Μήπως το Άγχος ελέγχει την ζωή σου;

Γράφει ο Ανδρέας Σταυρόπουλος

– Καλημέρα τι κάνεις;

– Καλά είμαι.

Αυτή είναι μια πολύ συνηθισμένη καθημερινή στιχομυθία. Ο ένας ρωτάει τι κάνεις, δηλαδή με τι ασχολείσαι τώρα, και ο άλλος απαντάει καλά είμαι, δηλαδή πως είναι στην υγεία του, πνευματική, συναισθηματική, σωματική. Στην Ελληνική γλώσσα το κάνω αναφέρεται σε δράση και το είμαι σε κατάσταση. Αυτή η κοινότυπη διαστρέβλωση επειδή έχει χρησιμοποιηθεί από πάρα πολλούς για πάρα πολύ καιρό, όλοι πλέον νομίζουν ότι ορθά απαντούν στην ερώτηση. Όμως αν είσαι στο γραφείο έρθει ο Διευθυντής και σε ρωτήσει τι κάνεις και του απαντήσεις καλά είμαι, τι νομίζεις ότι θα γίνει;

Θα γελάσει ή θα κλάψεις;

Το άγχος της αλλαγής: Ο εχθρός μέσα σου!

Στην ερώτηση τι κάνεις, απαντάς καλά το κάνω ή χάλια τα κάνω! Η ερώτηση στην απάντηση καλά είμαι είναι, Καλημέρα πως είσαι; Η διαστρέβλωση και παραποίηση έγινε κατεστημένο με την συγκατάθεσή μας. Σας θυμίζει ή μοιάζει σε κάτι με την σημερινή κατάσταση που ζούμε; Αυτή η διαστρέβλωση, παραποίηση και οικειοποίηση προς ίδιον συμφέρον έρχεται σε αντίθεση με την νοημοσύνη σου. Η αλλοίωση της αντίληψης προκαλεί αυτά τα συμπτώματα. Όταν η αυτή η αλλοίωση σου μιλάει, εσύ απαντάς… Μην με αγχώνεις!

Πόσες φορές το έχουμε πει ή ακούσει από κάποιον. Συνήθως κάποιος το λέει όταν ακούει κάτι που δεν θέλει και που ταράζει την ροή της καθημερινής ρουτίνας. Του προκαλεί σύγχυση, η αμφιβολία εμφανίζεται στις σκέψεις του, τι κάνω εγώ τώρα με αυτό; Να κάνω αυτό ή εκείνο; Τι θα συμβεί αν; οι σκέψεις αυτές δεν σταματούν. Σενάρια πολλά δημιουργούνται και παίζονται συγχρόνως στο μυαλό του. Αυτή η νοητική ταλαιπωρία προκαλεί φόβο, αγανάκτηση, θυμό, ανασφάλεια. Το άγνωστο σου χτυπάει την πόρτα και προκαλεί τρόμο. Ο κάποιος τρομάζει μόνο από την ιδέα αλλαγής της ρουτίνας του. Ο φόβος αυτός τον ακινητοποιεί.

Ό,τι καινούργιο αν είχε κατά νου να κάνει ο κάποιος, όταν φοβηθεί επιστρέφει στα παλαιά γνωστά μονοπάτια. Πχ. θέλεις να τηλεφωνήσεις στον τάδε και έρχεται στο μυαλό η σκέψη «άσε μην τον ενοχλήσω τώρα» ή «τι θα μου πει;» ή «να τον πάρω καλύτερα αύριο που θα…». Αυτά τα απλά το δείχνουν, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Χιλιάδες δικαιολογίες καλύπτουν το άγχος και αυτόν τον φόβο, καταστέλλουν τα θέλω, αναβάλλοντας επ’αόριστον την όποια εξελικτική δράση.

Το άγχος μας πνίγει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι σαν ένα αόρατο χέρι να μας βάζει μια θηλιά στον λαιμό και να την σφίγγει. Δεν το βλέπουμε ότι συμβαίνει για να το πολεμήσουμε. Δεν παραδεχόμαστε ότι φοβόμαστε. Νομίζουμε ότι αν πούμε ότι φοβόμαστε γινόμαστε αδύναμοι. Εθελοτυφλώντας δεν λύνονται προβλήματα. Το άγχος μας προκαλεί έναν φόβο ο οποίος δεν μπορεί να εντοπιστεί σε χώρο ή σε χρόνο. Δεν υπάρχει πραγματική απειλή. Είναι όλα υποθέσεις, σενάρια επιστημονικής φαντασίας, νοητικές παγίδες. Δηλαδή το άγχος μας δημιουργεί μια κατάσταση φόβου για κάτι ανύπαρκτο. Αυτή η «αλλοίωση της Αντίληψης» είναι που προκαλεί το Άγχος, μετά μπαίνουμε σε αυτοαμφιβολία και σε φόβο. Δηλαδή αντιδρούμε σε κάτι ανύπαρκτο και αποφασίζουμε βάσει αυτού. Τέλειο;

Αποφασίζουμε βάσει φόβου. Όλα τα άλλα πάνε περίπατο. Τραγικό αλλά πραγματικό. Αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των ανθρώπων, δεν το καταλαβαίνουν, δεν το παραδέχονται ότι συμβαίνει. Το απωθούν. Δεν θέλουν να το ξέρουν, δεν θέλουν να το μάθουν. Δεν θέλουν να θεραπευτούν από το άγχος που καθημερινά τους διαβρώνει. Το αποφεύγουν. Αποφασίζουν από φόβο. Το άγχος τους ελέγχει. Το άγχος ελέγχει την ζωή τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος αγχωμένος δεν μπορεί να εργάζεται και να είναι επιτυχημένος στην εργασία του. Σημαίνει ότι ως ανθρώπινο ον δεν εξελίσσεται, εσωτερικά νιώθει ένα κενό, μια έλλειψη. Ποτέ δεν αισθάνεται πλήρης, δεν βιώνει ποτέ την πληρότητα, την αφθονία. Τα όνειρα της ζωής του έγιναν όνειρα θερινής νυκτός. Μη αντέχοντας αυτό το κενό, είναι συνέχεια απασχολημένος με κάτι για να το γεμίσει. Ο τελειομανής και ο εργασιομανής είναι δύο εύκολα αναγνωρίσιμα παραδείγματα. Και οι δύο ασχολούνται με το τι κάνουν και αδιαφορούν για το τι είναι.

Το άγχος μου, αυτός ο άγνωστος

Το άγχος διχάζει. Διαχωρίζει τον Εαυτό από το εγώ. Η άγνοια έχει ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να νομίζουν ως εαυτό, το εγώ. Αυτά είναι δύο διαφορετικά «πράγματα». Ο εαυτός είναι, το εγώ φτιάχνεται. Ο εαυτός είναι, το εγώ κάνει. Το άφθαρτο και το φθαρτό μέρος του ανθρώπου. Όταν φοβάσαι, προστατεύεις το εγώ, φροντίζεις την επιβίωσή του ακόμα και με την χρήση βίας, εσωτερικής ή εξωτερικής. Λειτουργούν τα ένστικτα και οι ανάγκες, ζωϊκό βασίλειο. Ο Εαυτός είναι πλήρης, πνευματικό βασίλειο, ουράνιο. Δεν του λείπει κάτι για να το πάρει από κάποιον άλλο άνθρωπο. Δεν συγκρίνεται με κάποιον άλλο.

Ο εαυτός χρησιμοποιεί το εγώ για να εκδηλώσει την μοναδικότητά του. Ο εαυτός χρησιμοποιεί το εγώ σαν εργαλείο για να εκδηλωθεί. Ο εαυτός βλέπει τον άλλο άνθρωπο ως αδελφό και φίλο. Όταν έχουμε άγχος και φοβόμαστε το εργαλείο, το χρησιμοποιεί «άλλος». Ο «άλλος» βλέπει τον άλλον άνθρωπο σαν ανταγωνιστή και εχθρό. Άλλοι κόσμοι. Άλλα αποτελέσματα. Άλλες σχέσεις. Άλλες ζωές. Αυτό τον εσωτερικό διχασμό προκαλεί το άγχος. Ανομολόγητο πόνο βιώνουν οι άνθρωποι που έχουν άγχος. Είναι βαθιά θαμμένος για να μην φαίνεται. Όμως συνεχίζει και υπάρχει.

Διαγράφοντας το άγχος από το λειτουργικό πρόγραμμα, η αυτοαμφιβολία ελαχιστοποιείται, ο φόβος δεν σε ακινητοποιεί και αρχίζει μια δημιουργική εξέλιξη. Ο πόνος φεύγει και η χαρά της εκδήλωσης του εαυτού έρχεται να τον αντικαταστήσει. Δεν ζεις πλέον με ψευδαισθήσεις. Βιώνεις τον αληθινό εαυτό σου. Βιώνεις την αγάπη προς τον εαυτό σου και προς όλους τους ανθρώπους. Ζεις σε αρμονία με τον εαυτό σου και το περιβάλλον, ότι και αν συμβαίνει.

Πόση αξία έχει αυτό; Δεν υπάρχει χάπι για να το πάρει κάποιος και την επόμενη μέρα να είναι ζεν. Δεν χαρίζεται αυτό. Αξίζει να πολεμήσεις για να το κερδίσεις; Αξίζει να ξεβολευτείς; Αξίζει να μπεις στην δράση και να αφήσεις πίσω σου δικαιολογίες και αναβολές; Πιστεύεις ότι το αξίζεις;

enallaktikidrasi.com