Όποιος βέβαια πιστεύει στους ισχυρισμούς της δημοσκόπησης, μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που δέχτηκαν επίσκεψη από μέλη ενός εξωγήινου είδους και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αρπαχθεί από τα κρεβάτια τους ή τα σπίτια τους και μεταφέρθηκαν σε κάποιο εξωγήινο σκάφος ή ακόμα και πλανήτη.
Οι προσωπικές αναφορές για απαγωγή από εξωγήινους αυξήθηκαν μετά από τη δημοσίευση των βιβλίων του Budd Hopkins, Missing Time (Αγνοούμενος Χρόνος, 1981), Intruders (Εισβολείς, 1987) και Whitley Strieber's Communion (Η Κοινότητα του Whitley Strieber, 1987). Υπάρχει μεγάλη ποικιλία μεταξύ των αναφορών, αλλά πολλές από αυτές ταιριάζουν σε ένα κοινό πρότυπο.
Ο Dan Wright (1994) συνόψισε 317 εγγραφές από υπνωτικές συνεδρίες και συνεντεύξεις από 95 διαφορετικές περιπτώσεις καταλήγοντας στο ότι, «πολυάριθμοι τύποι οντοτήτων έχουν επισκεφτεί τον πλανήτη μας με κάποια κανονικότητα». Ωστόσο, ο τύπος του «gray» είναι καθαρά το πιο συνηθισμένο εξωγήινο είδος και στη διάρκεια των χρόνων προέκυψε μια στερεότυπη αναφορά του.
Η εμπειρία ξεκινάει συνήθως όταν το άτομο είναι στο κρεβάτι του σπιτιού του και συνηθέστερα τη νύχτα, αν και κάποιες φορές αναφέρονται απαγωγές μέσα από αυτοκίνητο ή σε εξωτερικό χώρο. Υπάρχει ένα έντονο μπλε ή λευκό χρώμα, ένας παλλόμενος ήχος σα βουητό, άγχος ή φόβος και η αίσθηση μιας ανεξήγητης παρουσίας. Συνοδεύονται από τη θέαση ενός σκάφους με λαμπρά φώτα και το άτομο μεταφέρεται ή αιωρείται προς το εσωτερικό του. Όταν βρεθεί μέσα στο σκάφος το άτομο πιθανότατα θα υποστεί διάφορες ιατρικές διαδικασίες που συχνά εμπλέκουν την αφαίρεση ωαρίων ή σπέρματος και την εμφύτευση μικροσκοπικών αντικειμένων στη μύτη ή σε άλλες περιοχές. Η επικοινωνία με τους εξωγήινους είναι συνήθως τηλεπαθητική. Το θύμα της απαγωγής νιώθει αβοήθητο και συχνά είναι συγκρατημένο, μερικώς ή και τελείως παράλυτο.
Ο «gray» έχει συνήθως ύψος λίγο μεγαλύτερο από ένα μέτρο με λεπτό σώμα και αυχένα, μεγάλο κεφάλι και τεράστια, μαύρα, λοξά και αμυγδαλωτά μάτια. Οι Grays συνήθως δεν έχουν τρίχες και συχνά τα δάχτυλα των χεριών τους είναι μόνο τρία. Πιο σπάνιοι εξωγήινοι περιλαμβάνουν πράσινους ή μπλε τύπους, κάποια ψηλότερα είδη με λίγα μαλλιά και κάποιες φορές ανθρώπινους τύπους που συνεργάζονται με τους Grays.
Οι επιδιώξεις των εξωγήινων όταν απάγουν γήινους ποικίλουν από ήπιες προειδοποιήσεις που σχετίζονται με επικείμενες οικολογικές καταστροφές, σε τεράστια εξωγήινα προγράμματα γονιμοποίησης που απαιτούν την αφαίρεση ωαρίων και σπέρματος από ανθρώπους με στόχο την παραγωγή πλασμάτων που είναι κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ εξωγήινοι. Κάποιοι που έχουν απαχθεί ισχυρίζονται ότι είδαν έμβρυα σε ειδικές γυάλες και κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι εξαναγκάστηκαν να παίξουν ή να φροντίσουν παιδιά που ήταν υβρίδια ανθρώπου και εξωγήινου.
Περιστασιακά υπάρχουν ισχυρισμοί από ανθρώπους που διατείνονται ότι αρπάχτηκαν από δημόσιους χώρους, με μάρτυρες, ή ακόμα και ομαδικές απαγωγές. Αυτό παρέχει τη δυνατότητα για ανεξάρτητη επιβεβαίωση, αλλά οι φυσικές ενδείξεις είναι ιδιαίτερα σπάνιες. Έχουν αναφερθεί κάποια εμφυτεύματα που αφαιρέθηκαν από το σώμα ατόμων που ήταν θύματα απαγωγής, αλλά μυστηριωδώς έχουν εξαφανιστεί.
Θεωρίες
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτές τις εμπειρίες; Κάποιοι απαχθέντες ανακαλούν τις εμπειρίες τους αυτόματα, αλλά κάποιοι άλλοι απλώς τις «θυμούνται» κατά τη διάρκεια θεραπευτικών συνεδριών, ομάδων υποστήριξης ή κάτω από την επίδραση ύπνωσης. Γνωρίζουμε ότι οι αναμνήσεις μπορούν να τροποποιηθούν ή ακόμα και να δημιουργηθούν εκ νέου κάτω από την επίδραση της ύπνωσης ή της πίεσης που ασκείται κατά τη διάρκεια μιας διερευνητικής διαδικασίας ή επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων. Μήπως οι αναμνήσεις των απαχθέντων δημιουργούνται με τέτοιους τρόπους; Περισσότεροι από τους 95 απαχθέντες που ανέφερε ο Wright είχαν υπνωτιστεί και τους είχαν πάρει συνέντευξη αρκετές φορές, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον Hopkins που είναι γνωστός για τις υπνωτιστικές τεχνικές που χρησιμοποιεί για να αποσπάσει αναφορές σχετικές με απαγωγές. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές αναφορές για συνειδητή ανάκληση απαγωγής χωρίς τη μεσολάβηση ύπνωσης ή πολλαπλών συνεντεύξεων και η σημασία του ρόλου που παίζουν οι λανθασμένες αναμνήσεις είναι κάτι που δεν έχει πλήρως ξεκαθαριστεί.
Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι απαχθέντες είναι νοητικά ασθενείς. Αλλά αυτή η υπόθεση δεν υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη βιβλιογραφία που υπάρχει για το πεδίο. Εντούτοις, οι Bloecher, Clamar και Hopkins (1985) βρήκαν ευφυΐα παραπάνω από το μέσον όρο και κανένα δείγμα σοβαρής παθολογίας σε εννέα άτομα που ισχυρίζονταν ότι είχαν απαχθεί, ενώ ο Parnell (1988) δε βρήκε κανένα στοιχείο ψυχοπαθολογίας σε 225 άτομα που εξέτασε και που είχαν αναφέρει ότι είδαν UFO χωρίς να έχουν απαχθεί από αυτά. Τέλος, το 1993 ο Spanos και οι συνεργάτες του συνέκριναν 49 άτομα με αναφορές για θεάσεις UFO με δύο ομάδες ελέγχου και βρήκαν πώς δεν ήταν ούτε λιγότερο ευφυείς ούτε περισσότερο επιρρεπείς στη φαντασίωση και στον υπνωτισμό απ' όσο ήταν τα άτομα των ομάδων ελέγχου. Ούτε και επέδειξαν σημάδια ψυχοπαθολογίας. Ωστόσο, πίστευαν περισσότερο στις επισκέψεις από εξωγήινους, κάτι που υποδηλώνει ότι τέτοιου είδους πεποιθήσεις επιτρέπουν στους ανθρώπους να διαμορφώσουν αμφίβολες πληροφορίες, ασαφείς φυσικές αισθήσεις και ζωηρές φαντασιώσεις σχετικά με ρεαλιστικές συμπλοκές με εξωγήινους.
Έχει ακόμα προταθεί η αστάθεια του κροταφικού λοβού. Σύμφωνα με τους Persinger και Makarec (1987) άνθρωποι με σχετικά ασταθείς κροταφικούς λοβούς είναι πιο επιρρεπείς στη φαντασία και είναι πιο πιθανό να αναφέρουν μυστηριακές ή εξωσωματικές εμπειρίες, οράματα και ψυχικές εμπειρίες. Ωστόσο, οι έρευνες του Spanos και των συνεργατών του δείχνουν ότι δεν υπάρχει διαφορά στην αστάθεια του κροταφικού λοβού μεταξύ των ατόμων που εξέτασαν για αναφορές UFO και των ομάδων ελέγχου. Ακόμα, ο Cox (1995) συνέκρινε μια ομάδα από δώδεκα Βρετανούς απαχθέντες με δύο ομάδες ελέγχου και επίσης δε βρήκε διαφορές στην αστάθεια του κροταφικού λοβού, αν και παρατήρησε ότι οι απαχθέντες πίστευαν περισσότερο σε επισκέψεις εξωγήινων απ' ότι τα άτομα των ομάδων ελέγχου.
Σύμφωνα με μια τελευταία θεωρία, οι απαγωγές αποτελούν επεξεργασίες περιστατικών ενύπνιας παράλυσης στις οποίες ένα άτομο φαίνεται πως είναι σε δυνατότητα να ακούει και να βλέπει και νιώθει τελείως σε εγρήγορση, αν και δε μπορεί να κινηθεί. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ταξινόμηση Διαταραχών Ύπνου (International Classification of Sleep Disorders) η ενύπνια παράλυση είναι συχνή ανάμεσα σε ναρκοληπτικούς, στους οποίους η παράλυση συνήθως επέρχεται κατά την είσοδο στον ύπνο. Στον υπόλοιπο πληθυσμό η συχνότητά της είναι της τάξης των 3 έως 6 τοις εκατό.
Η εμπειρία της Ενύπνιας Παράλυσης
Σε ένα τυπικό επεισόδιο ενύπνιας παράλυσης το άτομο ξυπνάει με ένα αίσθημα ότι έχει παραλύσει, νιώθει μια παρουσία στο δωμάτιο, αισθάνεται φόβο ή ακόμα και τρόμο και πιθανόν να ακούει βόμβους και παλμικούς ήχους ή να βλέπει παράξενα φώτα. Μια ορατή ή αόρατη οντότητα μπορεί ακόμα να κάθεται στο στήθος του, ταρακουνώντας το άτομο ή προσπαθώντας να το στραγγαλίσει. Ο προσπάθειες αντίκρουσης της παράλυσης αποβαίνουν συχνά άκαρπες, ενώ είναι πιο αποτελεσματικό να επιχειρήσει κανείς να χαλαρώσει ή να προσπαθήσει να κουνήσει μόνο τα μάτι ή ένα δάχτυλο. Από τις σημαντικότερες περιγραφές της ενύπνιας παράλυσης μπορεί να συναντήσει κανείς στο «Old Hag» (Γριά Στρίγγλα) του Hufford (1982).
Η ενύπνια παράλυση θεωρείται ότι υπόκειται γνωστών μύθων που αφορούν στις μάγισσες και στρίγγλες της Αγγλίας, στις Kanashibari της Ιαπωνίας, ή στη γνωστή Μόρα. Όλοι αυτοί οι μύθοι αναφέρονται σε κάποιου είδους δαίμονα που κάθεται επάνω στο στήθος κάποιου που κοιμάται και δεν τον αφήνει να κινηθεί ενώ δυσκολεύει ακόμα και την αναπνοή του.
Ο Spanos και οι συνεργάτες του τόνισαν τις ομοιότητες μεταξύ των απαγωγών και της ενύπνιας παράλυσης. Η πλειοψηφία των εμπειριών απαγωγής που μελέτησαν συνέβησαν τη νύχτα και σχεδόν το 60 τοις εκτατό των «έντονων» αναφορών συσχετίζονταν με τον ύπνο. Από τις εμπειρίες αυτές, σχεδόν το ένα τέταρτο ενέπλεκε συμπτώματα που είναι παρόμοια με την ενύπνια παράλυση. Επίσης, ο Cox στην έρευνά του (Cox, 1995) χώρισε τους δώδεκα απαχθέντες που μελετούσε σε δύο ομάδες των έξι ατόμων, έξι που αφορούσαν σε ημερήσιες και έξι που αφορούσαν σε νυχτερινές απαγωγές και ακόμα και με τόσο μικρές ομάδες, βρήκε ότι εκείνοι που είχαν απαχθεί τη νύχτα ανέφεραν σημαντικότερα πιο συχνά την υπνωτική παράλυση από εκείνους που άνηκαν στις ομάδες ελέγχου.
Η συγγραφέας του παρόντος άρθρου, Susan Blackmore, προτείνει ότι η καλύτερη εξήγηση για πολλές εμπειρίες απαγωγής είναι ότι αποτελούν επεξεργασίες εμπειριών ενύπνιας παράλυσης. Μας καλεί να φανταστούμε το ακόλουθο σενάριο. Μια γυναίκα ξυπνάει τη νύχτα με έντονη αίσθηση ότι κάποιος ή κάτι βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο. Προσπαθεί να κινηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι είναι παντελώς παράλυτη εκτός από τα μάτια της. Βλέπει παράξενα φώτα, ακούει βόμβους και παλμικούς ήχους και νιώθει μια δόνηση στο κρεβάτι.Εάν γνωρίζει για την ενύπνια παράλυση θα την αναγνωρίσει αυτόματα, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν. Τι θα σκεφτεί λοιπόν; Σύμφωνα με την Blackmore, εάν η γυναίκα αυτή έχει δει τηλεοπτικά προγράμματα σχετικά με απαγωγές ή αν έχει διαβάσει γι' αυτές, πιθανόν να αρχίσει να σκέφτεται για εξωγήινους. Και σ' αυτήν την οριακή κατάσταση του ύπνου, οι εξωγήινοι της φαντασίας της θα φαίνονται υπερβολικά πραγματικοί. Αυτό από μόνο του μπορεί να αρκεί για να σχηματίσει τη βεβαιότητα ότι έχει απαχθεί. Η ύπνωση θα μπορούσε να κάνει τις αναμνήσεις από αυτήν την αληθινή εμπειρία (αλλά όχι αληθινή απαγωγή) εντελώς πειστικές.
Ο ισχυρισμός ότι 3,7 εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν απαχθεί, βασίστηκε σε μια δημοσκόπηση τύπου Roper που έγινε από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1991 και δημοσιεύτηκε το 1992. Οι ερευνητές ήταν ο Budd Hopkins, ζωγράφος και γλύπτης, ο David Jacobs, ιστορικός και ο Ron Westrum, κοινωνιολόγος. Στην εισαγωγή του ο John Mack, που είναι καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Harvard,ισχυρίστηκε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανών, ανδρών, γυναικών και παιδιών, μπορεί να είχαν βιώσει απαγωγές από UFO και πώς πολλοί από αυτούς υπέφεραν από θλίψη όταν επαγγελματίες της ψυχικής υγείας προσπάθησαν να εντάξουν τις εμπειρίες τους σε οικείες ψυχιατρικές κατηγορίες. Οι νοσοκομειακοί γιατροί, όπως είπε, θα έπρεπε να μάθουν «να αναγνωρίζουν τα πιο κοινά συμπτώματα και ενδείξεις στο ιστορικό των ασθενών ή πελατών που αντιμετωπίζουν μια περίπτωση απαγωγής». Αυτές οι ενδείξεις περιλάμβαναν θέαση φώτων, την έγερση με παράλυση και αίσθηση κάποιας παρουσίας και εμπειρία απώλειας ή ασάφειας χρόνου. Η συγκεκριμένη έκθεση εκδόθηκε ιδιωτικά και ταχυδρομήθηκε σε σχεδόν εκατό χιλιάδες ψυχιάτρους, ψυχολόγους και άλλους επαγγελματίες του τομέα της ψυχικής υγείας, ενθαρρύνοντάς τους «να είναι ανοιχτοί στην πιθανότητα ότι κάτι υπάρχει ή συμβαίνει στους πελάτες τους το οποίο, στο παραδοσιακό μας Δυτικό πλαίσιο, δε θα έπρεπε να υπάρχει.»
Ο οργανισμός Roper παρέχει μια υπηρεσία για άλλες ερωτήσεις που μπορούν να τεθούν στις συνήθεις δημοσκοπήσεις τους. Στην περίπτωση αυτή, σε 5.947 ενήλικες(ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα) δόθηκε μια κάρτα που περιείχε μια λίστα με έντεκα εμπειρίες και ρωτήθηκαν εάν κάποια από αυτές τους είχε συμβεί περισσότερο από δύο φορές, μία ή δύο φορές ή ποτέ. Οι εμπειρίες (μαζί με τα ποσοστά όσων απάντησαν ότι τις είχαν βιώσει τουλάχιστον μία φορά) περιλάμβαναν τα ακόλουθα. Τη θέαση φαντάσματος (11%), τη θέαση ή το όνειρο ενός UFO (7% και 5%) και την αίσθηση φυγής από το σώμα (14%). Πιο σημαντικές ήταν οι πέντε «ενδεικτικές εμπειρίες».
- «Να ξυπνάς παράλυτος με μια αίσθηση ενός αγνώστου ατόμου ή κάτι άλλου μέσα στο δωμάτιο (18%).
- «Η αίσθηση ότι πραγματικά πετούσες στον αέρα αν και δε γνώριζες γιατί και πώς» (10%).
- «Βίωσες μια περίοδο μιας ώρας ή περισσότερο στην οποία ήσουν φαινομενικά χαμένος, αλλά δε μπορούσες να θυμηθείς γιατί, ή πού είχες πάει» (13%).
- «Είδες ασυνήθιστα φώτα ή μπάλες φωτός σε ένα δωμάτιο χωρίς να γνωρίζεις τι τα προκάλεσε ή από πού προέρχονται» (8%)
- «Βρήκες περίεργες ουλές στο σώμα σου και ούτε εσύ ή κανένας άλλος δε θυμάσαι πώς ή πού τις απέκτησες» (8%).
Οι συγγραφείς αποφάσισαν ότι «όταν ένας ανταποκρινόμενος απαντάει 'ναι' σε τουλάχιστον τέσσερεις από τις πέντε ενδεικτικές ερωτήσεις, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα ότι το άτομο αυτό έχει απαχθεί από UFO.» Η μόνη δικαιολόγηση που δόθηκε ήταν ότι ο Hopkins και ο Jacobs είχαν εργαστεί με σχεδόν πεντακόσιους απαχθέντες σε μια περίοδο δεκαεπτά ετών. Σημείωσαν πως πολλοί από τους απαχθέντες τους ανέφεραν αυτές τις εμπειρίες και πέρασαν με άλμα στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που έχουν τέσσερις ή περισσότερες από τις εμπειρίες αυτές είναι πιθανόν να είναι απαχθέντες.
Από το σημείο αυτό, βγήκε το εκπληκτικό συμπέρασμα της δημοσκόπησης. Μέσα από τα 5.947 άτομα που απάντησαν στις συνεντεύξεις, οι 119 (ή 2%) είχανε τέσσερεις ή πέντε από τις ενδείξεις. Εφόσον ο πληθυσμός που αντιπροσωπεύεται από το δείγμα ήταν 185 εκατομμύρια, ο συνολικός αριθμός ήταν 3,7 εκατομμύρια, εξ' ου και το συμπέρασμα ότι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν απαχθεί από εξωγήινους!
Γιατί δεν έκαναν απλά μια ερώτηση όπως, «έχετε ποτέ απαχθεί από εξωγήινους;» Επιχειρηματολογούν ότι αυτό δε θα απεκάλυπτε το πραγματικό μέγεθος των εμπειριών απαγωγής εφόσον πολλοί άνθρωποι τις θυμούνται μονάχα μετά από θεραπεία ή ύπνωση. Εάν οι απαγωγές όντως συμβαίνουν, το επιχείρημα αυτό μπορεί να είναι βάσιμο. Ωστόσο, η στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε στη δημοσκόπηση δε λύνει το πρόβλημα. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, πολλοί επιστήμονες επέλεξαν να αγνοήσουν τη δημοσκόπηση για τα προφανή της ψεγάδια. Εν τούτοις, το κεντρικό της συμπέρασμα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα.
Πραγματικές Απαγωγές ή Ενύπνια Παράλυση;
Το πραγματικό ζητούμενο από τη δημοσκόπηση είναι το εάν τα 119 άτομα που ανέφεραν τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν όντως απαχθεί από εξωγήινους.
Εφόσον η δειγματοληπτική μέθοδος εμφανίζεται ως βάσιμη και το δείγμα είναι μεγάλο, μπορούμε να εμπιστευτούμε την εκτίμηση του 2% που ισχυρίζονται ότι είχαν τις εμπειρίες. Το ερώτημα είναι, είχαν όντως απαχθεί οι άνθρωποι αυτοί; Η εναλλακτική ερμηνεία είναι ότι είχαν απλώς έναν αριθμό από ενδιαφέρουσες ψυχολογικές εμπειρίες, που η πιο εμφανώς σχετική από αυτές είναι η ενύπνια παράλυση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να απορριφθεί ο κεντρικός ισχυρισμός της δημοσκόπησης. Πώς μπορούμε λοιπόν να το μάθουμε;
Η συγγραφέας σκέπτεται ότι οι άνθρωποι που έχουν απαχθεί (είτε το ανακαλούν συνειδητά είτε όχι) θα έπρεπε να έχουν μια καλύτερη γνώση της εμφάνισης και συμπεριφοράς των εξωγήινων από αυτή που έχουν όσοι δεν έχουν απαχθεί. Αυτό οδηγεί σε δύο απλές υποθέσεις.
Η δημοσκόπηση υποθέτει ότι οι άνθρωποι που είχαν τις ενδεικτικές εμπειρίες πιθανότατα είχαν απαχθεί. Εάν η υπόθεση αυτή είναι σωστή, οι άνθρωποι που αναφέρουν τις ενδεικτικές εμπειρίες θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από όσους δεν έχουν απαχθεί το πώς είναι η εξωτερική εμφάνιση των εξωγήινων και το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν η υπόθεση είναι λανθασμένη, τότε η γνώση τους δε θα είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου. Η γνώση για τους εξωγήινους θα έπρεπε να σχετίζεται στενά με αναγνώσματα ή την τηλεόραση, δηλαδή με συνήθειες που έχουν να κάνουν με τις παραστάσεις που λαμβάνει ο καθένας.
Η συγγραφέας αποφάσισε να ελέγξει την υπόθεση αυτή χρησιμοποιώντας ενήλικες και παιδιά στο Bristol. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι οι γνήσιοι απαχθέντες θα ήταν σε θέση να θυμηθούν τις σχετικές με την απαγωγή λεπτομέρειες κι έτσι ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί μια κατάσταση που θα ενθάρρυνε την ανάκληση. Αποφάσισε να χαλαρώσει τα υποκείμενα και να τους διηγηθεί μια ιστορία για απαγωγή και στη συνέχεια να τους ζητήσει να γεμίσουν τις λεπτομέρειες που έλειπαν, καθώς επίσης να σχεδιάσουν τους εξωγήινους που είδαν στη φαντασία τους.
Τα υποκείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν 126 μαθητές ηλικίας από 8 έως 13 ετών και 224 πρωτοετείς φοιτητές με ηλικία 18 και άνω. Τα παιδιά προέρχονταν από δύο σχολεία στο Bristol, ενώ οι ενήλικες ήταν φοιτητές ψυχολογίας και φυσιοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αγγλίας. Στη συνέχεια περιγράφεται η διαδικασία όπως ακολουθήθηκε για τα παιδιά. Για τους ενήλικες, η διαδικασία ήταν λίγο πιο απλή και η ιστορία είχε ελαφρώς παραλλαχθεί.
Αρχικά η ερευνήτρια (Susan Blackmore) αφιέρωσε μισή ώρα για να εξοικειώσει τα παιδιά με την έρευνα. Στη συνέχεια τους ζήτησε να χαλαρώσουν στο βαθμό που μπορούσαν μέσα στην τάξη. Τους ζήτησε να φανταστούν πως βρίσκονταν στο κρεβάτι και πως τους διάβαζαν ένα παραμύθι. Τους πρότεινε να προσπαθήσουν να απεικονίσουν νοερά όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας την ώρα που άκουγαν την ιστορία. Στη συνέχεια διάβασε, αργά και καθαρά, μια ιστορία που ονομαζόταν «η Jackie και οι Εξωγήινοι», στην οποία ένα κορίτσι δέχεται μια επίσκεψη στο κρεβάτι της τη νύχτα από έναν παράξενο εξωγήινο που την παίρνει στο σκάφος του, την εξετάζει σε ένα τραπέζι και την επιστρέφει σώα και αβλαβή στο κρεβάτι της. Η ιστορία περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως την πορεία μέσω ενός διαδρόμου σε ένα δωμάτιο, την απόθεση σε ένα τραπέζι, τη θέαση εξωγήινων να γράφουν και μια ματιά σε γυάλες επάνω σε ράφια. Ωστόσο, δε δόθηκαν ακριβείς λεπτομέρειες.
Στο τέλος της ιστορίας τους ζήτησε να «ξυπνήσουν» αργά και να προσπαθήσουν να θυμηθούν όσα πιο πολλά μπορούν από τις λεπτομέρειες της ιστορίας. Στη συνέχεια τους έδωσε τα ερωτηματολόγια που περιλάμβαναν πέντε ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για τους εξωγήινους, το δωμάτιο και το τραπέζι, ενώ ζητήθηκε στα παιδιά να περιγράψουν τι υπήρχε μέσα στις γυάλες και να ζωγραφίσουν τους εξωγήινους που έγραφαν. Υπήρχαν ακόμα έξι ερωτήσεις που βασίστηκαν σε αυτές που είχαν δοθεί στη δημοσκόπηση Roper. Είδατε ποτέ UFO; Είδατε ποτέ φάντασμα; Νιώσατε ποτέ ότι αφήσατε το σώμα σας και ότι μπορούσατε να πετάτε τριγύρω χωρίς σώμα; Είδατε ποτέ ασυνήθιστα φώτα ή μπάλες φωτός σε ένα δωμάτιο χωρίς να γνωρίζεται τι τα προκαλεί ή από πού προέρχονται; Ξυπνήσατε ποτέ σε παράλυση, δηλαδή με την αίσθηση ότι δεν μπορείτε να κουνηθείτε; Και τέλος, ξυπνήσατε ποτέ με την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο παράξενο άτομο ή παρουσία ή κάτι άλλο μέσα στο δωμάτιο; Οι ερωτήσεις ήταν ελαφρώς προσαρμοσμένες ώστε να είναι κατάλληλες για νεαρά παιδιά και δεν ρωτήθηκε τίποτε σχετικά με ουλές ή απώλεια χρόνου. Συμπεριλήφθηκε επίσης μια ερώτηση για απατηλή έγερση, δηλαδή για την περίπτωση που κάποιος βλέπει σε όνειρο ότι ξύπνησε, και δύο ερωτήσεις που αφορούσαν τις συνήθειες τηλεθέασης. Στο τέλος, σε όλες τις ομάδες εκτός από μία ομάδα ενηλίκων τους ζητήθηκε να σχεδιάσουν απεικονίσεις των εξωγήινων που φαντάστηκαν στην ιστορία.
Μεγάλοι αριθμοί τόσο από τους ενήλικες όσο και από τα παιδιά ανέφεραν ότι είχαν βιώσει τις περισσότερες από τις αναφερόμενες εμπειρίες. Για κάθε άτομο υπήρχε μια βαθμολογία από το 0 έως το 6 που αντιστοιχούσε στις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο (σωστές θεωρήθηκαν οι απαντήσεις που συμφωνούσαν με το δημοφιλές στερεότυπο) και μια βαθμολογία από το 0 έως το 4 που αντιστοιχούσε στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που είχαν συμπεριληφθεί και στη δημοσκόπηση Roper. Για τα παιδιά ο μέσος όρος βαθμολογίας για τον εξωγήινο ήταν 0,95 ενώ για τις ενδεικτικές εμπειρίες ήταν 1,51 και δεν εμφανίστηκε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Τα σχέδια των εξωγήινων κατηγοριοποιήθηκαν χοντρικά από έναν ανεξάρτητο κριτή σε «grays και «άλλους». 12% από τα παιδιά σχεδίασαν grays και δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά είχαν επίσης υψηλό σκορ στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο αν και δεν ανέφεραν πολλές από τις ενδεικτικές εμπειρίες. Τα παιδιά που ζωγράφισαν grays δεν ανέφεραν ότι έβλεπαν περισσότερη τηλεόραση, ούτε και υπήρχε συσχέτιση μεταξύ του πόσο έβλεπαν τηλεόραση και της βαθμολογίας που έλαβαν για τις πρώτες ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο. Υπήρξε ωστόσο μια μικρή συσχέτιση ανάμεσα στο πόσο τηλεόραση έβλεπαν και στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που ανέφεραν ότι είχαν βιώσει.
Για τους ενήλικες ο μέσος όρος βαθμολογίας ήταν 1,23 για τον εξωγήινο και 1,64 για τις εμπειρίες. Και πάλι, δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Οι 17 από τους ενήλικες ζωγράφισαν grays εξωγήινους ενώ οι 103 έκαναν άλλους τύπους. Όσοι σχεδίασαν τους gray είχαν υψηλότερες βαθμολογίες στις ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο και δεν ανέφεραν περισσότερες ενδεικτικές εμπειρίες, αποτελέσματα που βρέθηκαν και στα παιδιά. Τέλος, μεταξύ των ενηλίκων, όσοι ζωγράφισαν grays ήταν αυτοί που έβλεπαν πιο πολύ τηλεόραση και η τηλεθέαση παρουσίασε θετική συσχέτιση με τη βαθμολογία στις ερωτήσεις για τον εξωγήινο.
Τα αποτελέσματα αυτά δεν παρείχαν κάποια απόδειξη ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν περισσότερες από τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν μεγαλύτερη γνώση του πώς θα έπρεπε να μοιάζει ένας εξωγήινος ή του τι θα έπρεπε να συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν πραγματικοί grays απαγάγουν ανθρώπους από τη Γη και αν η δημοσκόπηση είναι σωστή που συνδέει τις ενδεικτικές εμπειρίες με την απαγωγή, θα περίμενε κανείς να υπάρχει κάποια συσχέτιση. Το ότι δεν υπάρχει αυτή η συσχέτιση κάνει τα συμπεράσματα της δημοσκόπησης αμφίβολα. Επίσης, στους ενήλικες υπήρξε συσχέτιση μεταξύ της τηλεθέασης και της γνώσης τους για εξωγήινους και απαγωγές, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δημοφιλές στερεότυπο αποκτάται περισσότερο από τα τηλεοπτικά προγράμματα παρά από πραγματικές απαγωγές από εξωγήινους.
Τα ευρήματα τις έρευνας αυτής δεν μπορούν να αποδείξουν ότι δε συμβαίνουν πραγματικές απαγωγές στον πλανήτη μας.
Αυτό που δείχνουν είναι ότι η γνώση για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των απαγωγέων εξωγήινων εξαρτάται περισσότερο από το πόση τηλεόραση βλέπει κάποιος παρά από το πόσες «ενδεικτικές εμπειρίες» έχει βιώσει. Έτσι, σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο ισχυρισμός της δημοσκόπησης για 3,7 εκατομμύρια Αμερικάνων που έχουν πιθανόν απαχθεί από εξωγήινους, είναι λανθασμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.