Έχοντας αναφερθεί πολλάκις στα προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη διαφάνειας και η μη πρόσβαση όλων των ανθρώπων στα πραγματικά αγαθά και στο κλειστό μοντέλο διοίκησης που έχει επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα, με σύμμαχο το σοσιαλιστικό, με τα διάφορα μέσα που χρησιμοποιεί, είναι φανερό πως όλος ο κόσμος μας σε βασικά του σημεία, βασίζεται σε ένα τίποτα, σε ένα ψέμα, σε μια φούσκα!
Δυο από τα πιο γνωστά τέτοια “πειράματα” Ανοιχτού Κώδικα στην ίδια την ζωή είναι αυτό της Μαρινελαντα που συμβαίνει αυτή την στιγμή, καθώς και του Wörgl, το 1931.
Η ουτοπία με την έννοια του ανέφικτου, είναι αυτή που προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους το καπιταλιστικό σύστημα, μέσω κυβερνήσεων και πολυεθνικών. Η ευτοπία από την άλλη είναι αυτό που μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι μόνοι τους, χωρίς σωτήρες, χωρίς αφεντικά, μα με αυτοργάνωση και οριζόντια διοίκηση.
Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος «κουβαλάει» στο DNA του κάποιες τάσεις, είναι απολύτως βέβαιο ότι το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα διαμορφωθεί καθορίζει το αν οι «καλές» ή «κακές» του τάσεις θα καλλιεργηθούν ή θα αποδυναμωθούν…
Το Οικονομικό σύστημα που επικρατεί στον κόσμο μας τους τελευταίους αιώνες είναι το μονεταριστικό χρηματοπιστωτικό, η οικονομία του χρήματος δηλαδή.
Το οικονομικό αυτό καπιταλιστικό σύστημα ή σύστημα τα ελεύθερης αγοράς, μπορεί όταν δημιουργήθηκε να ήταν το καλύτερο δυνατόν (!?) αλλά στην εξέλιξή του, γίνεται όλο κ πιο συγκεντρωτικό, όλο κ πιο αδιέξοδο για την πλειοψηφία των πολιτών όλου του κόσμου. Το χρήμα «κινείται» δια μέσω του χρέους (που απλά σημαίνει ότι αν δεν χρώσταγε κανένας σε αυτό τον κόσμο δεν θα υπήρχε να κυκλοφορεί ούτε σεντς).
Εμείς όμως, στον 21ο αιώνα, ζούμε σε μια κοινωνία όπου ΟΛΟΙ χρωστάνε σε ΟΛΟΥΣ ακόμα και απίστευτα, μυθικά ποσά, που μόνο σαν αριθμούς μπορεί να τα δει κάποιος στις περισσότερες περιπτώσεις…
Είναι ένα σύστημα φτιαγμένο να λειτουργεί έτσι, προς όφελος των λίγων, δεν είναι φτιαγμένο για την ευημερία όλων.
Οι υποτιθέμενες προσπάθειες που κάνουν οι ανά τον κόσμο «ειδικοί» του χρήματος (τραπεζίτες, οργανισμοί, φορείς, πολιτικοί, οικονομολόγοι κλπ) για να βρουν δίκαιους τρόπους κατανομής και ελάφρυνσης των φτωχών και δυστυχισμένων είναι τουλάχιστον υποκριτικές κ ψεύτικες.
Από την άλλη μεριά, αν δει προσεκτικά κάποιος, θα διαπιστώσει ότι η κοινή βάση σχεδόν όλων των κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα αιώνες τώρα είναι οικονομική, θα διαπιστώσει επίσης εύκολα ότι ζούμε σε κοινωνία στέρησης και σπανιότητας των αγαθών και των υπηρεσιών, με την έννοια της πρόσβασης ΟΛΩΝ.
Η φτώχεια, ο πόλεμος, η εγκληματικότητα, οι διακρίσεις, οι ανισότητες, η ανεργία, η μετανάστευση, τα ναρκωτικά, η πορνεία, το εμπόριο όπλων κλπ είναι φαινόμενα η βάση των οποίων είναι οικονομική.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η εξάντληση των πόρων έχει να κάνει με το οικονομικό μοντέλο που κυριαρχεί. Αναρωτιέμαι πόσα χρόνια ή αιώνες θα χρειαστεί ο άνθρωπος για να καταλάβει ότι αυτό που χρειάζεται να αλλάξει ριζικά στις κοινωνίες του είναι το οικονομικό σύστημα κ όχι τους πολιτικούς και άλλους σωτήρες…
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι αυτό το οικονομικό μοντέλο, το μονεταριστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εντελώς αποτυχημένο, άχρηστο και επικίνδυνο σχεδόν για όλους.
Το Οικονομικό αυτό σύστημα απλά δεν είναι φτιαγμένο για το όφελος ΟΛΩΝ και δυστυχώς δεν μπορεί να διορθωθεί, να βελτιωθεί ριζικά για το όφελος όλων!!! Μπορεί μονάχα να αντικατασταθεί!!!
Το γεγονός ότι όλοι γεννηθήκαμε μέσα σε αυτό το οικονομικό μοντέλο ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο καλύτερο κ δικαιότερο!!! Τώρα θα αναρωτιέστε βέβαια πιο οικονομικό σύστημα θα μπορούσε να αντικαταστήσει το παρών και να λειτουργήσει για το όφελος ΟΛΩΝ των ανθρώπων. Και έχετε φυσικά απόλυτο δίκιο.
Αρκετά πια…είναι πολύ εύκολο να κρίνεις και να κατηγορείς χωρίς να προτείνεις κάτι πραγματικά ΡΙΖΙΚΟ ώστε όλος αυτός ο εφιάλτης να πάψει μια για πάντα από τον κόσμο μας.
Ξεκάθαρα λοιπόν φίλοι μου, το μόνο Οικονομικό μοντέλο-σχέδιο που μπορεί να αντικαταστήσει το παρών και να υπάρχει για το όφελος ΟΛΩΝ είναι αυτό που θα βασίζεται αποκλειστικά κ μόνο στους υπάρχοντες διαθέσιμους πόρους, οι οποίοι δεν θα ανήκουν σε κάποια ελίτ όπως συμβαίνει στον κόσμο μας τους τελευταίους αιώνες….μα θα αποτελούν, αυτονόητα, κοινή παγκόσμια κληρονομιά όλου του ανθρώπινου είδους.
Που θα στηρίζεται στις σύγχρονες γνώσεις μας για τον κόσμο μας, στις επιστήμες και την σύγχρονη τεχνολογία με τις απεριόριστες δυνατότητές τους.
Δυστυχώς, στο σύγχρονο κόσμο μας, τα παραπάνω «εργαλεία» στη διαδρομή τους μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελούν άλλη μια πηγή κέρδους και όχι προσφορά στην ανθρώπινη κοινότητα, δεν έχουν όλοι πρόσβαση. Φυσικά καταλαβαίνετε ότι αυτό που περιγράφω σημαίνει ότι μιλάμε για μια ανθρωπότητα ουσιαστικά και πραγματικά ενωμένη, που λειτουργεί για το καλό όλων.
Θα ήτανε σίγουρα πολύ δύσκολο να σας εξηγήσω και να σας πω πολλά σχετικά με το παγκόσμιο κοινωνικό σχέδιο VENUS PROJECT και την Οικονομία που βασίζεται στους Πόρους, το οποίο είναι η ΠΡΟΤΑΣΗ. Να σας πω απλά ότι το VP «βλέπει» τον κόσμο σαν ένα ενιαίο εν δυνάμει οργανισμό και την ανθρώπινη κοινότητα ως μια μεγάλη οικογένεια καθώς ΟΛΟΙ οι μεταξύ των ανθρώπων διαχωρισμοί είναι κατασκευασμένοι μέσα σε αυτό το κατεστημένο μοντέλο που ζούμε.
Μοναδικός στόχος είναι η επίλυση των προβλημάτων όλων των ανθρώπων και όχι το κέρδος μιας ελίτ που της ανήκουν οι πόροι. Μοναδικά εργαλεία, όπως είπα κ παραπάνω, είναι οι επιστήμες και η τεχνολογία, που αν χρησιμοποιηθούν συνετά μπορούν να καλύψουν όλες τις ανάγκες όλων των ανθρώπων και παράλληλα να προστατέψουν το περιβάλλον που μέσα σε αυτό το οικονομικό μοντέλο που ζούμε χρησιμοποιείται και αυτό για το κέρδος κάποιων.
ΟΙ 10 Ενδείξεις ότι Ζούμε σε μια Ψεύτικη Οικονομία!
(όπου Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, μπορείτε να βάλετε και Ευρωπαϊκή, με τα δικά μας δεδομένα. Η δε έννοια του “Αμερικάνικου Ονείρου”, δεν χρίζει ανάλυσης, Την ζήσαμε και την πληρώνουμε (πολύ άσχημα)….
Ήρθε η ώρα να παραδεχθούμε ότι ζούμε σε μια ψεύτικη οικονομία. Καπνός και καθρέφτες χρησιμοποιούνται για να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η οικονομία είναι πραγματική˙ αλλά είναι όλα μια περίτεχνη ψευδαίσθηση.
Τη μια μέρα ακούμε από τους εκπροσώπους του Συστήματος να μιλάνε με ενθουσιασμό για «πράσινα βλαστάρια» και την αμέσως επόμενη μέρα (για να μη σας πω και την ίδια, δηλαδή) παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τα δημοσιονομικά βράχια που έρχονται να μας κατατροπώσουν και τις προειδοποιήσεις περί επείγουσας ανάγκης για απεριόριστες διασώσεις / bailouts από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve).
Ακούμε τους ανθρώπους, όχι απλά να ικετεύουν αλλά στην κυριολεξία, να επαιτούν για μια θέση εργασίας και τους πολιτικούς να υπόσχονται˙ αλλά οι πολιτικοί δε μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Βλέπουμε τους ανθρώπους έξω να ψωνίζουν και πιστεύουμε πως όλα βαίνουν καλώς, ενώ στην πραγματικότητα η αγορά βουλιάζει. Η καταναλωτική οικονομία είναι ακμάζουσα μόνον φαινομενικά, καθώς τα πάντα αγοράζονται με πίστωση.
Τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να μας αποσπούν την προσοχή από το να δούμε κάτι πραγματικό. Βλέπουμε τα μέσα ενημέρωσης να δοξάζουν την τάδε ή τον δείνα που πλούτισε με το να είναι διάσημος, και έγινε γνωστός απλώς γιατί ήταν πλούσιος. Μαθαίνουμε ποιος παντρεύτηκε με ποια, ποιος χώρισε και γιατί. Όλα τα μαθαίνουμε, εκτός από αυτά που θα έπρεπε να ξέρουμε.
Εν τω μεταξύ, τα χρηματοπιστωτικά μέσα ενημέρωσης κάνουν την οικονομία να φαίνεται περίπλοκη και ban-άρουν (απαγορεύουν) από τα ερτζιανά τους κύματα, όποιον μιλάει με ειλικρίνεια για την οικονομία. Είναι να απορεί κανείς γιατί οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και επικρατεί μια σύγχυση σχετικά με την οικονομία; Ελπίζω, λοιπόν, αυτά τα σημάδια ότι ζούμε σε μια ψεύτικη οικονομία, να βοηθήσουν να ξεκαθαρίσουμε -ένα μέρος- έστω αυτής της σύγχυσης.
1. Ψεύτικες Θέσεις Εργασίας:
Δεν είναι μόνο ότι οι “επίσημοι” αριθμοί της ανεργίας είναι μια απάτη αλλά και οι πραγματικές θέσεις εργασίας είναι ψεύτικες. Αναρωτηθείτε πόσα πολλά επαγγέλματα παράγουν πραγματικά κάτι που αξίζει; Το 80% των θέσεων εργασίας θα μπορούσε να εξαφανιστεί αύριο και να μην επηρεάσει τη βασική ανθρώπινη επιβίωση ή την ευτυχία στο ελάχιστο.
Ναι, στην κοινωνία μας -έτσι όπως είναι δομημένη- χρειαζόμαστε χρήματα για να επιβιώσουμε. Και η απασχόληση αμείβεται με χρήματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μια “δουλειά” έχει κάποιο πραγματικό όφελος για την κοινωνία. Για το κατά πόσον, όμως, μία θέση εργασίας διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην κοινωνία μας (και αν όχι, για ποιον τέλος πάντων λόγο συνεχίζει και υφίσταται αυτή η θέση εργασίας!) θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο 2ο σημείο.
2. Προβλήματα δημιουργούν οι θέσεις εργασίας, Όχι Λύσεις:
Δεν θα διορθώσουμε τα πραγματικά προβλήματα, διότι θα καταστρέψουμε περισσότερες ψεύτικες θέσεις εργασίας. Δε μπορούμε να τερματίσουμε τους πολέμους και να φέρουμε όλους τους μετέχοντες σπίτια τους, όταν το ποσοστό ανεργίας έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο.
Δε μπορούμε να τερματίσουμε τον πόλεμο για τα ναρκωτικά, γιατί τι θα τους κάναμε τότε όλους αυτούς τους, πράκτορες της δίωξης ναρκωτικών, τους φύλακες, το δικαστικό σύστημα, τους υπαλλήλους που είναι υπεύθυνοι για τις αναστολές αλλά και το υπόλοιπο προσωπικό που εργάζεται υποστηρικτικά;
Δε μπορούμε να απλοποιήσουμε τον φορολογικό κώδικα, επειδή οι λογιστές, οι καθηγητές της λογιστικής, και οι δικηγόροι θα έμεναν άνεργοι. Δε μπορούμε να μειώσουμε την γραφειοκρατία της κυβέρνησης ή τον εξορθολογισμό της υγειονομικής περίθαλψης, επειδή όλοι αυτοί οι κύριοι γραφειοκράτες έχουν πολύ λίγες άλλες αξιοσημείωτες ικανότητες. Δε μπορούμε να σταματήσουμε την κατασκοπεία των Αμερικανών, διότι απασχολεί σήμερα εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν μπορούμε να περιορίσουμε το καζίνο της Wall Street, γιατί αλλιώς δεν θα μείνει ούτε μία θέση εργασίας.
Τέλος, τι θα συμβεί στις πανεπιστημιακές θέσεις εργασίας, όταν οι άνθρωποι είτε συνειδητοποιήσουν πως το προϊόν τους (τα πτυχία που παίρνουμε από το πανεπιστήμιο) δεν αξίζει το κόστος είτε ανακαλύψουν ότι μπορούν να πάρουν την ίδια εκπαίδευση μέσω ιντερνέτ και μάλιστα, σχεδόν δωρεάν; Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε αυτά τα κατασκευασμένα προβλήματα για να δημιουργούν κάλπικη εργασία.
3. Το χρήμα δεν έχει καμμία αξία:
Το χρήμα είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από όλα. Χρήματα μας δανείζονται μόνο και μόνο για να υφίστανται αυθαίρετα επιτόκια, από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο. Έχουν αξία μόνο επειδή ένας νόμος λέει ότι έχουν αξία και η αξία αυξομειώνεται με βάση το πόση είναι η προσφορά στην οικονομία η οποία, και πάλι, ελέγχεται από ένα κερδοσκοπικό μονοπώλιο.
Η πραγματική τους αξία είναι το απόλυτο μηδέν, δεδομένου ότι είναι απλά ένα κομμάτι χαρτί με φανταχτερό μελάνι πάνω του! Τα μόνα πράγματα που έχουν πραγματική αξία για τον άνθρωπο είναι οι δεξιότητες (εργασίας), τα εργαλεία και τα υλικά, τα τρόφιμα, το νερό και η ενέργεια.
4. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αγοράζει τώρα το 90% του χρέους του Έθνους:
Μιλώντας για χρήματα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δανείζει χρήματα προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία εκδίδει ομόλογα για να καλύψει τις δαπάνες της. Αυτά τα ομόλογα πωλούνται στην ελεύθερη αγορά, μέσω δημοπρασιών, στους επενδυτές που πιστεύουν στην ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να υλοποιήσουν κάτι καλό με αυτά τα ομόλογα.
Προφανώς, οι ΗΠΑ δεν έχουν περισσότερους επενδυτές, διότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αγοράζει πλέον το 90% των νέων κρατικών ομολόγων. Αυτό ονομάζεται νόμιμη προσφορά χρέους ή κατ ‘ουσίαν, monetizing χρημάτων. Λειτουργεί με τέτοιον τρόπο ώστε να κρατήσει τα επιτόκια τεχνητά χαμηλά, επειδή θα έπρεπε να τα αυξήσουν για να προσελκύσουν εξωτερικούς “επενδυτές”.
Με άλλα λόγια, ολόκληρο το νομισματικό μας σύστημα είναι μία χάρτινη τίγρη, ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα, ή οποιαδήποτε αλληγορία θέλετε να χρησιμοποιήσετε για να περιγράψετε κάτι το ψεύτικο.
5. Ποια είναι η αξία του τίποτα;
Ο μηχανισμός διαμόρφωσης των τιμών ή η διαδικασία για τον προσδιορισμό της αξίας ενός περιουσιακού στοιχείου στην αγορά, έχει γίνει τόσο περίπλοκη που ο προσδιορισμός της πραγματικής αξίας του, γίνεται σχεδόν αδύνατος.
Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση δίνει επιχορηγήσεις για πράγματα όπως είναι τα τρόφιμα, τα καύσιμα, η εκπαίδευση, η στέγαση, η ασφάλιση, τα αυτοκίνητα, οι Φόροι, οι ρυθμίσεις (οι διακανονισμοί των δανείων) και οι νόμοι, αλλά και για τη χειραγώγηση της αξίας του χρήματος και τα επιτόκια, για το παιχνίδι της Wall Street επί των εμπορευμάτων.
Πώς λοιπόν ορίζεται η πραγματική αξία του οτιδήποτε; Για παράδειγμα, γιατί η ουγγιά της μαριχουάνας (ένα αγριόχορτο που μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε) να κοστίζει μέχρι και $ 500; Αυτή είναι η πραγματική αξία με βάση την εργασία και τα υλικά αλλά και την προσφορά και τη ζήτηση; Φυσικά όχι. Η αξία της είναι φουσκωμένη, κυρίως λόγω των νόμων και των κανονισμών.
6. Η Αποτυχία επιβραβεύεται:
Συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σε μια ψεύτικη οικονομία, όταν ανταμείβεται η αποτυχία και η επιτυχία τιμωρείται. Έχουν πει στους πολίτες όλου του κόσμο ότι πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι τους και να εργαστούν σκληρότερα ώστε -οι ίδιοι οι πολίτες!- να μπορέσουν να διασώσουν την κυβέρνηση, τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρείες, ακόμη και τις εταιρείες αυτοκινήτων. Και όταν δουλέψουν πιο σκληρά και επιτύχουν, θα φορολογούνται βαριά επ’ αόριστον για να πληρώνουν για αυτά τα απατηλά θεσμικά όργανα.
Ωστόσο, αυτή η άπειρη δημιουργία χρήματος και η φορολογία είναι έτη φωτός από την επίλυση της αιτίας του προβλήματος. Η πραγματικότητα είναι ότι οι λύσεις των τραπεζών είναι το πρόβλημα, εμπλουτίζοντας την κατηγορία των επενδυτών σε βάρος της μεσαίας τάξης. Οι παγκόσμιοι τραπεζίτες παίζουν με τα χρήματα των φορολογουμένων -και τα χρήματα των μελλοντικών γενεών- σε ένα παγκόσμιο Καζίνο Royale που είναι καταδικασμένο να αποτύχει, έτσι ώστε να μπορούν να πάρουν τα περιουσιακά στοιχεία των ανθρώπων. Και σ’ αυτό το παιχνίδι του παγκόσμιου καζίνο, παίζουν όλοι.
Αλλά τα δικά τους χρήματα τους είναι ψεύτικα ενώ τα δικά μας περιουσιακά στοιχεία είναι που τίθενται σε πραγματικό κίνδυνο!
7. Εταιρείες (Νομικά Πρόσωπα) που έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι οι ίδιες οι τιμωρίες:
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που έκρινε ότι οι εταιρείες έχουν ελεύθερα δικαίωμα λόγου πάνω στους ανθρώπους, ήταν ένα από τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο της δημοκρατίας. Χρηματικά συμφέροντα μπορούν πλέον να χρηματοδοτούν ανοιχτά τις εκλογές και να αγοράζουν τη νομοθεσία που χρειάζονται για να δρουν με ατιμωρησία. Οι Εταιρείες μπορεί να απαρτίζονται από ανθρώπους, αλλά δεν υποβάλλονται στο ίδιο πρότυπο της ανθρωπότητας.
8. Οι άνθρωποι αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται, με τα χρήματα που δεν έχουν!:
Σε μία απίστευτη δίνη χρέους που ολοένα και κλιμακώνεται, οι ανεξέλεγκτες δαπάνες της εκάστοτε κυβέρνησης, χωρίς επαρκή περιουσιακά στοιχεία για να ανταπεξέλθει σ’ αυτές, αντανακλώνται στη συμπεριφορά του καταναλωτή. Παρά τον πληθωρισμό, η αύξηση της ανεργίας, καθώς και η συνεχιζόμενη κατάρρευση στην αγορά ακινήτων, δεν έχει σταματήσει τις πιστωτικές δαπάνες.
Οι καταναλωτές αυξάνουν το δανεισμό τους. Η κάθε είδους δανειοδότηση, όπως δάνεια για αγορά αυτοκινήτου, φοιτητικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά, αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο και ο δανεισμός μέσω πιστωτικών καρτών.
Πιο ανησυχητικό, όμως, είναι το είδος του δανεισμού. Ο χειρότερος εν δυνάμει δανεισμός θα μπορούσε να είναι η αδυναμία επιστροφής αυτών των αρνητικών επενδύσεων, όπως είναι τα φοιτητικά δάνεια, οι πιστωτικές κάρτες, και τα αυτοκίνητα που προαναφέρθηκαν.
9. Οι επιχειρηματίες τιμωρούνται:
Έχει γίνει σχεδόν αδύνατον να διεξάγουμε μια απλή αυτάρκη ζωή. Η Ελλάδα έχει γίνει μια χώρα γεμάτη με γραφειοκρατικές διαδικασίες που ανατρέπει ενεργά τη δημιουργία μικρής επιχείρησης και ποινικοποιεί την ανεξαρτησία. Δεν υπάρχει ίσως κανένα καλύτερο παράδειγμα για αυτό από τις επιθέσεις που εξαπολύονται κατά της απόλυτης επιχειρηματικής προσπάθειας της αυτοδυναμίας, που δεν είναι άλλο από το οικογενειακό αγρόκτημα.
Μέσα από συλλογικά μοντέλα όπως αυτό της Agenda 21, οι μακροχρόνιες οικογενειακές φάρμες έκλεισαν και αντικαταστάθηκαν με «προστατευόμενες ζώνες».
Στην περίπτωση της Agenda 21, μια οικογενειακή φάρμα στρειδιών έκλεισε με βάση αποδεδειγμένα ψευδή επιστημονικά δεδομένα που είχαν ως στόχο να αποδείξουν αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και οικονομικές επιπτώσεις. Τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν εντελώς ψευδή και κατασκευασμένα. Έκλεισαν όμως μία τοπική οικογενειακή επιχείρηση 80 ετών, που προσέλκυε 50.000 τουρίστες ετησίως και έδινε εργασία, με πλήρη απασχόληση, σε 30 κατοίκους της περιοχής.
Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, τα ομοσπονδιακά κλεμμένα περιουσιακά στοιχεία, καταλήγουν στα χέρια των developers (developers = προγραμματιστές˙ κοινώς, αυτοί που προγραμματίζουν τις ζωές μας!) οι οποίοι δεν έχουν κανένα συμφέρον σε μια πραγματική τοπική οικονομία. Είναι αναπόσπαστο μέρος της κάθε ψεύτικης οικονομίας να δημιουργήσει εξάρτηση˙ μια εξάρτηση που δεν θα έπρεπε καν να υφίσταται!
10. Κατασκευασμένη δουλεία:
Πιστεύετε ότι η δουλεία πέθανε στη δεκαετία του 1800; Σκεφτείτε ξανά. Οι οικονομικοί εκτελεστές (κοινώς, οι δανειστές) έχουν υποδουλώσει με επιτυχία, ολόκληρα έθνη, ολόκληρες βιομηχανίες, κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις και σχεδόν κάθε άτομο στον πλανήτη. Και όλα αυτά μέσω του χρέους.
Και αγόρασαν τη δουλεία σας με χρήματα που δεν είχαν ποτέ˙ δημιούργησαν απλά από το πουθενά. Ακόμα κι αν ένα άτομο δεν έχει καμμία τραπεζική χρηματοδότηση ή πιστωτικές κάρτες, πληρώνει ακόμα την ιδιωτική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, μέσω του πληθωρισμού και των φόρων εισοδήματος. Ο συγγραφέας του «Confessions of an Economic Hit Man» (= Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Συντελεστή), ο John Perkins, θα έλεγε:
Έχει έρθει η ώρα για τις τράπεζες να συλλέγουν «λίβρα σάρκας» από τον μέσο πολίτη, επιβάλλοντας υψηλότερους φόρους, παρέχοντας λιγότερες κοινωνικές υπηρεσίες και δίνοντάς σας συντάξεις λιτότητας. Για μια διαφωτιστική εξήγηση ως προς το πώς ασκούν οι οικονομικοί εκτελεστές τη σκοτεινή μαγεία τους, μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο που ακολουθεί:
Εάν εξακολουθείτε και είστε μπερδεμένοι, δείτε αυτά τα 10 σημάδια και ίσως συνειδητοποιήσετε ότι θα μπορούσατε να θεωρήσετε εαυτόν, σκλάβο.
Όπως είπε ο George Carlin:
Το λένε το αμερικανικό όνειρο, γιατί πρέπει να είσαι κοιμισμένος για να το πιστέψεις.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑΒΟΥΝ ΣΕ ΟΜΑΔΙΚΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Θα ήταν, ήδη, αρκετά άσχημο αν περιοριζόταν σε μία μόνο χώρα, αλλά βιώνουμε τώρα ένα παγκόσμιο συλλογικό όνειρο που φαντασιώνεται μια κυβέρνηση που προσπαθεί (???) να βρει λύσεις, ακριβώς στην εγκοπή του χρόνου.
Ωστόσο, στον πραγματικό κόσμο, η κατάρρευση έχει αρχίσει για τα καλά. Μέχρις ότου να είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε τα 10 παραπάνω σημεία, θα παραμείνουμε στο έλεος μιας ψευδαίσθησης. Ωστόσο, υπάρχουν ενθαρρυντικές ενδείξεις μέσω διαμαρτυριών σε όλο τον κόσμο, οι εναλλακτικές διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών, και μυριάδες δημιουργικές λύσεις στις πλέον πληγείσες χώρες, όπως η Ισλανδία, η Ελλάδα, η Ισπανία.
Οι άνθρωποι αρχίζουν να ξυπνάνε από τον ύπνο/ λήθαργο στον οποίον είχαν πέσει, κοιτάζονται στον καθρέφτη και συνειδητοποιούν ότι το όνειρο της οικονομίας που τους πώλησαν, σχεδιάστηκε για να τους κάνει να αναζητήσουν λύσεις σε εντελώς λάθος κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.