ANAΤΡΙΧΙΛΑ:Αυτό που βρήκαν οι νοσοκόμες μετά τον θάνατο του άνδρα άλλαξε την ζωή τους

Θα δακρύσετε!

Κάθε μέρα εκατοντάδες ηλικιωμένοι περιμένουν υπομονετικά σε κάποιο γηροκομείο κάποια επίσκεψη ή ένα τηλεφώνημα από την οικογένειά τους. Αλλά ενώ το τέλος τους πλησιάζει, η απογοήτευση γεμίζει την γέρικη καρδιά τους.

Όταν ένας ηλικιωμένος άνδρας πέθανε στο νοσοκομείο, οι νοσοκόμες που τακτοποίησαν το δωμάτιο μετά, βρήκαν κάτι που άγγιξε την καρδιά τους και έφερε δάκρυα στα μάτια τους.

Ανάμεσα στα προσωπικά υπάρχοντα του ασθενή, μνήμες μιας ολόκληρης ζωής, βρήκαν αυτό το ποίημα:

Τι βλέπετε νοσοκόμες; Τι βλέπετε;

Τι σκέφτεστε όταν με βλέπετε;

Έναν παράξενο γέρο, όχι και πολύ έξυπνο,

αβέβαιο με απλανή μάτια;

Που κατεβάζει με δυσκολία την τροφή του και δεν απαντά;

Όταν εσείς λέτε με δυνατή φωνή, ‘Θέλω να προσπαθήσεις!’

Που μοιάζει να μην καταλαβαίνει αυτά που κάνετε.

Και αιώνια χάνει την κάλτσα ή το παπούτσι;

Που είτε αναπαύεται είτε όχι, σας αφήνει να κάνετε ότι επιθυμείτε,

Με μπάνιο και τάισμα να γεμίσει την ατέλειωτη μέρα;

Αυτό σκέφτεστε; Αυτό βλέπετε;

Τότε άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα. Δεν κοιτάς εμένα.

Θα σου πω εγώ ποιος είμαι, καθώς κάθομαι εδώ ακίνητος,

Καθώς κάνω ότι λέτε, καθώς τρώω όταν πείτε.

Είμαι ένα μικρό παιδί 10 χρονών, με πατέρα και μητέρα,

αδερφούς και αδερφές, που αγαπούν ο ένας τον άλλον.

Ένα 16χρονο νεαρό αγόρι με φτερά στα πόδια του

Που ονειρεύεται σύντομα να συναντήσει την αγαπημένη του.

Σύντομα γαμπρός στα είκοσι, η καρδιά μου χτυπά,

καθώς θυμάται τους όρκους που έδωσε για πάντα.

Στα 25, τώρα έχω ένα δικό μου νέο

που χρειάζεται την καθοδήγησή μου και ένα ασφαλές ευτυχισμένο σπίτι.

Στα τριάντα τώρα, ο νέος μου μεγαλώνει γρήγορα,

Δεμένοι ο ένας με τον άλλον με δεσμά που θα διαρκούσαν.

Στα σαράντα, ο γιοί μου μεγάλωσαν και έφυγαν,

Αλλά η γυναίκα μου είναι δίπλα μου, φροντίζει να μην θρηνώ.

Στα πενήντα μου για άλλη μια φορά, μωρά παίζουν στα γόνατά μου,

Πάλι έχουμε παιδιά, η αγαπημένη μου και εγώ.

Μαύρες μέρες έρχονται πάνω μου, η γυναίκα μου τώρα είναι νεκρή.

Κοιτάζω το μέλλον, τρέμω από τον φόβο.

Γιατί τα παιδιά μου μεγαλώνουν και αυτά τώρα.

Και σκέφτομαι τα χρόνια και την αγάπη που γνώρισα.

Είμαι τώρα ένας γέρος και η φύση είναι ανηλεής,

Κάνει τον γέρο να φαίνεται σαν χαζός,

Το σώμα χάνει την περηφάνια του, τη χάρη και τη δύναμη,

Τώρα υπάρχει μια πέτρα στο μέρος της καρδιάς.

Αλλά μέσα σε αυτό το γέρικο σώμα κατοικεί ακόμη ο νέος,

Και η καρδιά μου φουσκώνει,

καθώς θυμάμαι τις χαρές και τον πόνο,

Και αγαπώ και ζω την ζωή μου ξανά.

Σκέφτομαι τα χρόνια, τόσα λίγα που πέρασαν τόσο γρήγορα,

Και δέχομαι το αναπόφευκτο γεγονός ότι τίποτα δεν κρατά.

Έτσι ανοίξτε τα μάτια σας άνθρωποι, ανοίξτε και δείτε :

Όχι ένα γέρο παράξενο,

Κοιτάξτε καλύτερα, δείτε ΕΜΕΝΑ!

fanpage

makeleio.gr