Εισβολή στην Ευρώπη: Το πλοίο βυθίζεται… η λύση είναι απλή

Είναι απογοητευτικό να συνειδητοποιείς ότι οι υποτιθέμενοι καπετάνιοι του πλοίου, που οι πρόγονοί σου έχτισαν πριν από μια χιλιετία, ηθελημένα διαλύουν τα χωρίσματα του πλοίου και κάνουν μεγάλες τρύπες στο κύτος, ενώ αξιώνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που κάποιος θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει.

Το μοντέλο του τραύματος της Kübler-Ross* περιγράφει τη συναισθηματική πορεία για κάθε Ευρωπαίο που ενδιαφέρεται για την προστασία της ηπείρου που οι πρόγονοί του δημιούργησαν, από την δολιότητα των εθνικών ηγετών, των οποίων οι ενέργειες θα εξαφανίσουν τον ίδιο και τα παιδιά του.

Πρώτα ήταν η άρνηση: σίγουρα η Άγκελα Μέρκελ δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ανόητη, ώστε να βουλιάξει το ευρωπαϊκό πλοίο…

Έπειτα ήρθε ο θυμός καθώς οι ειδήσεις από τις οργανωμένες επιθέσεις από τους λεγόμενους αιτούντες άσυλο σε Ευρωπαίες λευκές γυναίκες, που διέρρευσαν από τα σημεία ελέγχου, ενσωματώθηκαν στο μηχανισμό των συμβατικών ΜΜΕ.

Στη συνέχεια ήρθε το στάδιο που είναι γνωστό ως διαπραγμάτευση, καθώς οι άνθρωποι νόμιζαν ότι θα συμβιβάζονταν με ορισμένους περιορισμούς σχετικά με τους αριθμούς, εφόσον το παλιρροϊκό κύμα σταματούσε.

Και τώρα είμαστε σε εξαναγκαστική αποδοχή: το παλιρροϊκό κύμα δεν θα σταματήσει – οπότε συνήθισέ το- με τον Jeremy Corbyn, για παράδειγμα, να καλεί το Ηνωμένο Βασίλειο να λάβει παρόμοιους αριθμούς όπως η Γερμανία.

Εάν αισθάνεστε ότι δεν ψηφίσατε για τίποτε από αυτά, είναι επειδή δεν το κάνατε. Η γνώμη σας δεν αξίζει ούτε το χαρτί στο οποίο είναι γραμμένη. Είναι άνθρωποι σαν τον George Soros που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις. Η δουλειά σου είναι να το βουλώσεις, να πληρώσεις φόρους και να μάθεις να ζεις με αυτό το νέο γύρο της κοινωνικής μόχλευσης και εθνοκάθαρσης.

Αλλά τώρα που είναι προφανές σε όλους με λειτουργικό εγκέφαλο ότι –εκτός πιέσεων- είναι όλα στημένα, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως μιλούν οι πολιτικοί καριέρας τώρα που η σκόνη τακτοποιείται στη νέα πραγματικότητα.

Επειδή τα λόγια είναι το μόνο που θα κάνουν. Είμαστε στο σημείο καμπής. Και μόλις το ξεπεράσουμε αυτό, το πλοίο θα βυθιστεί, μην έχετε αμφιβολία.

Πολιτική τοποθέτηση
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Manuel Valls, για παράδειγμα, έχει καταφέρει – έστω και καθυστερημένα – να πάρει μια νοερή ιδέα για το τι συμβαίνει: η προσφυγική κρίση αποσταθεροποιεί την Ευρώπη.

Τώρα, ο ίδιος δεν εννοεί ό,τι εννοούμε εγώ κι εσείς με το Ευρώπη: οι χώρες μας, τα έθνη μας, τος γλώσσες μας και την ιστορία μας. Είναι ένας Μπίλντερμπεργκ, οπότε έχει τουλάχιστον μια μεσαία κατανόηση του συγκεκριμένου σχεδίου και δεν ενδιαφέρεται για κανένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι που τον ψηφίζουν ενδιαφέρονται. Εννοεί την Ένωση των Ευρωπαϊκών Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Την ολιγαρχία των Βρυξελλών, με άλλα λόγια.

Η Guardian γράφει: «Είπε ότι ένα μήνυμα προς τους πρόσφυγες που έλεγε: ‘ελάτε, θα είστε ευπρόσδεκτοι’ προκάλεσε μεγάλες αλλαγές στον πληθυσμό».

Το πιάσιμό του από το προφανές, ότι τώρα είναι πολύ αργά για να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, είναι εντυπωσιακό.

Ο Ολλανδός πρωθυπουργός, Mark Rutte, δήλωσε ότι η Ευρώπη είναι κοντά στο κρίσιμο σημείο: «Πρέπει να επιληφθούμε δυναμικά επί του θέματος μέσα στις επόμενες έξι έως οκτώ εβδομάδες». Αλλά, συνέχισε: «Κανείς δεν θέλει να σκοτώσει τη Σένγκεν, αλλά αν είναι μόνο ένα σύστημα μόνο για τα καλά, τότε δεν μπορεί να επιβιώσει».

Ο Geert Wilders περιγράφεται από τον φιλελεύθερο Τύπο ως «ακροδεξιός» Ολλανδός πολιτικός. Αυτό σημαίνει ότι έχει μείνει περίπου, εκεί που ήταν οι παππούδες μας, ενώ όλοι οι άλλοι επεξεργάζονταν από τον Πολιτιστικό μαρξισμό.
Ο Βίλντερς ζήτησε για την εισβολή, τα βέβηλα αρσενικά να κλειδωθούν σε κέντρα ασύλου και για την ασφάλεια των Ολλανδέζων και των κοριτσιών. Τι ιδέα…

Αυτό δεν είναι «ακροδεξιά». Είναι απλά δεξιά. Αλλά, το ξέρουμε ήδη, αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.

Το RT μίλησε με τον Hansjoerg Mueller του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία: «Η Γερμανία είναι τώρα κάπου στην άκρη της αναρχίας και ολισθαίνει προς τον εμφύλιο πόλεμο, ή στο να γίνει μια μπανανία χωρίς κυβέρνηση».

Και Συνέχισε: «Η Βαυαρία είναι η πρώτη περιοχή, γιατί επηρεαζόμαστε περισσότερο – ζούμε στα σύνορα με την Αυστρία, από όπου προέρχεται η εισροή των προσφύγων. Αλλά οι δεύτερες περιοχές της Γερμανίας, όπου συμβαίνει αυτό είναι η Σαξονία και η Θουριγγία. Πρώτα απ ‘όλα, έχουν επίσης σύνορα με την Τσεχική Δημοκρατία, αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι στην πρώην Ανατολική Γερμανία οι άνθρωποι εξακολουθούν να γνωρίζουν το πως είναι να ζουν σε μια δικτατορία. Αισθάνονται πολύ καλά ότι η αποκαλούμενη δημοκρατία μας είναι ολισθαίνει όλο και περισσότερο προς ένα ολοκληρωτικό κράτος».

Ενδιαφέρουσες και αντικειμενικά σωστές λέξεις. Αλλά από την άλλη, ο Mueller δεν κατέχει καμία πραγματική δύναμη.

Ο Ντόναλντ Τουσκ, από την άλλη – ως επικεφαλής αχυράνθρωπος στην Ευρωπαϊκή σοβιετική μηχανή – έχει δύναμη. Ο ίδιος προειδοποιεί τώρα ότι έχουμε μόνο δύο μήνες για να ελέγξουμε τα πράγματα. Αυτό σημαίνει, βέβαια, όταν μετά από δύο μήνες η εισβολή μόνο θα χειροτερεύει, ότι θα πρέπει εμείς να αποδεχθούμε την κατάσταση ως τετελεσμένο γεγονός.

Ο Τουσκ έχει επίσης μια ιερή ευλάβεια για την ανοησία γνωστή ως Συμφωνία Σένγκεν και προειδοποίησε ότι εάν η Ευρώπη αποτύχει να κάνει τη στρατηγική να δουλέψει «θα αντιμετωπίσουμε σοβαρές συνέπειες, όπως η κατάρρευση της Σένγκεν», της ελεύθερης ζώνης κίνησης των 26 κρατών.

Πόσο πολύπλοκο είναι αυτό;

Δεν υπάρχει τίποτα ιερό στη συμφωνία του Σένγκεν – το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι μέρος της, για παράδειγμα. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες μιλούν γι ‘αυτό σαν να είμαι κάπως προβληματικό να την ανακαλέσουν.
Δεν είναι.

Το Σένγκεν είναι μια ιδέα. Η εισβολή της Ευρώπης και η καταστροφή των αρχαίων πολιτισμών μέσα σε αυτήν, όμως, είναι πολύ πραγματική.

Αν αυτοί δεν ήταν «πρόσφυγες», αλλά φαντάροι (ακόμη και αυτοί χωρίς όπλα) που έφθαναν από – ας πούμε – τη Βόρεια Κορέα, το πρόβλημα δεν θα έφτανε καν στην πρώτη βάση.

Αυτή είναι μια εισβολή.

Αλλά επειδή είναι καλυμμένη με ενδυμασία, οι Ευρωπαίοι την πατούν κάθε φορά – η γλώσσα της συμπόνιας – είμαστε τώρα σε μια κατάσταση όπου οι Ευρωπαίες γυναίκες δεν μπορούν να περπατήσουν ανενόχλητες στο δικό τους δρόμο, ή να χρησιμοποιούν τις δημόσιες πισίνες χωρίς να υποβληθούν σε παρενόχληση.

Με δεδομένη την πολιτική βούληση, αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σε μια συνομιλία πέντε λεπτών. Είναι μια ομαδική Skype κλήση στην καλύτερη περίπτωση. Το γεγονός ότι αυτό δεν θα συμβεί, διαψεύδει την πραγματικότητα: είναι στημένο και πολιτικοί όπως ο Βαλς και απαράτσικ σαν τον Τουσκ προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από την αναπόφευκτη πτώση. Αυτός είναι ο λόγος που λένε πράγματα που σκέφτονται οι άνθρωποι θα θέλουν να ακούσουν: όχι επειδή πρόκειται να βγουν μπροστά και να κάνουν ό, τι είναι απαραίτητο, αλλά επειδή δεν θέλουν το επερχόμενο χάος να συνδεθεί με τα ονόματά τους.

Η λύση είναι προφανής: σταματήστε να «σώζετε» όλα τα πλοία που φθάνουν στην Ευρώπη. Βάλετε αξιωματικούς με πραγματικές εξουσίες στα σύνορα και οποιοσδήποτε χωρίς διαβατήριο, ή άλλο έγκυρο πιστοποιητικό ταυτότητας, αμέσως να φεύγει από το χώρο της ΕΕ. Και οι συνοριοφύλακες, τόσο στις περιφέρειες των επιμέρους χωρών όσο και της ίδιας της ΕΕ, θα πρέπει να ενημερώνονται με σαφείς και ξεκάθαρους όρους για το ποια είναι η δουλειά τους: να προστατεύουν ό, τι είναι πίσω τους από αυτό που είναι μπροστά τους.

Αν η αμοιβή των συνοριοφυλάκων της ΕΕ ήταν αντιστρόφως αναπροσαρμοσμένη ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που φαίνεται να έχουν εισέλθει παράνομα στην ΕΕ – και αν η εσωτερική αστυνομία είχε ισοδύναμα κίνητρα – αυτό το πρόβλημα θα είχε λυθεί σε ένα μήνα.

Αν υπάρχει μια πραγματική υπόθεση για άσυλο – με βάση το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο – το κατάλληλο μέρος για αυτή τη συζήτηση είναι στα σύνορα της ΕΕ, όχι μέσα σε αυτά.

Προσποιούμενοι την αντιμετώπιση του προβλήματος
Η Γερμανία ακολούθησε την Ελβετία στην κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των «προσφύγων» πάνω από μια ορισμένη τιμή – που φαίνεται να είναι στα ποσά με τέσσερα μηδενικά κατά μέσο όρο. Αυτό δεν θα κάνει τίποτα άλλο από την εξασφάλιση ότι το επόμενο κύμα θα έρθει με… τίποτα, ή ότι θα τα στείλει με δέμα αργότερα.

Οι πραγματικές αιτίες για την εισβολή, βρίσκονται στη νεο-αποικιοκρατία και το τραπεζικό καρτέλ που την οδηγούν – σε «φιλάνθρωπους», όπως ο Soros – και τη γενοκτονία του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης και τη δολοφονία του Καντάφι – που συγκρατούσε την… πλημμύρα για εμάς.

Το ΝΑΤΟ δεν έχει καμία τύψη για τη δολοφονία των ανθρώπων σε πολύ μεγάλους αριθμούς όταν βολεύει ατζέντα των τραπεζιτών. Το γεγονός ότι ο στρατός της Ευρώπης τριγυρνά άσκοπα τώρα που στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε στρατιώτες να κάνουν μόνο τις νόμιμες δουλειές τους – την υπεράσπιση των συνόρων μας – ξαφνικά όλοι έγιναν μυγιάγγιχτοι. Η υπόθεση είναι τόσο απλή, που ακόμη και 16χρονα κορίτσια χωρίς προηγούμενο ενδιαφέρον για την «πολιτική», την καταλαβαίνουν.

Όποιος προτείνει την ανάληψη αποτελεσματικής δράσης χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός» από τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης που υποθάλπουν εκείνους των οποίων τα μυαλά παρακάμπτονται από μέσα λέξεων συναισθηματικής ενεργοποίησης όπως «συμπόνια».

Αλλά η κεντρική ιδέα του πλοίου είναι δίκαιη. Όταν ένα πλοίο βυθίζεται, δεν υπάρχουν ποτέ αρκετά σωσίβια. Οι ναυτικοί είναι εκπαιδευμένοι να απομακρύνουν με τη βία όσους βρίσκονται ακόμη στη θάλασσα όταν η σωσίβια λέμβος γεμίσει. Αν δεν το κάνουν – όλοι πεθαίνουν. Αυτή είναι η πραγματική συμπόνια.

Αν υπάρχει μια αχτίδα φωτός σε αυτή την ιστορία της διαφθοράς και απιστίας είναι αυτή: η γενική αιτιολόγηση του φιλελεύθερου για τα εγκλήματά του κατά του ίδιου του λαού του – αυτή της επικλήσεως της «συμπόνιας» – δεν είναι πλέον υπεράνω κριτικής. Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί. Το να θέλεις η οικογένειά σου και η κουλτούρα σου να επιβιώσουν, δεν σε κάνει κακό.

Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι. Είναι θανάσιμα σοβαρό.
Και αν το τιμόνι δεν μπορεί να αποσπαστεί από αυτούς που θέλουν να βυθίσουν το πλοίο, ήρθε η ώρα για εκείνους με την εξυπνάδα και τα μέσα, να κάνουν μια ήσυχη κίνηση προς τις εξόδους.

Sam Gerrans, Άγγλος συγγραφέας, μεταφραστής, σύμβουλος υποστήριξης και ακτιβιστής. Ιδρυτής του Quranite.com – όπου το Κοράνι διερευνάται βάσει της λογικής και όχι της παράδοσης.

* Η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος (Elisabeth Kübler-Ross) περιέγραψε πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον θάνατο. Ένας ασθενής με μια θανατηφόρα ή μη ιάσιμη ασθένεια λέγεται ότι περνάει από αυτές τις φάσεις. Αυτό το μοντέλο πρωτοεμφανίσθηκε στο βιβλίο 3της Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος «On Death and Dying» (στα Αγγλικά «Περί θανάτου και του να πεθαίνεις») το 1969 και αυτές οι φάσεις γίνανε γνωστές ως «Τα πέντε στάδια του πένθους».

1.Άρνηση: «Αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα!»
2.Θυμός: «Είναι άδικο, γιατί σε εμένα; Δεν έχω ζήσει τίποτα» ή «Είμαι πολύ μικρός/μικρή γιατί μου το κάνεις αυτό;» (Εδώ είτε αναφέρεται στον Θεό, στον εαυτό του, είτε σε οποιονδήποτε θεωρεί υπεύθυνο για την κατάστασή του/της)
3. Διαπραγμάτευση: «Τουλάχιστον άσε με να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν» ή «Θα είμαι καλύτερος, θα αλλάξω, απλώς άσε με να ζήσω λίγο παραπάνω.»
4. Κατάθλιψη: «Είμαι τόσο λυπημένος, γιατί να προσπαθήσω να κάνω οτιδήποτε;» ή «Δεν έχω ελπίδες, απλώς θα περιμένω να πεθάνω»
5. Αποδοχή: «Εντάξει όλα θα πάνε καλά»

hellasforce.com