ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ: ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Και τώρα που τελείωσε (για την ώρα τουλάχιστον) η εξέγερση  της πλατείας είναι καιρός να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό. Καταρχήν όλα στο Σύνταγμα μοιάζει να βρίσκουν τους κανονικούς τους ρυθμούς πλέον. Τα πανό και οι σκηνές παραμένουν αλλά οι συνελεύσεις  γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων και ο κόσμος έχει «σπάσει».

Από μία άποψη η εικόνα αυτή με μελαγχολεί να την συγκρίνω με την εικόνα που είχε το Σύνταγμα τις μέρες του Ιούνη. 
             

Ενας επαναστατικός άνεμος έπνεε εκείνες τις μέρες πάνω απ το Σύνταγμα. Κόσμος πολύς, κόσμος απλός, καθημερινός, όλων των ηλικιών, κόσμος που πήγαινε για να διαμαρτυρηθεί για την χειρουργημένη του ζωή, παιδιά με ντουντούκες και συνθήματα λαϊκές συνελεύσεις ομιλίες γενικά ένας επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε και έβλεπες σ’ όλα τα πρόσωπα προβληματισμό οργή κι αγανάκτηση.

Από μία άποψη έμοιαζε και με λαϊκή πανήγυρη όλο αυτό είναι αλήθεια με όλους αυτούς τους πλανόδιους μικροπωλητές σουβλακίων και ξηρών καρπών, όμως  χάρις σε όλο αυτό το πανηγύρι ο κόσμος άφησε το σπίτι και το χαζοκούτι και κατέβηκε ξανά στους δρόμους, και αυτό είναι καλό πράγμα!!

Ο φυλακισμένος τηλεθεατής ανάσαινε ξανά αέρα ελευθερίας και έμοιαζε έστω και για ένα μήνα με αληθινό πολίτη! Ομως έληξε άδοξα όλο αυτό μέσα σε ένα προσχεδιασμένο χημικό πόλεμο και ο κόσμος απογοητεύθηκε και έφυγε και μαζί με τον κόσμο φύανε και οι πλανόδιοι μικροπωλητές έφυγαν και οι αυτοσχέδιοι αγορητές και οι ντουντούκες.

Για όλους όσοι παρακολουθούσαμε από κοντά τι γινόταν στην πλατεία ήταν σίγουρο ότι κάπως έτσι θα έληγε το πανηγύρι. Η κατοχική κυβέρνηση θα επιστράτευε όλες τις εφεδρείες του παρακράτους για να σπάσει την πλατεία και να φανεί αρεστή στους ξένους δανειστές. Ετσι και έγινε την κρίσιμη ημέρα της ψηφοφορίας εμφανίστηκαν οι εξαφανισμένοι όλο το προηγούμενο διάστημα "μπαχαλάκηδες" και άρχισαν τον γνωστό πόλεμο με τα ΜΑΤ.

Ενα κακόγουστο θέατρο χιλιοπαιγμένο... δεν θα αναφερθώ άλλο σ αυτά τα επεισόδια γιατί πιστεύω ότι όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες έχουμε βγάλει τα συμπεράσματα μας.
       
Θα πώ όμως ότι όλο αυτό ανέδειξε και τις αδυναμίες του κινήματος των αγανακτισμένων. Απλά δεν πάς πουθενά όταν δεν έχεις σαφή στόχο και ηγεσία. Ενας «άτακτος» πάντα θα ηττάται από έναν «τακτικό» στρατό σε μάχη… ανοικτού πεδίου. Ετσι έγινε και εδώ για να πάει το κίνημα της πλατείας παρακάτω χρειάζεται στόχους και ηγεσία και αυτό απαιτεί μάζεμα συζήτηση περίσκεψη τώρα που ο κόσμος κάνει τα μπάνια του και υπάρχει χρόνος γιατί από Σεπτέμβρη θα αρχίσουνε πάλι τα όργανα!   
          
Αυτή την στιγμή το Σύνταγμα δεν θυμίζει σε τίποτα τον επαναστατικό αναβρασμό του Ιούνη  είναι μελαγχολική η εικόνα της πλατείας με τα πανό και τις σκηνές αλλά χωρίς τον κόσμο. Για την ώρα όμως, όλοι ξέρουμε ότι η πλατεία δεν πέθανε ούτε η αντίσταση του λαού μας κατά της κατοχικής κυβέρνησης του μνημονίου τέλειωσε. Απλά ξαποσταίνει για λίγο...

Γιώργος Σταφυλάς

πηγή