το νησί, αλλά επί πλέον αιχμαλώτισαν πολλούς άνδρες και γυναικόπαιδα, που για να τους ελευθερώσουν ζητούσαν τόσο χρυσάφι, που ήταν αδύνατο να βρεθή στο νησί. Και σαν να μη έφθανε αυτό, απειλούσαν πως αν δεν τους το έδιναν, θα φόνευαν τους αιχμαλώτους και θα έκαιαν το νησί. ΟΙ φτωχοί νησιώτεςδεν έβλεπαν από πουθενά σωτηρία. Από την οδύνη και το αδιέξοδο τους απάλλαξε η αγία Μελάνη. Το πλοίο της που κατευθυνόταν προς την Λιβύη, άλλαξε δρομολόγιο, με την επέμβασι σφοδρού άνεμου ή καλύτερα με την επέμβασι της θείας πρόνοιας κι έφθασε σ' αυτό το νησί. Η φιλεύσπαγχνη γυναίκα προσέφερε στους πειρατές περισσότερα από όσα ζητούσαν, αλλά και στους αιχμαλώτους που απελευθέρωσε χορήγησε μεγάλο χρηματικό ποσό και αρκετά είδη διατροφής. Η αγάπη της μετέβαλε τις μαύρες και πονεμένες καρδιές των νησιωτών σε κήπους χαράς και αγαλλιάσεως.

Η μακαριστή αυτή ψυχή τελείωσε τον επίγειο βίο της στους Αγίους Τόπους, σε Μοναστήρι που η ίδια έχτισε στα Ιεροσόλυμα. Στην περίπτωσί της η υπερβολή του πλούτου δεν την συνέτριψε ηθικά, αλλά της εξασφάλισε υπερβολή ευεργετικότητας. Το κατόρθωσε με την δύναμι του Κυρίου, αφού σ' αυτόν είχε παραδώσει τα ηνία της ψυχής της.

Μέσα στους ψαλμούς του Δαβίδ υπάρχουν κάποιες φράσεις ιδιαίτερα ζηλευτές και εκφραστικές. Η βαθύτητα της αλήθειας συναγωνίζεται την κομψότητα και ομορφιά του λόγου. Στον 17^ο ψαλμό, ένα ψαλμό ευχαριστήριο που ξεχειλίζει από συναισθήματα θερμής πίστεως, αγαλλιάσεως και ζωντανής ελπίδας, υπάρχει και ο επόμενος ελπιδοφόρος λόγος: Εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος.

Οι ευσεβείς προχωρώντας στον δρόμο της ζωής, έρχονται ώρες που ανυψώνονται μπροστά τους ανυπέρβλητες δυσκολίες, αντιδράσεις και εμπόδια. Δεν πρέπει να καταληφθούν από το πνεύμα της δειλίας. Ας θυμηθούν την ψαλμική αυτή έκφρασι. Μπορεί μπροστά τους να παρουσιασθούν τείχη. Με ανθρώπινη ικανότητα και δεξιοτεχνία δεν γίνεται να ξεπερασθούν. Ωστόσο υπάρχει και ο υπερφυσικός παράγων, ο Θεός, και εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος. Με την προστασία και ενίσχυσι του Θεού θα υπερπηδώ κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία που θα εμφανίζεται στην πορεία μου.

Τώρα θυμηθήκαμε μία παλιά Ιστορία. Γίνεται και κει λόγος για τείχη. Κάτι το ανυπέρβλητο και ακατάβλητο˙ που τελικά όμως κατέπεσε νικημένο.

Οι Ισραηλίτες στην πρώτη φάσι του αγώνα για την κατάκτησι της γης Χαναάν σκόνταψαν εμπρός στα φοβερά τείχη της Ιεριχούς. Ήταν αδύνατο και αδιανόητο να μπορέσουν να τα κατανικήσουν. Κι όμως, η πανίσχυρη Ιεριχώ με τα πανύψηλα τείχη - δύο σειρές τειχών - κυριεύθηκε. Και πως; Χωρίς κανένας Ισραηλίτης να φονευθή, χωρίς να τραυματισθή, χωρίς πολιορκητικά μηχανήματα, χωρίς την χρήσι του παραμικρού όπλου. Αντί για όπλα χρησιμοποιήθηκαν περίπατοι, κραυγές και σάλπιγγες.

Μπροστά προχωρούσαν επτά Ιερείς με ισάριθμες σάλπιγγες φτιαγμένες από κέρατα κριών, κατόπιν ή κιβωτός της Διαθήκης, έπειτα οι στρατιώτες και στην συνέχεια ο λαός. Σιωπηλά έκαναν μια βόλτα γύρω από την πόλι. Την επόμενη μέρα επανελήφθη το ίδιο. Μόλις σάλπιζαν οι Ιερείς ξεκινούσε η πομπή κι έκανε την περιφορά. Το ίδιο και τις υπόλοιπες τέσσερις ημέρες.

Την έβδομη το πρόγραμμα άλλαξε. Θα κύκλωναν την πόλι επτά φορές. Ξεκίνησαν με τα χαράματα. Οι έξι γύροι έγιναν σιωπηλά. Στον έβδομο σε κάποια στιγμή αντήχησαν ισχυρά οι Ιερές σάλπιγγες και όλος ο λαός έβγαλε από το στόμα του μία βροντερή κραυγή. Εκκωφαντικός αλαλαγμός. Έσπαζαν τ αυτιά από το κράξιμο εκατοντάδων χιλιάδων Ισραηλιτών. Και τότε με επέμβασι του Παντοδυνάμου ακούσθηκε ένας κοσμογονικός πάταγος και τα πανύψηλα τείχη της πόλεως σωριάσθηκαν κάτω. Άνοιξαν έτσι μυριάδες είσοδοι για να ορμήση ο λαός μέσα και να την κυρίευση. Ό,τι δεν μπορούσε με κανένα ανθρώπινο δεδομένο να συμβή, επιτεύχθηκε˙ διότι τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ έστιν.

Τα πεσμένα τείχη της Ιεριχούς συμβολίζουν τα παντοειδή εμπόδια που μόνο με την άνωθεν ενέργεια υπερπηδώνται. Ποιος μπορεί να εξιστόρηση πόσες φορές άνθρωποι της ευσεβείας είδαν ανυπέρβλητα εμπόδια, σαν πελώρια Ιεριχούντια τείχη, να πέφτουν έπειτα από σαλπίσματα και τις βοές δυνατών προσευχών! Σε κάθε τέτοια περίπτωσι θα έπρεπε να υψώνεται μία σημαία και να γράφη με μεγάλα γράμματα: Τα αδύνατα παρ' άνθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ έστιν.

Με ανθρώπινες δυνατότητες ποτέ ένα τσοπανόπουλο με την σφενδόνα του δεν μπορεί ν' αντιμετώπιση έναν γίγαντα σιδηρόφρακτο με άριστη πανοπλία. Με την δύναμι όμως της πίστεως το ακατόρθωτο γίνεται κατορθωτό. Το είδαμε στον Δαβίδ που αντιμετωπίζοντας τον Γολιάθ είπε:

Συ έρχη προς με εν ρομφαία και εν δόρατι και εν ασπίδι, καγώ πορεύομαι προς σε εν ονόματι Κυρίου Θεού Σαβαώθ... ^{(Α' Βασιλ. 17,45)}

Ισχυρός Φιλισταίος γίγαντας είναι και τα φιλήδονα σαρκικά πάθη. Όποιος έμπλεξε σε τέτοιες αμαρτωλές σχέσεις, νοιώθει ανήμπορος να ελευθερωθή. Αν όμως ανοίξη την ψυχή του να δεχθή την δύναμι του Χριστού, το αδύνατο γίνεται κατορθωτό. Αυτό το βλέπουμε και στην Σαμαρείτιδα. Πως ήταν πρώτα και πως μεταμορφώθηκε γνωρίζοντας τον Κύριο. Από άσωτη και αισχρή γυναίκα έγινε εγκρατής και ενάρετη, και επί πλέον Ιεραπόστολος που έσπρωχνε τους ανθρώπους προς τον Χριστό. Με δυνατή φωνή και καλοδιαλεγμένα λόγια φώναζε: Δεύτε ίδετε άνθρωπον... Ελάτε να γνωρίσετε έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο διαφορετικό από τους άλλους. Το μάτι του διεισδύει παντού. Όλα όσα έπραξα, μου τα είπε. Αυτός ό άνθρωπος μπορεί να είναι ο ίδιος ο Μεσσίας. Ελάτε να τον γνωρίσετε. Δεύτε ίδετε άνθρωπον.

Ας σκεφθούμε ένα ισχυρό κράτος, όπου υπάρχουν δύο θρησκείες. Η μία παλαιά, με ρίζες, επίσημη θρησκεία του κράτους που υποστηρίζεται με κάθε μέσο, ενώ η άλλη είναι καινούργια, αρρίζωτη και καταδιώκεται αμείλικτα. Η δεύτερη σύμφωνα με τους ανθρώπινους υπολογισμούς δεν προβλέπεται να υπερίσχυση, ούτε καν να επιζήση. Και εν τούτοις με θεία επέμβασι το ακατόρθωτο μπορεί να συντελεσθή, όπως το βλέπουμε στην χριστιανική θρησκεία που κατενίκησε την ρωμαϊκή ειδωλολατρεία.

Πολύ σωστά το έγραψε ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή: Τα μη όντα εξελέξατο ο Θεός, ίνα τα όντα καταργήση ^(1,28). Τα μη όντα, δηλαδή αυτά που λογαριάζονται για ασήμαντα, για τιποτένια, για ανύπαρκτα. Έτσι λογαριάσθηκε ο Χριστιανισμός από τους ανθρώπους. Κι όμως οι άοπλοι και ταπεινοί μαθηταί του Χριστού, οι ψαράδες της Τιβεριάδος, φύτεψαν παντού το δένδρο του Χριστιανισμού. Η κραταιά θρησκεία του κραταιού ρωμαϊκού κράτους ξερριζώθηκε. Τα πρόβατα νίκησαν τους λύκους.

Ο Χριστιανισμός παρουσιάζει πολλά παράδοξα. Ανάμεσα σ' αυτά αριθμούνται αναρίθμητες ιστορίες, στις οποίες η αδυναμία εμφανίσθηκε ισχυρότερη από την δύναμι και η ασθένεια δυνατώτερη από την υγεία. Αυτά εκφράζονται επιτυχώς με μία φράσι του Αποστόλου Παύλου: «Όταν ασθενώ, τότε δυνατός είμι».

Η ανθρώπινη λογική λέει τα δικά της. Την σεβόμαστε, γιατί απο­τελεί κι αυτή ένα δώρο του Θεού. Αλλά γνωρίζουμε ότι πάνω από την λογική υπάρχει η πίστις. Η πίστις διαθέτει μία αόρατη μυστηριώδη δύναμι, την οποία η λογική δεν μπορεί να συλλαβή. Η πίστις μας προσανατολίζει προς τον Θεόν. Κι άπ' αυτόν αντλούμε δυνάμεις που τα αδύνατα τα καθιστούν δυνατά. Σύμφωνα με τον Ψαλμωδό ο Θεός είναι ο μεταστρέφων την θάλασσαν εις ξηράν ^(65,6). Η θάλασσα εικονίζει ό,τι δύσκολο και αξεπέραστο. Αλλά οι Ισραηλίτες μπορούν να διαβούν την θάλασσα και να προχωρήσουν προς την υπεσχημένη γη, γιατί τους συμπαραστέκεται αυτός που μετατρέπει την θάλασσα σε ξηρά- αυτός που καθιστά τα αδύνατα δυνατά αυτός που σύμφωνα με τον προφήτη Ιεζεκιήλ είναι ο αναθάλλων ξύλον ξηρόν ^(17,24), δηλαδή κάνει να αναβάλλουν τα δένδρα που ξεράθηκαν.

Όσοι πιστοί τα νοιώθουμε αυτά και τα εντάσσουμε στην ζωή μας, είμαστε εξοπλισμένοι με την πανοπλία του Θεού. Και χρεωστούμε ευγνωμοσύνη σ' Αυτόν που μας ευλόγησε εν πάση ευλογία πνευματική εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ ^{(Εφ. 1,3)}. Ας επαινείται η δόξα της χάριτος του. Αμήν.

πηγή