Ο ΠΑΟΚ, ο Ιβάν Σαββίδης, η Ελλάδα και η Ανγκελα Μέρκελ

«Θα τα βρούμε τι δίνω εγώ, αν συζητήσουμε τι δίνετε εσείς», έλεγε ο ομογενής επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, αλλά η λογική του δεν βρήκε ανοικτά αυτιά στην Ελλάδα


Αθήνα

Πριν από μερικά χρόνια ο ομογενής επιχειρηματίας και βουλευτής της ρωσικής ΔούμαςΙβάν Σαββίδης ενδιαφέρθηκε να αγοράσει την ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Ξεκινώντας τις συνομιλίες με τους εκπροσώπους της ομάδας, η κουβέντα πήγε αμέσως στο «ψητό».  «Πόσα δίνεις»; τον ρώτησαν με την πρώτη οι παράγοντες του ιστορικού σωματείου. «Αυτά θα τα βρούμε, εσείς τι δίνετε»; είπε ο Σαββίδης και συνέχισε: «Το γήπεδο το δίνετε»; Κόκαλο οι παράγοντες. «Α, ξέρετε, το γήπεδο είναι του ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, οπότε αυτό δε γίνεται» απάντησαν. «Καλά, μήπως το εμπορικό σήμα της ομάδας»; συνέχισε ο συμπαθής αλλά διόλου αφελής Ιβάν. «Ξέρετε,…θα το
κάναμε, αλλά το έχουμε ήδη δώσει με συμβόλαιο σε γνωστή εταιρεία, οπότε δυστυχώς δεν μπορούμε», ανταπάντησαν υπεκφεύγοντας, οι εκπρόσωποι της ΠΑΕ. «Μήπως τα κυλικεία του γηπέδου» επανήλθε ρωτώντας ο Πόντιος επιχειρηματίας. «Δυστυχώς κι αυτά είναι του ερασιτέχνη, πάνε μαζί με το γήπεδο» ανταπάντησαν κουτοπόνηρα οι εκπρόσωποι. Μήπως τα «μαγαζιά της ομάδας» επέμεινε ο Σαββίδης. «Α ξέρετε…» ψέλλισαν οι παράγοντες, τους διέκοψε όμως, μάλλον θυμωμένος, ο επιχειρηματίας Ιβάν : «Εσείς είστε παλαβοί! Τελικά δεν πουλάτε τίποτα, μόνον τα χρέη σας πουλάτε και θέλετε να τ’ αγοράσω. Αυτές όμως δεν είναι σωστές δουλειές…» και σηκώθηκε να φύγει, καταλαβαίνοντας ότι το αντίτιμο για τα λεφτά του ήταν… αέρας κοπανιστός.

Κάπως έτσι τέλειωσε άδοξα η ιστορία της εξαγοράς του επαγγελματία ΠΑΟΚ από τον πολυδιαφημισμένο σωτήρα του, τον Ιβάν Σαββίδη. Ο Ιβάν γύρισε στη Ρωσία κι έκτοτε ασχολείται με τις επιχειρήσεις του και την πολιτική. Οι παράγοντες συνεχίζουν να ψάχνουν για το νέο σωτήρα, το κορόιδο δηλαδή, που θα τους ξελασπώσει από το χάλι και τη μιζέρια που έχουν ρίξει το ιστορικό σωματείο. Κάποιοι πάντως λένε, πως όποτε θυμίζουν την ιστορία στον Ιβάν αυτός απαντά με νόημα: «Πανάθεμα τους παλαλούς ντο αχουλήδες είναι»

Είναι, νομίζω, περισσότερο από προφανή τα κοινά της πάρα-πάνω ιστορίας με την καθ’ ημάς συζήτηση για το έλλειμμα, το χρέος και τη προσπάθεια αναδιάταξης της Ελληνικής Οικονομίας. Ας θυμηθούμε ορισμένα μόνο από τα ερωτήματα για την πώληση – αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Ερωτώνται για παράδειγμα και απαντούν συχνά οι κάθε είδους (αν)αρμόδιοι:

Μήπως πωλείται ηΔΕΗ; Όχι βέβαια, η ΔΕΗ είναι επιχείρηση εθνικής-στρατηγικής σημασίας. Έχει εξ άλλου «χτιστεί με το αίμα του Ελληνικού λαού», όπως λέει κάθε τόσο, απειλώντας να μας ρίξει στο σκοτάδι, ο «ιδιοκτήτης» της, ο πρόεδρος δηλαδή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Μήπως ο ΟΠΑΠ; Αυτό αποκλείεται απαντούν. Ο ΟΠΑΠ είναι κερδοφόρος και οι κερδοφόροι Οργανισμοί δεν πωλούνται. Αρκεί να μοιράζουν παχυλούς μισθούς σε όσους έχουν την τύχη να εργάζονται σ’ αυτούς. Το τραγικό βέβαια είναι ότι το ίδιο κάνουν και πολλές από τις ζημιογόνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Ίσως η Αγροτική Τράπεζα; Όχι και πάλι όχι. Η ΑΤΕ είναι το στήριγμα του Έλληνα αγρότη. Δεν ξεπουλιούνται τα συμφέροντα της αγροτιάς. Πολλοί γαρ οι ψήφοι, συμπληρώνω εγώ…

Μήπως η ΕΥΔΑΠ, ο ΟΥΘ κλπ; Θα αστειεύεστε φυσικά. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Μέχρις εδώ, τα υπόλοιπα ξεχάστε τα, απαντούν ομαδόν συνδικαλιστές και παράγοντες.

Το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού μήπως; Μα, το περιβάλλον είναι πρώτη μας προτεραιότητα, πράσινη ανάπτυξη! Πως θα μπορέσουμε άλλωστε να κάνουμε το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο στην… Ευρώπη. Κι απ’ την άλλη στο τέλος - τέλος, καλύτερα να ρημάζει παρά να πουληθεί.

Μήπως κάποια παραλία; Α…όλα κι όλα, αυτό είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας. Εδώ γκρεμίσαμε τους φράχτες για να έχει πρόσβαση στις παραλίες ο λαός κι εσείς ζητάτε να πουλήσουμε…Ντροπής πράγματα!

Κι όμως η χώρα χρειάζεται άμεσα, χρήματα και νέες επενδύσεις. Παρά τον αέρα που δίνουν οι πρόσφατες ρυθμίσεις για επιμήκυνση του χρέους και μείωση του επιτοκίου, το κύριο πρόβλημα παραμένει. Η ιδέα της επαναγοράς του χρέους, παραμένει κι απαιτεί πρώτα απ’ όλα τη δική μας πρωτοβουλία και αποφασιστικότητα. Η ενεργοποίηση των διαδικασιών αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας, θα καταστήσει διαπραγματεύσιμη τη χορήγηση δανείου για επαναγορά του χρέους, από τη δευτερογενή αγορά.

Από την άλλη, ενώ όλοι συμφωνούμε στην ανάγκη για ανάπτυξη, ξεχνάμε το αυτονόητο. Ανάπτυξη χωρίς νέα κεφάλαια, δεν γίνεται. Κι αυτά, αν έλθουν, θα έλθουν από το εξωτερικό. Εμείς τι κάνουμε γι αυτό;

Όλα λοιπόν προϋποθέτουν τη δική μας προσπάθεια. Τώρα που φαίνεται πως ξεπερνάμε τις ανοησίες του τύπου «δεν πουλάμε» κι επανερχόμαστε στη σοβαρότητα, ας στείλουμε ένα μήνυμα ευθύνης. Ας αφήσουμε τους λαϊκισμούς και τα φληναφήματα για τη χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια κι ας πείσουμε ότι δεν ψάχνουμε για κορόιδα. Ας καταλάβουμε πια ότι κανένας Σαββίδης ή Μέρκελ δεν είναι ούτε χαζοπόντιος ούτε κουτόφραγκος, ώστε να δίνει τα λεφτά του για ν’ αγοράζει χρέη. Αλλιώς ας μην ξεχνάμε, πως πάντα υπάρχει κι ο δρόμος της χρεοκοπίας, ο δρόμος του…ΠΑΟΚ. Τον θέλουμε;

Ο κ. Στ. Κατρανίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας



ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=390024&h1=true