Ὁ «Σουλεϊμᾶν», ἡ Παναγία καὶ οἱ σύγχρονοι ῥαγιάδες

Στὴν μακραίωνη Ἱστορία του τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος, τὸ λίκνο τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, γνώρισε ἀναρίθμητες στιγμὲς Ἡρωισμοῦ καὶ Δόξας. Πάντοτε οἱ Ἕλληνες, μὲ τὰ πεπραγμένα τους, ἄφηναν παρακαταθήκη στὶς νεότερες γενιές, γενναῖες πράξεις ὡς παράδειγμα.
Μια ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες αὐτὲς στιγμές, οἱ ὁποῖες γιγάντωσαν τὸν Ἑλληνισμὸ στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ἀποτελεῖ καὶ τὸ Ὁλοκαύτωμα τῆς Κουτσούφλιανης, στὶς 13 Μαΐου 1898. Ἡ ἥττα μας στὸν Ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο τοῦ 1897 εἶχε ὡς ἐδαφικὴ ἀπώλεια, γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὸ ὀρεινὸ αὐτὸ χωριὸ τῆς Πίνδου, ἀνάμεσα στὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, μὲ ἀποτέλεσμα -ὅταν ἐπικυρώθηκε ἡ παράδοση τοῦ χωριοῦ στὴν τουρκία-, οἱ κάτοικοί του νὰ κάψουν τὰ σπίτια τους καὶ παίρνοντας μαζί τους τὰ ὀστᾶ τῶν προγόνων τους νὰ
φύγουν γιὰ τὸ ἐλεύθερο Ἑλληνικὸ ἔδαφος, δημιουργώντας ἕνα νέο χωριό, τὴν σημερινὴ Παναγία, στὸν Νομὸ Τρικάλων.
Λέγεται ὅτι ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται ὡς φάρσα, ἐνῶ ὁρισμένοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἐπαναλαμβάνεται ὡς τραγωδία, ὅταν τὰ Ἔθνη ξεχνοῦν τὴν...
Ἱστορία τους. Στὴν δεύτερη περίπτωση ἡ τραγωδία, ὁρισμένες φορές, ἀνακατεύεται καὶ μὲ τὴν ἀηδία... Γιατί ὅλα αὐτά; Ἐπειδή, ὅπως ἀναφέρει ἡ ''εἴδηση'', ὁ τοῦρκος ἠθοποιὸς Χαλὶτ Ἐργκέντς, ὁ ὁποῖος εἶναι γνωστὸς καὶ ὡς '''Σουλεϊμάν ὁ μεγαλοπρεπὴς'' (λόγω τοῦ ρόλου του στὴν ὁμώνυμη τηλεοπτικὴ σειρά), ''σκέφτεται πολὺ σοβαρὰ νὰ ἐπενδύσει στὴν χώρα μας καὶ νὰ φτιάξει ἕνα σαλὲ στὴν Παναγία λόγω τῆς ἐξαιρετικῆς ἐντύπωσης ποὺ τοῦ ἔκανε ἡ ὀμορφιὰ τοῦ φυσικοῦ τοπίου στὴν εὐρύτερη περιοχή''. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αἰσθάνθηκα πάρα πολὺ ἄσχημα στὸ ἄκουσμα τῆς εἴδησης. Τὸ χωριὸ αὐτὸ εἶναι ὁ τόπος γέννησης καὶ καταγωγῆς μου. Καὶ αἰσθάνθηκα ἀκόμη πιὸ ἄσχημα μαθαίνοντας πὼς ὑπάρχουν κάποιοι ντόπιοι, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάστηκαν μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς εἴδησης. Γιατί τὸ ''σαλὲ'' φέρνει ''μπίζνες''.

Καὶ αὐτές, μὲ τὴν σειρά τους, φέρνουν λεφτά. Καὶ τὰ λεφτὰ γιὰ κάποιους εἶναι ὑπεράνω ὅλων. Ἄλλοι ἀφαιροῦν ἀνθρώπινες ζωὲς προκειμένου νὰ τὰ ἀποκτήσουν. Ἄλλοι, ὅμως, ἀφαιροῦν κάθε ἴχνος εὐθιξίας, συνείδησης καὶ φιλότιμου ἀπέναντι στὴν Ἱστορία τοῦ τόπου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, σὲ βάρος τῆς Ἱστορίας τῆς Παναγίας, ὡς φυσικῆς συνέχειας τῆς Κουτσούφλιανης καὶ τοῦ Ἡρωικοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ 1898. Κάθομαι, λοιπόν, καὶ προσπαθῶ νὰ σκεφτῶ ''ψύχραιμα'', ὅπως λένε, γύρω ἀπὸ τὸ ὅλο ζήτημα. Ἡ ψυχραιμία, ὅμως, ἑνὸς Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος ἔχει Ἐθνικὴ Συνείδηση καὶ ἐμπεριστατωμένη Γνώση τῆς Ἱστορίας (Ἑλληνικῆς καὶ Παγκόσμιας) βρίσκεται στὴν ἐντελῶς ἀντίθετη ὄχθη ἀπὸ τὴν ''ψύχραιμη'' στάση κάποιων ἄλλων. Ἕνας τοῦρκος, ποὺ πρωταγωνιστεῖ μάλιστα σὲ ἕνα ἀνθελληνικὸ σήριαλ, σκοπεύει νὰ ''ἐπενδύσει'' στὴν Ἑλληνικὴ Γῆ. Κάποτε, σ' αὐτὸν ἐδῶ τὸν εὐλογημένο Τόπο, ὅταν κάποιοι βάρβαροι ζητοῦσαν ''γήν καὶ ὓδωρ'', τοὺς περίμενε ὁ πάτος τοῦ πηγαδιοῦ... Τώρα βρίσκουν καὶ πιθανοὺς ''νενέκους'', πρόθυμους νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσουν. Κάποτε οἱ βάρβαροι προσπαθοῦσαν νὰ ὑποτάξουν μὲ τὴν βία, μὲ τὰ ὄπλα, αὐτὴν τὴν Χώρα. Άλλοτε τὰ κατάφερναν, ἄλλοτε ὄχι.

Σήμερα χρησιμοποιοῦν διαφορετικὲς μεθόδους. Η ''νέα τουρκοκρατία'' ἔρχεται μὲ τὴν πολιτιστικὴ ἀλλοτρίωση, μὲ τὴν παραχάραξη τῆς Ἱστορικῆς ἀλήθειας, μὲ τὸν ἐξωραϊσμὸ τῶν αἱμοσταγῶν δολοφόνων ὡς ''ἀναγκαίου γείτονα'', τὴν ἀνήθικη ταύτιση θύτη καὶ θύματος. ''Ἔλα, ρὲ φίλε, μὰ ποῦ ζεῖς ἐπιτέλους'' θὰ ἀναρωτηθεῖ ὁ '''πολιτικά ὀρθὸς'' συμπατριώτης μου. Ἔλα ντέ, ποῦ ζῶ; Σίγουρα δὲν ζῶ στὴν ἐποχὴ τῶν προγόνων μου, οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν τὴν ἀθάνατη Ἐποποιία τοῦ 1898. Καὶ εὐτυχῶς δηλαδή, γιατί τί θὰ μποροῦσα νὰ τοὺς πῶ; Ὅτι κάποιοι σύγχρονοι ἀπόγονοί τους, ὄχι μόνο δὲν ἔχουν ἀντίρρηση γιὰ τὸ ἐν λόγω, ἐπερχόμενο, αἶσχος ἀλλὰ τὸ διατυμπανίζουν κιόλας ὡς μία ''μεγάλη ἐπιτυχία''; Ὁ διεθνισμός, ἀνέκαθεν, εἶχε πολλαπλὸ πρόσωπο. Καὶ ὁ κοσμοπολιτισμός, μὲ τὴν παραφυάδα τοῦ λεγόμενου lifestyle, εἶναι ἕνα ἀπὸ αὐτά. Διότι ὁ κοσμοπολιτισμός, ὅπως καὶ τὸ κεφάλαιο, δὲν ἔχει Πατρίδα. Ἑπομένως, δὲν ἔχει Ἦθος, Σεβασμό, Ἀρχές, Ἀξίες, στοιχεῖα ποὺ συμβαδίζουν μὲ τὴν ἔννοια τῆς Πατρίδας. Τὸ χρῆμα, οἱ ''ἐπενδύσεις'', οἱ ''μπίζνες'' γενικά, ἀποτελοῦν τὴν μόνη ὀντότητα, τὴν ὁποία ὑποστηρίζουν, τὸν ''θεὸ'' ποὺ λατρεύουν οἱ θιασῶτες τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ. Γι' αὐτούς, ὅλα πωλοῦνται καὶ ὅλα ἀγοράζονται. Ἀποπατοῦν στὰ Ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος, ἀσελγώντας ἀσύστολα πάνω στὴν μνήμη τῶν Ἡρώων τοῦ Ἔθνους μας.
Οἱ Κλέφτες καὶ οἱ Ἁρματολοί, οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 ἀποτελοῦν ἀρνητικὸ παράδειγμα, γιατί ἁπλούστατα δὲν φέρνουν κέρδη, θετικοὺς ἰσολογισμοὺς καὶ αὔξηση τῶν τραπεζικῶν λογαριασμῶν. Τώρα, θετικὰ πρότυπα θεωροῦνται οἱ σύγχρονοι ραγιάδες καὶ τουρκοπροσκυνημένοι, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν εἶναι ''γενίτσαροι'' ἢ ''γιουσουφάκια''... Ἡ Ἱστορία, ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ γράφεται μὲ βάση τὶς ἄπληστες χρηματικὲς ἀνάγκες τοῦ καθενός, οἱ ὁποῖες σὲ πολλὲς περιπτώσεις βρίσκονται ὑπεράνω ὁποιασδήποτε Ἐθνικῆς εὐαισθησίας. Ἡ Ἱστορία γράφεται μὲ βάση τὸ εἰδικὸ βάρος ποὺ κουβαλᾶ κάθε Ἔθνος στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων. Εξ αὐτοῦ τοῦ λόγου (καὶ ὄχι μόνον) τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ὀφείλει νὰ προασπίζει τὸ κορυφαῖο εἰδικό του βάρος, νὰ θυμίζει (καὶ νὰ ὑπενθυμίζει) μὲ τὴν Ἱστορική του διαδρομὴ ὅτι ἔχει σχέση μὲ τοὺς Ἀετοὺς καὶ ὄχι μὲ τὶς κότες... Μὲ τὸν Κολοκοτρώνη καὶ ὄχι μὲ τὸν νενέκο... Γι' αὐτό, λοιπόν, ὁ ''Σουλεϊμᾶν'' εἶναι ἀνεπιθύμητος ἐθνικά, κοινωνικά, ἱστορικά, ἠθικὰ (καὶ) στὴν Παναγία. Το ἀπαιτεῖ, πρῶτα ἀπ' ὅλα, ἡ Ἱστορία τοῦ Ὁλοκαυτώματος τοῦ 1898. Τὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἀναγκαιότητα γιὰ μία Ἑλλάδα, ἡ ὁποία θὰ μπορέσει κάποτε νὰ ἀνήκει καὶ πάλι στοὺς Ἕλληνες. Γιατί τὸ Αἷμα τῶν Ἀγωνιστῶν εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸ χρῆμα τῶν τραπεζιτῶν. Εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὰ ''σαλὲ'' καὶ τὶς ἀδηφάγες ὀρέξεις τοῦ κάθε ἀπόγονού του πραγματικοῦ Σουλεϊμᾶν, ὁ ὁποῖος κατακρεουργοῦσε Ἕλληνες.

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ἐτυμηγορία τῆς Ἱστορίας θὰ εἶναι σαφὴς γιὰ ὅλους αὐτοὺς πού, ''ἐλαφρὰ τὴν καρδία'', χαριεντίζονται μὲ τὸν ἀπόγονο τῶν σφαγέων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Παντελῶς ἀρνητική...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΣΙΑΚΑΣ
Από το orthodoxia-ellhnismos
http://www.kalyterotera.gr/2013/01/blog-post_4275.html