Ο νόμος του ισχυρού και τα πρόβατα

Ο ελληνικός αθλητισμός είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Ο νόμος του ισχυρού και τα πρόβατα. Και για να μη τα ρίχνουμε όλα στους διαιτητές, το ίδιο το σινάφι φοβάται. Φοβάται ακόμα και να ρωτήσει. Το αυτονόητο. Ο Σταύρος Καραϊνδρος σχολιάζει τον τελικό της ντροπής.
Ολυμπιακός-Αστέρας 3-1.

Την ώρα που διεξαγόταν ο τελικός του Ολυμπιακού Σταδίου, η Γουίγκαν νικούσε 1-0 τη Μάντσεστερ Σίτι σε έναν τελικό που αγωνιστικά δεν θα μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αλλά η εξέλιξή του θα τον βάλει στο πάνθεον της διοργάνωσης. Κι αυτό γιατί μία ομάδα που κινδυνεύει με υποβιβασμό (δύσκολα θα τον γλιτώσει) κέρδισε δίκαια το μεγαθήριο και στην 80χρονη και βάλε ιστορία της πανηγυρίζει το παρθενικό της τρόπαιο.

Αυτά στο Κύπελλο της Αγγλίας, το -ως είθισται να λέγεται- Κύπελλο των εκπλήξεων. Λίγο αργότερα, καταλάβαμε πως το δικό μας Κύπελλο είναι των εκπλήξεων αρκεί να μην είναι θύμα ο ισχυρός, εν προκειμένω ο Ολυμπιακός. Ή μάλλον, Κύπελλο των εκπλήξεων θα ήταν αν ο Γιάχος έδινε πέναλτι κατά του Ολυμπιακού. Σε ένα χέρι που ακόμα και ο ίδιος ο Μαρινάκης θα το έδινε με κλειστά τα μάτια.

Στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία πως απαγορεύεται να χάσει ο ισχυρός. Υπάρχει ο φόβος του ισχυρού και ο τρόμος της απώλειας. Ο Γιάχος σφυρίζει τον παρθενικό τελικό της καριέρας του και τρέμει μην του τύχει η δύσκολη φάση. Φοβάται μη χρειαστεί να πάρει μία απόφαση που θα δυσαρεστήσει τον δυνατό και βρεθεί να σφυρίζει στο Βραδυπωριακός-Ταλαιπωριακός. Και μόνο με αυτή τη νοοτροπία, το έχασε το παιχνίδι. Η φάση του χεριού του Μανιάτη γίνεται μπροστά του, τη βλέπει. Κι, όμως, φοβάται να την πάρει πάνω του. Παίρνει την "καυτή πατάτα" και τη δίνει στο βοηθό και αυτός μέσα στο γενικό χαμό τον ενημερώνει πως δεν υπήρχε παράβαση. Και όλα καλά, αφήστε τους μικρούς να σκούζουν.

Το τέλος του αγώνα βρίσκει τον Ολυμπιακό να πανηγυρίζει σε άδειο γήπεδο. Ο κόσμος, αφού πρώτα φώναξε υπέρ του μπασκετικού Ολυμπιακού, αποχώρησε χωρίς να δει την απονομή και οι παίκτες -μαζί με τον Μίτσελ- πανηγύρισαν σε ένα άδειο γήπεδο. Δευτερόλεπτα νωρίτερα, οι παίκτες των δύο ομάδων επιδόθηκαν σε κλωτσοπατινάδα, ενώ λίγο μετά ο Χολέμπας δεν ήθελε να χειροκροτήσει τον Αστέρα στο "πασίγιο" κατά τη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων γιατί προφανώς ήταν εκνευρισμένος μαζί τους. "Είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα", που έλεγε και ο Ηλιόπουλος. Η ατμόσφαιρα που μας αξίζει.

Και για να μη τα ρίχνουμε όλα στους διαιτητές, το ίδιο το σινάφι φοβάται. Φοβάται ακόμα και να ρωτήσει. Έχεις μπροστά του τον πρωταγωνιστή της φάσης που πιθανόν να έκρινε τον τελικό -τον Μανιάτη- και τον ρωτάς "πως αισθάνεσαι με το νταμπλ;". Κουβέντα για το χέρι. Τσιμουδιά για τη φάση που αδίκησε τους ηττημένους.

Ο ελληνικός αθλητισμός είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Ο νόμος του ισχυρού και τα πρόβατα. Υπήρχε περίπτωση, έστω και μία στο εκατομμύριο, να μην έδινε το πέναλτι ο Γιάχος αν απέναντι στον Ολυμπιακό ήταν ο ΠΑΟΚ; Προφανέστατη η απάντηση. Τώρα, όμως, τι να του κάνει ο Αστέρας; Πόσο θόρυβο να προκαλέσει; Βγήκαν ο Μπάκος και ο Καϋμενάκης είπαν για βρώμικο ποδόσφαιρο και αλήτες και πάπαλα. Αύριο-μεθαύριο θα τους ξεχάσουν. Και να φωνάξουν περισσότερα, το μέγεθος του αντιπάλου θα τους καλύψει.

Ρε διάολε, την είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός αυτή την απόφαση του Γιάχου; Δηλαδή αν έδινε το πέναλτι και κέρδιζε ο Αστέρας, θα καταστραφόταν ο Ολυμπιακός; Θα διαλυόταν αυτός ο τεράστιος ο σύλλογος; Θα ερχόταν το τέλος του κόσμου αν έχανε το Κύπελλο, αν έπεφτε θύμα έκπληξης; Είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Είναι γνωστό αυτό. Γιατί χρειάζεται επιβεβαίωση συνεχώς;

Ολα αυτά δεν είναι -το αντιλαμβάνεστε- αντιολυμπιακό μένος. Ετσι το βλέπουν όσοι παλεύουν με φαντάσματα και γλύφουν μέχρι να στεγνώσει το σάλιο τους. Είναι η καταγραφή της πραγματικότητας. Πάντα ο ισχυρός θα κερδίζει. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός, η 'ιδια η χώρα. Και όσα γράφηκαν στα social media αμέσως μετά το φινάλε του τελικού, τα ακούω βερεσέ. Κάτι τέτοια ξέρουμε όλοι να τα καταδικάζουμε. Σε αυτά είμαστε πρώτοι. Αρκεί να είναι για τους άλλους. Αρκεί να είναι για τα μικρά. Τα μεγάλα, τα καλά, δεν τα αγγίζουμε. Βλέπουμε Your Face Sounds Familiar και όλα καλά. Χεστήκαμε που κλάναμε κι η βάρκα γέρνει...

ΥΓ: Προφανώς η Ελλάδα έχει μόνο υγιείς φιλάθλους, που βλέπουν μπάσκετ. Εξ ου η δημόσια κατακραυγή από φιλάθλους του Ολυμπιακού για την ποδοσφαιρική ομάδα. Γιατί τώρα, προφανώς, υπάρχει μέτρο σύγκρισης, το μπάσκετ. Οπότε τώρα μας ενοχλεί το άσχημο, μας ενοχλεί το λάθος. Τώρα μας ενοχλεί ο Μαρινάκης. Μέχρι την επόμενη απειλή αποχώρησης.

ΥΓ2: Είσαι ο Μανιάτης. Βγες και παραδέξου ότι έκανες πέναλτι -όπως το είχε κάνει ο Ντέμης κάποτε και ακόμα το μνημονεύουν. Ολοι θα σε χειροκροτήσουν, όλοι θα σε αναγνωρίσουν. Oχι. Εγωισμός. Καμία παραδοχή, καμία ανωτερότητα. Τσάμπα μαγκιά. Και σε 2-3 χρόνια που θα φεύγεις για το εξωτερικό θα λες ότι σε έδιωξε το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνο που (κι εσύ) έριξες.

ΥΓ3: Θα "κλέψω" μία ατάκα ενός αναγνώστη από το liveblog της χθεσινής SUPER BALL: "Ο Ολυμπιακός μου θυμίζει το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που έφερνε τη μπάλα, αλλά αν δεν τον παίζαμε, την έπαιρνε και έφευγε..."


http://www.contra.gr