Έξοδος διαφυγής

Όλοι σε κάποια χρονική στιγμή της ζωής μας αναζητούμε μία μικρή απομόνωση. Είναι το αποκούμπι του καθένα, μία μικρή, κρυφή φωλιά μέσα στη ζούγκλα της καθημερινότητας. Ο προσωπικός, συμβατός “φορτιστής” της ψυχής μας. Εκεί κατοικούν τα όνειρά μαζί με τις σκέψεις μας. Παντρεύονται οι αναμνήσεις με την περισυλλογή και γεννιούνται τα δάκρυα.

Χώρος ιερός, χώρος προσωπικός φτιαγμένος με μεράκι, μπορεί να είναι φανταστικός αλλά και αληθινός. Χειροπιαστός αλλά και νοητός αφού τα ερεθίσματα της ζωής, αυτής της ανθρώπινης περιπέτειας, είναι άπειρα και ποικίλουν σαν αντίδραση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Από το πρώτο άκουσμα της καρδιάς ενός εμβρύου δύο μόλις εκατοστών έως το πρώτο σκίρτημα στην αγκαλιά της μάνας.

Από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις, τα ατέλειωτα παιχνίδια και τις σκανταλιές έως τα βαθειά γεράματα.

Στιγμές χαράς και πόνου ντυμένες άλλοτε με χαρά και αγάπη και άλλοτε με θυμό και μίσος. Αναμνήσεις δυνατές, σαν αρχέγονα ένστικτα, βαθειά ριζωμένες μέσα στο υποσυνείδητο μας, μικρά στολίδια για την κρυφή φωλιά μας. Αλήθεια, πόσες φορές δεν νοσταλγήσαμε την αγαπημένη μας κρυψώνα αυτή που κρυβόμασταν μικροί μετά από κάθε σκανταλιά μας; Εκεί που χτίζαμε το κάστρο μας, την αλάνα με το χώμα που παίζαμε μπάλα, τις περιπέτειες που οργανώναμε κάθε μέρα και που τώρα πια αντικαταστήθηκαν από adventure games μέσω internet και pro evolution στη οθόνη ενός υπολογιστή.

Οι αναμνήσεις αποτελούν τη νοητή πλευρά αυτής της ιδιότυπης “εξόδου” και ξεπροβάλουν φορτίζοντας συγκινησιακά με την εμφάνισή τους σε κάθε περίσταση. Σαν μικρές νεράιδες μας παρασέρνουν στο ατέλειωτο χορό τους και γεμίζουν τα μάτια μας με δάκρυα χαράς ή λύπης. Οι αναμνήσεις είναι το όχημα αυτής της απόδρασης αλλά το έναυσμα το δίνουν οι αισθήσεις και τα συναισθήματα. Μία εικόνα, μία μυρωδιά, ένα γνώριμο άγγιγμα, το άκουσμα ενός ήχου αρκούν πολλές φορές για να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Οι αισθήσεις μας και όλο μας το σώμα λειτουργούν σαν αποδέκτες μυνημάτων. Είναι ένα ταξίδι που ξεκινάει από έξω προς τα μέσα. Είναι η πύλη της ψυχής μας.

Αυτό το ταξίδι όμως μπορεί να ξεκινήσει και αντίστροφα, από μέσα προς τα έξω, μέσω των συναισθημάτων μας. Η αγάπη για τα παιδιά μας, ο πόθος για τον ή την  σύντροφό μας, η απογοήτευση, ο θυμός, η ανάγκη για ηρεμία, για επικοινωνία, για συντροφικότητα, αλλά και για προσευχή, είναι ένα από τα πολλά συναισθήματα μέσα στην καθημερινότητά μας που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για ένα ταξίδι διαφυγής.

Για πολλούς  ανθρώπους υπάρχει ένας τόπος, ένα μέρος, ένας προσωπικός προορισμός, ένα καταφύγιο υπαρκτό και μη, αλλά πάντα καλά φυλαγμένο στην άκρη του μυαλού τους που το επισκέπτονται συχνά και με την πρώτη ευκαιρία. Υπάρχουν πολλοί προορισμοί και πολλά μέρη που μπορούμε να αγαπήσουμε και να γίνουν ο προσωπικός μας χώρος διαφυγής και μάλιστα πολύ πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε. Αναρωτιέμαι, αν  μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, εμείς με πόσες λέξεις θα περιγράφαμε το προσωπικό μας καταφύγιο, την προσωπική μας εικόνα διαφυγής;    

Η ζωή μας ολόκληρη είναι ένα μαγικό ταξίδι, μία μοναδική εμπειρία, γεμάτη αφετηρίες και προορισμούς, που μας χαρίζει καθημερινά μικρές δόσεις από τη γεύση της και από τη μυρωδιά της, μικρά στολίδια για την προσωπική μας κρυφή φωλιά. Είναι στο χέρι μας να τα κρατήσουμε και να τα διαφυλάξουμε αρπάζοντας κυριολεχτικά κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ανθρώπινης μας περιπέτειας, γιατί  αυτά θα είναι η προσωπική μας  “έξοδος διαφυγής”.

Carpe diem   ( Αδράξτε την ημέρα )

Από Β. Αλεξανδρή