Εγκλήματα όλων των ειδών είχαμε πάντα. Ληστείες, δολοφονίες, κλοπές, “τσαντάκιδες” κτλ. Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει μια καινούργια μορφή εγκλήματος, οι ένοπλες εισβολές σε οικίες και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με πολεμικά τυφέκια. Τα περιστατικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αρκετά. Όπως είναι αρκετά και αυτά που δεν έχουν ακουστεί. Το όλο πρόβλημα φέρνει στο προσκήνιο μια συζήτηση που κάποτε πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει στα σοβαρά και στην Ελλάδα: το ζήτημα της οπλοκατοχής και του οικιακού ασύλου.
Το όλο θέμα έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά τις γενικές αρχές που αφορούν το ζήτημα. Έχει θα λέγαμε συνταγματικές προεκτάσεις. Το δεύτερο σκέλος είναι πιο τεχνικό/νομικό, με την ουσία του όμως να πηγάζει από το πρώτο. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Η ανθρώπινη ελευθερία και το δικαίωμα στην περιουσία, θεωρούνται στο δυτικό πολιτισμό ως ίσως τα σημαντικότερα αγαθά. Αξίες για τις οποίες έχουν χυθεί ποταμοί αίματος, έχουν διανυθεί εκατομμύρια χιλιομέτρων σε πορείες, έχουν γίνει δεκάδες χιλιάδες ώρες συζητήσεων και έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα, μελέτες, βιβλία αλλά εν τέλει και νόμοι για την κατοχύρωσή τους. Είναι όμως επαρκή αυτά; Φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε; Ο άνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε στο πλανήτη προσπαθούσε να διαφυλάξει ακριβώς αυτές τις αξίες με κάθε μέσο. Ο τρόπος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για να του τα αφαιρέσει ήταν συνήθως ο ίδιος: η βία. Έτσι μοιραία, τα μέσα που αναγκαζόταν ο εκάστοτε αμυνόμενος να χρησιμοποιήσει ήταν τα ίδια ή ανάλογα με τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο επιτιθέμενος. Κι αυτά δεν ήταν άλλα από τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούσε για να κυνηγήσει και να τραφεί: τα όπλα.
Με την πρόοδο των κοινωνιών αυτό το μοτίβο δεν άλλαξε και πολύ. Οι κυριότερες αλλαγές εντοπίζονται στα μέσα αυτά καθ' αυτά με τα οποία προσπαθούσε η κάθε πλευρά να επιτύχει το σκοπό της. Οι τεχνολογικές εξελίξεις απλώς άλλαζαν και τα όπλα. Όσο κι αν προόδευσε ο άνθρωπος τίποτα δεν επηρέαζε ιδιαιτέρως την πραγματικότητα αυτή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η μόνες περιπτώσεις που επεβάλλετο αφοπλισμός σε μια κοινωνία ήταν όταν υπήρχαν τυραννικά καθεστώτα τα οποία προφανώς δεν επιθυμούσαν την ύπαρξη οπλισμένων πολιτών οι οποίοι δυνητικά θα μπορούσαν να απειλήσουν την εξουσία τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο πολίτης δεν νοήτω να είναι άοπλος. Στην Ελλάδα δε, η ίδια η λέξη “πολίτης” δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από τον αναγραμματισμό της λέξεως “οπλίτης”, καταδεικνύοντας πέραν πάσης αμφιβολίας την άρρηκτη διασύνδεση των δύο αυτών ιδιοτήτων του κάθε μέλους της κοινωνίας.
Η κυριολεκτικά προαιώνια αυτή κατάσταση άλλαξε μόλις τα τελευταία περίπου 150 χρόνια, με την αστικοποίηση και την εξέλιξη των μέσων, των αρμοδιοτήτων και εν τέλει της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας στις σύγχρονες κοινωνίες. Η εγγύηση αισθήματος ασφάλειας που το εκάστοτε κράτος διατείνεται ότι μπορεί να προσφέρει στους πολίτες του καλλιέργησε την εντύπωση της μη αναγκαιότητας κατοχής οπλισμού από τους τελευταίους, και αυτό με τη σειρά του προετοίμασε το έδαφος για τον μαζικό αφοπλισμό των ανθρώπων για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα κυριολεκτικά από την εποχή του αρχανθρώπου!
Η προαναφερθείσα αντίληψη περί του υπέρτατου αγαθού της ελευθερίας και του δικαιώματος στην περιουσία πέρασε στα νεότερα χρόνια και στα νομικά χρονικά με τον καλύτερο τρόπο στο Σύνταγμα των Η.Π.Α. Εκεί ξεκαθαρίζεται με ιδιαίτερα διάφανο τρόπο το δικαίωμα του πολίτη, στα πλαίσια της προστασίας της ελευθερίας του Έθνους, να κατέχει οπλισμό. Και η ελευθερία ενός Έθνους είναι κενό γράμμα όταν η ζωή και η περιουσία ενός εκάστου μέλους αυτού δεν διασφαλίζεται πλήρως. Η περίφημη Δεύτερη Τροπολογία (2nd Amendment) τουΣυντάγματός τους το διασφαλίζει αυτό πέραν πάσης αμφισβήτησης. Έτσι μέσα στο ευρύτερο νομικό πλαίσιο που βρίσκουμε στις Η.Π.Α. συναντάμε και την πλήρη και πιο προχωρημένη νομική έννοια του οικιακού ασύλου. Με απλά λόγια, από τη στιγμή που ένας άνθρωπος ή/και οικογένεια δεχθεί επίθεση, εισβολή ή οποιαδήποτε απειλή που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του ή των δικών του ανθρώπων εντός της οικίας των από οποιονδήποτε απρόσκλητο επιτιθέμενο, ο αμυνόμενος ιδιοκτήτης δικαιολογείται να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια του εξασφαλίζει την πλήρη και άμεση εξουδετέρωση του κινδύνου αυτού.
Τα τελευταία χρόνια με αφορμή την εγκληματικότητα και διάφορα περιστατικά επιθέσεων οπλισμένων ανθρώπων σε σχολεία και εμπορικά κέντρα, έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια ελέγχου της οπλοκατοχής στις Η.Π.Α. Η συζήτηση κατευθύνεται στην καταγραφή των όπλων, κάτι που έως και σήμερα δεν ισχύει αλλά και -για τους πιο φανατικούς “φιλειρηνιστές”- στην απαγόρευση των όπλων γενικότερα. Η σύγκρουση πάνω σε αυτό το θέμα που έχει ξεσπάσει εντός της Αμερικανικής κοινωνίας είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Το κυριότερο επιχείρημα όσων επιθυμούν τον περιορισμό της οπλοκατοχής, αρχικά με την πλήρη καταγραφή των όπλων στις Η.Π.Α., είναι η διασφάλιση ότι θα μειωθεί η εγκληματικότητα. Οι υπερασπιστές της οπλοκατοχής, από την άλλη, υπογραμμίζουν το έωλο του επιχειρήματος τονίζοντας ότι η οποιαδήποτε απαγόρευση απλά δεν αγγίζει τους κακοποιούς οι οποίοι δεν περιμένουν κανένα νόμο να τους “επιτρέψει” ή να τους “απαγορεύσει” να κατέχουν οποιοδήποτε όπλο θελήσουν. Κατ' αυτό το τρόπο, υποστηρίζουν, ο μόνος που πραγματικά αφοπλίζεται είναι ο αθώος πολίτης που πλέον δεν έχει δικό του τρόπο να αμυνθεί και εγκαταλείπεται έρμαιο μεταξύ των ορέξεων του εκάστοτε εγκληματία και του χρόνου αντίδρασης της αστυνομίας... Προχωρώντας πιο πέρα δε, υπογραμμίζουν ότι μετά την καταγραφή απλά ακολουθεί η κατάσχεση, τονίζοντας την ρήση του Τόμας Τζέφερσον “Όταν οι πολίτες φοβούνται την κυβέρνηση έχουμε τυραννία, ενώ όταν η κυβέρνηση φοβάται τους πολίτες έχουμε ελευθερία”.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται για τη χώρα μας είναι απλό. Σε ποιο βαθμό είναι εξασφαλισμένες στην Ελλάδα η ελευθερία και το δικαίωμα στην περιουσία από εγκληματικές πράξεις; Πολύ περισσότερο δε όταν έχουμε να κάνουμε με βαριά οπλισμένους εγκληματίες και μια αστυνομία που παρά τις υπεράνθρωπες γεμάτες αυταπάρνηση προσπάθειες των ανθρώπων που την απαρτίζουν, δυστυχώς ακόμα υστερεί σε χρόνους αντίδρασης σε σχέση με αντίστοιχες δυνάμεις του εξωτερικού. Η δε εγκληματική, ανεπαρκέστατη και ηλιθιωδώς περιοριστική νομοθεσία για τη χρήση του υπηρεσιακού όπλου που υπάρχει στην Ελλάδα, κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη... Από την άλλη πλευρά, η Ελληνική δικαιοσύνη αντιμετωπίζει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο έναν πολίτη που αμυνόμενος μέσα στο ίδιο του το σπίτι θα τύχει να σκοτώσει έναν εισβολέα, με έναν οποιονδήποτε φονιά! Το μόνο που μπορεί να του παράσχει είναι το ελαφρυντικό της νομίμου άμυνας και ίσως του προτέρου έντιμου βίου, που όμως δεν μπορούν να απαλλάξουν τον κατηγορούμενο, απλά ενδεχομένως να μειώσουν λίγο την ποινή του. Ακόμα και αυτά όμως, επαφίωνται στην διακριτική ευχέρεια και στη καλή προαίρεση του δικαστού που θα τύχει να εκδικάσει την υπόθεση! Σε τι ακριβώς, λοιπόν, μπορεί να ελπίζει πραγματικά ο πολίτης;
Όπως έχει η κατάσταση σήμερα στη χώρα μας, εάν ένας εγκληματίας αποφασίσει να διαλέξει το δικό σου σπίτι για να εισβάλει, είσαι χαμένος από χέρι. Δεν έχεις καμία απολύτως ελπίδα! Ο λόγος απλός: ή δεν θα προβάλλεις καμία αντίσταση και θα είσαι κι εσύ και η οικογένειά σου στο έλεος των ορέξεων του εισβολέα, με την ελπίδα απλά να πάρει ότι τιμαλφή και να φύγει ή θα αμυνθείς με...πρωτόγονα μέσα. Στη πρώτη περίπτωση αν πάρει τα χρήματά σου και ότι αντικείμενα αξίας βρει και φύγει, θα έχεις χάσει ενδεχομένως τους κόπους μιας ζωής. Αν θελήσει να “κλείσει στόματα” μπορεί να χάσεις και την ζωή σου κι εσύ και ενδεχομένως και όσοι άλλοι μάρτυρες είναι παρόντες από την οικογένειά σου. Αν έχει κι άλλες “ορέξεις” μπορεί να γίνεις μάρτυρας του βάθους της Αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής... Στην δεύτερη περίπτωση που αμυνθείς, απέναντι σε έναν εισβολέα οπλισμένο με πυροβόλο όπλο, η καρέκλα ή το μαχαίρι θα σου εξασφαλίσουν ένα ηρωικό ταξίδι στον “άλλο κόσμο” ή αν με ένα τρελό τρόπο καταφέρεις και εξασφαλίσεις εσύ στον εισβολέα αυτό το “ταξίδι”, θα σαπίσεις για κάποια χρόνια στη φυλακή σαν κατακάθι της κοινωνίας... Η στατιστικά -και μόνο- πιθανότητα να εξουδετερώσεις τον εισβολέα (αποκλειστικά και μόνο στην περίπτωση που είναι ένας) χωρίς να του αφαιρέσεις τη ζωή, δεν αλλάζει επί της ουσίας την εικόνα της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες, καθώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο αφορά κυρίως τους...εν Ελλάδι συγγενείς του Chuck Norris. Άρα όπως έχουν τα πράγματα σήμερα στη Ελλάδα, είσαι χαμένος από χέρι κι εσύ και η οικογένειά σου ότι και να κάνεις!
Αυτό, λοιπόν, που απαιτείται να γίνει στη χώρα μας είναι αρχικά να αναγνωρισθεί εμπράκτως και όχι μόνο θεωρητικά το δικαίωμα του πολίτη στη ζωή και την ελευθερία, όπως και το δικαίωμα στην προστασία της περιουσίας του, που για κάποιους ανθρώπους μπορεί να είναι απλά ένα κομπόδεμα από το κόπο μιας ολόκληρης ζωής. Με άλλα λόγια, να αναγνωρισθεί το “οικιακό άσυλο” με την αληθινή νομική του έννοια. Να μην διώκεται ο πολίτης επειδή μπορεί να σκότωσε τον επίδοξο εισβολέα στα πλαίσια της νόμιμης άμυνας, αλλά να απαλλάσσεται εφόσον δεν προκύπτει κανένα επιπρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο.
Αυτό βέβαια από μόνο του, όπως είπαμε δεν μπορεί να προσφέρει πολλά, αν δεν παρέχεται η δυνατότητα στον φιλήσυχο, νομοταγή, αμυνόμενο πολίτη να αντιπαραθέσει όσο είναι δυνατό αντίστοιχη αποτρεπτική δύναμη με αυτή του εγκληματία που στοχοποίησε την οικία του. Αν πέρα από τον εξορθολογισμό των κανόνων εμπλοκής της αστυνομίας και την ουσιαστικότερη επιχειρησιακή της εκπαίδευση στα όπλα δεν υπάρξει μια ουσιαστική αλλαγή του νόμου περί οπλοκατοχής για προσωπική και οικιακή άμυνα, τότε ματαιοπονούμε καθώς οι ειδήσεις για επιθέσεις με θύματα αθώους πολίτες μέσα στα σπίτια τους θα πολλαπλασιάζονται με τον καιρό και για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνα σε σωφρονιστικό κατάστημα βαρυποινιτών των Η.Π.Α. και στο ερώτημα “τι φοβούντο περισσότερο όταν ήθελαν να εισβάλουν σε κάποιο σπίτι”, το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό απαντούσε ότι περισσότερο ανησυχούσαν για το αν είχε όπλο ο ιδιοκτήτης παρά για το πότε θα έρθει η αστυνομία, αφού ήξεραν ότι σε κάθε περίπτωση είχαν κατ' ελάχιστων 5' για να κάνουν τη “δουλειά” τους και την προειδοποίηση της σειρήνας, εάν φυσικά είχαν προλάβει οι ένοικοι να...πάρουν τηλέφωνο! Περιττό να πούμε, βέβαια, ότι τέτοιοι χρόνοι αντίδρασης στην Ελλάδα δεν είναι ο μέσος όρος, αλλά η υπαρκτή μεν, εξαίρεση δε του κανόνα...
Δεν αποκλείεται κάποιοι, βέβαια, να σπεύσουν και να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο ενδεχομένως να ενέχει τον κίνδυνο της αυτοδικίας και της αύξησης της εγκληματικότητας. Κακά τα ψέμματα. Αυτός που θέλει να κάνει φόνο θα τον κάνει. Αν δεν είναι με όπλο θα είναι με μαχαίρι. Κι αν όχι με μαχαίρι θα είναι με το αυτοκίνητό του που θα το ρίξει στο θύμα του. Κι αν μιλάμε για εκ προ μελέτης, δεν υπάρχει περίπτωση να επιλέξει κάποιος να κάνει φόνο με το νόμιμο όπλο του. Αλλά όπως και να έχει, την εγκληματικότητα δεν μπορεί κανείς να την εξαφανίσει. Θάνατοι, λοιπόν, από πυροβόλα όπλα όλων των ειδών ότι και να γίνει θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι να δοθεί και η δυνατότητα στον νομοταγή πολίτη να αμυνθεί υπέρ της ζωής του και των οικείων του και της περιουσίας του. Ο αφοπλισμένος πολίτης είναι απλά έρμαιο και ευτυχία για τους εγκληματίες. Η δουλειά τους απλά γίνεται πιο εύκολη...
Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε δε ότι οι θάνατοι από πυροβόλα όπλα οπουδήποτε στο κόσμο δεν υπάρχει πόλεμος, ωχριούν σε αριθμούς μπροστά στις εκατόμβες θυμάτων των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων. Παρ' όλα αυτά, δεν ακούγεται πουθενά καμία φωνή υπέρ της...απαγόρευσης των αυτοκινήτων. Ο κάθε 18χρονος με μια εξέταση παίρνει το δίπλωμα, μετά παίρνει το αυτοκίνητο του μπαμπά και μετά...όποιον πάρει κι ο Χάρος με τη σειρά του. Στην Ελλάδα θρηνούμε μια μικρή κωμόπολη και μερικές χιλιάδες τραυματισμένους κάθε χρόνο στην άσφαλτο. Ένας κανονικός πόλεμος! Ας μην είναι υποκριτές, λοιπόν, κάποιοι...
Για εκείνους δε που θα θέσουν θέμα ευρύτερης δημοσίας τάξεως αλλά και προστασίας της Πολιτείας, λέγοντας ότι μια πιο ελεύθερη πολιτική στην οπλοκατοχή ενδέχεται σε περιπτώσεις ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής δυσαρέσκειας, όπως οι ημέρες που ζούμε, να μας κάνει να δούμε όπλα στους δρόμους, η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν περί τα 500.000 κυνηγετικά όπλα, τα περισσότερα εκ των οποίων καθ' όλα ικανά να προκαλέσουν τον θάνατο σε ρινόκερους και βουβάλια, πόσο δε μάλλον σε ανθρώπους, και μερικές χιλιάδες πιστόλια σε χέρια αθλητών σκοπευτικών συλλόγων. Υπάρχει έστω και ένα καταγεγραμμένο περιστατικό ανθρώπου που να κατέβηκε με πυροβόλο όπλο οποιουδήποτε είδους στα χέρια στις άπειρες διαδηλώσεις που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στο Μνημόνιο, στη κυβέρνηση, στα μέτρα λιτότητας, στις περικοπές κτλ.; Ούτε ένα! Το δεύτερο σκέλος της απάντησης είναι ότι μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία με μια κυβέρνηση που δεν σκοπεύει να είναι τυραννική δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Τέτοιες ανησυχίες ιστορικά είχαν μόνο απολυταρχικά καθεστώτα που φοβούντο για την εξουσία τους. Άλλωστε η προαναφερθείσα ρήση του Τόμας Τζέφερσον καλύπτει το ζήτημα πλήρως. Και αυτό το επιχείρημα, λοιπόν, είναι έωλο...
Ανέκαθεν, λοιπόν, το όπλο ήταν επί της ουσίας (όσο κι αν στην απαίδευτη Ελληνική κοινωνία μας αυτό μπορεί να φανεί...προκλητικά υπερβολικό) εργαλείο ισότητας,δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν είναι στα χέρια των πολιτών. Ισότητας διότι όταν δύο κρατάνε πυροβόλο όπλο, κανένας παράγοντας όπως μυική δύναμη, ύψος, γνώση πολεμικών τεχνών κτλ. δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Όπως άλλωστε ήταν το σλόγκαν της εταιρίας όπλων Colt, “Ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους, αλλά ο Σάμιουελ Κόλτ τους έκανε ίσους” (“God made men, but Samuel Colt made them equal”).Δικαιοσύνης διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δίκαιο από έναν άνθρωπο να μπορεί να υπερασπίζεται την ζωή του, της οικογενείας του και την περιουσία του από τον οποιονδήποτε κακοποιό.Δημοκρατίας διότι αποτελεί την τελευταία ελπίδα, εγγύηση και μέσο ιδιαίτερα του Έλληνα πολίτη για να εκπληρώσει την δεσμευτική συνταγματική του υποχρέωση, όπως ορίζεται από την ακροτελεύτια διάταξη, άρθρο 120 παρ. 2&4 του Συντάγματος, απέναντι σε οποιονδήποτε θα θελήσει να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα δια της βίας. Ανθρωπίνων δικαιωμάτωνγια το σύνολο των πιο πάνω λόγων.
Μπαίνοντας, λοιπόν, στο πρακτικό και τεχνικό κομμάτι του όλου ζητήματος και επειδή, βεβαίως, η Ελληνική κοινωνία δεν έχει την κουλτούρα των όπλων ανεπτυγμένη όπως άλλες πιο προηγμένες χώρες σαν τις Η.Π.Α. και την Σουηδία, η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου θα πρέπει να γίνει με προσεκτικό τρόπο και, εννοείται, όχι ανεξέλεγκτα. Οι βασικές πρόνοιες ενός νόμου θα πρέπει να εξασφαλίζουν την επαρκή γνώση ασφάλειας και χειρισμού από πλευράς του χρήστη. Παράλληλα, θα πρέπει να εξασφαλίζεται ο κρατικός έλεγχος, όσο κι αν κάτι τέτοιο εμπεριέχει τον κίνδυνο του ευκολότερου αφοπλισμού των πολιτών από ένα μη δημοκρατικά σκεπτόμενο καθεστώς. Εν συντομία, ο νόμος θα πρέπει να περιλαμβάνει τις παρακάτω προβλέψεις υπό την αυστηρή εποπτεία της ΕΛ.ΑΣ.:
1. Έλεγχος ποινικού μητρώου για εντοπισμό κακουργηματικών ποινικών πράξεων.
2. Πλήρες ψυχολογικό τεστ.
3. Πλήρης εκπαίδευση και εξέταση σε θέματα ασφαλείας, χειρισμού, συντήρησης και τρόπου χρήσης σε επικίνδυνες καταστάσεις.
4. Έλεγχος με υποχρεωτική παρουσία χρήστη και όπλου στο τοπικό αστυνομικό τμήμα μια φορά το χρόνο.
5. Ανανέωση της άδειας κάθε 5 χρόνια με την επανάληψη του ψυχολογικού ελέγχου και ενός προγράμματος επανεξέτασης/επαναπιστοποίησης ικανοτήτων και γνώσεων.
6. Οι πρόνοιες του νόμου να αφορούν αποκλειστικά πολίτες Ελληνικής ιθαγένειας.
7. Για να αποκτήσει κάποιος την άδεια θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 22 ετών και για τους άντρες να έχει εκπληρώσει την θητεία του ενόπλως ως τουλάχιστον Ι3, μη έχοντας απαλλαγεί για κανένα λόγο από αυτή.
8. Τα όπλα που θα επιτρέπονται δεν θα μπορούν να βάλουν σε αυτόματη βολή, δεν θα επιτρέπονται σιγαστήρες, διόπτρες/κάμερες νυκτός οποιουδήποτε τύπου. Δεν θα υπάρχει περιορισμός σε διαμέτρημα, χωρητικότητα σφαιρών/φυσιγγίων, μήκους κάννης ή στα ραβδωτά.
9. Θα πρέπει να πιστοποιείται η ασφαλής φύλαξη των όπλων και των πυρομαχικών.
10. Θα επιτρέπονται έως δύο πιστόλια και έως δύο καραμπίνες ή/και τυφέκια.
11. Η νομοθεσία θα ξεκαθαρίζει ότι η χρήση των όπλων περιορίζεται στην άμυνα στα πλαίσια του οικιακού ασύλου και σε πιστοποιημένα πεδία βολής για λόγους εξάσκησης και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις που θα εγκρίνει η ΕΛ.ΑΣ. θα επιτρέπεται η κεκαλυμμένη οπλοφορία (concealed carry).
12. Σκοπευτικά, κυνηγετικά και όπλα άμυνας μπορούν να είναι τα ίδια.
Μια τέτοια νομοθετική ρύθμιση μπορεί να αποφέρει και μεγάλα οικονομικά οφέλη, αφού πέρα από την προφανή αύξηση των πωλήσεων σε όπλα και παρελκόμενα, θα ανοίξει μια ολόκληρη αγορά στους τομείς της πιστοποιημένης εκπαίδευσης αλλά και των πεδίων βολής. Γειτονικές χώρες γίνονται αποδέκτες χιλιάδων τουριστών και των χρημάτων τους, που τις επισκέπτονται ακριβώς για τέτοιους εκπαιδευτικούς αλλά και αθλητικούς/ψυχαγωγικούς λόγους.
Για λόγους οικονομίας χώρου αλλά με την επιφύλαξη να επανέλθω στο μέλλον με νέο σχετικό άρθρο, δεν θα ασχοληθώ με την βελτίωση του αισθήματος ασφάλειας και την μείωση της εγκληματικότητας γενικότερα, που μπορεί να επιφέρει μια επαναπροσέγγιση του ζητήματος της οπλοκατοχής από πιστοποιημένες και αυστηρά ελεγχόμενες από το κράτος εξειδικευμένες εταιρείες security.
Γενικά, δεν τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες ή ψευδαισθήσεις ότι θα σκεφθούμε ψύχραιμα και λογικά, χωρίς τις ιδεολογικές αγκυλώσεις ενός ουτοπικού, ιδεατού ψευδόκοσμου, όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια όταν (δεν) συζητάμε για τέτοια “ευαίσθητα” ζητήματα. Απλά ελπίζω έστω να ξεκινήσει από κάπου -γιατί όχι κι από εδώ- αυτή η συζήτηση, με κάποια ελάχιστη επιτέλους σοβαρότητα στα πλαίσια του ρεαλισμού και στη βάση των αληθινών δύσκολων καταστάσεων που ζούμε σήμερα και των επιδεινούμενων καταστάσεων που πιθανότατα θα ζήσουμε στο μέλλον.
* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.).
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.