Τα σχέδια υπάρχουν για να ανατρέπονται…

Απ’ ότι φαίνεται, οι περισσότεροι ιθύνοντες στην Ελλάδα περίμεναν το ίδιο το ΔΝΤ ν’ ακυρώσει την πολιτική λιτότητας, ώστε ως ουραγοί να τους ακολουθήσουν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ωστόσο, αποτελεί περιφερειακό όργανο των παγκόσμιων τοκογλύφων και των λεγόμενων «μπάνκστερς».

Είναι, κατά την άποψή μας, αφελές να νομίζει κάποιος ότι πράγματι έγινε λάθος εκτίμηση από τους μεγάλο-οικονομολόγους του ΔΝΤ και οι αρχικές προθέσεις ήταν ειλικρινείς. Θυμηθείτε τι γράφαμε.

Τι συνέβη, όμως, στην Ελλάδα; «Φουσκώθηκε» τεχνηέντως το έλλειμμα και παρουσιάστηκε η είσοδος στο ΔΝΤ ως μονόδρομος.  Στην συνέχεια αφεθήκαμε στις «ορέξεις» των δανειστών και όσων κρύβονται από πίσω, χωρίς τις στοιχειώδεις δικλίδες ασφαλείας. Οι διεθνείς υπάλληλοι μας έδωσαν μεν τον στόχο αλλά το αναπτυξιακό κομμάτι το άφησαν στα χέρια μας. Καταλαβαίνετε; Παρ’ όλη την σκευωρία εισόδου στο ΔΝΤ, υπήρχαν και υπάρχουν περιθώρια ελιγμών.

Δυστυχώς, όμως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρχε όρεξη, βούληση και πάνω απ’ όλα μεράκι, προκειμένου ν’ ανανήψει η χώρα. Όντες συνηθισμένοι στον μεταπρατισμό οι Ελλαδίτες πολιτικοί και οι οικονομολόγοι που τους συνόδευαν, περίμεναν δηλώσεις του ΔΝΤ για να τοποθετηθούν. Ελληνική στρατηγική δεν υπήρχε. Το ΔΝΤ στις περισσότερες χώρες που είχε πάει, είχε πράγματι καταρρακώσει τις οικονομίες τους. Εντούτοις υπήρχαν και χώρες, όπως π.χ. η Τουρκία, οι οποίες μειώνοντας την φορολογία και ενισχύοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία, ανάνηψαν.

Εν κατακλείδι το σχέδιο υπάρχει και έχει ως εξής: Οι πολίτες, επειδή θα αδυνατούν  να πληρώνουν τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, τα χαράτσια στα ακίνητα καθώς και τους πράσινους φόρους, των οποίων τα λεφτά πάνε στο εξωτερικό προς διαχείρισή τους από μεγάλο-«οικολόγους», θα θελήσουν να ξεφορτωθούν πρόσθετα βάρη. Επομένως θα παραχωρούν κατά συρροή την ιδιωτική τους περιουσία στο Δημόσιο. Βάσει αγγλικού Δικαίου, εφόσον η χώρα δεν θα είναι σε θέση να εξοφλήσει το μη βιώσιμο «χρέος», η δεσμευμένη από το κράτος ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα περάσει σε ξένα χέρια, πιθανότατα σε πολυεθνικές, οι οποίες με την σειρά τους θα συγκεντρώσουν τον πλούτο σε μια υπέρ-πολυεθνική εταιρεία. Πάνω σ’ αυτήν θα στηθεί το παγκόσμιο κέντρο αποφάσεων, αφού όποιος έχει το money έχει και το honey.

Πολλές φορές, όμως, συμβαίνει, τα σχέδια ν’ ανατρέπονται ή έστω να παρεκκλίνουν από την αρχική τους πορεία. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο. Διαφθορά και μεταπρατισμός πρέπει να λάβουν τέλος. Τα κόμματα οφείλουν να ρίξουν τους τόνους και να βάλουν το συμφέρον της χώρας πάνω από τις όποιες ιδεοληψίες. Ειδάλλως, σε περίπτωση μάλιστα, που και το επόμενο φορολογικό νομοσχέδιο γραφεί στο πνεύμα του τελευταίου, προμηνύεται μεγάλο «μπάχαλο».

ΠΥΓΜΗ.gr