28 Οκτ. 2011 και 28 Οκτ. 1940 Εθνική Υποταγή ή… Εθνική Περηφάνια;

του Βασίλη Αλεξανδρή

Δύο ημερομηνίες ορόσημα για τη χώρα μου, δύο σταθμοί ξεχωριστοί στη ζωή μου. 71 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε και  παρά το βάρος των ογδόντα και πλέον χρόνων στην πλάτη μου, θυμάμαι σαν να ‘ταν ‘χθες.

Το τελεσίγραφο των Ιταλών είχε φτάσει από νωρίς στα χέρια του Μεταξά. Η απαίτηση των… γειτόνων μας για ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού, είχε καταστεί σαφής προς την τότε Ελληνική κυβέρνηση.

“Μα τι νομίζουν πως θα κάμουν;”. “Ποιοι νομίζουν πως είναι ορέ;”. Ήταν τα πρώτα λόγια του πατέρα μου που καιροφυλακτούσε καθισμένος στο μπουφέ με το τραντζιστοράκι, συντονισμένος με τα Βραχέα της Εθνικής μας ραδιοφωνίας. Η αντίδρασή του ήταν το εγερτήριο της δικής μου περηφάνιας. Αν και μικρό παιδί, θυμάμαι πως το ρίγος και η λεβεντιά που διαπέρασε την ψυχή μου εκείνη τη στιγμή ήταν σαν ριπή πυροβόλου όπλου κατευθείαν στην καρδιά. Μία ριπή που δε σπέρνει το θάνατο παρά μόνο ξυπνά το αρχαίο και αθάνατο πνεύμα της Ρωμιοσύνης.

Το “ΟΧΙ” του Μεταξά και ο πόλεμος του ’40 έκαναν ένα ολόκληρο έθνος Υπερήφανο και την υφήλιο όλη να παραμιλάει γι’ αυτό το κατόρθωμα. Ο Winston Churchill αναφερόμενος στους Έλληνες  του Έπους του ’40 είπε πως “Τώρα πια οι Έλληνες δεν θα πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες”. Έφεραν όμως και πολλά δάκρυα στα μάτια μας αλλά και την ανάμνηση ενός ήρωα – πατέρα.

Ήταν η τελευταία φορά που είδα τον πατέρα μου τότε που αγκαλιάζοντας με, μου χάιδεψε τα μαλλιά και φιλώντας με στο μέτωπο μου ψιθύρισε  “Πρέπει να ξέρεις πασά μου…”, έτσι συνήθιζε να με αποκαλεί, “…πως η Περηφάνια και η Αξιοπρέπεια πολλές φορές βαδίζουν  μαζί με τη λύπη και τη δυστυχία”.    

Πέρασαν τα χρόνια, γονιός και παππούς τώρα πια βρίσκομαι μπροστά σ’ αυτή την ανάμνηση και τα μάτια μου βουρκώνουν στην σκέψη και μόνο της σύγκρισης των γεγονότων. Ένα μεγάλο και ηρωικό  “ΌΧΙ” τότε, ένα μεγάλο υποτελές “ναι” τώρα.

28 Οκτωβρίου 2011 και γιορτάζοντας την Ιστορική αυτή επέτειο του “ΌΧΙ”, λέμε “ναι” στον καινούργιο κατακτητή. Η αντίσταση του λαού έως τώρα σχεδόν ανύπαρχτη. Ναρκωμένος και υπνωτισμένος από τα χρέη του σύγχρονου υπερκαταναλωτισμού και με σκυφτό το κεφάλι δείχνει το δρόμο της “ελεύθερης διέλευσης” στο νέο καταχτητή.

Που είναι η λεβεντιά των προγόνων μας; Εκείνων των απλών ανθρώπων που δεν είχαν τίποτα από τα αγαθά της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά κρατήσανε, διαφυλάξανε και μας μεταδώσανε το πολυτιμότερο όλων των αγαθών. Την Αξιοπρέπεια και την Περηφάνια της Ελληνικής τους καταγωγής.

…

Η ώρα όμως, έχει πάει 11:00 και σε λίγο θα ξεκινήσει και η μεγάλη  παρέλαση των μαθητών. Ο εγγονός μου, ο δικός μου πασάς, θα παρελάσει πρώτη φορά με το νηπιαγωγείο ντυμένος Τσολιαδάκι και η συγκίνηση μου θα είναι πολύ μεγάλη.

Φοβάμαι μόνο πως τα δάκρυά μου θα με προδώσουν και όταν τον αντικρύσω και τον αγκαλιάσω δεν θα μπορέσω να του εξηγήσω ποτέ τον πραγματικό λόγο ύπαρξής τους, ούτε θα του μεταδώσω εκείνο το ρίγος της ριπής που ξεσκίζει τα σωθικά και την καρδιά κάθε περήφανου και γενναίου Έλληνα. 

28 Οκτωβρίου 2011,                                                                                         

Ένας άγνωστος Έλληνας θυμάται