Το δημόσιο χρέος και πως καταλήγει να είναι ποινικό ζήτημα

Ο κλασικός καπιταλισμός που ξέρουμε βγάζει κέρδος εκμεταλλευόμενος τον εργαζόμενο σε έναν παραδοσιακό κύκλο 1) επένδυσης χρήματος 2) παραγωγής εμπορευμάτων 3) πώλησης των εμπορευμάτων. Στο στάδιο δύο (2) εχουμε την παραγωγή υπεραξίας που καρπώνεται ο εκμεταλλευτής.

Επίσης στον κλασικό καπιταλισμό, ένας εθνικός καπιταλισμός (πχ Μεγ. Βρετανία) κατέχει δια των όπλων ένα άλλο εθνικό κράτος (πχ Ινδία, Κύπρος κλπ) δηλαδή έναν άλλον εθνικό καπιταλισμό. Και έτσι έχουμε την καταλήστευση των εθνικών πόρων ενός “υπό κατοχήν” εθνικού καπιταλισμού και την μεταφορά τους από την περιφέρεια προς ένα καπιταλιστικό κέντρο, με διάφορους τρόπους (πχ Εταιρία των Ινδιών κλπ). Κλασικός ιμπεριαλισμός δηλαδή.

Στην περίπτωση του δημόσιου χρέους, του δικού μας και άλλων λαών, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ τέτοια πράγματα, τέτοιους μηχανισμούς. Είναι πολύ-πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Και δεν τα περιγράφει σχεδόν κανένα κλασικό πολιτικό εγχειρίδιο.

Εδώ έχουμε …

1) Ουσιαστικά παράνομο έλεγχο του “εθνικού” νομίσματος, (που δεν είναι εθνικό), από ιδιώτες. Οι ιδιώτες αυτοί είναι συμπτωματικά εκείνοι που έχουν τις τράπεζες και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Δηλαδή το νόμισμα είναι ΙΔΙΩΤΙΚΟ και όχι δημόσιο. Οχι της κοινωνίας. Ωστε όταν η κοινωνία, δηλαδή το δημόσιο, χρειάζεται χρηματοδότηση να βρίσκεται στην ανάγκη να δανειστεί και να δημιουργήσει χρέος.

2) Κολάσιμη πολιτική και οικονομική διαφθορά. Εκείνοι που ελέγχουν τα εθνικά νομίσματα και τις διεθνείς πιστώσεις ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ πολιτικά και οικονομικά τις ηγεσίες των χωρών. Κρίσιμο ρόλο παίζει εδώ το σύστημα της αντιπροσώπευσης, δηλαδή ο κοινοβουλευτισμός, και η έλλειψη δημοκρατίας. Ετσι οι ελεγχόμενοι πολιτικοί παίρνουν δάνεια στα κρυφά, από τους πρώτους κυρίους, και καταχρεώνουν το δημόσιο ταμείο με υπέρογκα χρέη.

3) Κολάσιμη πολιτική απάτη εκ μέρους των κυβερνήσεων, στην κρίσιμη στιγμή, και πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχειων αντί πινακίου φακής με φόβητρο προς τον λαό, το χρέος. Οι ελεγχόμενες κυβερνήσεις βγάζουν στο σφυρί σε εξευτελιστικές τιμές, δημόσιες επιχειρήσεις, που ΔΕΝ ξαναγίνονται, και που η κοινωνία τις έχει απόλυτη ανάγκη. Και δεν σταματούν ούτε μπροστά στην πώληση ακινήτων του δημοσίου καθώς και δημόσιας γης, δηλαδή εθνικού εδάφους.

Δηλαδή εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρα ποινικό ζήτημα. Με τεράστιες και παγκόσμιες διαστάσεις. Αλλά πάντως ποινικό ζήτημα. Το οποίο δηλαδή θα μπορούσε να βρει την λύση του, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, αν οι κύριοι που ελέγχουν τα πράγματα δεν είχαν φροντίσει να διαφθείρουν ΚΑΙ τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ΚΑΙ τους δικαστικούς μηχανισμούς. Δηλαδή αυτό που γίνεται “δεν προβλέπεται”. Δεν είναι νόμιμο ούτε με το ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟ νομικό πλαίσιο.

Είναι ποινικό ζήτημα και αυτό φυσικά και ΔΕΝ αθωώνει τον καπιταλισμό, για απληστία, την εκμετάλλευση, την αδικία και απόγνωση αλλά και την καταστροφή του πλανήτη.

Θραξ ο Αναρμόδιος

ΥΓ. Οσοι μιλάνε εναντίον του καπιταλισμού δεν είναι αναγκαστικά αριστεροί ή κομμουνιστές. Μπορεί να είναι απλώς δημοκράτες…

πηγή