Όταν οι τραπεζίτες λένε αλήθειες,και απορούν ακόμα και οι ίδιοι γιατί ο κόσμος δεν τους έχει πάρει στο κυνήγι

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το εξώφυλλο ενός νέου βιβλίου της Dambisa Moyo, η οποία είναι πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και την Παγκόσμιας Τράπεζας. Τη φωτογραφία τη βρήκαμε σε σχετικό άρθρο του Bloomberg, όπου γίνεται μια παρουσίαση του βιβλίου αυτού. Είναι προφανές βέβαια πως δε συμφωνούμε πλήρως με αυτά που λέει το βιβλίο - ωστόσο, μεταφράσαμε το άρθρο του Bloomberg, όπου η Dambisa Moyo λέει μεγάλες αλήθειες, με μεγάλη ειλικρίνεια. Ας δούμε, με μερικά δικά μας σχόλια, ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Bloomberg:

Στο "Dead Aid", η οικονομολόγος από τη Ζάμπια υποστήριξε ότι η ξένη ανθρωπιστική βοήθεια είχε κάνει τα εκατομμύρια των Αφρικανών φτωχότερους, χειροτερεύοντας τη δυστυχία τους, αντί να την ελαττώνει.  Στο νέο της βιβλίο, "Πώς χάθηκε η Δύση", προσφέρει μια καλά αιτιολογημένη ματιά στο πώς οι πλέον προηγμένες χώρες του κόσμου σπαταλούν την οικονομική τους υπεροχή - και πώς θα μπορούσαν να επιζήσουν πολεμώντας την κινεζικής φωτιά με τη φωτιά. Ορισμένες από τις προτάσεις της Moyo είναι, κατά δική της ομολογία, δραστικές. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν, λέει, να επιλέξουν την "πυρηνική επιλογή" - μέτρα προστατευτισμού συνδυασμένα με κήρυξη χρεωκοπίας.  "Η χρεωκοπία ακούγεται σαν μια κατακλυσμική επιλογή", αλλά δεν θα πρέπει να απορριφθεί επιπόλαια, λέει. "Το κέρδος θα είναι για την Αμερική το ότι θα ξεφορτωθεί το χρέος της και για την κυβέρνηση το ότι θα ξαναρχίσει από το μηδέν". Η χρεωκοπία των ΗΠΑ ισοδυναμεί με "δολοφονία-αυτοκτονία" για την "Κιναμερική"(Chinamerica - σ.σ. πρόκειται για έναν οικονομικό όρο που επινοήθηκε για να περιγράψει τη σχέση ΗΠΑ-Κίνας, με την Κίνα να εξάγει και την Αμερική να εισάγει εμπορεύματα, πληρώνοντας με δολάρια), ένα θανάσιμο πλήγμα για την Σινο-αμερικανική εξάρτηση, η οποία θα ζημίωνε τα κινέζικα συμφέροντα. Η Κίνα όχι μόνο βασίζεται στους Αμερικανούς για να αγοράσουν τα προϊόντα της? Έχει επίσης έως και 82 τοις εκατό των αποθεμάτων της σε δολάρια, σύμφωνα με υπολογισμούς της Standard Chartered Plc . Αν οι Κινέζοι έχουν φέρει το αγωνιστικό πεδίο στα μέτρα τους, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι ΗΠΑ; Η οικονομία είναι, όπως λέει ο Moyo, μια μορφή πολέμου, "μία χώρα επιδιώκει κυριαρχία έναντι μιας άλλης".

Επιτέλους και μια φωνή ανάμεσα στους καπιταλιστές που καταλαβαίνει πως λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός, και δε φοβάται να το πει δημόσια: Ο νόμος που εφαρμόζεται είναι ο νόμος της ζούγκλας - το ένα κράτος είναι εκ φύσεως υποχρεωμένο να πολεμά διαρκώς τα υπόλοιπα (και ενίοτε, αν όλα τα άλλα δεν αρκούν, η πολεμική αυτή αναμέτρηση παίρνει και τη μορφή στρατιωτικής σύγκρουσης).


Η μοναδική μορφή με την οποία μπορεί κάποιος να διεκδικήσει κάτι, είναι μέσα από τη σύγκρουση με τους υπόλοιπους. Ο ισχυρότερος παίρνει τη μερίδα του λέοντος από τα λάφυρα. Τα παραμύθια περί "Διεθνούς Κοινότητας", "ειρηνικής διαβούλευσης", κτλ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψεύτικη προπαγάνδα για να κοροϊδεύουν τους λαούς, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα δε χρειάζεται αυτοί να παλεύουν. Μόνο που, αν δεν παλεύεις, είσαι απλά ένα εύκολο θήραμα στην αρένα.


Για να έρθουμε και στις προτάσεις της, βλέπουμε το πως προτείνει ουσιαστικά...να γκρεμίσουν εντελώς οι ΗΠΑ τον κόσμο, βυθίζοντας την Κίνα σε τεράστια κρίση, εξωθώντας την να πάει σε πόλεμο (αν και αυτό δεν το λέει ξεκάθαρα - αλλά αυτό υπονοεί, καθώς είναι προφανές ότι αν οι ΗΠΑ κηρύξουν χρεωκοπία και βάλουν μετά και προστατευτισμό, τότε η Κίνα πάει για φούντο, διότι χάνει όλα τα αποθεματικά της σε δολάρια, και άρα το μόνο που θα της μένει είναι ο πόλεμος).


"Δύσκολη" αυτή η επιλογή βέβαια, καθώς ούτε η Κίνα ούτε οι ΗΠΑ είναι σίγουρες ότι θα κερδίσουν, ενώ και το κόστος ενός πολέμου, λόγω των πυρηνικών είναι πολύ μεγάλος. Επιπλέον, ο φόβος μαζικής λιποταξίας είναι μεγάλος, καθώς σε πάμπολλα κράτη οι λαοί δεν είναι και τόοοοσο πεισμένοι για να πάνε σε πόλεμο για χατήρι της άρχουσας τάξης.

Το γύρισμα της παλίρροιας Η παλίρροια σε αυτή τη σύγκρουση, από μερικές απόψεις, γυρίζει. Το 1950, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μαζί αντιστοιχούσαν στο 60 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ, λέει η Moyo, επικαλούμενη στοιχεία που συγκεντρώνονται από τον οικονομολόγο Angus Maddison. Οι ΗΠΑ είχαν περίπου το 30 τοις εκατό, σε σύγκριση με το 5,2 τοις εκατό για την Κίνα. Μέχρι το 2000, το μερίδιο της Κίνας (που τώρα είναι πολύ μεγαλύτερο) στην πίτα είχε υπερδιπλασιαστεί στο 12 τοις εκατό, ενώ το κομμάτι των ΗΠΑ είχε συρρικνωθεί στο 22 τοις εκατό. Η Moyo δεν ρίχνει όλη την ευθύνη για την Κίνα . Κάθε άλλο. Η ραχοκοκαλιά αυτού του βιβλίου, καθώς και ο καλύτερος λόγος για την ανάγνωση του, είναι η εξέτασή της για το πώς οι ΗΠΑ έχασαν οικονομική έδαφος από την εντελώς εσφαλμένη κατανομής των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας.

Η ανάλυση της έχει πιάσει το "κεντρικό σημείο" - εκεί τουλάχιστον εντοπίζω και εγώ τη ρίζα του ζητήματος στο δικό μου βιβλίο. Η Μayo βέβαια βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του κεφαλαιοκράτη-τραπεζίτη. Ωστόσο, είναι σωστό το ότι η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στην παραγωγή.


Η "εντελώς εσφαλμένη κατανομή των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας" που αναφέρει η Mayo είναι αναπόφευκτη στον καπιταλισμό, στο πέρασμα του προς το επόμενο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, άσχετα αν οι καπιταλιστές δεν το παραδέχονται, ή δεν το καταλαβαίνουν καν (τουλάχιστον όχι όλοι).


Έτσι, από τη στιγμή που η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, και λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα τους, και όχι με βάση τα συμφέροντα των εργατών, είναι νομοτελειακό ότι τα κεφάλαια θα επενδύονταν εκεί που οι κεφαλαιοκράτες θα έβγαζαν περισσότερα κέρδη. Όταν έπεσε η πρώην ΕΣΣΔ, οι καπιταλιστές μπόρεσαν να ενσωματώσουν στην παγκόσμια αγορά εργασίας δισεκατομμύρια καινούργιους -και πάμφτηνους- εργάτες. Πλέον, είναι ασύμφορο για αυτούς να επενδύσουν στις ΗΠΑ, και γενικότερα στη Δύση. Τους συνέφερε να πάνε να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στην Κίνα, Ινδία, στο πρώην 'ανατολικό μπλοκ' κτλ - και εκεί πήγαν. Και μετά βέβαια μετέφεραν εκεί και το αντίστοιχο "τεχνολογικό κεφάλαιο", εκπαιδεύοντας τους φτηνότερους εργάτες σε νέες τεχνολογίες, κτλ.


Δεν πρόκειται λοιπόν απλά για ένα "λάθος", όπως ισχυρίζεται η Mayo ("εντελώς εσφαλμένη κατανομή των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας").


Αυτό που έγινε ήταν νομοτελειακό, διότι σε ένα σύστημα αγοραίο, που μετρά το οικονομικό πλουτισμό πάνω από όλα, αυτό που συνέφερε την άρχουσα τάξη να κάνει ήταν...αυτό που έκανε. Και αφού οι εργάτες δεν τη σταμάτησαν, ούτε βέβαια την ανέτρεψαν, το έκανε.


Και αυτή ακριβώς η "αιμορραγία" κεφαλαίων από τη Δύση προς της Ασία (κυρίως), και η αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης ήταν η βαθύτερη αιτία που έφερε τις τράπεζες σε κυρίαρχη θέση, και τραπεζικά παράσιτα σαν την Mayo βγαίνουν τώρα και γράφουν και βιβλία, καλώντας τις ΗΠΑ να εξωθήσουν ουσιαστικά τα πράγματα σε πόλεμο, ως τη μοναδική λύση που τους έχει μείνει.


Οι τράπεζες έδωσαν ένα σωρό δάνεια (στεγαστικά, επιχειρηματικά, καταναλωτικά, σπουδαστικά, κτλ), ώστε να συνεχίσει "η αγορά να κινείται", και οι λαοί να μην καταλάβουν τι γινόταν. Ήταν ο μοναδικός πάροχος ρευστότητας που είχε απομείνει, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο μετανάστευε.


"Και τι έγινε αν τα εργοστάσια πάνε αλλού, και οι βιομήχανοι εφαρμόζουν πλέον μισθούς 1 ευρώ/μέρα; Μην ανησυχείς, εσύ θα βρεις μια δουλίτσα κάπου, και θα πάρεις έναν κάπως αξιοπρεπή μισθό - άρα, δεν υπάρχει λόγος να επαναστατήσεις". Αυτό ουσιαστικά μας έλεγα, και ο κόσμος το πίστεψε.


Μόνο που πλέον στη Δύση κανείς δεν μπορεί να αποπληρώσει τα δανεικά - και έτσι χρεωκοπούν και οι τράπεζες, διότι κανένας δε μπορεί να αποπληρώσει πλήρως τα δάνεια + τους τόκους.


Και γι' αυτό και οι τραπεζίτες έχουν αρχίσει να βλέπουν και τη λύση της χρεωκοπίας των ΗΠΑ, αν και είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση, που ισοδυναμεί με κήρυξη -επίσημα- πολέμου εναντίον της Κίνας, ΔΕΝ είναι η λύση που επιθυμούν οι περισσότεροι στην άρχουσα τάξη. Αντίθετα, η λύση που προωθούν είναι να τυπώσουν δολάρια "μέχρι τέλους", θυσιάζοντας έτσι τη θέση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Οι τράπεζες παίρνουν τρισεκατομμύρια $ ως "πακέτα σωτηρίας", οι λαοί "κινεζοποιούνται".


Ακόμα και οι ίδιοι οι τραπεζίτες απορούν με την παθητικότητα των λαών, που τους έχουν κοροϊδέψει τόσο πολύ, και βρίσκονται σε τόσο μεγάλη σύγχυση λόγω και της ψεύτικης προπαγάνδας, που δε ξέρουν τι τους χτύπησε.


Έτσι, σε δηλώσεις του ακόμα και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, Mervyn King, δήλωσε ότι...η οργή εναντίον των τραπεζιτών είναι δικαιολογημένη, και απόρησε(!) σχετικά με το γιατί ο κόσμος δεν είναι πιο οργισμένος εναντίον τους:


Anger at the banks is justified, Mervyn King says

The Governor of the Bank of England, Mervyn King, has expressed "surprise" that the public is not more angry with the bankers who caused the recession. In some of his strongest language yet, Mervyn King today claimed the fall in households' living standards was the fault of the financial services sector and he expressed sympathy that innocent families paying the price.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το εξώφυλλο ενός νέου βιβλίου της Dambisa Moyo, η οποία είναι πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και την Παγκόσμιας Τράπεζας. Τη φωτογραφία τη βρήκαμε σε σχετικό άρθρο του Bloomberg, όπου γίνεται μια παρουσίαση του βιβλίου αυτού. Είναι προφανές βέβαια πως δε συμφωνούμε πλήρως με αυτά που λέει το βιβλίο - ωστόσο, μεταφράσαμε το άρθρο του Bloomberg, όπου η Dambisa Moyo λέει μεγάλες αλήθειες, με μεγάλη ειλικρίνεια. Ας δούμε, με μερικά δικά μας σχόλια, ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Bloomberg:

Στο "Dead Aid", η οικονομολόγος από τη Ζάμπια υποστήριξε ότι η ξένη ανθρωπιστική βοήθεια είχε κάνει τα εκατομμύρια των Αφρικανών φτωχότερους, χειροτερεύοντας τη δυστυχία τους, αντί να την ελαττώνει. Στο νέο της βιβλίο, "Πώς χάθηκε η Δύση", προσφέρει μια καλά αιτιολογημένη ματιά στο πώς οι πλέον προηγμένες χώρες του κόσμου σπαταλούν την οικονομική τους υπεροχή - και πώς θα μπορούσαν να επιζήσουν πολεμώντας την κινεζικής φωτιά με τη φωτιά. Ορισμένες από τις προτάσεις της Moyo είναι, κατά δική της ομολογία, δραστικές. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν, λέει, να επιλέξουν την "πυρηνική επιλογή" - μέτρα προστατευτισμού συνδυασμένα με κήρυξη χρεωκοπίας. "Η χρεωκοπία ακούγεται σαν μια κατακλυσμική επιλογή", αλλά δεν θα πρέπει να απορριφθεί επιπόλαια, λέει. "Το κέρδος θα είναι για την Αμερική το ότι θα ξεφορτωθεί το χρέος της και για την κυβέρνηση το ότι θα ξαναρχίσει από το μηδέν". Η χρεωκοπία των ΗΠΑ ισοδυναμεί με "δολοφονία-αυτοκτονία" για την "Κιναμερική"(Chinamerica - σ.σ. πρόκειται για έναν οικονομικό όρο που επινοήθηκε για να περιγράψει τη σχέση ΗΠΑ-Κίνας, με την Κίνα να εξάγει και την Αμερική να εισάγει εμπορεύματα, πληρώνοντας με δολάρια), ένα θανάσιμο πλήγμα για την Σινο-αμερικανική εξάρτηση, η οποία θα ζημίωνε τα κινέζικα συμφέροντα. Η Κίνα όχι μόνο βασίζεται στους Αμερικανούς για να αγοράσουν τα προϊόντα της? Έχει επίσης έως και 82 τοις εκατό των αποθεμάτων της σε δολάρια, σύμφωνα με υπολογισμούς της Standard Chartered Plc . Αν οι Κινέζοι έχουν φέρει το αγωνιστικό πεδίο στα μέτρα τους, γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι ΗΠΑ; Η οικονομία είναι, όπως λέει ο Moyo, μια μορφή πολέμου, "μία χώρα επιδιώκει κυριαρχία έναντι μιας άλλης".

Επιτέλους και μια φωνή ανάμεσα στους καπιταλιστές που καταλαβαίνει πως λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός, και δε φοβάται να το πει δημόσια: Ο νόμος που εφαρμόζεται είναι ο νόμος της ζούγκλας - το ένα κράτος είναι εκ φύσεως υποχρεωμένο να πολεμά διαρκώς τα υπόλοιπα (και ενίοτε, αν όλα τα άλλα δεν αρκούν, η πολεμική αυτή αναμέτρηση παίρνει και τη μορφή στρατιωτικής σύγκρουσης).

Η μοναδική μορφή με την οποία μπορεί κάποιος να διεκδικήσει κάτι, είναι μέσα από τη σύγκρουση με τους υπόλοιπους. Ο ισχυρότερος παίρνει τη μερίδα του λέοντος από τα λάφυρα. Τα παραμύθια περί "Διεθνούς Κοινότητας", "ειρηνικής διαβούλευσης", κτλ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψεύτικη προπαγάνδα για να κοροϊδεύουν τους λαούς, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα δε χρειάζεται αυτοί να παλεύουν. Μόνο που, αν δεν παλεύεις, είσαι απλά ένα εύκολο θήραμα στην αρένα.

Για να έρθουμε και στις προτάσεις της, βλέπουμε το πως προτείνει ουσιαστικά...να γκρεμίσουν εντελώς οι ΗΠΑ τον κόσμο, βυθίζοντας την Κίνα σε τεράστια κρίση, εξωθώντας την να πάει σε πόλεμο (αν και αυτό δεν το λέει ξεκάθαρα - αλλά αυτό υπονοεί, καθώς είναι προφανές ότι αν οι ΗΠΑ κηρύξουν χρεωκοπία και βάλουν μετά και προστατευτισμό, τότε η Κίνα πάει για φούντο, διότι χάνει όλα τα αποθεματικά της σε δολάρια, και άρα το μόνο που θα της μένει είναι ο πόλεμος).

"Δύσκολη" αυτή η επιλογή βέβαια, καθώς ούτε η Κίνα ούτε οι ΗΠΑ είναι σίγουρες ότι θα κερδίσουν, ενώ και το κόστος ενός πολέμου, λόγω των πυρηνικών είναι πολύ μεγάλος. Επιπλέον, ο φόβος μαζικής λιποταξίας είναι μεγάλος, καθώς σε πάμπολλα κράτη οι λαοί δεν είναι και τόοοοσο πεισμένοι για να πάνε σε πόλεμο για χατήρι της άρχουσας τάξης.

Το γύρισμα της παλίρροιας Η παλίρροια σε αυτή τη σύγκρουση, από μερικές απόψεις, γυρίζει. Το 1950, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μαζί αντιστοιχούσαν στο 60 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ, λέει η Moyo, επικαλούμενη στοιχεία που συγκεντρώνονται από τον οικονομολόγο Angus Maddison. Οι ΗΠΑ είχαν περίπου το 30 τοις εκατό, σε σύγκριση με το 5,2 τοις εκατό για την Κίνα. Μέχρι το 2000, το μερίδιο της Κίνας (που τώρα είναι πολύ μεγαλύτερο) στην πίτα είχε υπερδιπλασιαστεί στο 12 τοις εκατό, ενώ το κομμάτι των ΗΠΑ είχε συρρικνωθεί στο 22 τοις εκατό. Η Moyo δεν ρίχνει όλη την ευθύνη για την Κίνα . Κάθε άλλο. Η ραχοκοκαλιά αυτού του βιβλίου, καθώς και ο καλύτερος λόγος για την ανάγνωση του, είναι η εξέτασή της για το πώς οι ΗΠΑ έχασαν οικονομική έδαφος από την εντελώς εσφαλμένη κατανομής των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας.

Η ανάλυση της έχει πιάσει το "κεντρικό σημείο" - εκεί τουλάχιστον εντοπίζω και εγώ τη ρίζα του ζητήματος στο δικό μου βιβλίο. Η Μayo βέβαια βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του κεφαλαιοκράτη-τραπεζίτη. Ωστόσο, είναι σωστό το ότι η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στην παραγωγή.

Η "εντελώς εσφαλμένη κατανομή των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας" που αναφέρει η Mayo είναι αναπόφευκτη στον καπιταλισμό, στο πέρασμα του προς το επόμενο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, άσχετα αν οι καπιταλιστές δεν το παραδέχονται, ή δεν το καταλαβαίνουν καν (τουλάχιστον όχι όλοι).

Έτσι, από τη στιγμή που η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, και λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα τους, και όχι με βάση τα συμφέροντα των εργατών, είναι νομοτελειακό ότι τα κεφάλαια θα επενδύονταν εκεί που οι κεφαλαιοκράτες θα έβγαζαν περισσότερα κέρδη. Όταν έπεσε η πρώην ΕΣΣΔ, οι καπιταλιστές μπόρεσαν να ενσωματώσουν στην παγκόσμια αγορά εργασίας δισεκατομμύρια καινούργιους -και πάμφτηνους- εργάτες. Πλέον, είναι ασύμφορο για αυτούς να επενδύσουν στις ΗΠΑ, και γενικότερα στη Δύση. Τους συνέφερε να πάνε να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στην Κίνα, Ινδία, στο πρώην 'ανατολικό μπλοκ' κτλ - και εκεί πήγαν. Και μετά βέβαια μετέφεραν εκεί και το αντίστοιχο "τεχνολογικό κεφάλαιο", εκπαιδεύοντας τους φτηνότερους εργάτες σε νέες τεχνολογίες, κτλ.

Δεν πρόκειται λοιπόν απλά για ένα "λάθος", όπως ισχυρίζεται η Mayo ("εντελώς εσφαλμένη κατανομή των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού και της τεχνολογίας").

Αυτό που έγινε ήταν νομοτελειακό, διότι σε ένα σύστημα αγοραίο, που μετρά το οικονομικό πλουτισμό πάνω από όλα, αυτό που συνέφερε την άρχουσα τάξη να κάνει ήταν...αυτό που έκανε. Και αφού οι εργάτες δεν τη σταμάτησαν, ούτε βέβαια την ανέτρεψαν, το έκανε.

Και αυτή ακριβώς η "αιμορραγία" κεφαλαίων από τη Δύση προς της Ασία (κυρίως), και η αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης ήταν η βαθύτερη αιτία που έφερε τις τράπεζες σε κυρίαρχη θέση, και τραπεζικά παράσιτα σαν την Mayo βγαίνουν τώρα και γράφουν και βιβλία, καλώντας τις ΗΠΑ να εξωθήσουν ουσιαστικά τα πράγματα σε πόλεμο, ως τη μοναδική λύση που τους έχει μείνει.

Οι τράπεζες έδωσαν ένα σωρό δάνεια (στεγαστικά, επιχειρηματικά, καταναλωτικά, σπουδαστικά, κτλ), ώστε να συνεχίσει "η αγορά να κινείται", και οι λαοί να μην καταλάβουν τι γινόταν. Ήταν ο μοναδικός πάροχος ρευστότητας που είχε απομείνει, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο μετανάστευε.

"Και τι έγινε αν τα εργοστάσια πάνε αλλού, και οι βιομήχανοι εφαρμόζουν πλέον μισθούς 1 ευρώ/μέρα; Μην ανησυχείς, εσύ θα βρεις μια δουλίτσα κάπου, και θα πάρεις έναν κάπως αξιοπρεπή μισθό - άρα, δεν υπάρχει λόγος να επαναστατήσεις". Αυτό ουσιαστικά μας έλεγα, και ο κόσμος το πίστεψε.

Μόνο που πλέον στη Δύση κανείς δεν μπορεί να αποπληρώσει τα δανεικά - και έτσι χρεωκοπούν και οι τράπεζες, διότι κανένας δε μπορεί να αποπληρώσει πλήρως τα δάνεια + τους τόκους.

Και γι' αυτό και οι τραπεζίτες έχουν αρχίσει να βλέπουν και τη λύση της χρεωκοπίας των ΗΠΑ, αν και είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση, που ισοδυναμεί με κήρυξη -επίσημα- πολέμου εναντίον της Κίνας, ΔΕΝ είναι η λύση που επιθυμούν οι περισσότεροι στην άρχουσα τάξη. Αντίθετα, η λύση που προωθούν είναι να τυπώσουν δολάρια "μέχρι τέλους", θυσιάζοντας έτσι τη θέση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Οι τράπεζες παίρνουν τρισεκατομμύρια $ ως "πακέτα σωτηρίας", οι λαοί "κινεζοποιούνται".

Ακόμα και οι ίδιοι οι τραπεζίτες απορούν με την παθητικότητα των λαών, που τους έχουν κοροϊδέψει τόσο πολύ, και βρίσκονται σε τόσο μεγάλη σύγχυση λόγω και της ψεύτικης προπαγάνδας, που δε ξέρουν τι τους χτύπησε.

Έτσι, σε δηλώσεις του ακόμα και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, Mervyn King, δήλωσε ότι...η οργή εναντίον των τραπεζιτών είναι δικαιολογημένη, και απόρησε(!) σχετικά με το γιατί ο κόσμος δεν είναι πιο οργισμένος εναντίον τους:

Anger at the banks is justified, Mervyn King says

The Governor of the Bank of England, Mervyn King, has expressed "surprise" that the public is not more angry with the bankers who caused the recession. In some of his strongest language yet, Mervyn King today claimed the fall in households' living standards was the fault of the financial services sector and he expressed sympathy that innocent families paying the price.

ΠΗΓΗ: http://tsak-giorgis.blogspot.com