Πακιστανοί “αγιοβασίληδες” έλεγαν τα κάλαντα σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας ανά δύο ή ανά τρεις. Υπήρχαν δε και ορισμένοι ανυποψίαστοι που στο κουδούνισμα της πόρτας ανταποκρίθηκαν να ανοίξουν. Ένας Θεός ξέρει πως θα ένιωσαν όταν αντίκριζαν μελαμψούς ασιάτες εκπροσώπους φανατισμένου δόγματος με κόκκινους σκούφους να τραγουδούν: “Αρκιμινιά κι αρκικρονιά, ψιλί μο δεντρολιμπανιά, κι αρκί κι αρκί καλο μας κρόνος”…
“Το πρώτο πράγμα που είπα μέσα μου” όπως μου εξομολογήθηκε μια γνωστή ήταν “τι μα@…κια έκανα και άνοιξα!”. Προφανώς μπροστά ακόμη και στα κέρματα, τις υποδιαιρέσεις του ευρώ η αγάπη για τον Μωάμεθ πηγαίνει περίπατο. Η Σαρία καθώς και το αυτομαστίγωμα μπορούν να περιμένουν. Τώρα είναι μέρες αγάπης ή ακόμη καλύτερα είσπραξης. Άλλωστε ακόμη κι αν δεν έχουν, από φόβο και μόνο που θα μας δουν κάτι θα μας δώσουν! Έχουμε χρόνο για να φανατιστούμε ξανά. Ας ντυθούμε λοιπόν με τα ρούχα των καταναλωτικών προτύπων της μισερής Δύσης. Άλλωστε ο σκοπός τελικά αγιάζει τα μέσα. Αλλά εδώ που καταντήσαμε μόνο οι πακιστανοί μπορούν να ψάλλουν τα κάλαντα με ασφάλεια. Δε θα τολμήσει να τους αγγίξει κανείς σε αντίθεση με τα παιδάκια που κάποτε ξεχύνονταν ανέμελα στους δρόμους και τις γειτονιές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.