Νόμος είναι το δίκιο του... πελάτη

• Του Γιώργου Κράλογλου

Ακόμη και την ώρα που κορυφώνεται η σύγχυση και η ασάφεια για το πραγματικό μέλλον της οικονομίας της χώρας, η κυβέρνηση φροντίζει να μετατρέπει σε πολιτικό κέρδος την αναποφασιστικότητα και τις παλινδρομήσεις των δανειστών και των Ευρωπαίων ηγετών για την τύχη του ελληνικού χρέους και τις επιπτώσεις του στην ευρωζώνη.

Γιατί με τον τρόπο αυτό κερδίζει χρόνο.

Και έτσι (όπως προφανώς πιστεύει) μπορεί να συνεχίζει τα πολιτικά παιχνίδια με το πελατειακό της δυναμικό για να μειώσει την κάθετη πολιτική φθορά της στο διάστημα που απομένει μέχρι τις εκλογές του 2013.

Αδιαφορεί βέβαια αν επιβεβαιώνει πως για τους Έλληνες πολιτικούς ο κίνδυνος μιας πολιτικής χρεοκοπίας τους είναι σημαντικότερος ακόμη και από την οικονομική χρεοκοπία δύο ή και τριών μελλοντικών γενεών.

Από πού προκύπτουν αυτά;

Προκύπτουν από το νέο θέατρο της γνωστής «τεχνικής ΠΑΣΟΚ» για να αμφισβητηθεί η εφαρμογή και αυτών που η κυβέρνηση έδωσε μάχη (υποτίθεται) για τα μετατρέψει σε νόμο και πράξη.

Στις αρχές του μηνός είχαμε μέχρι και «θυσίες» αρχών και προσώπων προκειμένου να περάσει το μεσοπρόθεσμο και οι μεταρρυθμίσεις που (εάν τελικά εφαρμοσθούν) θα βοηθήσουν πράγματι στην ανάκτηση μέρους της αξιοπιστίας της χώρας, ενώ θα χτίσουν λόγους για το νέο δάνειο άνω των 100 δισ. ευρώ που θα ενισχύσει την οικονομία και την προσπάθεια εξόδου στις αγορές.

Φθάσαμε έτσι (επίσης υποτίθεται) μέχρι παραίτηση του πρωθυπουργού, ενώ «θυσιάσθηκαν» μεταξύ άλλων οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Κατσέλη που σήκωσαν μέγα βάρος της πολιτικής για την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου που απέτυχε.

Καταλήξαμε ακόμη να θέσουμε επικεφαλής της εφαρμογής του δεύτερου μνημονίου τον ηγέτη της εσωτερικής αντιπολίτευσης του πρωθυπουργού και αναπληρωτή του τον κ. Παντελή Οικονόμου, για τον οποίο έχει καλλιεργηθεί και η άποψη ότι δεν μασάει τα λόγια του. Και ενώ δεν «στέγνωσε το μελάνι» των υπογραφών για το μεσοπρόθεσμο, ο δεύτερος στην τάξη του μόλις διορισθέντος οικονομικού επιτελείου (που δεν μασάει τα λόγια του...) αμφισβητεί την επιτυχία του μνημονίου αφού αμφιβάλει για την επιτυχία των αποκρατικοποιήσεων και προβάλλει ενστάσεις για αυξήσεις στην φορολογική πολιτική.

Στέκομαι στο σημείο αυτό όχι γιατί η συρρίκνωση του κράτους και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η μοναδική ναυαγοσωστική βάρκα του (αναπόφευκτου κατά την άποψη πολλών) ναυαγίου της οικονομίας μας.

Αλλά γιατί οι αποκρατικοποιήσεις και τα 50 δισ. ευρώ είναι το κεφάλαιο που έχουμε υποχρέωση να βάλουμε στη διαμόρφωση του νέου δανειακού πακέτου, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να απομακρύνουν άλλους κινδύνους αυξήσεως φόρων και μειώσεως μισθών και συντάξεων.

Τι σημαίνει λοιπόν στην πράξη η νέα αυτή «πασοκική τούμπα» (εκτός αν αφελώς δεχθούμε ότι οι αντιδράσεις του κ. Οικονόμου είναι αντάρτικες εσωτερικές κινήσεις) από υπουργό που έχει την ευθύνη της εφαρμογής της πολιτικής των αποκρατικοποιήσεων;

Σημαίνει ότι καθησυχάζουμε τους κάθε μορφής πελάτες του ΠΑΣΟΚ ναι μην θεωρούν τίποτε δεδομένο στην αλλαγή της πολιτικής του «κράτους πατερούλη» που φροντίζει κάθε είδους κρατικοδίαιτους και κρατικοτρεφόμενους. Από τους βολεμένους στον κρατικό κορβανά, μέχρι συνδικαλιστές, αλλά και επιχειρηματίες που ζουν μόνο από δουλειές με το κράτος.

Σημειώστε εδώ ότι ακόμη και για τη ΔΕΗ, που υποτίθεται ότι οι πάντες πασχίζουν για το άνοιγμα της στην ιδιωτική αγορά, υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα που ευχαρίστως βλέπουν τη διατήρηση του σημερινού της σχήματος. Μην ξεχνάτε ότι η επενδυτική ανεπάρκεια της ΔΕΗ πόσο και πόσους έχει βολέψει με εισαγωγές ρεύματος...

Η νέα πασοκική τούμπα σημαίνει ακόμη ότι δεν πρόκειται να μεταβληθεί η βάση του πολιτικού πιστεύω που είναι η συντήρηση του κράτους με κάθε θυσία. Άλλωστε δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς.

Γιατί η συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα προκάλεσε πλήγμα σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις καθώς οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν έχουν πλέον τις αντοχές να δέχονται από βουλευτές σημειώματα και τηλεφωνήματα για διορισμούς και βολέματα στις επιχειρήσεις τους.

Ο περιορισμός των θέσεων εργασίας λειτουργεί και σε βάρος των «πολιτικών εξυπηρετήσεων» σε προσλήψεις τώρα που στον κρατικό κορβανά είναι δύσκολα.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της κοινής πολιτικής θέσης για συντήρηση (με διάφορα προσχήματα το κάθε κόμμα) του κράτους–τέρατος που τώρα τρώει τα παιδιά του.

Που θα διορίζονται οι ψηφοφόροι πελάτες που πάντα έχουν δίκιο...;

Να ο λόγος που δεν έχει γίνει σήμερα καμία απολύτως αποκρατικοποίηση και ας ζητάει ο προϋπολογισμός 2,5 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις.

Συνεπώς, όσο οι πελατειακές σχέσεις δεν εξυπηρετούν τοποθετήσεις πελατών-ψηφοφόρων στον ιδιωτικό τομέα είναι αδύνατη (για την πολιτική σκηνή στο σύνολό της) η αποκρατικοποίηση. Η τυχόν εφαρμογή της συμφωνίας του ΟΤΕ για την εξαγορά και του τελευταίου ποσοστού και η (καθόλου βεβαία) πώληση της ΛΑΡΚΟ ή των Ιπποδρομιών θα γίνουν για τα μάτια και για να αμφισβητηθούν τοποθετήσεις όπως η δική μου και εκείνων που θέλουν να βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως μας τα σερβίρουν.


πηγή