Πειραματόζωο η ΕΛΛΑΣ

Σήμερα η χώρα μας βιώνει μία μεγάλη κρίση. Πολλοί καταλογίζουν ευθύνες στην ΕΕ  και ειδικά στην Γερμανία. Είναι όμως έτσι ;
Προσωπικά όπως έχω πει πρώτοι υπεύθυνοι για την κρίση είμαστε εμείς όπου αφήσαμε τον ασύδοτο κορποραστικό κρατισμό και την φαυλοκρατία να γίνουν τρόπος ζωής  μας μέσω της ανώτερης ταξικής ελίτ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε το πειραματόζωο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μη.

Γιατί όμως;
Τι διακυβεύεται;
Ας δούμε το παρελθόν για να καταλάβουμε το παρών...


Στο παρελθόν η  πρώτη μεγάλη δοκιμασία που οδήγησε  μία χώρα σε αθέτηση πληρωμών το 1982-1984 ήταν το Μεξικό. Η κυβέρνηση Ρέιγκαν, η οποία σκεφτόταν σοβαρά να αποσύρει την υποστήριξη της στο ΔΝΤ το πρώτο έτος της θητείας της, βρήκε τρόπο να συνδυάσει τις δυνάμεις του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και του ΔΝΤ για να λύσει το πρόβλημα επεκτείνοντας το δανεισμό, αλλά με αντάλλαγμα τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Αυτή ήταν η συνήθης αντιμετώπιση μετά την «κάθαρση», όπως λέει ο Στίγκλιτς, του ΔΝΤ από όλες τις κεϊνσιανές επιρροές, το 1982. Στο εξής το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα αποτέλεσαν τα κέντρα προπαγάνδας και επιβολής του «φονταμενταλισμού της ελεύθερης αγοράς» και της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Ως αντάλλαγμα για την αναδιάρθρωση [διακανονισμό και παράταση] του χρέους, οι χρεωμένες χώρες έπρεπε να πραγματοποιήσουν θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ήτοι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, νόμους για πιο ευέλικτες αγορές εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις. Έτσι επινοήθηκε η «διαρθρωτική προσαρμογή». Το Μεξικό ήταν μία από τις πρώτες χώρες που σύρθηκε μέσα σ' αυτό που επρόκειτο να γίνει μια αυξανόμενη φάλαγγα νεοφιιλελεύθερων κρατικών μηχανισμών σε όλο τον κόσμο.



Ωστόσο, αυτό που έδειξε η περίπτωση του Μεξικού ήταν η βασική διαφορά ανάμεσα στη φιλελεύθερη και τη νεοφιλελεύθερη πρακτική: 
Εάν αυτό απαιτούσε την παράδοση των περιουσιακών στοιχείων σε ξένες εταιρείες σε εξευτελιστικές τιμές, γινόταν χωρίς ενδοιασμό. Ωστόσο,ηεν λόγω πρακτική, όπιος αποδεικνύεται, δεν είναι συμβατή με τη νεοφιλελεύθερη θεωρία. Ένα αποτέλεσμα ήταν, όπως δείχνουν οι Ντουμενίλ και Λεβί, το ότι επιτράπηκε στους Αμερικανούς κατόχους κεφαλαίου να αποσπάσουν υψηηλά ποσοστά αποδόσεων από τον υπόλοιπο κόσμο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και αυτής του 1990 . Η παλινόρθωση της ισχύος μιας οικονομικής ελίτ ή ανώτερης τάξης στις ΗΠΑ και αλλού στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στα πλεονάσματα που απέσπασαν από τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των διεθνών ροών και των μεθόδων της διαρθρωτικής προσαρμογής.[Νεοφιλελευθερισμός, Χάρβευ, σελ 57]

Βάσει της πρώτης, οι δανειστές αναλαμβάνουν τις απώλειες που προκύπτουν από τις κακές επενδυτικές αποφάσεις, ενώ βάσει της δεύτερης οι δανειζόμενοι εξαναγκάζονται από κρατικές και διεθνείς δυνάμεις να αναλαμβάνουν όλο το κόστος της αποπληρωμής του χρέους, ανεξάρτητα από τις συνέπειες στη ζωή και στην ευημερία του τοπικού πληθυμού.[Νεοφιλελευθερισμός, Χάρβευ, σελ 57]

Σήμερα τι έχουμε στην Ευρώπη; 

Η μία πλευρά επιμένει για μεγαλύτερη συμμετοχή στην «χασούρα» του Ιδιωτικού τομέα, δηλαδή των δανειστών(τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία), και η άλλη την όσο δυνατόν μικρότερη. Φυσικά πάντα με κοινή παράμετρο την νεοφιλελεύθερη «διαρθρωτική προσαρμογή» δηλαδή την «σκληρή τιμωρία των κρατών και των λαών των».

Από τα παραπάνω φαίνεται, νομίζω, το πόσο λίγο απασχολεί τους Ευρωπαίους η Ελλάδα, οι διαρθρωτικές μας αλλαγές, η βιωσιμότητα του χρέους μας, η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα. Η τιμωρία μας έχει δρομολογηθεί όπως υπενθύμισαν κυνικά συτήν την εβδομάδα  η Μέρκελ και ο Τρισέ. 
Το ελληνικό κούρεμα, η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας κάτω από την πίεση της λιτότητας, η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλα αυτά είναι ζητήματα αδιάφορα για τους μεγάλους.


akritas