Η καλλιέργεια τρομοκρατίας των λαών επιταχύνει τον ρυθμό παγκοσμιόποιησης

Η γρίπη των χοίρων μάς υπενθυμίζει κάτι που ξεχνάμε κι ας μας το θυμίζει δραματικά η παγκόσμια οικονομική κρίση: ότι ο κόσμος είναι ένας και όλο και πιο μικρός. Οτι τα σύνορα είναι εικονικά. Οτι η προστασία που προσφέρουν είναι μύθος, εφόσον κανένα σύνορο δεν προστατεύει μια χώρα από τα χειρότερα οικονομικά αλλά και φυσικά υπερεθνικά φαινόμενα, όπως το τσουνάμι. Ή από τις συνέπειες καταστροφών που οφείλονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως πριν από είκοσι έξι χρόνια η έκρηξη του σοβιετικού (και κακότεχνου) πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνόμπιλ. Και κανένα σύνορο δεν αρκεί για την προστασία από τις επιδημίες, τόσο μαζικές είναι πια ακόμα και οι προσωρινές τουριστικές μεταναστεύσεις. 



Θα το διαβάσατε: πολλές εκατοντάδες ήταν οι συμπατριώτες μας που με τις γιορτές του Πάσχα επισκέφτηκαν το Μεξικό.Τα μεγάλα (και πολυεθνικά) ποτάμια, σκουπιδοτενεκέδες της βιομηχανίας και της εντατικής γεωργίας, συμβάλλουν αποφασιστικά στην καταστροφική ρύπανση των χωρών που διασχίζουν και των θαλασσών της εκβολής τους, με συνέπειες για το σύνολο της τροφικής αλυσίδας. 
Το ίδιο συμβαίνει και με τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και τα εκατοντάδες εκατομμύρια αυτοκίνητα για τη ρύπανση του αέρα, της ατμόσφαιρας και της στρατόσφαιρας, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με τους ειδικούς, την καταστροφική για όλους βαθιά αλλαγή του κλίματος και συνεπώς των συνθηκών ζωής. Ενώ η «ανάπτυξη» περιορίζει όλο και περισσότερο το φυσικό αντίδοτο που είναι παγκόσμια το δάσος. Και το κάθε δέντρο.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ του Μπους, αλλάζουν πολιτική: αντιμετωπίζουν ήδη πρακτικές παγκόσμιας διακυβέρνησης. Σίγουρα, τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις φυσικές καταστροφές, την αντιμετώπιση πάντα πιθανών πανδημιών, καθώς και για μια αποδεκτή ανάπτυξη, σαφές είναι ότι επιβάλλεται η ατομική συμβολή κάθε πολίτη και κάθε χώρας. Αλλά χωρίς παγκόσμιες λύσεις δεν θα υπάρξει σωτηρία.
Η παγκοσμιοποίηση έχει συντελεστεί!Δεν είναι μόνο κάτι το απαράδεκτο, κι ας περιλαμβάνει και τα απαράδεκτα που ζούμε με την κρίση. Γιατί είναι συνάμα ο μονόδρομος (μάλιστα!) της επιβίωσης όλων. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μία, δεξιά και καταδικαστέα. Μπορεί, αν το θελήσουμε, να είναι πολυπολιτισμική, προοδευτική και συνεπώς θετική και σωτήρια με τους όρους μιας δημοκρατικής παγκόσμιας συλλογικής διακυβέρνησης για ό,τι είναι αναγκαίο.Οι «εθνικές λύσεις» είναι κίνδυνος. Τις προπαγανδίζουν οι εξίσου καθυστερημένες αριστερά και δεξιά. Ομως, οδηγούν στα χειρότερα. Κυρίως όλους εμάς τους μικρούς που δεν έχουμε καν πειστικούς «συνοριοφύλακες»!Ριχάρδος Σωμερίτης


πηγή