Ο Εριχθόνιος ζει σε υπόγειες στοές του Αγίου Όρους;

του Ιωάννη Καρυοφυλάκη

Άγιον Όρος.

Ένας τόπος μυστηριακός που κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά του. Ένας τόπος αρχαίας δύναμης, άβατος και απροσπέλαστος για όσους έχουν δεθεί στην γκρίζα ψευδαίσθηση του ανθρωποκεντρικού μικρόκοσμού τους.

Ένας τόπος που ακροβατεί ανάμεσα στην άφθαρτη πνευματικότητα και την πρόσκαιρη υλιστική καθημερινότητα. Εκεί όπου οι προσευχές, οι στερήσεις και οι αγρυπνίες συναντούν τα ιερά σκάνδαλα και τον άκρατο πλουτισμό, ίσως να περιφέρεται ένα μυθικό πλάσμα ακόμα και στις μέρες μας.

Ο λόγος για ένα άρθρο του συγγραφέα – ερευνητή κ. Λίτσα στο περιοδικό ¨Τρίτο μάτι¨ (τεύχος 101, Φεβρουάριος 2002) όπου περιγράφει το οδοιπορικό του στο Άγιο Όρος. Σε μία παράγραφο του άρθρου του περιγράφει την κατάβαση του σε κάποιες υπόγειες στοές μοναστηριού και την συνάντηση του με ένα γιγαντόσωμο ανθρωπόμορφο πλάσμα. Παρακάτω το επίμαχο κείμενο.

“Είχαμε μόλις προσπεράσει μία εγκάρσια σήραγγα στη δική μας και σταθήκαμε για ένα λεπτό να συζητήσουμε – χαμηλόφωνα από ένστικτο – για το αν θα συνεχίζαμε την κατηφορική μας πορεία και για πόσο όταν ακούσαμε έναν απροσδιόριστο στην αρχή ήχο, ο οποίος φαινόταν ότι πλησίαζε από τη μία μεριά της σήραγγας που μόλις είχαμε προσπεράσει, προς τον δικό μας διάδρομο.

Σε λίγα δευτερόλεπτα ο ήχος έγινε πιο ευδιάκριτος και στιγμές αργότερα τελείως ξεκάθαρος: η δυνατή σφυρικτή ανάσα ενός μεγάλου ζώου και ο ήχος από πλαδαρές σάρκες που μετακινούντο στον πέτρινο διάδρομο! Αυτόματα συνεννοηθήκαμε με το βλέμμα, όπως μόνο δύο σύντροφοι σε παλαιούς αγώνες μπορούν να συνεννοηθούν και εγώ έπεσα μπρούμυτα στο δάπεδο του διαδρόμου ενώ ο Βασίλης όρθιος κολλούσε τη ράχη του και όλο του το σώμα, στον ένα από τους δύο τοίχους που μας πλαισίωναν. Έτσι σε μια βιαστική επιπόλαιη ματιά, στο αμυδρό φως, ο διάδρομος μπορούσε να δείχνει κενός, με ελάχιστα μικρότερων διαστάσεων διατομή.

Και τότε τον είδαμε! Πρόβαλε ολόκληρος με μακριά μαλλιά και γένια, ψηλός όσο το κεφάλι του να αγγίζει σχεδόν την οροφή του διαδρόμου, φαρδύς τόσο όσο σχεδόν και η σήραγγα, με το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει σαν τεράστιο φυσερό, όπως ανέπνεε βαθιά και ρυθμικά! Πέρασε βιαστικά από μπροστά μας, μόλις 8-10 μέτρα μακριά και χώθηκε στη συνέχεια του δρόμου του, γενόμενος άφαντος ενώ για δέκατα του δευτερολέπτου προλάβαμε να δούμε τις ουρές από τα φίδια που είχε για πόδια από τους μηρούς και κάτω, να σέρνονται πίσω από το πελώριο σώμα του Γίγαντα!”

Πραγματικότητα ή φαντασία; Τα συμπεράσματα δικά σας.

diadrastika.com