Η συνήθεια που έγινε ...τρομοκρατία!

Η τρομοκρατία έχει πολλές μορφές.

Μπορεί να έχει την μορφή βομβιστικής επίθεσης, την μορφή απειλής εναντίον μιας ομάδας ανθρώπων, την μορφή ιδεών που μπορούν να καταλύσουν νόμους και κανόνες ή ακόμα και την μορφή πεποιθήσεων που μπορούν να διαλύσουν κάθε φόβο και να εξαφανίσουν κάθε άγχος, κάτι το οποίο η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν θέλει να συμβεί στον κόσμο και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσει τον παγκόσμιο λαό υπνωτισμένο, φοβισμένο και απόλυτα ελεγχόμενο.

Η Νέα Τάξη όμως, λόγω της τεράστιας εμπειρίας της, ξέρει πολύ καλά πως να εφαρμόσει το σχέδιό της και βλέπουμε τα βήματα του σχεδίου αυτού να υλοποιούνται γύρω μας κάθε μέρα.

Ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία που χρησιμοποιεί στις μέρες μας, είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες. Θυμάμαι όταν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, το στημένο χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στο κέντρο της Νέας Υόρκης, σηματοδότησε μια νέα εποχή παρακολουθήσεων και πρωτοκόλλων ασφαλείας για όλο τον κόσμο. Το ονόμασαν "πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας".

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, έχουν περάσει 15 χρόνια από εκείνη την ημέρα, αλλά η τρομοκρατία δεν φαίνεται να μειώθηκε, παρά τις αμέτρητες ενέργειες που έγιναν για την ασφάλεια του λαού. Για την ακρίβεια, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλο το πλανήτη, ολοένα και αυξάνονται, όπως αυξάνονται επίσης και τα θύματα. Το σημαντικότερο όμως, δεν είναι πως οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν αυξηθεί δραματικά, αλλά το γεγονός πως οι άνθρωποι τις βλέπουν πλέον σαν κάτι συνηθισμένο και καθημερινό. Λες και έτσι έπρεπε να είναι. Σίγουρα, με κάθε νέα επίθεση στους δρόμους του Παρισιού ή σε κάποιο αεροδρόμιο της Ευρώπης, δίνεται πολλή βαρύτητα από τα ΜΜΕ και θεωρείται απ'όλους ένα σημαντικό και δυσάρεστο γεγονός. Αλλά μέρα με τη μέρα και με κάθε νέο χτύπημα, ο λαός μαθαίνει να μην πανικοβάλλεται αμέσως και γενικά το δέχεται λίγο πιο χαλαρά το πράγμα. Από τη μία φαίνεται λογικό, επειδή οι πρώτες φορές είναι πάντα διαφορετικές, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό, όπως για παράδειγμα μια τρομοκρατική επίθεση. Αλλά από την άλλη, φαίνεται εντελώς παράλογο το να θεωρούμε και να αποδεχόμαστε τον θάνατο και τον πόνο των συνανθρώπων μας, σαν κάτι το οποίο απλά συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα.

Μπορεί οι άνθρωποι να μην δείχνουν πάντα αγχωμένοι, λόγω μιας τρομοκρατικής είδησης που βλέπουν στην τηλεόραση, όμως να είστε σίγουροι πως μέσα τους πανικοβάλλονται, ακόμα και αν δεν το ξέρουν οι ίδιοι. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Πρόσφατα, η μητέρα μου μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που συνέβη καθώς ερχόταν από τη δουλειά στο σπίτι με λεωφορείο. Όπως σε κάθε αστικό λεωφορείο σε ώρα αιχμής, έτσι και σ'αυτό που επέβαινε η μητέρα μου, επικρατούσε χαμός, λόγω μεγάλου αριθμού επιβατών. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, δύο ανήλικα παιδιά που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου, έκαναν απίστευτη φασαρία και ενοχλούσαν τους πάντες με τις φωνές τους και όταν κάποιος προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, τον έβριζαν και τον κορόιδευαν. Δεν γνωρίζω από που κατάγονταν αυτά τα παιδιά, αλλά το μελαμψό τους δέρμα συνιστούσε πως δεν ήταν από την Ελλάδα. Σε κάποια φάση, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και τα παιδιά, που εννοείται πως δεν είχαν χτυπήσει εισιτήριο, αποβιβάστηκαν με το ζόρι. Μόλις κατέβηκαν από το λεωφορείο, ένα από τα παιδιά έβγαλε κάτω από την ζακέτα του ένα όπλο και το σημάδεψε προς τους επιβάτες του λεωφορείου. Οι επιβάτες βρέθηκαν σε πανικό. Κάποιοι έπεσαν κάτω από ένστικτο, οι γυναίκες άρχισαν να ουρλιάζουν από τρόμο και πολλοί θυμήθηκαν τον Θεό και την Παναγία και άρχισαν να ζητούν την βοήθειά τους. Όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο, «όλοι γίνονται Χριστιανοί, όταν αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο». Το όπλο που κρατούσε ο μικρός "τρομοκράτης" εννοείται πως ήταν ψεύτικο. Ένα απλό παιδικό παιχνίδι. Όμως οι αντιδράσεις των επιβατών ήταν πολύ αληθινές. Μετά από λίγο, τα δύο παιδιά έτρεξαν μακριά γελώντας και φωνάζοντας και το λεωφορείο συνέχισε την προγραμματισμένη πορεία του.

Όπως βλέπετε, οι άνθρωποι μπορεί να μην δείχνουν πάντα αγχωμένοι και φοβισμένοι απ'έξω, αλλά από μέσα τους, έστω και υποσυνείδητα, επικρατεί τρόμος και πανικός, γιατί ξέρουν πως οι εικόνες που βλέπουν στην τηλεόραση, από μέρη όπου ο κόσμος σκοτώνεται και βασανίζεται από οργανώσεις τύπου ISIS, μπορούν μια μέρα να τους χτυπήσουν την πόρτα. Μπορεί και εσείς όταν διαβάζατε τις παραπάνω σειρές, αρχικά να νομίζατε πως το παιδί κρατούσε ένα αληθινό όπλο και να τρομοκρατηθήκατε λιγάκι, οπότε ζητώ συγνώμη σε περίπτωση που σας τρομοκράτησα. Το βασικότερο δίδαγμα της μικρής αυτής ιστορίας είναι πως ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος. Φοβάται να χάσει τη ζωή του στα καλά των καθουμένων, από κάποιον που την επόμενη φορά θα έχει αληθινό όπλο και δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει. Φοβάται μην πάθει κακό η οικογένειά του, από κάποιους ανώμαλους ισλαμιστές και γίνουν τα παιδιά του σκλάβοι του σεξ. Φοβάται μην χάσει τα υπάρχοντα που έχει, από κυβερνήσεις που έχουν σκοπό να μας τα πάρουν όλα. Φόβος και τρόμος. Δύο χοντρές αλυσίδες με τις οποίες μας κρατάνε δεμένους οι κοσμοκράτορες αυτού του κόσμου. Όμως και για αυτό το πρόβλημα, η Νέα Τάξη έχει να δώσει την λύση. Παγκόσμιος έλεγχος και παρακολούθηση όλων των ανθρώπων με τσιπάκια που θα λένε ποιος είσαι, που μένεις, τι καπνό φουμάρεις και με ποιον συναναστρέφεσαι. Όλα αυτά για την δική μας "ασφάλεια" πάντα. Και όποιος αντιδράσει, αυτόματα θα αποκαλείται τι άλλο; Τρομοκράτης. Όποιος δεν λειτουργεί και δεν ζει σύμφωνα με τους κανόνες και τις οδηγίες της Νέας Τάξης, θα θεωρείται υποδαυλιστής της τρομοκρατίας.

Και τον Χριστό, τρομοκράτη Τον έλεγαν. Τον έλεγαν επίσης πλανεμένο, επειδή πέταξε στα σκουπίδια τον Μωσαϊκό Νόμο που ακολουθούσαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Τον έλεγαν δαιμονισμένο, επειδή έβγαζε δαιμόνια μέσα από τους δαιμονισμένους και συναναστρεφόταν με τελώνες και πόρνες. Στο τέλος Τον σταύρωσαν, επειδή δεν άντεχαν την δύναμη του λόγου Του. Αυτός όμως αναστήθηκε και ζήτησε από εμάς να κάνουμε το ίδιο. Μας είπε να μην φοβόμαστε τον θάνατο και να μην αγχωνόμαστε για τα υλικά πράγματα, αφού ούτως ή άλλως δεν θα τα πάρουμε μαζί μας όταν φύγουμε από εδώ. Για τους περισσότερους, τα λόγια του Χριστού φαίνονται πολύ τρομακτικά, επειδή μας ζητάει να κάνουμε κάτι πολύ δύσκολο για εμάς. Μας ζητάει να απαρνηθούμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε αυτή τη στιγμή μαζί με όλα τα προσωρινά πράγματα που έχει να προσφέρει. Ακόμα και τα πιο κοντινά μας πρόσωπα, ο Χριστός τα ονομάζει εχθρούς, επειδή μας δένουν με τον κόσμο αυτό και μας κάνουν να θέλουμε να παραμείνουμε εδώ, έστω και για λίγο ακόμα. Όντως, είπε τρομακτικά πράγματα ο Χριστός μας. Αλλά στην τελική, δεν ισχυρίστηκε ποτέ πως ήρθε να φέρει ειρήνη στον κόσμο. Για την ακρίβεια, είπε εντελώς το αντίθετο.

 ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

 34 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν.

35 ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·

36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.

37 ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·

38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

39 ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.

Mr. Fantastic

el.gr