ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΤΟΥ 1886... ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Επιστροφή στο εφιαλτικό παρελθόν για τις εργασιακές σχέσεις

Όσο και εάν ορισμένοι θέλουν να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη την εργατική πρωτομαγιά και να την αντικαταστήσουν με μία άνοστη γιορτούλα της άνοιξης, τα μηνύματα του αγώνα των στο Σικάγο του 1886 είναι τόσο επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.

Ειδικά στην εποχή μας που η θεραπεία σοκ έχει αναδειχθεί σε νούμερο ένα εργαλείο ώστε να επιβληθεί η μετάβαση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, και τα εργατικά δικαιώματα ψαλιδίζονται μέρα με την ημέρα. 

Πέρασαν 127 ολόκληρα χρόνια, και οι αγορές εργασίας στις χώρες που βρίσκονται σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία κλπ, σιγά – σιγά αρχίζουν και μοιάζουν με περισσότερο με τις ΗΠΑ του 18ου αιώνα παρά την Ευρώπη του 21ου: Μισθοί πείνας, αφού πλέον όποιος αμείβεται με τα 426 ευρώ καθαρά που είναι ο βασικός μισθός στη χώρα μας θεωρείται σχεδόν... υψηλόμισθος, ελαστικά ωράρια, όλο και λιγότερα επιδόματα, και δραματικά χειρότερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε σχέση με πέντε μόλις χρόνια πριν. 

Αντίστοιχα στοιχειώδη δικαιώματα διεκδικούσαν και οι εργάτες στο Σικάγο τις ταραγμένες εκείνες ημέρες του Μάη του 1886. Οι μαζικές απεργίες στην πόλη των Ανέμων, αλλά και σε άλλες πόλεις της αμερικανικής επικράτειας ενόχλησαν το καθεστώς. Και τότε ήταν που η καταστολή επιστρατεύτηκε για να διαλυθούν οι ενοχλητικές συγκεντρώσεις.

Την πρώτη Μαΐου, απεργοσπάστες και αστυνομικοί βαρούν στο ψαχνό και αφήνουν τέσσερις απεργούς νεκρούς και άγνωστο – ακόμη και στις μέρες μας- αριθμό τραυματιών, με αποτέλεσμα να εξοργίσουν τους αποφασισμένους εργάτες. Στη συγκέντρωση κατά της αστυνομικής βίας που ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερο, η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Περισσότεροι από 100.000 εξοργισμένοι απεργοί έχουν κατακλύσει την πλατεία Χέιμαρκετ έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις καταστολής. 

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όλοι ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσει αιματοχυσία. Και τότε είναι που ένα χέρι άγνωστης προέλευσης εκτοξεύει από το μέρος των εργατών μία βόμβα, η οποία δίνει την αφορμή που έψαχνε η αστυνομία, σε μία ενέργεια που είχε έντονη αποφορά προβοκάτσιας. Τα πυροβόλα κροταλίζουν προς το μέρος των απεργών.

Το πανικόβλητο πλήθος τρέχει να σωθεί, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που σωριάζονται στο έδαφος νεκροί ή τραυματίες. Ο ακριβής αριθμός των εργατών που έχασαν τη ζωή τους στη σφαγή του Χέιμαρκετ ακόμα και στις μέρες μας παραμένει άγνωστος. Οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν οκτώ άτομα και τα κατηγορούν ως ενορχηστρωτές των επεισοδίων, με τις δίκες που ακολούθησαν να χαρακτηρίζονται «παρωδίες». 

Τέσσερις άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο και ένας αυτοκτόνησε, ωστόσο ποτέ δεν αποδείχθηκε η ενοχή τους. Ήταν ένας τρόπος για να σωπάσουν οι ενοχλητικές φωνές που στάθηκαν πρωτοπόροι στη δημιουργία του πρώτου ισχυρού εργατικού κινήματος στα παγκόσμια χρονικά το οποίο κέρδισε σημαντικές κατακτήσεις οι οποίες σε πολλές χώρες διαφυλάχθηκαν μέχρι και στις ημέρες μας. 

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα σαρώνει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με τις κυβερνήσεις εις το όνομα της οικονομικής κρίσης να διαγράφουν -σχεδόν πάντα με το ζόρι- ότι με κόπο και αίμα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι έπειτα από πολλά χρόνια αγώνων, και σε αντάλλαγμα λαμβάνουν την «ανάπτυξη» των ειδικών οικονομικών ζωνών, των 300 ευρώ το μήνα και της εξαθλίωσης των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Παναγιώτης Βελισσάρης

http://newpost.gr