Η οικονομική κατοχή

Vassilis Viliardos

Κατατέθηκε το απόγευμα της Παρασκευής στη Βουλή ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο, με τα προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης. Αυτή τη φορά περιέχει μόλις 120 άρθρα σε 120 σελίδες, ενώ οι συνοδευτικές εκθέσεις είναι άλλες 500 σελίδες. Τη
Δευτέρα θα ξεκινήσει, η συζήτησή του στις συναρμόδιες επιτροπές της Βουλής - ως συνήθως με τη διαδικασία του επείγοντος. Το πρωί της Τρίτης θα κληθούν να καταθέσουν τις απόψεις τους κοινωνικοί και συνδικαλιστικοί φορείς, χωρίς φυσικά να εισακουστούν και το βράδυ της ίδιας ημέρας θα ολοκληρωθεί η επεξεργασία του στις επιτροπές - προφανώς για τα μάτια του κόσμου. Την Τετάρτη θα αρχίσει η δήθεν συζήτησή του στην Ολομέλεια, η οποία θα διαρκέσει μέχρι αργά το βράδυ - ενώ θα ολοκληρωθεί την επομένη ημέρα, Πέμπτη 14 Ιουνίου, με την ψήφισή του.

Φυσικά όλα τα παραπάνω αποτελούν τυπικές διαδικασίες, κυριολεκτικά για το θεαθήναι - αφού όταν μία χώρα έχει παραχωρήσει τη νομοθετική της εξουσία μέσω των (παράνομων) μνημονίων και τον εισπρακτικό της μηχανισμό σε ξένους (υπουργείο οικονομικών, αρχή δημοσίων εσόδων, υπερταμείο κλπ.), διοικούμενη από κυβερνήσεις που ακολουθούν πιστά έξωθεν εντολές χωρίς δικό τους σχέδιο, ενώ δεν τηρείται καν το σύνταγμα της, τότε ασφαλώς είναι υπό «οικονομική κατοχή» και δεν δικαιούται να έχει άποψη. Σημειώνω εδώ πως αφού οι σημερινοί πόλεμοι είναι οικονομικοί και όχι στρατιωτικοί, ανάλογα διαμορφώνονται οι συνθήκες κατοχής των υποδουλωμένων χωρών - ενώ ένα κράτος υπό κατοχή, οπότε νομοτελειακά με κατοχική κυβέρνηση, πόσο μάλλον κάποιο που ηττήθηκε αμαχητί όπως η Ελλάδα, ασφαλώς δεν κυβερνάται δημοκρατικά, ούτε είναι ελεύθερο.

Ως εκ τούτου, το να διαμαρτύρονται ειρηνικά οι Πολίτες του σε σχέση με τους κεφαλικούς φόρους που τους επιβάλλονται, με τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής τους περιουσίας ή με τις παραχωρήσεις που απαιτούν οι δυνάμεις κατοχής, όπως στο θέμα της Μακεδονίας, είναι μεν θεμιτό, αλλά δεν έχει κανένα νόημα - αφού η χαμένη εθνική κυριαρχία δεν ανακτάται ποτέ με τέτοιου είδους ενέργειες. Απλά εκτονώνεται η οργή του πλήθους, του ετερόκλητου όχλου κατά την ορολογία της κυβέρνησης, έτσι ώστε να μην προκαλούνται προβλήματα στους κατακτητές - οι οποίοι δεν θέλουν να χάνουν άσκοπα το χρόνο τους.

Όσον αφορά τα εκάστοτε κόμματα που διαδέχονται το ένα το άλλο, όταν κρίνουν οι δυνάμεις κατοχής πως δεν εξυπηρετούν πια τα συμφέροντα τους, κυρίως όταν δεν εξασφαλίζουν την κοινωνική ηρεμία, τη συλλογική αποχαύνωση δηλαδή, δεν έχουν κανένα πρόβλημα - αφού το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι τα οικονομικά τους οφέλη, τα οποία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Σταδιακά πάντως οι ιθαγενείς συνηθίζουν στα νέα δεδομένα, οπότε σταματούν ακόμη και να διαμαρτύρονται - ενώ κατηγορούν αυτούς που αναδεικνύουν την εξαθλίωση τους και τα αίτια της, ισχυριζόμενοι πως δεν τους προτείνουν εκείνες τις λύσεις που οι ίδιοι γνωρίζουν μεν, αλλά δεν θέλουν ούτε να τις ακούν, προσποιούμενοι πως δεν καταλαβαίνουν.

thesecretrealtruth